Τις απαράδεκτες και προκλητικές αξιώσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας επιχειρεί να νομιμοποιήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε έκθεση που συντάχθηκε από το Κοινό Κέντρο Ερευνών της ΕΕ (JRC) και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Αμυνας, καταγγέλλει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.

Συγκεκριμένα, σε έκθεση που δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2025, με τίτλο «Προστασία κρίσιμων ενεργειακών υποδομών», αναφέρονται τα εξής: «Η Αγκυρα δεν έχει υπογράψει και επικυρώσει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) και ισχυρίζεται ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει την κυριαρχία να εξερευνήσει και να εκμεταλλευτεί τους υπεράκτιους πόρους ελλείψει συμφωνίας με την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου».

Η αναφορά σε «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» επιχειρεί προκλητικά να νομιμοποιήσει το ψευδοκράτος 51 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και δίνει «αέρα στα πανιά» στις διεκδικήσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας. Στην ίδια έκθεση εκτίθεται επίσης χάρτης που αποτυπώνει το ανυπόστατο «Τουρκο-λιβυκό Σύμφωνο».

Οπως σημειώνει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ: «Οι απαράδεκτες αναφορές της έκθεσης του JRC, όσο και του ψευδεπίγραφου "Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αμυνας" που λειτουργούν υπό την αιγίδα της ΕΕ και της Κομισιόν της, αναδεικνύουν τους σφοδρούς ανταγωνισμούς και την κινητικότητα των αστικών τάξεων για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της ΝΑ Μεσογείου και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας.

Καθόλου τυχαίες δεν είναι τέτοιες αναφορές εκ μέρους της ΕΕ, σε μια περίοδο μάλιστα που προωθείται στο σχέδιο Τραμπ για μια εύθραυστη "εκεχειρία" με το πιστόλι στον κρόταφο του Παλαιστινιακού λαού στη Λωρίδα της Γάζας και μετατρέποντάς τη σε αμερικανικό προτεκτοράτο. Η Τουρκία μάλιστα εμφανίζεται να έχει αναβαθμισμένο ρόλο στην επίτευξη της συμφωνίας, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή για τα μονοπώλιά της.

Παράλληλα η ΕΕ θεωρεί "στρατηγικό εταίρο" της την Τουρκία με στόχο να την προσδέσει στον ευρωατλαντικό άξονα στην αντιπαράθεση με Κίνα και Ρωσία. Για τον ίδιο λόγο κυβερνήσεις κρατών - μελών και μονοπωλιακοί όμιλοι της πολεμικής βιομηχανίας θέλουν να ενταχθεί αυτή στον μηχανισμό "SAFE" της ΕΕ, ώστε να προχωρήσουν σε σύμπραξη έργων στα πλαίσια της πολεμικής οικονομίας.

Το ΚΚΕ σταθερά αντιπαλεύει τον εφησυχασμό των "ήρεμων νερών" που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και την προβολή της ΕΕ ως τάχα "πυλώνα υπεράσπισης" των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας έναντι των αναθεωρητικών προκλήσεων της αστικής τάξης της Τουρκίας. Πρόκειται για επιζήμια για τον λαό στρατηγική, στην οποία συμπλέουν μαζί με την κυβέρνηση της ΝΔ κι όλες οι αστικές δυνάμεις, που ενώ λιβανίζουν την ΕΕ και την πολιτική της τώρα τάχα "πέφτουν από τα σύννεφα".

Από τη σκοπιά υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων το ΚΚΕ αναδεικνύει πως χρειάζεται να δυναμώσει η κοινή πάλη του ελληνικού και του τουρκικού λαού ώστε να μην "υπάρξει καμία αλλαγή συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν". Για να γίνουν οι θαλάσσιες ζώνες πεδίο κάλυψης των λαϊκών αναγκών και όχι εστίες που οξύνουν τις αντιθέσεις των αστικών τάξεων με απρόβλεπτες για τους λαούς συνέπειες».

Αγωνία μέχρι τέλους για τη φθορά του αστικού πολιτικού συστήματος και συνολικότερα των «θεσμών» του αστικού κράτους, αφού «το πολιτικό σύστημα, σε όλες τις εκφράσεις του, έχει ξεπέσει στη συνείδηση του λαού», εξέπεμψε το Σαββατοκύριακο η πρώτη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα μετά τη δήλωση αποχώρησής του από τον ΣΥΡΙΖΑ, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», στο πλαίσιο του περιλάλητου rebranding του ως όρου για την επάνοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή σε ρόλο αναστηλωτή της βρώμικης σοσιαλδημοκρατίας.

