Πρόκειται για έκφραση ελπιδοφόρων διεργασιών, στο έδαφος μιας σκληρής πραγματικότητας, που δικαιολογημένα θα δυναμώνουν το επόμενο διάστημα και που φιλοδοξούμε να βρουν έκφραση σε νέες μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας, και σε αγωνιστικά ξεσπάσματα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, στόχος είναι να μετατραπεί και η απεργία της 1ης Οκτώβρη ενάντια στο νομοσχέδιο - έκτρωμα για τη 13ωρη δουλειά σε κορυφαίο σταθμό για την οργάνωση μιας τέτοιας πλατιάς λαϊκής κινητοποίησης.

Είναι καθαρό ότι αυτά δεν εξελίσσονται στο «κενό», αλλά σε ένα έδαφος όπου φουντώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια. Ειδικά αυτές τις μέρες επιβεβαιώνεται ότι το περιβόητο «καλάθι της ΔΕΘ», στο οποίο παρέπεμπε η κυβέρνηση ήδη από τον περασμένο Φλεβάρη, στον απόηχο της τότε μεγάλης απεργίας, αποτελούσε τελικά ένα ακόμα τεράστιο «πακέτο» για το κεφάλαιο, μαζί με ανακύκλωση της φτώχειας και αντεργατικά μέτρα, όπως το 13ωρο.

Σε αυτήν τη μεγάλη δυσαρέσκεια επιδρά η «μεγάλη εικόνα», η κλιμάκωση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, προκαλώντας ανασφάλεια και φρίκη για τα πολεμικά μέτωπα, ενώ η ΝΑΤΟική εμπλοκή μεγαλώνει τους κινδύνους και απαιτεί περαιτέρω στράγγισμα του λαϊκού εισοδήματος.

Επιδρά προφανώς και η μπόχα που αναδίδει το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης, προκαλώντας δικαιολογημένα αγανάκτηση και αποστροφή απέναντι σε ένα κράτος εχθρικό για τον λαό, απέναντι στα εγκλήματα που καθημερινά διαπράττει για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων.

Η μεν κυβέρνηση επιχειρεί να εξουδετερώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, είτε καλλιεργώντας την αναμονή και τις κάλπικες προσδοκίες για την «πίτα που μεγαλώνει» και που τάχα «επιστρέφει μέρισμα ανάπτυξης», είτε επιστρατεύοντας τον φόβο και την τρομοκρατία, δείχνοντας τις εξελίξεις π.χ. στη Γαλλία.

Τα δε κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης και ειδικά της σοσιαλδημοκρατίας εστιάζουν στην «ανάταξη», μέσα από την ανακύκλωση του ίδιου πολιτικού σκηνικού. Πότε με παλιούς και δοκιμασμένους «σωτήρες», πότε με «νέες» τάχα δυνάμεις, από τα ίδια όμως υλικά, που τάχα θα «ξελασπώσουν» το κράτος δικαίου, θα φέρουν τον «δημοκρατικό καπιταλισμό», θα επαναφέρουν τη χώρα στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα» και θα βάλουν τέλος στα «λάθη» που οφείλονται στην «ιδεοληψία της ΝΔ».

Είναι δηλαδή σε εξέλιξη η «αναπαλαίωση» του αστικού πολιτικού συστήματος, μια διαδικασία που αντανακλά διεργασίες και αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης σε μια περίοδο που διακυβεύονται μεγάλα πακέτα χρηματοδότησης και επιχειρηματικά πρότζεκτ στα οποία «ακονίζονται μαχαίρια». Εκεί άλλωστε στοχεύει και η συζήτηση περί «παραγωγικού μοντέλου», που διαπερνά τις τοποθετήσεις όλων των αστικών κομμάτων, για το ποιος είναι πιο «ικανός» να το υπηρετήσει.

Πώς θα βαδίσει πραγματικά το κίνημά του στον δρόμο της πραγματικής ανατροπής και της διεξόδου από τη σημερινή βαρβαρότητα; Ποιον θα βάλει στο στόχαστρο και πώς θα τον αντιμετωπίσει για να μην πάει στράφι ο αγώνας του;

Αυτά δεν είναι ζητήματα που αφορούν κάποιο αόριστο μέλλον. Αντίθετα, καθορίζουν σήμερα την οργάνωση της πάλης, της σύγκρουσης και της διεκδίκησης, την αναμέτρηση με την πολιτική που τσακίζει τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Γιατί σήμερα το εργατικό κίνημα βάζει τις βάσεις για την αντεπίθεση.

Σήμερα πρέπει με τη δράση παντού, σε κάθε χώρο, να εξουδετερώνεται ο φόβος, να δυναμώνει το μέτωπο απέναντι στο κεφάλαιο και στην κυβέρνηση, να τροφοδοτείται η διεκδίκηση με μαζικούς όρους, με στηρίγματα καταρχάς τα σωματεία στους χώρους δουλειάς, με μεγαλύτερη συσπείρωση, με συγκρότηση και νέων συνδικάτων.

Να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης μέσα στη μάχη, με επίκεντρο τα σωματεία στους χώρους δουλειάς. Και η αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να συμβάλλει στην αλλαγή των συσχετισμών, σε βάρος της εργοδοσίας και των στηριγμάτων της, έτσι ώστε να ενισχύεται ο ταξικός προσανατολισμός στα συνδικάτα.

