Οι αντιδράσεις από το αντίπαλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, Κίνα και Ρωσία, γι' αυτές τις συμφωνίες, επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντισμού ρίχνουν πιο βαθιά τον λαό μέσα στον βούρκο των ανταγωνισμών. Επιβεβαιώνεται ότι στις σημερινές σύνθετες εξελίξεις κάθε απόφαση, κάθε διακρατική συμφωνία καθορίζεται από τον αδυσώπητο ανταγωνισμό για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτά αποτυπώνονται στις ενεργειακές συμφωνίες για το αμερικανικό LNG ώστε να προχωρήσει η «απεξάρτηση» από τη Ρωσία, αυτά αποτυπώνονται και στην επέκταση της αμερικανικής παρουσίας στην Ελευσίνα, κόντρα στην παρουσία της COSCO στον Πειραιά.

Τα ανυπόστατα περί «θωράκισης» της χώρας που προπαγανδίζει η κυβέρνηση αποτελούν ουσιαστικά αναποδογύρισμα της πραγματικότητας.

Η «μεγάλη εικόνα» επιβεβαιώνει ότι το κουβάρι περιπλέκεται επικίνδυνα και ότι πίσω από τα πανηγύρια για την «Ελλάδα - πυλώνα σταθερότητας», για τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» και την «ψήφο εμπιστοσύνης» από τις ΗΠΑ, υπάρχει ο κατήφορος της πολεμικής εμπλοκής.

Αυτό άλλωστε περιγράφεται από τις δηλώσεις π.χ. του Δένδια για την «αναγκαία κουλτούρα φέρετρων» που πρέπει να αποκτήσει ο λαός, από αντίστοιχες δηλώσεις αξιωματούχων στην ΕΕ για την πολεμική προετοιμασία, από αναλύσεις για το «τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι της Ευρώπης» κ.ο.κ.

Σε αυτό το ναρκοπέδιο, όπου οι συμφωνίες που υπογράφονται με τις ΗΠΑ προσθέτουν και νέες νάρκες, ρίχνουν τον λαό η αστική τάξη και η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στρατηγική σύμπλευση όλων των άλλων αστικών κομμάτων.

Το ακόμα μεγαλύτερο βάθος που αποκτούν οι θανάσιμοι αυτοί σχεδιασμοί πρέπει να σημάνει συναγερμό:

• Προμηνύει μεγαλύτερη ένταση της επιθετικότητας της αστικής τάξης μέσα και έξω από τη χώρα, αφού τέτοιες μπίζνες για το κεφάλαιο πάντα πάνε «πακέτο» με την ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτική εμπλοκή. Για να υπηρετείται το σχέδιο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης ο λαός θα κληθεί να κάνει νέες θυσίες, ενώ θα γίνεται και θύτης σε βάρος άλλων λαών.
• Για να βγαίνει ο λογαριασμός της πολεμικής οικονομίας, ως καθοριστική πλευρά της «αναβάθμισης», οι εργαζόμενοι θα ματώνουν όλο και περισσότερο, θα βιώνουν την ένταση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς.
• Για να θωρακίζεται η απλωμένη δραστηριότητα του κεφαλαίου είναι σίγουρο ότι θα πολλαπλασιαστούν οι αποστολές εκτός συνόρων, μέχρι εκεί που θα φτάνει η χάρη των κερδών του. Αν π.χ. οι εφοπλιστές για τα κέρδη τους επέβαλλαν την παρουσία του Πολεμικού Ναυτικού στις εμπόλεμες ζώνες της Ερυθράς Θάλασσας, οι νέες μπίζνες στην Ουκρανία, με Ενέργεια, εξοπλισμούς, ανοικοδόμηση κ.λπ. θα γίνουν οδηγός για τις επόμενες βρώμικες αποστολές, ακόμα πιο κοντά στη φωτιά του πολέμου. Αν τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις καμάρωναν που η ελληνική Πολεμική Αεροπορία περιπολούσε π.χ. στη Βόρεια Μακεδονία, οι προμήθειες των F-35 θα φέρουν και νέα «καθήκοντα» για τη ΝΑΤΟική σταθερότητα.
• Στο ίδιο φόντο, των αναβαθμισμένων αποστολών της αστικής τάξης, θα κλιμακώνονται και οι επικίνδυνες διευθετήσεις με ΝΑΤΟική εποπτεία και με το πιστόλι στον κρόταφο του λαού. Αυτή η κατεύθυνση είναι σε πλήρη εξέλιξη, με τις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο. Η κυβέρνηση και η αστική τάξη παίζουν τα «ρέστα τους» για τη σταθερότητα του ΝΑΤΟ, παζαρεύουν κυριαρχικά δικαιώματα, προχωρούν η ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου και η οριστική διχοτόμηση. Ετσι εξασφαλίζει το κεφάλαιο «ανοιχτούς δρόμους» για συμμετοχή σε μπίζνες, για περισσότερα κέρδη και ανταλλάγματα.

Επομένως, οι βλέψεις του κεφαλαίου είναι που διαμορφώνουν μια ακόμα πιο ασφυκτική πραγματικότητα για τον λαό, μεγαλώνοντας τα βάσανα και τους κινδύνους, αφού σε ένα τέτοιο περιβάλλον καραδοκούν πάντα και τα αντίποινα από το αντίπαλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Τόσο οι πολεμικές βάσεις που εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα όσο και οι ενεργειακές και άλλες υποδομές που εντάσσονται στους σχεδιασμούς αυτούς θα μπαίνουν στο στόχαστρο, στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώθηκε και από τον πόλεμο ανακοινώσεων των πρεσβειών Κίνας - ΗΠΑ στην Αθήνα, όπως και την επίθεση από το ρωσικό ΥΠΕΞ στην κυβέρνηση.

Το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι χαρακτηριστικό, αφού πριν πνιγεί στο αίμα αποτελούσε χώρα - «μοντέλο» ενεργειακού κόμβου, με ένα τεράστιο δίκτυο αγωγών για τη διαμετακόμιση φυσικού αερίου. Το δυνατό αυτό «χαρτί» της εκεί αστικής τάξης δεν άργησε να αποδειχθεί καρμανιόλα για τον λαό, αφού τον έριξε στη φωτιά του πολέμου.

Εκτός από τη μεγέθυνση των κινδύνων οι εμβληματικές συμφωνίες μεγεθύνουν και τη φτώχεια για τον λαό, βαθαίνοντας το χάσμα ανάμεσα στις σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής και στο τι απολαμβάνει τελικά ο λαός.

Για παράδειγμα, ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρχε τέτοια προσφορά όπως σήμερα σε πηγές, όγκο και δρόμους μεταφοράς Ενέργειας: Κοιτάσματα φυσικού αερίου. Αγωγοί που διατρέχουν όλη τη χώρα. Μονάδες αποθήκευσης. Βαπόρια με LNG που μπαινοβγαίνουν στα λιμάνια και στους τερματικούς σταθμούς. Θαλάσσια οικόπεδα που τεμαχίζονται και μοιράζονται σε επιχειρηματικούς κολοσσούς. Λιγνιτικές μονάδες, που βέβαια απαξιώνονται στο πλαίσιο της «πράσινης μετάβασης». Φαραωνικές μονάδες ΑΠΕ με φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες. Συνολικά, οι πάροχοι και οι παραγωγοί Ενέργειας σπάνε το ένα ρεκόρ κερδοφορίας μετά το άλλο. Αντίστοιχα και στα λιμάνια: Οι γερανογέφυρες στον Πειραιά δουλεύουν πιο εντατικά από ποτέ, εμπορεύματα πηγαινοέρχονται αδιάκοπα, οι λιμενεργάτες δεν παίρνουν ανάσα. Νέες λιμενικές υποδομές προστίθενται στον χάρτη της διαμετακόμισης, ισχυρά συμφέροντα συγκρούονται πάνω από τις προβλήτες, δισεκατομμύρια κερδών που ζαλίζουν.

Κι όμως: Την ίδια στιγμή, για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία ο λαός καλείται να συμβιβαστεί με την ενεργειακή φτώχεια, μετράει με το ρολόι πόση ώρα θα έχει θέρμανση, πόση ώρα θα ανάψει το θερμοσίφωνο. Τα κομμένα ρεύματα και τα χρέη για την Ενέργεια πολλαπλασιάζονται, ενώ η ακρίβεια σε βασικά αγαθά στραγγίζει το εισόδημα των νοικοκυριών.

Ποιο είναι τελικά το «ταμείο»: Κέρδη και νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο - θανάσιμοι κίνδυνοι, θυσίες και επίθεση στο εισόδημα για τον λαό.

Αυτό το πολεμικό φόντο είναι που καθορίζει τις εξελίξεις στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, τις πολιτικές διεργασίες μέσα και έξω από τη χώρα, αντανακλώντας τους αδυσώπητους ανταγωνισμούς που μαίνονται.

