«Οι κρυφοί και φανεροί πραγματικοί στόχοι της αστικής πολιτικής: Ενταση καταστολής και υποταγή στη βία του συστήματος» ήταν το θέμα που ανέπτυξε η Λίνα Κροκίδη, υπεύθυνη της Ομάδας Εργασίας του ΚΚΕ για την Ανήλικη Παραβατικότητα, επικεντρώνοντας στο περιεχόμενο και τους στόχους της «Εθνικής Στρατηγικής» που παρουσίασε πρόσφατα η κυβέρνηση.

Αναφέρθηκε στο μπαράζ των νομοθετικών και επιχειρησιακών μέτρων που παίρνονται και σημείωσε μεταξύ άλλων: «Εξήντα εννιά καινούργια μέτρα εξήγγειλε η κυβέρνηση, μέσω της Εθνικής Στρατηγικής, εκ των οποίων περίπου τα μισά είναι και πάλι μέτρα καταστολής. Φρόντισαν, μάλιστα, να συμπεριλάβουν σε αυτά και το αντιδραστικό πλαίσιο για τον λεγόμενο "βίαιο εξτρεμισμό" και τη ριζοσπαστικοποίηση, ως μορφές εκδήλωσης της παραβατικότητας ανηλίκων. Επιπλέον, καταλήγουν, με νόημα ότι: "Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανηλίκων που ριζοσπαστικοποιούνται σε όλες τις εκφάνσεις του βίαιου εξτρεμισμού".

Κάτω από την ταμπέλα της "κοινοτικής βίας", όπως τη χαρακτηρίζουν, ταυτίζουν εγκληματικές και προβοκατόρικες πράξεις των οπαδικών και ρατσιστικών οργανώσεων, με τον λεγόμενο "βίαιο εξτρεμισμό", τις "βίαιες ταυτότητες" και τη "ριζοσπαστικοποίηση" των νέων. Πρόκειται για τη στρατηγική της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που υπηρέτησαν πιστά όλων των αποχρώσεων οι κυβερνήσεις, προκειμένου να ποινικοποιήσουν κάθε ριζοσπαστική, προοδευτική ιδεολογία και δράση που στοχεύει στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος, που μάχεται για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Ενα μικρό ποσοστό των προτεινόμενων μέτρων αφορά την ανάπτυξη και στελέχωση δομών και υπηρεσιών, όπως της Υπηρεσίας Επιμελητών Ανηλίκων, για τη στήριξη των παιδιών που θα βρεθούν ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης».

Σε άλλο σημείο τόνισε: «"Εκπαιδεύοντας μη βίαιους πολίτες" είναι ο τίτλος μίας από τις λεγόμενες "εμβληματικές" πολιτικές της Εθνικής Στρατηγικής. Στο κείμενο επαναλαμβάνεται και ξορκίζεται 536 φορές η λέξη "βία". Μιλάνε για ασφάλεια, κοινωνική ειρήνη, κοινωνική συνοχή, ειρηνική επίλυση συγκρούσεων.

Θέλουν μία νεολαία χωρίς υγιή αντανακλαστικά απέναντι στην αδικία, την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα του συστήματος, που θα θεωρείται παραβατική και με "αποκλίνουσα" συμπεριφορά όταν δεν συμμορφώνεται με την αστική ευπρέπεια και νομιμότητα, όταν παλεύει συλλογικά και μαχητικά για μια ζωή αντάξια των αναγκών και των προσδοκιών της.

Θέλουν να περάσουν στις συνειδήσεις των παιδιών ότι ο καπιταλιστικός κόσμος είναι ένας "κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος", ένας ειρηνικός κόσμος που μπορεί, δήθεν, να εξασφαλίσει την ασφάλεια και την ευημερία των παιδιών», σημείωσε αντιπαραβάλλοντας τις εικόνες φρίκης από τη μαρτυρική Γάζα που μαρτυρούν τα εγκλήματα και τη βία του καπιταλισμού.

Απαντώντας στο ποιο είναι τελικά το μοντέλο στο οποίο θέλουν να εκπαιδεύσουν τα νέα παιδιά και τους αυριανούς εργαζόμενους, τόνισε: «Πειθαρχημένους από φόβο και συνήθεια νέους, γερασμένα ανθρωπάκια από μικρή ηλικία, αποξενωμένες ατομικότητες, συνδεδεμένους συνεχώς στο διαδίκτυο, με τα προσωπικά τους στοιχεία παραδομένα στο κράτος και τους ιδιοκτήτες των social media, χωρίς καμία άμυνα και καμία συλλογική, οργανωμένη αντίσταση απέναντι στην εργοδοσία και τους κρατικούς μηχανισμούς».

Η παρέμβαση έκλεισε με τον δρόμο, τον αντίθετο στα παραπάνω, στον οποίο καλεί το ΚΚΕ τους μαθητές, τους φοιτητές, τους νέους εργαζόμενους, τους γονείς και εκπαιδευτικούς που αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών: «Στον δρόμο του αγώνα, που δημιουργεί αντισώματα αισιοδοξίας, μαχητικότητας και αλληλεγγύης. Που δημιουργεί πρότυπα συμπεριφοράς και αξιών που αντιστρατεύονται τον σημερινό καπιταλιστικό τρόπο ζωής και τη σαπίλα του. Που είναι ασπίδα προστασίας απέναντι στα νοσηρά κοινωνικά φαινόμενα αλλά και στην προσπάθεια να ανακοπούν οι τάσεις ριζοσπαστισμού της νεολαίας και αμφισβήτησης του εκμεταλλευτικού συστήματος».