Μέσα σε αυτήν τη μάχη είναι στοίχημα να μεγαλώνουν τα αδιέξοδα και οι δυσκολίες συνολικά για το αστικό πολιτικό σύστημα, να μην πιάνουν τόπο οι αναμορφώσεις του, να ακυρώνονται οι επιδιώξεις της σοσιαλδημοκρατίας, η προσπάθεια μετατροπής των δίκαιων λαϊκών αγώνων και του κινήματος σε «σκαλοπάτι» για μια επόμενη κυβερνητική εναλλαγή.

Ορισμένα παραδείγματα:

- Η μάχη ενάντια στο νομοσχέδιο της δουλειάς - σκλαβιάς για τη 13ωρη εργασία οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας επιδιώκουν να δοθεί με «σημαία» την υπεράσπιση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής κανονικότητας», την οποία τάχα παραβιάζει η κυβέρνηση. Με «σημαία» δηλαδή την υπεράσπιση της στρατηγικής του κεφαλαίου για την ευελιξία, που όλες οι κυβερνήσεις έχουν υπηρετήσει και νομοθετήσει, τσακίζοντας τους εργαζόμενους και τον σταθερό εργάσιμο χρόνο. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να παλέψουν με «σημαία» τη σύγχρονη ανάγκη τους για σταθερό και μειωμένο εργάσιμο χρόνο, κόντρα στην πολιτική της ευελιξίας, βάζοντας στο στόχαστρο το κέρδος, τους ομίλους και την ΕΕ, που κάνουν «νόμο» τη διάλυση της ζωής τους.

- Η μάχη για να πληρώσουν οι πραγματικοί ένοχοι για το έγκλημα στα Τέμπη, για να δικαιωθούν τα θύματα και να πάψει κάθε συγκάλυψη, οι άλλες δυνάμεις επιδιώκουν να τη δώσει το κίνημα με «σημαία» την υπεράσπιση των θεσμών του σημερινού σάπιου κράτους. Επιδιώκουν την αποκατάσταση της «κλονισμένης αξιοπιστίας» του κράτους στον λαό μέσα από τα συνθήματα περί «επανακρατικοποίησης», αλλά και την υπεράσπιση του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», μέσα από την εναπόθεση ελπίδων στους θεσμούς της ΕΕ, τις αυταπάτες για «δικαιοσύνη» σε ένα σύστημα που έχει στο DNA του την αδικία. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν κάθε λόγο να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο την έλλειψη εμπιστοσύνης στο σάπιο κράτος και στους θεσμούς του, να βαθύνουν την αμφισβήτησή τους, να βάλουν στο στόχαστρο το κέρδος, που έβαλε τη σφραγίδα του και σ' αυτό το έγκλημα, μαζί με τη διεκδίκηση να πληρώσουν οι άμεσα ένοχοι.

- Αντίστοιχα και στον δίκαιο αγώνα για να πάψει η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, να δυναμώσει η αλληλεγγύη στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό: Οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και άλλα στηρίγματά τους στο κίνημα επιχειρούν να μένουν στο απυρόβλητο οι ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης. Επιδιώκουν η όποια αγανάκτηση να εξαντλείται στο πρόσωπο του «ακροδεξιού Νετανιάχου», να περιορίζεται στα περί «ανίκανης ΕΕ» και να αφήνει στο απυρόβλητο τη στρατηγική της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε πολεμικό ορμητήριο και θύτη σε βάρος άλλων λαών, μέσα από τις «στρατηγικές συμμαχίες». Αντίθετα, για το εργατικό - λαϊκό κίνημα η αλληλεγγύη παίρνει ουσιαστικό περιεχόμενο όταν βάζει στο στόχαστρο τα στηρίγματα του κράτους - δολοφόνου σε κάθε χώρα, όταν η πάλη στρέφεται ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου την οποία υπηρετούν τα κόμματά του για τη «γεωπολιτική αναβάθμιση», που πάει πακέτο με την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα.

Η απάντηση λοιπόν στο «τι χρειάζεται να γίνει σήμερα», στο «τι κίνημα απαιτείται», στο πώς θα βγει ο λαϊκός παράγοντας στο προσκήνιο, είναι ακριβώς αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης να μετουσιώνεται σε ένα μεγάλο, πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα, ταξικά προσανατολισμένο, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Που θα συνενώνει την εργατική τάξη, τους βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφους και ΕΒΕ, τη νεολαία των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων σε μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Σήμερα είναι αναγκαίο ένα κίνημα που δεν θα «τυλίγεται» στις ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα θα βαθαίνει τη ριζοσπαστικοποίηση, την πίστη του λαού στη δύναμή του να φέρει τα πάνω κάτω. Και, στον αντίποδα των αυταπατών για κυβερνητικές εναλλαγές, θα βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το σύστημα που αυτές στηρίζουν και διαχειρίζονται.

Αυτήν τη μάχη δίνουν μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ, φωτίζοντας την ανάγκη της αντεπίθεσης και της οριστικής ρήξης, της ανατροπής της αστικής εξουσίας, της κατάκτησης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Με αυτόν τον προσανατολισμό δίνουμε και τη μάχη της απεργίας της 1ης Οκτώβρη, για να πάρει ο λαός μια μεγάλη ανάσα, να ανακτήσει δυνάμεις, να μετρήσει ξανά το μπόι του και να κλιμακώσει τον αγώνα του.