Η πραγματικότητα αυτή δεν κρύβεται όσο κι αν σκούζουν τα κυβερνητικά επιτελεία και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης: Πάνω - πάνω στη λίστα της ΔΕΘ βρίσκεται άλλωστε το νέο αντεργατικό αίσχος, το νομοσχέδιο της 13ωρης δουλειάς που φέρνει η κυβέρνηση, με στόχο να δώσει στη μεγαλοεργοδοσία ένα ακόμα βαρβάτο εργαλείο ξεζουμίσματος της εργατικής δύναμης, «διευθέτησης» και επέκτασης του εργάσιμου χρόνου «όπου, όπως και για όσο» επιβάλλουν τα καπιταλιστικά κέρδη.

Το νέο αυτό αίσχος έρχεται ως συνοδευτικό και της «προσαρμογής» μιας σειράς επιχειρήσεων στον νέο «ντορό» της πολεμικής οικονομίας, με τον αρμόδιο Ευρωπαίο επίτροπο να προαναγγέλλει άλλωστε πριν μερικές εβδομάδες την επέκταση της ευρωπαϊκής αυτής «κανονικότητας» της 13ωρης δουλειάς και στις επιχειρήσεις που σχετίζονται με την πολεμική προετοιμασία. Αλλά και συνολικά, το νέο αυτό εργαλείο συνδέεται στενά με τη στρατηγική του κεφαλαίου, όπως π.χ. τους στόχους που παρουσίασε η κυβέρνηση πρόσφατα για το κλείσιμο του «επενδυτικού κενού», τον διπλασιασμό των εξαγωγών κ.ο.κ.

Για τους ίδιους λόγους άλλωστε η κυβέρνηση έχει «διασφαλίσει» στους επιχειρηματικούς ομίλους μια καθηλωμένη - στα όρια της επιβίωσης - τιμή της εργατικής δύναμης (χαρακτηριστικές οι «συγκρίσεις» που έκανε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μέσα στην εβδομάδα μιλώντας για τη «βελτίωση» κατά... 1% για όσους βρίσκονται στο κατώφλι της ακραίας φτώχειας), με τους μισθούς σε πραγματικές τιμές να βρίσκονται μια δεκαετία πίσω και να ορίζονται με κυβερνητική απόφαση, με νέες απαλλαγές της μεγαλοεργοδοσίας από ασφαλιστικές εισφορές στο όνομα του δήθεν περισσότερου «διαθέσιμου εισοδήματος» για τους εργαζόμενους (οι οποίοι θα κληθούν να καλύπτουν τις τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων), ενώ την ίδια ώρα ρίχνει «τροχιοδεικτικές» για νέες αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Παράλληλα «ξεκόβει» κάθε συζήτηση περί επαναφοράς του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο, την ώρα που έφερε για ψήφιση το νομοσχέδιο ποινικοποίησης, καταστολής και «πειθαρχείου» για όσους δημοσίους υπαλλήλους παλεύουν για αυξήσεις, δικαιώματα, αρνούνται να παίξουν τον ρόλο του γραναζιού της πολεμικής μηχανής που τους προορίζουν.

Ποια είναι την ίδια ώρα η «κριτική» ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών; Για το αντεργατικό νομοσχέδιο πως «χρειάζεται ευελιξία αλλά με κανόνες». Και πώς αλλιώς όταν επί ημερών των κυβερνήσεών τους εκτόξευσαν και εκείνοι την ευελιξία, ενσωμάτωσαν τις περιβόητες ευρωπαϊκές Οδηγίες για δουλειά ήλιο με ήλιο; Για το εισόδημα, πως δήθεν θα λυθούν τα ζητήματα αυτά μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» στον οποίο σέρνουν τους εργαζόμενους «χειροπόδαρα δεμένους» για να υπογράψουν τη σφαγή τους, με βάση την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου. Για την επαναφορά 13ης και 14ης σύνταξης πως «υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια», πως ο λαός δηλαδή πρέπει να μάθει να μετράει και τις ανάσες του ανάλογα με το πόσο «ευημερεί» το ταμείο του κεφαλαίου που ο ίδιος γεμίζει. Ενώ ο «επαναπαρουσιαζόμενος στο κοινό» Αλ. Τσίπρας στην πρόσφατη συνέντευξή του στη «Liberation» έφτανε να μιλάει για δίκαιη λιτότητα και να ξεχωρίζει ως κορυφαίο «επίτευγμα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το ασφαλιστικό - λαιμητόμο Κατρούγκαλου που τσάκισε τις συντάξεις και οδηγεί στην επέκταση του συντάξιμου χρόνου! Και ο νοών νοείτω...

