Το βλέπουμε σε όλες τις μεριές, εγώ θα μιλήσω για δύο τομείς που γνωρίζω, τον αθλητισμό και την αναπηρία.

Εχουμε στα Γιάννενα δύο μεγάλα αθλητικά κέντρα του ΠΕΑΚΙ κι ενώ έχουν δοθεί ένα σωρό δημόσια χρήματα για τις αθλητικές εγκαταστάσεις, έχουν αφεθεί να ρημάζουν χωρίς ούτε τη στοιχειώδη συντήρηση. Το καλοκαίρι για παράδειγμα πέσανε πάνελ της οροφής της πισίνας, παραλίγο πάνω στον κόσμο που κολυμπούσε, και μόνο όταν δόθηκε στο θέμα διάσταση από αθλούμενους, γονείς και τους εκλεγμένους του ΚΚΕ, αναγκάστηκε να μπει η διοίκηση στη διαδικασία αποκατάστασης. Με πολύ αργούς ρυθμούς ωστόσο, θα περάσουμε τουλάχιστον ένα εξάμηνο χωρίς πισίνα.

Θέλουμε δημόσιες, δωρεάν, λειτουργικές και ασφαλείς αθλητικές εγκαταστάσεις, που να τις χαίρεται όλος ο κόσμος, παιδιά και ενήλικες, για την καθημερινή τους άσκηση ή προπόνηση και όχι όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τα γυμναστήρια και τους γυμναστές. Το κόστος να είναι ευθύνη του δήμου, της Περιφέρειας και τoυ κράτους. Προς το παρόν, όλο το βάρος πάει σε μας, αθλούμενους και οικογένειες. Να προσθέσω εδώ και τους ανάπηρους που θα πρέπει να μπορούν να αθληθούν μαζί με όλους τους άλλους πολίτες, άλλο ένα μεγάλο θέμα.

Είναι γνωστή η υποκρισία του κράτους να αντιμετωπίζει τάχα μου όλες τις μειονότητες ισότιμα, μόνο όμως αν δεν κοστίζει. Η λύση των θεμάτων των αναπήρων και των εμποδιζόμενων ατόμων αφορούν όλον τον κόσμο και είναι απάνθρωπο να μπαίνει θέμα κέρδους - οφέλους σε ζητήματα που αφορούν την αξιοπρεπή ζωή και τις βασικές ανάγκες μας.

Εδώ στην πόλη μας, οι ανάπηροι είναι πολλοί περισσότεροι από αυτούς που βλέπουμε έξω, απλά γιατί περνάμε ολόκληρη Οδύσσεια για να βγούμε από το σπίτι μας και να κυκλοφορήσουμε στην πόλη. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει ένα σωρό έργα για την προσβασιμότητα, που γίνονται και ξαναγίνονται με λάθη και ατέλειες, και αυτό που τελικά βλέπουμε είναι ότι η βελτίωση της καθημερινότητάς μας είναι μηδαμινή σε σχέση με τα χρήματα που έχουν δοθεί.

Τα δύο τελευταία χρόνια ακούμε για τον θεσμό του προσωπικού βοηθού, απαραίτητη βοήθεια για να ζήσει αξιοπρεπώς και αυτόνομα το ανάπηρο άτομο και η οικογένειά του που συνήθως φέρει το βάρος της φροντίδας. Δεν έχουμε δει το παραμικρό να υλοποιείται, ένα πολύ μικρό μέρος έχει ωφεληθεί πιθανά.

Εμείς εδώ στα Γιάννενα βιώνουμε με δραματικό τρόπο, όπως και παντού μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο που ζούμε, τα προβλήματα αυτά, που είναι θέματα βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, παλεύουμε να τα αναδεικνύουμε και διεκδικούμε με επιμονή, δεν το βάζουμε κάτω στον αγώνα να βελτιώσουμε τις ζωές μας.

Είμαι η Μπότσα Ελένη, πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου Καλλιθέας που δραστηριοποιείται στην περιοχή των Αμπελοκήπων. Είμαστε ένας σύλλογος πολλών χρόνων που προσπαθούμε μέσα από τη δράση μας στον σύλλογο να βάλουμε και εμείς το λιθαράκι μας σε αυτό που λέμε συλλογικός αγώνας για τα δίκια μας. Ανησυχούμε για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα της γειτονιάς μας και γι' αυτό μέσα από τις πρωτοβουλίες μας παίρνουμε θέση. Ζωντανεύουμε την πλατεία Χατζή, μια πλατεία τελείως εγκαταλειμμένη, με δράσεις για τα παιδιά (αποκριάτικες γιορτές, το γλέντι του συλλόγου μας) στο πλαίσιο της αλληλεγγύης μπροστά σε αυτές τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε όλοι μας. Σταθήκαμε και θα ξανασταθούμε στο πλάι γειτόνων μας που το σπίτι τους πήγαν να το αρπάξουν τα γνωστά κοράκια. Αγωνιούμε για την κατάσταση των αθλητικών εγκαταστάσεων στην περιοχή μας, που φιλοξενούν πολλά παιδιά της γειτονιάς μας και όχι μόνο, όπως αυτή του κολυμβητηρίου της Λιμνοπούλας που είχε αποκολληθεί το πάνελ και αιωρούνταν πάνω από την πισίνα. Πήραμε θέση δίπλα στο Εργατικό Κέντρο που το ανέδειξε. Σηκώσαμε το ζήτημα του αλσυλλίου στην περιοχή μας (μοναδική πηγή οξυγόνου) και την προστασία του, σε συντονισμό με τους συλλόγους των Καρδαμιτσίων, των Μαρμάρων και της Ολυμπιάδας, όπου καταθέσαμε και ερώτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο με τη στήριξη της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Καταλαβαίνουμε ότι εμπόδιο για να γίνουν αυτά είναι ότι τα λεφτά δεν πηγαίνουν για τις ανάγκες μας.

Στον σύλλογό μας δραστηριοποιούνται πολλές γυναίκες όλων των ηλικιών, εργαζόμενες, μητέρες, συνταξιούχοι, στη χορωδία μας, στα χορευτικά μας, στις αθλητικές μας δράσεις. Θεωρούμε χρέος προς αυτές να αναδείξουμε τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν στη δουλειά τους, στα παιδιά τους, στη φροντίδα των ηλικιωμένων λόγω της ανύπαρκτης κρατικής στήριξης, γι' αυτό και στην Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας προβάλαμε την ταινία «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι».

Παρακολουθούμε τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες του Εργατικού Κέντρου και των σωματείων του πάνω στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα και προσπαθούμε να κινητοποιήσουμε δυνάμεις όπως για τα ζητήματα Υγείας, μιας και στην περιοχή μας έχουμε το νοσοκομείο «Χατζηκώστα», που όλο και οι υπηρεσίες του απαξιώνονται.

Επίσης απέναντι στη φρικαλεότητα των δυο πολέμων δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς, πόσο μάλλον τώρα που η Ελλάδα είναι μπλεγμένη με τα μπούνια. Εχει γεμίσει βάσεις, όπως και εδώ στην περιοχή μας με την αεροπορική βάση του Ακτίου, όπου κάθε χρόνο συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις. Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, αλλά και πολλή όρεξη να παρέμβουμε και εμείς μαζί με το υπόλοιπο λαϊκό κίνημα για τη ζωή που μας αξίζει.