«Το πολύ βολικό πρόσχημα της ατομικής - οικογενειακής ευθύνης και στο ζήτημα της νεανικής παραβατικότητας συσκοτίζει τη σχεδόν καθολική απόσυρση του αστικού κράτους από την κοινωνική ευθύνη για την πολύπλευρη προστασία όλων των παιδιών και των οικογενειών τους», τόνισε μεταξύ άλλων η Κωνσταντίνα Τσότρα, μέλος του Τμήματος της ΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας, και εξήγησε: «Από τη μία, απαιτείται από τους γονείς η αποκλειστική ευθύνη στη φροντίδα των παιδιών τους σε μια ταξική κοινωνία που συστηματικά τους στερεί πόρους, χρόνο και υποστήριξη. Από την άλλη, το αστικό κράτος εμφανίζεται τιμωρητικό όταν εκείνοι "αποτυγχάνουν" να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις. Με αποτέλεσμα έναν φαύλο κύκλο, όπου οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες στιγματίζονται ως "ανίκανες", ενώ το καπιταλιστικό σύστημα παραμένει στο απυρόβλητο».

Αφού αναφέρθηκε στη διαλεκτική υλιστική θεώρηση της οικογένειας ως ιστορικού - κοινωνικού θεσμού και την εξέλιξή της στη σύγχρονη εποχή, επισήμανε ότι «οι γονείς της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, και ειδικά οι γυναίκες, αναλαμβάνουν σχεδόν αποκλειστικά το έργο της φροντίδας των παιδιών, σε συνθήκες εξαιρετικά δυσμενείς. (...) Το άγχος, ο θυμός, η ανία, η ματαιότητα, η έλλειψη ικανοποίησης από την εργασία, σε τελική ανάλυση η βία της εκμετάλλευσης "μεταφέρεται" στην οικογένεια, μολύνει τη σχέση με το παιδί. Στη χειρότερη περίπτωση, οδηγεί σε φαινόμενα παραμέλησης, βίας, σεξουαλικής και άλλης κακοποίησης των παιδιών από τους γονείς τους, σαν κι αυτά που δυστυχώς έρχονται συχνά στην επικαιρότητα. Στην καλύτερη, δεν αφήνει παρά ελάχιστα περιθώρια για την ανάπτυξη πραγματικά ποιοτικής, δημιουργικής σχέσης με το παιδί.

Η βία, λοιπόν, δεν αναπαράγεται μόνο ή κυρίως μέσα στους τέσσερις τοίχους της οικογένειας», είπε η Κ. Τσότρα.

Και τόνισε μεταξύ άλλων: «Η ψυχική, σωματική και πνευματική υγεία και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών δεν μπορεί να εξασφαλιστεί από ένα σύστημα που μετρά τις ανάγκες των παιδιών με τον γνώμονα του "κόστους - οφέλους" από τη σκοπιά της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας.

Η πραγματική ποιοτική αναβάθμιση της σχέσης γονιών - παιδιού δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν δεν ξεριζωθούν όλα εκείνα τα εμπόδια που βάζουν οι σημερινές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, ιδιοκτησίας, το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Αν δεν φύγει από τη μέση το καθημερινό άγχος της επιβίωσης. Αν δεν μειωθεί ο γενικός εργάσιμος χρόνος, ώστε να εξασφαλίζεται σταθερός ημερήσιος ελεύθερος χρόνος για όλες και όλους.

Αποτελεί προϋπόθεση να πλαισιωθεί η παιδική προστασία και στήριξη με μια σειρά δωρεάν, κρατικές υπηρεσίες Υγείας - Παιδείας - Πρόνοιας - Πολιτισμού - Αθλητισμού, που θα απαλλάσσουν τους γονείς από όσα στην πραγματικότητα δεν μπορούν να έχουν στην ευθύνη τους.

Να εξασφαλίζεται με κοινωνική κρατική ευθύνη δωρεάν πρόσβαση στη σύγχρονη επιστημονική γνώση που θα βοηθήσει τους γονείς να κατανοούν τους μηχανισμούς ανάπτυξης του παιδιού και να ανταποκρίνονται με επάρκεια στις ανάγκες κάθε φάσης, στις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε παιδιού.

Ολα αυτά τα ζητήματα δεν είναι στενά "ατομικά - οικογενειακά", όπως παρουσιάζονται, αλλά είναι κοινωνικά, με άξονα τη στήριξη του παιδιού μέχρι την ενηλικίωσή του».

Και επισήμανε τη σημαντική συμβολή που μπορεί να έχει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, οι κομμουνιστές και ριζοσπάστες εκπαιδευτικοί, ώστε να διαμορφώνεται και σε αυτή την κατεύθυνση η εργατική - λαϊκή πρωτοπορία, πρώτα απ' όλα με ευθύνη της διαπαιδαγωγητικής δουλειάς του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.