Το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε επί της αρχής από 158 βουλευτές, δηλ. από εκείνους της κυβέρνησης και από δύο ακόμα «ανεξάρτητους».

Μετά και τη νέα μεγάλη απεργία, που ανέδειξε ότι το τερατούργημα έχει πάει ήδη στα σκουπίδια από τους εργαζόμενους, η μάχη περνάει στους χώρους δουλειάς, με τη διεκδίκηση για υπογραφή ΣΣΕ που θα κατοχυρώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις κόντρα στο εγκληματικό νομοθετικό πλαίσιο.

Αυτό, άλλωστε, ανέδειξαν και οι βουλευτές του ΚΚΕ που καταψήφισαν τόσο επί της αρχής όσο και όλα τα άρθρα του νομοσχεδίου, ενώ σε όλη τη διαδικασία σφυροκοπούσαν το τερατούργημα, αποκαλύπτοντας τα κυβερνητικά ψέματα με τα οποία επιχειρήθηκε να στηριχθεί το σμπαράλιασμα της ζωής και της δουλειάς.

Από την ψηφοφορία απείχε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η Νέα Αριστερά το καταψήφισε. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, βέβαια, εστίαζαν την κούφια κριτική τους προς την κυβέρνηση ότι τάχα με το νομοσχέδιο «παραβιάζει» την ευρωπαϊκή κανονικότητα της ευελιξίας, ενώ ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

Χαρακτηριστική είναι η στάση του ΠΑΣΟΚ, που ψήφισε «υπέρ» σε 42 από τα 97 άρθρα, δίνοντας στην κυβέρνηση το «άλλοθι» που έψαχνε, αφού ένα από τα βασικά της επιχειρήματα ήταν ότι το νομοσχέδιο έχει και «θετικές διατάξεις», ενώ στο σύνολό του έχει απορριφθεί από την εργατική τάξη.

Η Ελληνική Λύση υπερψήφισε τα 9 από τα 97 άρθρα, η ΝΙΚΗ ψήφισε ΝΑΙ σε 18 από τα 97 και η Πλεύση Ελευθερίας ψήφισε ΝΑΙ σε 20 από τα 97 άρθρα.

Τη στήριξη που παρείχαν κόμματα της αντιπολίτευσης στο νομοσχέδιο με την ψήφιση αρκετών διατάξεων έσπευσε να εκμεταλλευτεί η υπουργός Εργασίας. Και, κάνοντας τη ...σούμα της σύγκλισης με βουλευτές των παραπάνω κομμάτων, αναφέρει ότι «πάνω από 180 βουλευτές, ήτοι τα 3/5 του βουλευτικού σώματος, υπερψήφισαν τα 47 από τα 97 άρθρα, δηλαδή το μισό σχεδόν νομοσχέδιο». Μάλιστα, η υπουργός «καλωσορίζει», όπως λέει, «τα κόμματα της αντιπολίτευσης στον δρόμο του κοινοβουλευτικού ορθολογισμού», ικανοποιώντας με τη στάση τους τους επιχειρηματικούς ομίλους, που μπορούν να είναι σίγουροι ότι δεν κυβερνάνε μόνο με τη ΝΔ, αλλά και με τις άλλες δυνάμεις της αστικής αντιπολίτευσης.

Τα κόμματα του κεφαλαίου, που εναλλάσσονται στην εξουσία ως Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ και οι διάφορες εφεδρείες, που διαχειρίζονται τις ανάγκες του κεφαλαίου, έχουν ως κοινή στρατηγική αυτήν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Υποστηρίζουν τις συμμαχίες του κεφαλαίου με την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ, τη στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και υλοποιούν όλες τις απαιτήσεις τους. Αυτή η στρατηγική αντιστρατεύεται όχι μόνο τις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, αλλά πραγματοποιείται πάνω σε αυτές, ενάντια σε αυτές. Εμπλέκουν τη χώρα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και σε επεμβάσεις, πέρα από τον διαρκή πόλεμο που κάνουν στην εργατική τάξη και τον λαό.

Ο ημερήσιος χρόνος εργασίας είναι ένα από τα κύρια ζητήματα που χρόνια τώρα είναι από τις πρώτες δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν τα πολιτικά ενεργούμενα του κεφαλαίου, να τον διαμορφώσουν έτσι που θα αυξάνει τα κέρδη. Και εδώ έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα: Από το 1990 και μετά εννέα νόμοι για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και βεβαίως όλα αυτά που γενικεύουν την ευελιξία.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί το κεφάλαιο, όπως έγραφε ο Μαρξ, είναι πεθαμένη εργασία που ζωντανεύει μονάχα σαν τον βρικόλακα ρουφώντας ζωντανή εργασία και ζει τόσο περισσότερο, όσο περισσότερη ζωντανή εργασία ρουφάει. Ο εργάσιμος χρόνος αποτελείται από τον αναγκαίο, όπου ο εργάτης δουλεύει το μεροκάματό του, και τον πρόσθετο απ' όπου βγαίνει η υπεραξία, την οποία καρπώνεται ο καπιταλιστής. Οσο αυξάνεται η εργάσιμη ημέρα πέρα από το οκτάωρο, αυξάνεται και ο πρόσθετος χρόνος και άρα αυξάνονται η υπεραξία και το κέρδος. Αυτό κάνετε με αυτό το νομοσχέδιο με την εργάσιμη μέρα να γίνεται από οκτώ ώρες δεκατρείς. Αυτός είναι και ο μηχανισμός εκμετάλλευσης του εργάτη και της εργάτριας. Ο εργάτης γίνεται γρανάζι μιας μηχανής που συνεχώς παράγει. Οταν αρχίσει να ρετάρει, τότε τον αντικαθιστούν. Τώρα αυτό το γρανάζι θα δουλεύει περισσότερες ώρες και η φθορά του θα είναι πολύ πιο γρήγορη.

