Φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη τη χώρα συντονίζουν τη δράση τους με πανελλαδικές κινητοποιήσεις και αποκλεισμούς γραμματειών στις σχολές την Πέμπτη 27 και την Παρασκευή 28 Νοέμβρη, όπως αποφάσισε και η σύσκεψη συντονισμού στην Αθήνα. Ταυτόχρονα η κλιμάκωση της πάλης ενάντια στις διαγραφές φοιτητών θα απασχολήσει και την πανελλαδική συνάντηση φοιτητικών συλλόγων του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών στις 6 Δεκέμβρη στην Αθήνα, όπου θα υπάρξει συνέχεια των κινητοποιήσεων.

Οι πρυτάνεις έχουν ζητήσει κατ' επανάληψη να υπάρξουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους φοιτητές που επιθυμούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και στο πλαίσιο αυτό, στην τελευταία Σύνοδό τους που συζήτησαν το θέμα, πρότειναν τη διαγραφή όσων φοιτητών έχουν εγγραφεί στα ΑΕΙ πριν τη μηχανογράφηση του φοιτητολογίου (για τα περισσότερα ιδρύματα αυτό σημαίνει πριν τη δεκαετία του '90).

Την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι στα ΑΕΙ, που είναι αυτοί που θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος των διαγραφών καταρτίζοντας και παραδίδοντας τις σχετικές λίστες των φοιτητών που έχουν ξεπεράσει τα χρονικά όρια, δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να στηρίξουν αυτές τις διαδικασίες. Στο πρόσφατο συνέδριο της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΟΔΠΤΕ) αποφάσισαν κήρυξη «απεργίας - αποχής από κάθε διοικητικό έργο που συνδέεται με το μέτρο (όπως προβλέπεται στον Ν. 4957/2022 και τον Ν. 5224/2025, καθώς και όλες τις σχετικές εφαρμοστικές εγκυκλίους)». Παράλληλα, προχωρούν σε διαρκείς συσκέψεις, παραστάσεις στις διοικήσεις των σχολών, προσπάθειες συντονισμού και με άλλους συνδικαλιστικούς φορείς των ΑΕΙ και γενικότερα σωματεία, εξηγώντας: «Η επικείμενη διαγραφή 300.000 φοιτητών φέτος και οι από εδώ και πέρα ετήσιες διαγραφές ακόμα περισσότερων είναι ένα ζήτημα άμεσο και εξαιρετικά σημαντικό και για τον κλάδο μας. Ως διοικητικοί υπάλληλοι βρισκόμαστε στο επίκεντρο της διαδικασίας αυτής. Εμείς καλούμαστε να βγάλουμε το ψωμί μας διαγράφοντας φοιτητές. Οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ ζούμε καθημερινά με τους φοιτητές. Ξέρουμε τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες μέσα στις οποίες προσπαθούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Εχουμε και δικά μας παιδιά, τα οποία ενδέχεται να κληθούμε τώρα να διαγράψουμε με τα ίδια μας τα χέρια!».

«Μία δυσκολία που σε γονατίζει στη διάρκεια των σπουδών σου, θέλει χρόνο για να ξεπεραστεί. Ενας φοιτητής που δυσκολεύεται, πρέπει να νιώθει ασφάλεια στο πανεπιστήμιο και όχι την απειλή της διαγραφής».

«Οχι στις διαγραφές όσων θέλουν να συνεχίσουν. Υπάρχουν τραγωδίες και δραματικές καταστάσεις στη ζωή που δεν μπαίνουν σε προγραμματισμό».

«Αδικο το μέτρο προς όλους τους φοιτητές».

«Η διαγραφή φοιτητών δεν αποτελεί λογιστικό ζήτημα, είναι δείκτης του τρόπου με τον οποίο η πολιτεία αντιλαμβάνεται το δικαίωμα στη γνώση. Σε μια χώρα που μετρά πληγές από τη μαζική μετανάστευση νέων, η εκπαίδευση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως προνόμιο με ημερομηνία λήξης. Οι φοιτητές που εργάζονται, μεγαλώνουν παιδιά ή επιστρέφουν στις σπουδές τους μετά από χρόνια δεν είναι ανενεργοί αριθμοί. Είναι πολίτες που επιμένουν να μορφώνονται μέσα σε δυσμενείς συνθήκες».