Στο «καλάθι» που φέρνει η κυβέρνηση βρίσκονται την ίδια ώρα και νέα χτυπήματα στις λαϊκές ανάγκες, νέες πολύ μεγάλες αυξήσεις στο κόστος ζωής για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ώστε - στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος - να δίνονται και νέες διευκολύνσεις και προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους:

- Ο στόχος π.χ. περί αύξησης των εξαγωγών από τα 50 δισ. ευρώ σήμερα στα περίπου 120 δισ. ευρώ το 2028 δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά «τιμές Ευρώπης», κι ενώ ήδη ο πληθωρισμός τρέχει με σπασμένα φρένα σε μια σειρά από είδη λαϊκής κατανάλωσης, με το κόστος ζωής να έχει ανέβει 50% μέσα σε 5 χρόνια.

- Η παραπέρα «απελευθέρωση» του νερού που αποτυπώνεται και στο πρόσφατο κυβερνητικό «σχέδιο για τα ύδατα», σημαίνει παραπέρα εμπορευματοποίηση, νερό απλησίαστο για τα λαϊκά στρώματα, τους φτωχούς αγρότες.

- Η «επέκταση» των ενεργειακών ομίλων στα Βαλκάνια, οι «ευκαιρίες» που δημιουργεί η κυβέρνηση για λογαριασμό τους μέσω της εμπλοκής στα σχέδια για τον «ενεργειακό διάδρομο έως την Ουκρανία», τα σχέδια για την «ανανέωση» του δικτύου, οδηγούν ολοταχώς σε νέες μεγάλες αυξήσεις στο ρεύμα, την ώρα που μέσα σε μια 5ετία οι τιμές στο ηλεκτρικό ρεύμα έχουν αυξηθεί πάνω από 60%, ενώ σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στους λογαριασμούς ρεύματος εκτινάχθηκαν στα 3,4 δισ. ευρώ το 2024.

- Η «σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος» σημαίνει ο λαός να ξεσπιτώνεται με ακόμα πιο fast track διαδικασίες, όπως ακριβώς προβλέπουν οι σχετικές διατάξεις στον Κώδικα που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση, κατ' απαίτηση των τραπεζών, αλλά και να ετοιμάζεται να τους φορτώσει και νέα βάρη για να διασφαλίσει τις κρατικές εγγυήσεις για το πρόγραμμα «Ηρακλής», ενώ δρομολογείται η θεσμοθέτηση του Φορέα Απόκτησης και Επαναμίσθωσης Ακινήτων, ο οποίος θα αρπάζει τα σπίτια των χρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών ή για να τους τα νοικιάσει ή για να τα βγάλει στο σφυρί. Μέσα από εκεί όμως περνάνε και όσα η κυβέρνηση παρουσιάζει ως δήθεν μέτρα για το στεγαστικό, παραδίδοντας νέα «πελατεία» σε τράπεζες, κατασκευαστές και funds, την ώρα που η πολιτική τους (π.χ. μονοκαλλιέργεια του τουρισμού) κάνει όλο και πιο απλησίαστη για τον λαό τη στέγη - εμπόρευμα.

- Η νέα ΚΑΠ αλλά και οι κυρώσεις που συνεχίζονται σε μια σειρά από τομείς στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών φέρνει και νέες πολύ μεγάλες αυξήσεις στα τρόφιμα, ετοιμάζεται να τσακίσει παραπέρα χιλιάδες φτωχούς αγρότες που δίνουν μάχη επιβίωσης. Και οι πρόσφατες άλλωστε αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, αξιοποιούνται προς την κατεύθυνση αυτή, με την «ανακατανομή» των κονδυλίων στις νέες προτεραιότητες του κεφαλαίου.

- Η στροφή στον «ποιοτικό» και «ακριβό» τουρισμό σημαίνει βίο - αβίωτο για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους, ούτε μισή μέρα διακοπές για τους εργαζόμενους που ήδη ένας στους δύο δεν κάνει μια εβδομάδα διακοπές.

- Το «κομμάτι από την πίτα» της πολεμικής οικονομίας που διεκδικούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι σηματοδοτεί και νέες θυσίες για τον λαό για να βρεθούν τα 30 και πλέον δισ. που θα ξεκοκαλίσουν, αλλά και νέους πολύ μεγάλους κινδύνους με τον λαό να προορίζεται να ριχτεί «κρέας στα κανόνια» για τα κέρδη τους. Μόνο για φέτος άλλωστε, σύμφωνα και με τα στοιχεία που έδωσε το ΝΑΤΟ στη δημοσιότητα μέσα στην εβδομάδα, ο λαός θα πληρώσει πάνω από 7,1 δισ.!

Αυτή τη στρατηγική που τσακίζει τον λαό συνυπογράφουν και ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης. Τα παραπάνω συνθέτουν και τα περί «νέου παραγωγικού μοντέλου» (βλ. και δίπλα θέμα) που επιστρατεύουν ξανά σοσιαλδημοκράτες «μάγιστροι» και μια σειρά από εργοδοτικούς φορείς που ζητάνε άλλη «μοιρασιά της πίτας»: «Νέα» και παλιά «μοντέλα» έχουν στον πυρήνα τους την ένταση της εκμετάλλευσης, την εντατικοποίηση, τα «δημοσιονομικά όρια», τα μνημόνια διαρκείας, και αυτό δεν αλλάζει στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Την ίδια ώρα που κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση παίζουν το παιχνίδι «τόσα δίνω, πόσα θες», με επίκεντρο υποτίθεται τις «φορολογικές ελαφρύνσεις» που λέει ότι θα ανακοινώσει η κυβέρνηση, η πραγματικότητα είναι αποκαλυπτική: Τα ματωμένα πλεονάσματα σπάνε και νέα ρεκόρ προκειμένου να δημιουργηθεί «μαξιλάρι ασφαλείας» για το κεφάλαιο με πάνω από 7,9 δισ. υπερπλεόνασμα σε ένα 7μηνο. Αποκαλυπτικό είναι και το νέο άλμα στη φοροληστεία μισθωτών και συνταξιούχων, με τους φόρους εισοδήματος, σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, να εκτινάσσονται πάνω από 15,2 δισ. - αύξηση σχεδόν 1 δισ. - ως αποτέλεσμα των... αυξήσεων - κοροϊδία που έδωσε το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση. Με το ένα χέρι δηλαδή «έδωσε» ένα και με το άλλο τα πήρε τρίδιπλα από την άλλη, όπως θα κάνει και πάλι τώρα στη ΔΕΘ. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση φορτώνει σε επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους και νέα βάρη πλάι στο χαράτσι της προκαταβολής φόρου, όπως με τα ψηφιακά τιμολόγια και πελατολόγια. Αυτά κι ενώ σε εξέλιξη είναι και τα παζάρια για τους νέους «ίδιους πόρους» της ΕΕ, τα νέας κοπής χαράτσια που θα προστεθούν στα παλιά.

Η κυβέρνηση μάλιστα ισχυρίζεται πως δεν έβαλε νέους φόρους, αλλά απλά... μάζεψε περισσότερους, ως αποτέλεσμα της «καλής πορείας της οικονομίας», και πως αυτά είναι προϋπόθεση για να επιστρέψει τα όποια ψίχουλα στον λαό. Πρόκειται για τον μύθο που αναπαράγουν μέσω της «κριτικής» τους και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, πως δήθεν υπάρχει και δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη που μπορεί να ικανοποιεί και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του κράτους του και τις ανάγκες του λαού, με μια άλλη κυβέρνηση ή με μια άλλη αστική διαχείριση. Για να κερδίσει ο ίδιος, όμως, πρέπει να χάσει το κεφάλαιο και γι' αυτό στην αντίθετη κατεύθυνση βρίσκεται η διέξοδος για τον λαό: Στην οργάνωση και πάλη, τη σύγκρουση με την πολιτική που θυσιάζει τις ανάγκες του για τα κέρδη και τους πολέμους των καπιταλιστών. Στην αντεπίθεση για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των πολέμων, την κοινωνία που στο επίκεντρο θα έχει τις δικές του ανάγκες, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.