2025 The Associated Press. All

Η «ζυγαριά» των ανταγωνισμών έχει γείρει προ πολλού στην κατεύθυνση της παραπέρα όξυνσης και οι όποιες προσωρινές και εύθραυστες συμφωνίες δεν πρόκειται να αλλάξουν την πορεία αυτή, αλλά βάζουν νέους κρίκους στην επικίνδυνη αλυσίδα, επιβεβαιώνοντας ότι η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» και ο πόλεμος είναι όψεις του ίδιου σάπιου καπιταλισμού.

Η μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανάμεσα σε ΗΠΑ - Κίνα και τους συμμάχους τους, όχι μόνο δεν γνωρίζει ανάπαυλα, αλλά οι σημερινές εξελίξεις ρίχνουν νερό στον μύλο της.

Οι ίδιες οι ΗΠΑ άλλωστε δεν κρύβουν ότι η επιδίωξη μιας συμφωνίας στην Ουκρανία, αποτελεί προσπάθεια να κλείσουν μέτωπα για να ιεραρχηθεί το βασικό, η σύγκρουση με την Κίνα (βλ. σχετικό θέμα και στις σελίδες 8-9). Αλλά και για να προκαλέσουν «ρωγμές» στη συμμαχία Κίνας - Ρωσίας, με προσωρινούς συμβιβασμούς που θα περιλαμβάνουν και κάποια «ανταλλάγματα» προς τη Ρωσία, όπως αυτά που ακούστηκαν στο περιθώριο της συνόδου Τραμπ - Πούτιν στην Αλάσκα (π.χ. για κοινή εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών στον Αρκτικό Κύκλο, άρση ενεργειακών κυρώσεων, διμερή οικονομική συνεργασία κ.ά.).

Η «καταλληλότερη» αντιμετώπιση της Κίνας και ευρύτερα της (υπό διαμόρφωση) ευρασιατικής συμμαχίας αποτελεί - όπως δείχνουν και οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών -άλλο ένα κομβικό σημείο που οξύνει τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού στρατοπέδου, με βάση και τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε δύναμης.

Η ΕΕ και τα ισχυρότερα κράτη - μέλη της παρουσιάζουν τον (οικονομικό και στρατιωτικό) «περιορισμό» της Ρωσίας ως αναγκαία προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί από καλύτερες θέσεις η άνοδος της Κίνας και των πιο στενών συμμάχων της. Παράλληλα, προσπαθούν να μην πληρώσουν αυτοί τις πιο άμεσες συνέπειες που έχουν για την ασφάλεια και την οικονομία της ΕΕ οι προσαρμογές που κάνουν οι ΗΠΑ στην οικονομία και στις διεθνείς συμμαχίες τους.

Η μοιρασιά της ιμπεριαλιστικής λείας, που εξελίσσεται παράλληλα με την κλιμάκωση των συγκρούσεων, τα παζάρια για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και κρίσιμων πρώτων υλών, έως την «ανοικοδόμηση» των ερειπίων της Ουκρανίας, η χάραξη των νέων ενεργειακών και εμπορικών δρόμων και «σφαιρών επιρροής», το «πάνω χέρι» στους πολεμικούς εξοπλισμούς κ.ο.κ., είναι επίσης παράγοντες όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στους καπιταλιστές.

Και βέβαια, καμία «ακριβοδίκαιη» και «ισορροπημένη» τέτοια μοιρασιά δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα στους λύκους που μοιράζουν τη «λεία» με βάση τη δύναμή τους. Πόσο μάλλον που η σημερινή μοιρασιά, εκτός όλων των άλλων γίνεται και με φόντο μια νέα διεθνή καπιταλιστική κρίση που βρίσκεται στον ορατό ορίζοντα.

Την επικράτηση αυτή της Ρωσίας «επί του πεδίου» δεν την αρνούνται ούτε οι Ευρωπαίοι. Δεν έχουν όμως ούτε την οικονομική, ούτε τη στρατιωτική επάρκεια να στηρίξουν αυτοτελώς την Ουκρανία στη συνέχιση και κλιμάκωση του πολέμου. Από αυτήν τη σκοπιά αντιμετωπίζουν τον συμβιβασμό στον οποίο πρωτοστατούν οι ΗΠΑ, παζαρεύοντας ανοιχτά με τη Ρωσία για την επόμενη μέρα της Ουκρανίας, χωρίς να αποστρέφουν ούτε λεπτό το βλέμμα τους από τον κύριο ανταγωνιστή και αντίπαλο, που είναι η Κίνα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν και αν όλα αυτά αποτυπωθούν σε κάποια συμφωνία, αυτή δεν θα αποτελέσει το αντίθετο του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των ανταγωνισμών, αλλά κομμάτι τους, παράγοντα όξυνσής τους.