Στο κείμενο που συνυπογράφουν μέχρι στιγμής εκατοντάδες εργαζόμενοι στα ΑΕΙ σημειώνεται μεταξύ άλλων:

«Οι διαγραφές δεν έχουν καμία σχέση με το "ξεσκαρτάρισμα" των μητρώων των πανεπιστημίων από φοιτητές προηγούμενων χιλιετιών. Με την εφαρμογή του ν+2, η κυβέρνηση θα διαγράφει φοιτητές και φοιτήτριες που θα είναι 24 χρονών! (...)

Μάλιστα, μας ζητάνε να μπούμε μπροστά για να υλοποιηθεί το άδικο, απαράδεκτο μέτρο των διαγραφών, καθιστώντας μας υπεύθυνους για να διαμορφώσουμε τις λίστες των προς διαγραφή φοιτητών. Συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα για τους προϊσταμένους των Γραμματειών η πλημμελής ή μη εφαρμογή του νόμου όπου τα σχετικά ευρήματα θα διαβιβάζονται στην αρμόδια εισαγγελική αρχή.

Δεν είναι δουλειά μας να διαγράφουμε φοιτητές και φοιτήτριες, δουλειά μας είναι να στηρίζουμε την προσπάθεια που κάνουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μας να σπουδάσουν.

Εμείς που ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή μαζί τους, γνωρίζουμε τις αγωνίες τους, προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να στηρίξουμε τις σπουδές τους. Βλέπουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, καθώς:

• Ενα στα δύο παιδιά που σπουδάζουν αναγκάζεται να εργάζεται παράλληλα με τις σπουδές του, για να ανταποκριθεί στο αυξημένο κόστος διαβίωσης και αυτό αφορά όχι μόνο τους φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, αλλά ακόμα και αυτούς που μένουν με τις οικογένειές τους. (...)
• Οι φοιτητικές εστίες καλύπτουν μόνο το 6% των αναγκών στέγασης. Ουσιαστικά για τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών και των φοιτητριών που σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους να πληρώνουν ένα σωρό λεφτά στα ενοίκια. (...)
• Δεν υπάρχει το αναγκαίο διδακτικό προσωπικό, οπότε πολλά μαθήματα μπορεί να μη διδάσκονται, υπάρχουν φοιτητές και φοιτήτριες που καθυστερούν να ξεκινήσουν την πτυχιακή ή διπλωματική τους εργασία ή την πρακτική τους άσκηση. Δεν υπάρχουν δομές για την ψυχολογική στήριξή τους.

(...) Για προσλήψεις, για φοιτητική μέριμνα, για υποδομές, μας λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά, όμως λεφτά υπάρχουν για τους εργολάβους, για τα μέτρα καταστολής.

Για όλους αυτούς τους λόγους, στεκόμαστε στο πλευρό των φοιτητών που αγωνίζονται για τα αυτονόητα, στηρίζουμε τις διεκδικήσεις τους, καταδικάζουμε το απαράδεκτο, άδικο μέτρο των διαγραφών.

Ζητάμε από τους κοσμήτορες, τους προέδρους των Τμημάτων που εργαζόμαστε να μην συναινέσουν στην εφαρμογή αυτού του μέτρου, να μην προχωρήσουν στις διαγραφές φοιτητών!

Χωρίς καθυστέρηση να γίνουν οι απαραίτητες, μόνιμες προσλήψεις για να μπορούν να λειτουργήσουν οι Γραμματείες, οι Διευθύνσεις Σπουδών όπως πρέπει. Να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση, να αναβαθμιστούν οι υποδομές και η φοιτητική μέριμνα, να παρθούν μέτρα διευκόλυνσης των εργαζόμενων φοιτητών ώστε να μπορούν έγκαιρα να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους».

Στην εφημερίδα μας έφτασε η επιστολή μιας φοιτήτριας «υπό διαγραφή», μιας από τις πολλές περιπτώσεις νέων που βρέθηκαν σε άλλη πόλη για να σπουδάσουν και για διάφορους σοβαρούς λόγους έχουν καθυστερήσει τις σπουδές τους, όμως επιθυμούν πραγματικά και πασχίζουν να τις ολοκληρώσουν.