Οι συμμαχίες τους, που μέχρι πριν λίγα χρόνια φάνταζαν πανίσχυρες και αιώνιες, σήμερα εμφανίζουν φυγόκεντρες τάσεις, οξύνονται οι μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό τους. Η ίδια η ΕΕ σπαράσσεται από τη φαγωμάρα ανάμεσα στα κράτη - μέλη, ενώ οι πιο ισχυρές οικονομίες της είναι σε υποχώρηση. Η αστική τάξη των ΗΠΑ εμφανίζεται κατακερματισμένη, με την κυβέρνηση Τραμπ να φτάνει στο σημείο να «σπάει» παραδοσιακές συμμαχίες, επιχειρώντας τη θωράκιση της αμερικανικής οικονομίας απέναντι στην Κίνα, που απειλεί να την εκτοπίσει.

Οι ίδιες οι εξελίξεις φανερώνουν λοιπόν και τις υπαρκτές ρωγμές στο στρατόπεδο του αντιπάλου, βγάζουν στη φόρα τις αδυναμίες του, επιβεβαιώνοντας ότι το σάπιο αυτό σύστημα δεν είναι ούτε ακλόνητο ούτε ανίκητο, ότι τα ακόμα πιο δύσκολα είναι μπροστά του. Γι' αυτό και η εξουσία του κεφαλαίου γίνεται όλο και πιο αντιδραστική, γι' αυτό παίρνουν μέτρα θωράκισης απέναντι στον «εχθρό λαό». Επιβεβαιώνεται δηλαδή πως ό,τι είχε να δώσει αυτό το σύστημα το έχει ήδη δώσει, και το μόνο που επιφυλάσσει πλέον στους λαούς είναι οι πόλεμοι, η εξαθλίωση και η δυστυχία, ώστε να αυγατίζουν τα κέρδη για μια χούφτα παράσιτα.

Σε αυτές τις σύνθετες συνθήκες αυτό που κρίνεται δεν είναι το κατά πόσο ο λαός «σκύβοντας το κεφάλι θα αποφύγει τα χειρότερα», ούτε το πώς «θα μπαλωθούν οι αντιθέσεις». Αυτό έτσι κι αλλιώς δεν περνάει από το χέρι του. Δεν κρίνεται ούτε και το πώς «θα βάλει πλάτη» για καλύτερα τάχα «ανταλλάγματα» από τις πολεμικές συμφωνίες, όπως λένε τα άλλα κόμματα, την ίδια στιγμή που στηρίζουν τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και τους προϋπολογισμούς του πολέμου.

Αυτό που κρίνεται είναι το πώς η οργάνωση του αγώνα θα αξιοποιήσει τις όποιες δυνατότητες για να περάσει η εργατική τάξη με τον λαό στην αντεπίθεση. Πώς οι εργαζόμενοι θα δώσουν τη μάχη, με κριτήριο το να μεγαλώσουν τα ρήγματα και οι δυσκολίες του συστήματος, να ορθώσουν εμπόδια στην επιχείρηση ενσωμάτωσης και στην τρομοκρατία κράτους και επιχειρηματικών ομίλων. Μόνο έτσι οι όποιοι κλονισμοί μπορούν να τροφοδοτούν την πάλη για την ανατροπή.

Τη στιγμή που συσσωρεύεται μεγαλύτερη δυσαρέσκεια στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αυτό που κρίνεται είναι το πώς αυτά θα δώσουν ώθηση στη συνολική αμφισβήτηση του συστήματος. Το πώς θα διαμορφώνεται κίνημα ανατροπής οργανωμένο από τα κάτω, στηριγμένο καταρχήν στους τόπους δουλειάς, παλεύοντας σε σύγκρουση με την πολιτική κυβερνήσεων, ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Κίνημα που δεν θα εγκλωβίζεται στο ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων, ώστε να συνεχίζεται αδιάκοπα η ίδια εγκληματική πολιτική της εμπλοκής. Τη στιγμή που το αστικό πολιτικό σύστημα αγωνιά για τη διαμόρφωση εναλλακτικών κυβερνητικών λύσεων, αυτό που κρίνεται δεν είναι η αναζήτηση του επόμενου «σωτήρα», αλλά η ακόμα μεγαλύτερη δυσπιστία στους πολιτικούς εκπροσώπους, τους θεσμούς του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής.

Κρίνεται τελικά το κατά πόσο αυτή η πάλη θα φωτίζει την ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός να ξεμπερδεύουν με το κριτήριο του κέρδους, που τροφοδοτεί τον «κίνδυνο - θάνατο» της εμπλοκής στον πόλεμο. Το κατά πόσο δυναμώνουν η οργάνωση και η σύγκρουση για την ανατροπή της σάπιας εξουσίας του κεφαλαίου, για την κατάκτησή της από την εργατική τάξη, ώστε να οικοδομήσει τη δική της κοινωνία, απαλλαγμένη από τη φρίκη των πολέμων και της εκμετάλλευσης.