Δεν έχει παρά να δει κανείς όσα συζητιούνται:

• Η ύπαρξη με τη μία ή την άλλη μορφή ΝΑΤΟικών και άλλων στρατών στο έδαφος της Ουκρανίας, «πρόσωπο με πρόσωπο» με τη Ρωσία, ή αντίστροφα η παρουσία δυνάμεων του «ευρασιατικού» στρατοπέδου στην καρδιά της Ευρώπης όπως για παράδειγμα απαιτεί η Ρωσία, θα είναι το «φιτίλι» μιας νέας όξυνσης και όχι παράγοντας «αποκλιμάκωσης». Πολύ περισσότερο που - όπως επισημαίνουν διάφορες πηγές - οι δυτικοί αναζητούν στα απομεινάρια των νεοναζί Αζόφ τον πυρήνα για τον ουκρανικό στρατό της «επόμενης μέρας», ο οποίος - σύμφωνα με τους ίδιους - θα αποτελέσει την ...καλύτερη «εγγύηση ασφαλείας»!
• Οι όποιες συμφωνίες, «εγγυήσεις» και «μηχανισμοί ασφάλειας» διαμορφωθούν, «κατά τα πρότυπα του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ», θα είναι «μοχλός» νέων αμφισβητήσεων και συγκρούσεων και όχι «δικλίδα» ασφαλείας και σταθερότητας, όπως λένε. Αλλωστε και ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία ξέσπασε ακριβώς μετά από τη χρεοκοπία τέτοιων συμφωνιών (των «συμφωνιών του Μινσκ») που υποτίθεται πως «έσβηναν τη φωτιά» που είχαν ανάψει οι ευρωατλαντικοί στην Ουκρανία με το περιβόητο πραξικόπημα της «πλατείας Μαϊντάν» και όσα ακολούθησαν. Η πορεία των γεγονότων και σε αυτό το μέτωπο επιβεβαίωσε ότι το μόνιμο στοιχείο είναι οι ανταγωνισμοί και οι αγιάτρευτες αντιθέσεις ενώ το προσωρινό οι εύθραυστοι συμβιβασμοί.
• Οι αλλαγές συνόρων που συζητιούνται τώρα «σε ζωντανή μετάδοση», τροφοδοτούν μια νέα κλιμάκωση - αργά ή γρήγορα - αφού «ό,τι κατακτιέται στο έδαφος δεν παίρνεται πίσω στα τραπέζια», όπως λένε τώρα ξετσίπωτα τα αστικά επιτελεία που υπερθεματίζουν για την «ανάγκη» η ΕΕ να γίνει «αστακός», «ατσαλένιος σκαντζόχοιρος» και άλλα τέτοια, που θα πληρώσουν οι λαοί πολύ ακριβά.

Γι' αυτό ακριβώς το μερτικό η κυβέρνηση «απογείωσε» την εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όλα τα προηγούμενα χρόνια, ενώ σήμερα κάνει το επόμενο βήμα, δηλώνοντας «παρούσα» σε επικίνδυνους «μηχανισμούς ασφαλείας», αλλά και στα ευρωατλαντικά «ντιλ» για την «ανοικοδόμηση», ή στα σχέδια των ΗΠΑ για τον «κάθετο διάδρομο», που θα τροφοδοτεί την Ουκρανία με αμερικάνικο LNG μέσω Ελλάδας.

Οπως σημείωνε η Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ «για την κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την προετοιμασία του Κόμματος», «η ελληνική αστική τάξη, με ιδιαίτερη επιθετικότητα, υπερασπίζεται και προωθεί τα στρατηγικά της συμφέροντα αυτοτελώς και μέσα από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά και την ενδυνάμωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, για την αναβάθμιση της θέσης της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και στην περιοχή, ως ισχυρός ενεργειακός - μεταφορικός κόμβος, διεκδικώντας μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων.

Αυτούς τους στόχους υλοποιεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, όλων των αστικών κομμάτων, εμπλέκοντας τη χώρα στους ΝΑΤΟικούς και ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, στον ρόλο του θύτη κατά άλλων λαών, βάζοντας τον ελληνικό λαό σε μεγάλους κινδύνους, στο στόχαστρο αντιποίνων αντίπαλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων».