Παραθέτουμε αποσπάσματα από την επιστολή:

«(...) Η οικογένειά μου αντιμετώπισε σημαντικές οικονομικές επιβαρύνσεις. Οι γονείς μου, όντας και οι δύο συνταξιούχοι, υποχρεώθηκαν να συντηρούν τρεις κατοικίες σε ισάριθμες πόλεις: Την κύρια κατοικία τους, την κατοικία στην πόλη όπου φοιτούσα εγώ, καθώς και εκείνη στην οποία διέμενε ο αδελφός μου κατά τη διάρκεια των σπουδών του.

Το κόστος διατήρησης τριών νοικοκυριών - συμπεριλαμβανομένων των εξόδων για ενοίκια, ηλεκτρικό ρεύμα, ύδρευση, τηλεπικοινωνίες, κοινόχρηστα, φαρμακευτική αγωγή και βασικά είδη διατροφής - υπερέβαινε τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας, επιδεινώνοντας περαιτέρω την ήδη δυσχερή κατάσταση».

Η φοιτήτρια εξηγεί ότι αναγκάστηκε να μετακινηθεί στην Αθήνα προκειμένου να εργαστεί ώστε να καλύψει τις βασικές της ανάγκες, σημειώνοντας ότι «η εργασιακή μου απασχόληση, αν και αναγκαία, καθιστούσε πρακτικά αδύνατη την τακτική παρακολούθηση των μαθημάτων και τη συμμετοχή στις εξεταστικές διαδικασίες. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, η επιθυμία μου να ολοκληρώσω τις σπουδές μου παρέμεινε ακέραιη.

Στο πλαίσιο αυτό, υπέβαλα κάθε χρόνο αιτήσεις για κατ' εξαίρεση μετεγγραφή / μετακίνηση» σε ίδρυμα της Αθήνας, υπογραμμίζοντας ότι «μια τέτοια εξέλιξη θα διευκόλυνε ουσιαστικά την παρακολούθηση των υποχρεωτικών και μη μαθημάτων, καθώς και τη συμμετοχή μου στις εξεταστικές περιόδους, οι οποίες διαρκούν περίπου τέσσερις βδομάδες η καθεμιά.

Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι η απόσταση που απαιτείται να διανύσω για να μεταβώ και να δώσω ένα μάθημα ανέρχεται σε 417 χιλιόμετρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το κόστος διαμονής για το διάστημα αυτό είναι ιδιαίτερα υψηλό, και επιπλέον η εργασία μου δεν επιτρέπει τη χορήγηση τόσο εκτεταμένης άδειας - ούτε καν υπό το καθεστώς φοιτητικής άδειας».

Οι αιτήσεις για κατ' εξαίρεση μετεγγραφή / μετακίνησή απορρίπτονταν συστηματικά, το 202, 2021, 2022, 2023 και 2025...

«Καθ' όλη τη διάρκεια των τελευταίων ετών εργάστηκα σε διάφορες δουλειές αδιάλειπτα, με μοναδικό στόχο τη συγκέντρωση - αποταμίευση των αναγκαίων χρημάτων που θα μου επέτρεπαν να επιστρέψω και να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Σήμερα, όμως, βρίσκομαι αντιμέτωπη με τον κίνδυνο διαγραφής ως "αιώνια λιμνάζουσα φοιτήτρια", γεγονός που απειλεί να ακυρώσει όλες τις προσπάθειες και τις θυσίες που έχω καταβάλει», συνεχίζει την περιγραφή στην επιστολή της.

Και, απευθυνόμενη στο υπουργείο Παιδείας και σε κάθε αρμόδιο, καταλήγει στην επιστολή της: «Δεν πρόκειται για αμέλεια ή αδιαφορία, αλλά για μια πορεία ζωής που σημαδεύτηκε από απώλεια και ανάγκη επιβίωσης. Η εκπαίδευση για μένα, όπως και για τους υπόλοιπους φοιτητές, είναι ελπίδα, δικαίωμα και μέσο για ένα καλύτερο μέλλον».