Διάφοροι εγχώριοι πλασιέ του ευρωατλαντισμού και της εμπλοκής της χώρας έτρεξαν να υποδεχτούν με τυμπανοκρουσίες το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, και το οποίο προωθεί τον ακόμα πιο ενεργό ρόλο της Ελλάδας στους αιματοβαμμένους σχεδιασμούς. Διαφημίζοντας την επέκταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ελλάδα ακόμα και στα νησιά, προαναγγέλλουν ότι κάτι τέτοιο βάζει (ξανά) τέλος στις απαράδεκτες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης για την αποστρατιωτικοποίησή τους. «Ψιλά γράμματα» για όλους αυτούς το ότι η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στα ελληνικά νησιά εδώ και χρόνια γίνεται υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, που «γκριζάρει» το Αιγαίο, και το ότι οι όποιες επικίνδυνες διευθετήσεις πάνε μαζί με την προσπάθεια πρόσδεσης της Τουρκίας στη συμμαχία. Αλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν που λίγα χρόνια πριν χαρακτήριζε «ΝΑΤΟικό έδαφος» τα νησιά, ανοίγοντας τον δρόμο για τη συνέχεια. Το ψευδεπίγραφο αίσθημα ασφάλειας που καλλιεργούν για την παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν στέκει από πουθενά. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να βγάλει τον λαό από αυτές τις περιπέτειες και τους θανάσιμους κινδύνους είναι αυτός του αγώνα για την κατάργηση των επαίσχυντων συμφωνιών με τις ΗΠΑ, για να κλείσουν οι στρατιωτικές βάσεις τους, να απεμπλακεί η Ελλάδα από τους πολέμους και τα παζάρια των ιμπεριαλιστών.

Με «παχιούς τίτλους» για «Ενα βήμα πιο κοντά στη θεραπεία Πάρκινσον και Αλτσχάιμερ» υποδέχτηκαν τα ΜΜΕ τις ανακοινώσεις για τα ευρήματα που προκύπτουν από την εξέταση της «μεγαλύτερης βιβλιοθήκης πρωτεϊνών στον κόσμο», με τον εντοπισμό ανωμαλιών που εν μέρει προβλέπουν τις νευροεκφυλιστικές αυτές ασθένειες. Και, βέβαια, ψηλά έπαιξε και η δήλωση ότι βρισκόμαστε «πιο κοντά από ποτέ στη μέρα που η διάγνωση της νόσου Αλτσχάιμερ θα πάψει να αποτελεί καταδίκη σε θάνατο», από τον Μπιλ Γκέιτς, που αποτελεί έναν από τους βασικούς χρηματοδότες του εν λόγω πρότζεκτ. Αλήθεια όμως, πόσο πιο κοντά είναι οι εργαζόμενοι στις υπαρκτές πολύ μεγαλύτερες σημερινές δυνατότητες πρόληψης, θεραπείας και αποκατάστασης, όταν μια τέτοια έρευνα δεκάδων ερευνητικών ομάδων βρίσκεται στα χέρια ενός παγκόσμιου κονσόρτσιουμ εταιρειών και φορέων που έχει δημιουργηθεί συγκεντρώνοντας πάνω από 250 εκατομμύρια μετρήσεις πρωτεϊνών και πάνω από 40 χιλιάδες βιολογικά δείγματα; Πόσο πιο κοντά βρίσκονται στις νέες θεραπείες οι λαοί σε όλο τον κόσμο όταν η έρευνα γίνεται με μέτρο και γνώμονα είτε τις πανάκριβες «ατομικές θεραπείες» για τα κέρδη φαρμακευτικών και λοιπών ομίλων είτε την άλλη όψη τους, τις «εξοικονομήσεις» των καπιταλιστών και του κράτους τους, την απόσυρση από την υποχρέωση καθολικής φροντίδας, πρόληψης, αποκατάστασης κ.ο.κ.; Η απάντηση είναι λίγο πολύ γνωστή από την πικρή πείρα των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο, η οποία επιβεβαιώνει ότι η «νέα εποχή» στην επιστήμη και στην τεχνολογία απαιτεί μια νέα εποχή στην κοινωνία, και αυτή δεν είναι άλλη από τον σοσιαλισμό, που θα καταργήσει το καπιταλιστικό κέρδος, βάζοντας τις λαϊκές ανάγκες και την ικανοποίησή τους στο επίκεντρο.