Ο εργάτης όμως είναι άνθρωπος, δεν είναι μηχανή. Εχει όρια αντοχής ο ανθρώπινος οργανισμός. Εσάς όμως δεν σας ενδιαφέρει αυτό, γιατί βλέπετε τον εργάτη ως αναλώσιμο πράγμα. Είστε αδίστακτοι, είστε επικίνδυνοι, είστε εμπόδιο στην πρόοδο και την ευημερία της πλειοψηφίας του λαού. Νομοθετείτε να είναι ο εργαζόμενος μέρα νύχτα στη δουλειά, με τη ζωή του να γίνεται σμπαράλια για τα κέρδη που θέλουν τα αφεντικά. Σύγχρονη σκλαβιά. Αυτό είναι που νομοθετείτε. Αυξάνετε τα ωράρια και μειώνετε τη ζωή. Δεκατρείς ώρες την ημέρα, εβδομήντα οκτώ την εβδομάδα. Αυτό νομοθετείτε και αυτό θα γίνει κανονικότητα αν το επιτρέψει η εργατική τάξη. Δεν θα το επιτρέψει όμως».

«Κάθε άρθρο του νομοσχεδίου είναι και μια μαχαιριά στον εργάτη», ανέφερε ο βουλευτής του ΚΚΕ, απαντώντας στα περί «θετικών άρθρων», αφού όπως εξήγησε δεν αντισταθμίζεται με τίποτα «η βαρβαρότητα των δεκατριών ωρών απασχόλησης, της πλήρους ευελιξίας».

«Είναι για τα σκουπίδια. Αυτό σάς είπαν οι εργάτες με τις απεργίες τους, με όλη τη δραστηριότητα που αναπτύσσουν στους χώρους δουλειάς, στις συνελεύσεις, στις συζητήσεις», πρόσθεσε ο Χρ. Κατσώτης, προειδοποιώντας την κυβέρνηση: «Δεν τελείωσε ο αγώνας, τώρα άρχισε, γιατί σε κάθε χώρο δουλειάς γίνεται συζήτηση για το πώς θα κλιμακωθεί παραπέρα και όχι για να μην εφαρμοστεί το δεκατριάωρο, αλλά για το πώς θα οργανωθεί ο αγώνας για να μειωθεί ο χρόνος εργασίας στο επτάωρο, πενθήμερο, τριανταπεντάωρο. Το 95% των εργαζομένων αυτό θέλουν, όπως καταγράφεται στην έρευνα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ.

Η εργατική τάξη δεν θα συμβιβαστεί με τη σύγχρονη σκλαβιά, θα αγωνιστεί, θα ματώσει και στο τέλος είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα νικήσει. Αυτό φοβάστε και θέλετε να παρατείνετε τη ζωή αυτού του βάρβαρου, του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, θωρακίζοντας τη δικτατορία του κεφαλαίου με μέτρα περιορισμού των συνδικαλιστικών ελευθεριών, των αγώνων της εργατικής τάξης, που όλοι ψηφίσατε ως κυβερνήσεις εδώ, και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα στο θέμα της απεργίας.

Ομως η ταξική πάλη δεν μπαίνει στον γύψο, δεν καταργείται, θα οξύνεται και θα γίνει ορμητικό ποτάμι που θα παρασύρει ό,τι εμποδίζει στο διάβα της. Ο λαός έχει πια πείρα, δεν περιμένει τίποτε από κανέναν σωτήρα. Καμία βέβαια κατάσταση δεν θα τον σταματήσει, καμία καταστολή δεν θα τον σταματήσει, θα ξεπεράσει κάθε δυσκολία, κάθε εμπόδιο με την οργάνωσή του, με τον αγώνα του και τις δικές του ανάγκες. Αυτός είναι μονόδρομος για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων των λαϊκών στρωμάτων, των παιδιών τους που συνθλίβονται τα δικαιώματά τους, οι ανάγκες τους, τα όνειρά τους.

Σε αυτόν τον δρόμο το ΚΚΕ δίνει όλες τις δυνάμεις του και καλεί τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν συμφωνούν σε όλα μαζί του, να συμπορευτούν στον αγώνα για τη ζωή που δικαιούνται, στον αγώνα για να απαλλαγούν οριστικά από την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα αυτού του σάπιου συστήματος».