Μετά από διάφορα «ανέκδοτα», όπως ότι ...ξελάσπωσε το μέλλον, προφανώς θυμίζοντας τις υπηρεσίες του στο σύστημα που ξελάσπωσε με μνημόνια, ένταση της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και σπέρνοντας την απογοήτευση σε λαϊκά στρώματα με τις αυταπάτες περί «πολιτικής αλλαγής» μέσω κυβερνητικής εναλλαγής, ο Αλ. Τσίπρας καταφέρεται εναντίον της κυβέρνησης κατηγορώντας την για «καθεστωτικές πρακτικές», αλλά και εναντίον της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» για την «εμφανή της αδυναμία να ανοίξει δρόμο δημοκρατικής διαφυγής», εγκλωβίζοντας δηλαδή για άλλη μια φορά τη λαϊκή δυσαρέσκεια «εντός των τειχών» του σάπιου συστήματος.

Η «αδυναμία» πάντως αυτή που έχει η σοσιαλδημοκρατία εξαιτίας της φθοράς της από την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, της ταύτισης με την κυβέρνηση στη στρατηγική του κεφαλαίου και των λιγότερων περιθωρίων ενσωμάτωσης από την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι διάχυτη σε όλη τη συνέντευξή του, όπου με όλους τους τρόπους επιχειρεί να χαράξει ξανά κάλπικες διαχωριστικές γραμμές «στο χιόνι», με διάφορα όπως ότι «η πατρίδα μας χρειάζεται ένα μεγάλο, αποφασιστικό σοκ, που θα το έλεγα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Να ξανασυνδεθεί η πολιτική με την ηθική και το πολιτικό σύστημα με τους πολίτες».

Τα πάντα δηλαδή ώστε η μεγάλη δυσαρέσκεια από την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου να μη συναντηθεί με την εργατική - λαϊκή πάλη, να μη στραφεί στον πραγματικό ένοχο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, αλλά αντίθετα να κλωθογυρνάει στο μαγκανοπήγαδο της δικτατορίας του κεφαλαίου. Εξ ου και ο Τσίπρας δηλώνει ξανά πανέτοιμος να διαθέσει «το όποιο πολιτικό κεφάλαιο μου έδωσαν οι πολίτες στην προσπάθεια να αντιστραφεί η πορεία απογοήτευσης της κοινωνίας και φθοράς της δημοκρατίας», ξορκίζοντας τον ενδεχόμενο αυτή να βγει «έξω από το πολιτικό σύστημα» το οποίο υπηρέτησε με αξιοζήλευτη αφοσίωση.

Στην προσπάθειά του μάλιστα να προσφέρει ξανά υπηρεσίες από αναβαθμισμένη θέση, ξαναπλασάρει στον λαό χρεοκοπημένες θεωρίες, παρεμφερείς με αυτές που διακονούσε στο παρελθόν, όπως η «ρηξικέλευθη» πρόταση που αναφέρεται στη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου σαν ...ηθική επιταγή ενός νέου πατριωτισμού που «ξεπερνά τους εύλογους ιδεολογικούς διαχωρισμούς»... Κάτι σαν την «εθελοντική φορολογία» των εφοπλιστών, με τις δεκάδες φοροαπαλλαγές, που θέσπισε η κυβέρνησή του.

Σχετικά δε με την ίδρυση νέου κόμματος, αφού πρώτα αναμασά διάφορα περί «άφθαρτων», «αλλαγής ήθους και ύφους» στην πολιτική και άλλα τέτοια, λέει ότι πρόθεσή του είναι να βρεθεί «στην κολυμπήθρα της κοινωνίας», επιβεβαιώνοντας ότι η επίκληση στην κοινωνία και στο κίνημα πηγάζει από την ελπίδα του να βρει εκεί την κολυμπήθρα του Σιλωάμ όπου θα ξεπλύνει από τις πολιτικές του αμαρτίες και θα «αναβαπτίσει» τις χρεοκοπημένες αυταπάτες περί «ανθρώπινου» καπιταλισμού, για έναν νέο γύρο - όπως νομίζει - ενσωμάτωσης λαϊκών στρωμάτων.