Αυτό είναι, λοιπόν, το πραγματικό περιεχόμενο των εκκλήσεων που απευθύνουν κυβερνητικά στελέχη για το στήσιμο «μηχανισμών ασφαλείας με την συμμετοχή των ΗΠΑ». Αλλά και των επαφών του πρωθυπουργού με τον Ζελένσκι, για τη συμμετοχή στα προγράμματα ΝΑΤΟικού εξοπλισμού της Ουκρανίας με αντάλλαγμα μια θέση στο τραπέζι της επόμενης ημέρας στην Οδησσό και ευρύτερα.

Από αυτήν την άποψη, είναι εξοργιστική η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίζεται ως δήθεν «αμέτοχη» στη σύγκρουση και «σε στάση αναμονής», ή να ανησυχεί τάχα για τον «ρόλο της ΕΕ» και την «ενίσχυση του αναθεωρητισμού»!

Ντράπηκε κι η ντροπή, την ώρα που βάζουν πλάτη και ώμους για να σπρώξουν τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή. Αυτά τα σχέδια που οξύνουν παραπέρα τους ανταγωνισμούς, τροφοδοτούν τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο, ξαναχαράζουν τα σύνορα με το αίμα των λαών καταπώς επιβάλλουν τα συμφέροντα και οι συσχετισμοί των ιμπεριαλιστών. Αυτό δείχνει και το έγκλημα στην Παλαιστίνη που κλιμακώνεται.

Οπως σημείωνε η Απόφαση της ΚΕ, «η εξέλιξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου καθορίζει αποφασιστικά το συνολικότερο πλαίσιο δράσης μας, το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται η ταξική πάλη στην Ελλάδα.

Το βασικό που πρέπει να κατανοηθεί είναι ότι ο πόλεμος δεν είναι ένα συμβάν μέσα στην καπιταλιστική εξέλιξη, είναι μια νέα (σε σχέση με την "ειρηνική" περίοδο) κατάσταση πραγμάτων, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός σε συνθήκες που οι ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν μπορούν να συμβιβαστούν, να λυθούν με "ειρηνικό" τρόπο. Ανεξάρτητα από το με ποιον τρόπο θα συντελεστεί η όποια γενίκευση ή βαθύτερη εμπλοκή, ποια είναι τα πιθανότερα σενάρια.

Η ετοιμότητα του Κόμματος και κατά προέκταση του εργατικού κινήματος, των κινημάτων των σύμμαχων λαϊκών δυνάμεων, ώστε να αξιοποιηθούν οι συνθήκες απότομης όξυνσης της ταξικής πάλης, στον αγώνα σύγκρουσης με τους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, του κεφαλαίου και του κράτους του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που συμμετέχει, κρίνεται σήμερα από την αποφασιστικότητα, την αντοχή και στρατηγική σταθερότητα, τη μαχητική πείρα που συγκεντρώνεται, την ικανότητα προσαρμογής σε όλες τις συνθήκες δράσης».

Και σε άλλο σημείο: «Το βασικό ζήτημα για την εργατική τάξη της χώρας μας, καθώς και για τα άλλα σύμμαχα λαϊκά στρώματα, είναι να μην εγκλωβιστούν με διάφορα προσχήματα και αυταπάτες στις επιδιώξεις του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, δηλαδή του ευρωΝΑΤΟικού, μέσα στο οποίο συμμετέχει η ελληνική αστική τάξη, να μη στηρίξουν τα σχέδιά τους. Το ζήτημα αυτό είναι κρίσιμο για την ίδια την αποσταθεροποίηση του αστικού κράτους, της ίδιας της αστικής τάξης σε συνθήκες πολεμικής αναμέτρησης.

Η πολεμική εμπλοκή πάντα δημιουργεί τριγμούς, οξύνει αντιθέσεις στο εσωτερικό των αστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Ιδιαίτερα κάτι τέτοιο φαίνεται πιθανό σε κράτη της ΕΕ και του ΝΑΤΟικού μπλοκ, όπου οξύνονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό τους γύρω από ζητήματα στρατηγικών επιλογών, χωρίς βεβαίως να αποκλείουμε οποιοδήποτε άλλο ενδεχόμενο.

Είναι λοιπόν κρίσιμο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να αξιοποιήσει αυτές τις αντιθέσεις και τους τριγμούς για την αποσταθεροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος».