Τι εμποδίζει την εφαρμογή των τεράστιων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνικής, για την πρόληψη και αντιμετώπιση των επιπτώσεων από την εκδήλωση των φυσικών φαινομένων; Ποια είναι η αιτία και ποιοι ευθύνονται για τις τεράστιες καταστροφές; Πού οφείλονται η λειψυδρία, οι πλημμύρες και πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν; Υπάρχει διέξοδος;

Οι ερωτήσεις αυτές δεν είναι τυχαίες. Τις θέτουμε γιατί πρέπει να σκεφτούμε πολιτικά, να αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες. Γιατί δεν φτάνει να περιγράφουμε τις συνέπειες, πρέπει να δούμε ποιο σύστημα γεννάει και αναπαράγει αυτές τις καταστροφές

Είναι άλλο η ανομβρία, που είναι επαναλαμβανόμενο φυσικό φαινόμενο, κι άλλο η λειψυδρία, που είναι η αδυναμία του αστικού κράτους και των κυβερνήσεων να καλύψουν τις λαϊκές ανάγκες σε άρδευση και ύδρευση.

Η Ελλάδα διαθέτει αρκετούς υδάτινους πόρους - πάνω από 1.500 χειμάρρους - όμως χάνει κάθε χρόνο 86 περίπου εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού από τις ορεινές και ημιορεινές περιοχές, που μεταφέρονται στις πεδινές, προκαλώντας σοβαρές πλημμύρες και άλλες καταστροφές.

Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα της ραγδαίας βροχής ή της ανομβρίας. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθείται διαχρονικά στον τομέα των υδάτινων πόρων, στην πολιτική γης και περιβάλλοντος.

Τόσο οι βροχές όσο και η ανομβρία είναι ένα περιοδικό φαινόμενο, σχεδόν κάθε 10ετία στην Ελλάδα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι σε όλη την Ελλάδα έχουν πολλαπλασιαστεί τα μπαζώματα των ρεμάτων, η μετατροπή αγροτικής και δασικής γης, ακόμη και δάσους, σε οικιστική και τουριστική, με συνέπεια να μεγαλώνει η ταχύτητα του νερού προς τις χαμηλότερες περιοχές και να παρατηρούνται με μεγαλύτερη συχνότητα πλημμύρες.

Την ίδια στιγμή, για όλες τις ετήσιες ανάγκες της χώρας αξιοποιείται μόλις το 6%-8% του ετήσιου βρόχινου νερού. Στις πόλεις περίπου το 35%-40% της παροχής νερού χάνεται λόγω διαρροών στα πεπαλαιωμένα δίκτυα. Η χώρα μας έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά αξιοποίησης των ωφέλιμων εσωτερικών υδάτινων πόρων (12,5%).

Η κυβερνητική πολιτική για τη διαχείριση του νερού αξιοποιεί συστηματικά τον φόβο της λειψυδρίας για να προωθήσει την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ και των μονοπωλίων, με στόχο τη μετατροπή του νερού και της διαχείρισής του σε ακριβό εμπόρευμα, που θα αυξήσει τα κέρδη των ομίλων.

Παρά το γεγονός ότι οι διαθέσιμες ποσότητες νερού της Ελλάδας αρκούν για την πλήρη κάλυψη των αναγκών της, το διαθέσιμο υδάτινο δυναμικό δεν αξιοποιείται ορθολογικά ανάλογα με τις ανάγκες ανά περιοχή. Δεν υπάρχουν ή καθυστερούν τα αναγκαία έργα υποδομής για τη συγκέντρωση, τη διοχέτευση και τη σωστή κατανομή του.

Να γιατί χρειάζεται άλλη πολιτική συνολικής και συνδυασμένης διαχείρισης των υδάτων. Οι ανάγκες είναι γνωστές. Υπάρχει πολιτική, τεχνικά έργα και παρεμβάσεις, η υλοποίηση των οποίων θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ολα αυτά έχουν απαντηθεί και αναλυθεί πριν από δεκαετίες σε επιστημονικό επίπεδο.

- Ναι, υπάρχει ανισόμετρη κατανομή των βροχοπτώσεων και απορροών μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Ελλάδας, αλλά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η περίσσια και να τροφοδοτηθούν περιοχές που έχουν πρόβλημα. Μπορεί όμως αυτό να γίνει με την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης σε πολυεθνικές συνεργαζόμενες με ιδιωτικές ή και δημοτικές επιχειρήσεις με κριτήριο τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας τους;

- Ναι, μπορεί να γίνει εμπλουτισμός των υπόγειων υδάτων, του υδροφόρου ορίζοντα. Αλλά δεν πρέπει να γίνει όπως επιδιώκει η κυβέρνηση με την αύξηση του κόστους των γεωτρήσεων της άρδευσης και της ύδρευσης και τη μείωση της ζήτησης.

Η αφαλάτωση που έχει γίνει της μόδας δεν χρειάζεται. Είναι πανάκριβη και με μεγάλο κέρδος κατασκευής για τους επιχειρηματίες κατασκευαστές, είναι ακριβή η συντήρησή της, ενώ τα προϊόντα της αφαλάτωσης δεν είναι εξασφαλισμένο. Για να είναι βιώσιμη πρέπει να αυξάνεται συστηματικά η τιμή του αφυδατωμένου νερού.

Η πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων ευθύνεται για την όξυνση του προβλήματος της διαχείρισης των υδάτων.

Τα αποτελέσματά της βιώνουν οι κάτοικοι πολλών μεγάλων πόλεων και οι αγρότες στην ηπειρωτική χώρα, στα νησιά που το πρόβλημα εμφανίζεται πιο οξυμένο τους καλοκαιρινούς μήνες. Δεν υποφέρουν όλοι το ίδιο. Στους τουριστικούς προορισμούς, προτεραιότητα έχουν οι τουρίστες και οι πισίνες των ξενοδοχείων και στις βίλες και όχι οι καλλιέργειες που διψάνε, ενώ και οι κάτοικοι μαθαίνουν να ζουν με τις συχνές διακοπές νερού.

Τα όποια έργα προστασίας από πλημμύρες είναι μηδαμινά σε σχέση με τα απαιτούμενα. Γίνονται με κριτήριο τα συμφέροντα και κέρδη εργολάβων. Δεν ικανοποιούν τις ανάγκες του λαού και ο λαός ζει τις καταστροφικές συνέπειες. Το κόστος της αντιπλημμυρικής προστασίας είναι μικρότερο από τις δαπάνες για την αποκατάσταση των ζημιών και από τη γενικότερη δαπάνη αντιμετώπισης των καταστροφικών επιπτώσεων από τις πλημμύρες.

Ομως οι κρατικές επενδύσεις κατευθύνονται σε έργα που εξυπηρετούν τις πολυεθνικές, τις επιλεξιμότητες της ΕΕ και των επιχειρηματικών ομίλων. Οταν οι κυβερνήσεις επικαλούνται το κόστος των έργων δείχνουν αδιαφορία για τη ζωή, την περιουσία των εργαζομένων. Οι θάνατοι, οι καταστροφές είναι το φυσικό επακόλουθο μιας πολιτικής που υποτάσσει τη ζωή, το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων στους νόμους του κέρδους.

Η συζήτηση για τη λειψυδρία δεν είναι καινούργια. Να θυμηθούμε ότι το 1991 με υπόδειξη της τότε κυβέρνησης ΝΔ και το 1993 του ΠΑΣΟΚ, οι κάτοικοι της Αθήνας έβαζαν ...τούβλα στα καζανάκια, για να εξοικονομήσουν νερό, ενώ η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δέκα χρόνια αργότερα κατέθεσε ένα ακόμα «εθνικό σχέδιο διαχείρισης των υδάτινων πόρων».

Η λειψυδρία, που εδώ και δεκαετίες προβάλλεται ως επιχείρημα από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιείται για να φορτωθούν οι ευθύνες στον λαό μέσω της προπαγάνδας περί «ατομικής ευθύνης» και της ανάγκης «συνετής κατανάλωσης», να προχωρήσει η πολιτική ιδιωτικοποίησης της διαχείρισης του νερού και επιβάρυνσης των λαϊκών νοικοκυριών. Η πολιτική αυτή οδηγεί νομοτελειακά όχι μόνο σε αύξηση της τιμής του νερού, αλλά και σε απώλεια θέσεων εργασίας λόγω συγχωνεύσεων και στο άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τους ιδιώτες μέσω ΣΔΙΤ.

Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δοκιμασμένες, επιστημονικά τεκμηριωμένες λύσεις για την εξοικονόμηση, αποθήκευση και ορθολογική χρήση του νερού, η εκάστοτε κυβέρνηση επιλέγει να μην τις υλοποιεί, γιατί αυτές δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Η εμπορευματοποίηση του νερού και η νέα αντιλαϊκή πολιτική τιμολόγησής του αποτελούν κεντρική πολιτική της ΕΕ για το νερό, σε συνδυασμό με την «απελευθέρωση» της ηλεκτρικής ενέργειας και την ΚΑΠ, που στοχεύει στη συγκέντρωση κεφαλαίου και γης στην αγροτική παραγωγή. Αυτά αποτυπώνονται στην κοινοτική Οδηγία - Πλαίσιο για το Νερό του 2000, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη απ' το 2003 και αναθεωρήθηκε το 2023.

Στρατηγική τους επιλογή είναι να περιοριστεί η ζήτηση νερού μέσω της αύξησης της τιμής του και όχι να αυξηθεί η προσφορά με έργα εμπλουτισμού υδροφορέων και προστασίας δασών. Η πολιτική αυτή στοχεύει στην ενίσχυση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Τόσο η ΝΔ όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ υπηρέτησαν αυτή την κατεύθυνση.

Γι' αυτό κρίσιμα έργα ύδρευσης, άρδευσης και αντιπλημμυρικής προστασίας, ύψους 300 εκατ. ευρώ, απεντάχθηκαν από το Ταμείο Ανάκαμψης. Με άλλοθι την προστασία του υδατικού περιβάλλοντος και τη λεγόμενη κλιματική κρίση, οι κυβερνήσεις προωθούν συνεχώς αυξήσεις στα τιμολόγια του νερού για τα λαϊκά στρώματα και τους αγρότες, ενώ την ίδια στιγμή ενισχύουν τις μεγάλες επενδύσεις και την κερδοφορία των ιδιωτών.

Το πιο πρόσφατο βήμα είναι ο νόμος που προώθησε η κυβέρνηση της ΝΔ τον Μάη του 2024, με τη δημιουργία της Ανώνυμης Εταιρείας ΟΔΥΘ ΑΕ, που αναλαμβάνει τη διαχείριση του συνόλου των υδάτων της Θεσσαλίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την επέκταση του μοντέλου σε όλη την Ελλάδα.

Παράλληλα, επιχειρείται η κατεδάφιση των ΔΕΥΑ μέσω συγχωνεύσεων και οικονομικής εξόντωσης, προκειμένου να ενταχθούν στις νέες ανώνυμες εταιρείες διαχείρισης νερού που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Το νέο σχέδιο προβλέπει τη δημιουργία πανελλαδικά Ανώνυμων Εταιρειών.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι ΔΕΥΑ παραμένουν υποστελεχωμένες και οικονομικά εξαντλημένες, θύματα της πολιτικής ακρίβειας και των ενεργειακών παιχνιδιών ΕΕ - Ρωσίας, με το ενεργειακό κόστος να φτάνει πλέον το 40% του κύκλου εργασιών τους.

Βάση για τη διαμόρφωση της επονομαζόμενης «νέας εθνικής στρατηγικής για το νερό» θα αποτελέσει η μελέτη της Deloitte που υλοποιήθηκε για λογαριασμό της κυβέρνησης.

Το επικρατέστερο από τα πέντε σενάρια που εξετάστηκαν προτείνει τη δημιουργία μιας νέας νομικής οντότητας με τη μορφή Ανώνυμης Εταιρείας για κάθε Λεκάνη Απορροής Ποταμού (ΛΑΠ - συνολικά υφίστανται 45 στην Ελλάδα) ή για κάθε γεωγραφική περιοχή. Αυτές οι εταιρείες θα αναλάβουν την υλοποίηση των νέων έργων και θα έχουν στην ιδιοκτησία τους τα υφιστάμενα έργα.

Ουσιαστικά, σε κάθε περιοχή που θα οριστεί, όλες οι ΔΕΥΑ και οι ΤΟΕΒ θα πρέπει να εισφέρουν τα πάγια περιουσιακά τους στοιχεία και τις υποχρεώσεις τους και θα συμμετέχουν μετοχικά στη νέα νομική οντότητα που θα συσταθεί. Παράλληλα, θα υπογράφουν και μια συμφωνία για την παροχή των διαφόρων υπηρεσιών όπως είναι π.χ. η είσπραξη οφειλών κ.λπ.

Επίσης, στη συγκεκριμένη εταιρεία θα εισφέρουν τα μεγάλα έργα που διαχειρίζονται στην περιοχή και οι φορείς του Δημοσίου, δηλαδή φράγματα, δίκτυα και άλλες υποδομές. Το σκεπτικό είναι η συγκέντρωση των παγίων να δημιουργεί μια Ρυθμιζόμενη Περιουσιακή Βάση (ΡΠΒ) και να φέρνει έσοδα στη νέα εταιρεία.

Την ίδια στιγμή ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει χωρίς περιστροφές ότι θα αυξηθούν τα τιμολόγια του νερού, για να καλυφθούν οι απώλειες από τα λαϊκά νοικοκυριά που αδυνατούν να πληρώσουν.

Ομως η απειλή να μετατραπεί το νερό σε όλο και πιο ακριβό εμπόρευμα δεν εμφανίστηκε τώρα για πρώτη φορά με την κυβέρνηση της ΝΔ του Μητσοτάκη, αλλά δεκαετίες πριν. Η πολιτική συνενοχή όλων των κομμάτων του συστήματος δεν μπορεί να κρυφτεί για το πώς φτάσαμε ως εδώ.

Εχει περάσει πάνω από μια εικοσαετία απ' την περίοδο 1999-2001, που η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ μετατράπηκαν σε μετοχικές ΑΕ και εισήχθησαν στο Χρηματιστήριο (ν. 2744/1999). Ετσι κατοχυρώθηκε και νομοθετικά η πλήρης λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Επόμενος σημαντικός σταθμός ήταν το πέρασμα της πλειοψηφίας των μετοχών τους στο ΤΑΙΠΕΔ, που άνοιγε τον δρόμο για την ιδιωτικοποίησή τους, απ' τις μνημονιακές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, την περίοδο 2010-2014.

Η απόφαση του ΣτΕ 1906/2014 ακύρωσε τη μεταβίβαση ενός σημαντικού μέρους αυτών των μετοχών στο ΤΑΙΠΕΔ. Ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που με τον ν. 4389/2016 μεταβίβασε τις μετοχές της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο, την Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας, την ΕΕΣΥΠ ΑΕ, υποθηκεύοντας τις εταιρείες υδροδότησης για έναν αιώνα. Το ίδιο έκανε για τη ΔΕΗ, την ΕΛΒΟ, την Αττικό Μετρό και άλλες επιχειρήσεις.

Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ προχώρησαν σε απεργία το 2016 και σε συμβολική διακοπή της παροχής νερού στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Εγνατία κατά τη διάρκεια της πορείας τους προς το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης. Γι' αυτό έκαναν δηλώσεις για ξεπούλημα ακόμα και εκλεγμένοι βουλευτές με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και το ΣτΕ με δυο αποφάσεις του, τις 190 και 191/2022, ζήτησε την επαναφορά των μετοχών στο Δημόσιο.

Στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αποσυνδέθηκαν τα Σχέδια Διαχείρισης των Λεκανών Απορροής των Ποταμών απ' τα Σχέδια Διαχείρισης Κινδύνων Πλημμύρας. Συνεχίστηκε η απουσία πολιτικής και έργων υποδομής για τη στήριξη της αγροτικής παραγωγής, για τον εμπλουτισμό των υπόγειων υδροφορέων και για την αξιοποίηση του πλεονάσματος των επιφανειακών υδάτων απ' τα νερά των χειμερινών βροχοπτώσεων.

Ακόμα και σήμερα, μετά τις μεγάλες καταστροφές, δεν υπάρχει στην ουσία ενιαίο πανεθνικό σχέδιο διαχείρισης και προσφοράς του υδάτινου δυναμικού, με γνώμονα το σύνολο των λαϊκών αναγκών στη χώρα μας. Υπάρχουν μόνο τα Σχέδια Διαχείρισης Υδάτων ανά Περιφέρεια και υδρολογική λεκάνη που συνοδεύονται από διαμάχες και δικαστικές προσφυγές μεταξύ δημοτικών αρχών, τοπικών επιμελητηρίων και ΜΚΟ για την αξιοποίηση των υδάτινων αποθεμάτων.

Ετσι, διαμορφώνονται συνεχώς αποσπασματικές και ακριβές για τον λαό λύσεις. Για παράδειγμα, το νέο υψηλού κόστους σχέδιο μεταφοράς νερού του Αχελώου διά θαλάσσης, απ' τον Αστακό για την Αττική. Αλλά και το σχέδιο διασύνδεσης των ποταμών Κρικελιώτη και Καρπενησιώτη με τον ταμιευτήρα του Εύηνου και τελικό προορισμό την Αττική, χωρίς συνολική μελέτη των εναλλακτικών λύσεων, για το σύνολο των αναγκών της χώρας.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες για τον ρόλο του κράτους του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είτε οι επιχειρήσεις ύδρευσης είναι ιδιωτικές, είτε κρατικές, είτε δημοτικές, λειτουργούν με μοναδικό γνώμονα την κερδοφορία, δανείζονται από τις τράπεζες, αναθέτουν έργα στους μονοπωλιακούς ομίλους και όταν γίνονται ζημιογόνες, τα βάρη τα φορτώνονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα.

Η Οδηγία της ΕΕ για το νερό οριοθετεί την εμπορευματοποίησή του, ανεξάρτητα από τη μορφή ιδιοκτησίας, γιατί οι αντιλαϊκοί της στόχοι μπορούν να υλοποιηθούν είτε με ιδιώτες, είτε με κρατικές εταιρείες, είτε με «μεικτές» μορφές, όπως απέδειξαν οι επανακρατικοποιήσεις τύπου Παρισιού και Βουδαπέστης, όπου τα βάρη πάλι τα πλήρωσε ο λαός.

Η ελληνική και ευρωπαϊκή εμπειρία έδειξε ότι είτε με ιδιώτες, είτε με το κράτος του κεφαλαίου, οι αυξήσεις τιμών, η χειροτέρευση των υπηρεσιών και η εκμετάλλευση των εργαζομένων είναι μόνιμο φαινόμενο. Το παράδειγμα της ΕΥΔΑΠ είναι αποκαλυπτικό. Στην κρατική ΕΥΔΑΠ ΑΕ, την τελευταία εικοσαετία, έγινε μείωση πραγματικών μισθών κατά 35%, επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης 100% και εφαρμόζεται όλη η βεντάλια των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

Η πορεία των τελευταίων 30 χρόνων επιβεβαίωσε ότι για να είναι κερδοφόρα οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση - ιδιωτική, κρατική ή μεικτή - πρέπει να ξεζουμίζει τους πελάτες της, να αυξάνει τον βαθμό εκμετάλλευσης και να χαρατσώνει τη λαϊκή κατανάλωση. Απέδειξε ότι πίσω απ' τον φαύλο κύκλο ιδιωτικοποιήσεων και επανακρατικοποιήσεων βρίσκονται πάντα τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το καπιταλιστικό κράτος απολαμβάνει υποδομές και επιχειρήσεις που δεν αποφέρουν υψηλό ποσοστό κέρδους για τους ομίλους, κάποια συγκεκριμένη περίοδο. Αναλαμβάνει επίσης υποδομές και λειτουργίες που ρυθμίζουν τον ανταγωνισμό των ομίλων.

Προβάλλεται επίσης η αρχή της ανθεκτικότητας με βάση την Οδηγία 2022/2557 της ΕΕ, που προσδιορίζει ποιες είναι οι κρίσιμες υποδομές που πρέπει να προστατευτούν με κριτήρια την εσωτερική σταθερότητα και την εξωτερική ασφάλεια του συστήματος, δηλαδή τη συνέχεια της διακυβέρνησης και τις ζωτικές λειτουργίες του κράτους.

Η προάσπιση της ανθεκτικότητας κρίσιμων υποδομών αφορά και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αφορά σε μεγάλο βαθμό την πιθανότητα να γίνει η Ελλάδα στόχος στρατιωτικών αντιποίνων, στην περίπτωση ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αφού έχει πλέον γεμίσει βάσεις και υποδομές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και στο έδαφός της αναπτύσσονται μονάδες της πολεμικής βιομηχανίας.

Η ριζική αλλαγή της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και εφικτή, με την ανατρεπτική διέξοδο του σοσιαλισμού - κομμουνισμού όπως φωτίζει το Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Γιατί τότε αλλάζει ο σκοπός της παραγωγής, καταργείται η καπιταλιστική ιδιοκτησία και οι βασικές υποδομές, τα εργοστάσια, το νερό, η γη, τα δάση κοινωνικοποιούνται, για να υπηρετήσουν την κοινωνική ευημερία.

Οι εργαζόμενοι θα έχουν ενεργό ρόλο στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων. Ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός της οικονομίας θα επιτρέπει την προγραμματισμένη αξιοποίηση των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης. Θα αξιοποιεί τη διεπιστημονική έρευνα για τη γρήγορη ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών και τη σωστή πρόβλεψη μελλοντικών αναγκών.

Ο σοσιαλισμός μπορεί να αξιοποιήσει τις επιστημονικές προβλέψεις για να αντιμετωπίσει έγκαιρα προβλήματα όπως η υποβάθμιση εδαφών από ξηρασία. Ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Νερού, σε συνεργασία με κρατικούς φορείς Ενέργειας, Πολιτικής Προστασίας και Δασών, θα διασφαλίσει:

• Την κατασκευή υποδομών εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων και την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού.
• Επαρκές, φθηνό και ποιοτικό νερό για όλους, ως κοινωνικό δικαίωμα.
• Θα επεκτείνει τις αρδευόμενες εκτάσεις, για τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής (στα τρόφιμα, στην κλωστοϋφαντουργία κ.λπ.) και των αναγκαίων αναδιαρθρώσεων (π.χ. αναβάθμιση κτηνοτροφίας).
• Θα εφαρμόζει πολιτικές εξοικονόμησης.
• Θα προστατεύει τα οικοσυστήματα και θα μειώνει την ενεργειακή εξάρτηση.
• Θα αξιοποιεί την επιστημονική έρευνα και τις νέες τεχνολογίες για ολοκληρωμένη διαχείριση του νερού, ενιαίο σχεδιασμό κατά λεκάνη απορροής, με πλήρη προστασία των δασών που συμβάλλουν στον εμπλουτισμό των υδροφορέων και των υδροφορέων, υλοποιώντας αναγκαία έργα ύδρευσης, άρδευσης και υδροηλεκτρικής παραγωγής.

Η ιστορική εμπειρία της Σοβιετικής Ενωσης αποδεικνύει ότι το σοσιαλιστικό κράτος μπορεί να εξασφαλίσει κοινωνικό δικαίωμα στο νερό, να αναπτύξει δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης, ακόμη και σε συνθήκες πολέμου.

Σήμερα, με την εξέλιξη των τεχνολογιών τηλεδιαχείρισης και ανίχνευσης διαρροών, οι δυνατότητες είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Το ΚΚΕ δεν περιμένει παθητικά τον σοσιαλισμό, αλλά οργανώνει καθημερινά την πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Αναδεικνύουμε ότι δεν υπάρχουν λύσεις που να υπηρετούν ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, καθώς για να κερδίσει ο λαός, πρέπει να χάσει το κεφάλαιο.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης για να αποκαλυφθεί ο πραγματικός αντίπαλος, η στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, για να φύγει το νερό από τα χέρια των Ανώνυμων Εταιρειών. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από την εφαρμογή της σημερινής πολιτικής, που εντείνει την εκμετάλλευση, ξεκληρίζει μικρούς αγρότες και εμπορευματοποιεί κάθε αγαθό.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ πρωτοστατούμε στη μάχη για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του υδατικού ελλείμματος και της αντιπλημμυρικής προστασίας σε όλη την Ελλάδα. Ανοίγουμε τον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής, δίνοντας καθημερινά τη μάχη μέσα απ' τις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Για να προτάξει ο λαός την απαίτηση να ικανοποιηθεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και όχι να επιλέξει το δήθεν «λιγότερο επώδυνο μοντέλο» εμπορευματοποίησης του νερού.

Σε αυτήν την κατεύθυνση προτάσσουμε ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης με περιεχόμενο:

• Τη δημιουργία ενιαίου, αποκλειστικά κρατικού φορέα διαχείρισης των υδάτων, που θα λειτουργεί με γνώμονα την κάλυψη του συνόλου των λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.
• Την κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου που ενσωματώνει τις κατευθύνσεις της ΕΕ και της Οδηγίας για το νερό και έχει μετατρέψει το νερό σε εμπόρευμα.
• Την ολοκληρωμένη διαχείριση, σχεδιασμό και αξιοποίηση όλων των υδάτων, σε επίπεδο λεκανών απορροής με κρατική ευθύνη για τα έργα υποδομής (ύδρευσης, άρδευσης, αντιπλημμυρικής προστασίας), χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης, με ουσιαστική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης από τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου.
• Την άμεση υλοποίηση και ολοκλήρωση των αναγκαίων έργων υποδομής, μεταφοράς και διανομής νερού, εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων, καθώς και την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης. Που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τις επενδύσεις των μονοπωλίων.
• Τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας με αξιοποίηση του πλούσιου υδατικού δυναμικού της και την κατασκευή υδροηλεκτρικών σταθμών και έργων υποδομής ως μοχλών ανάπτυξης εγχώριων βιομηχανικών κλάδων της μεταποίησης και των κατασκευών.
• Την ολοκληρωμένη διαχείριση, προστασία και οικολογική ανόρθωση των δασών με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, την ανάδειξη του υδρονομικού τους ρόλου.
• Την εξασφάλιση επάρκειας στην άρδευση και ύδρευση με φτηνό, ελεγμένο, ποιοτικό νερό για τον λαό, με άμεση μείωση των τιμολογίων κατά 30% σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους.
• Τη συντήρηση των δικτύων όμβριων υδάτων στις πόλεις.
• Την απορρύπανση περιοχών, επαναλειτουργία βιολογικών καθαρισμών, υγειονομική επιτήρηση.
• Μέτρα στήριξης του αγροτικού εισοδήματος και έργα εξοικονόμησης αρδευτικού νερού.
• Την προστασία του περιβάλλοντος, της δημόσιας υγείας.
• Την προστασία και βελτίωση των ποταμών, λιμνών και θαλασσών από τη βιομηχανική ρύπανση.
• Την άμεση και πλήρη στελέχωση με μόνιμο προσωπικό των κρατικών υπηρεσιών που είναι υπεύθυνες για την Πολιτική Προστασία και των υπηρεσιών για τον έλεγχο και τη συντήρηση των κατασκευών. Κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
• Προγράμματα ενημέρωσης και εκπαίδευσης του πληθυσμού για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και γενικότερα θεμάτων πολιτικής προστασίας.