Με τη γλώσσα των διαπλεκόμενων συμφερόντων - τα οποία έχει πάψει εδώ και καιρό όχι μόνο να καταγγέλλει, αλλά ούτε καν να αναφέρει - μιλάει πλέον ανοιχτά η ηγεσία της ΝΔ. Αναθαρρημένη από τα ευνοϊκά γκάλοπ που την «προικοδοτούν», αλλά και την «κρίση» στις σχέσεις της κυβέρνησης με ισχυρά οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα, επιχειρεί να αποδείξει με κάθε τρόπο τη χρησιμότητά της και να κερδίσει «οριστικά» την εμπιστοσύνη των μεγάλων αφεντικών.

Στη Ρηγίλλης αποφεύγουν να σχολιάσουν την κόντρα που έχει ξεσπάσει μεταξύ Μεγάρου Μαξίμου και ισχυρών εκδοτών που ήρθε στην επιφάνεια με τη δημοσιοποίηση αρνητικών για την κυβέρνηση δημοσκοπήσεων και αναμένουν να δουν την έκβασή της, διατηρώντας σοβαρές επιφυλάξεις για το αν θα προσλάβει το χαρακτήρα της ρήξης. Πάντως, στενοί συνεργάτες του Κ. Καραμανλή έσπευσαν να πάρουν το μέρος των εκδοτών, επιχειρώντας να επωφεληθούν και να κερδίσουν την εύνοιά τους. Ο γγ της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Δ. Σιούφας, μιλώντας χτες στον «Φλας», δε δίστασε να χρησιμοποιήσει το χτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιο του εκδότη του «Βήματος», για να απαντήσει στα όσα είπε ο Κ. Σημίτης περί «κάποιων» που προσπαθούν να ελέγξουν τις πολιτικές εξελίξεις. «Νομίζω - είπε - ότι το εξαιρετικά σημαντικό(!) άρθρο του Στ. Ψυχάρη δίνει μια ιδιαίτερα οδυνηρή απάντηση στην προσπάθεια του πρωθυπουργού να εμπλέξει τα οικονομικά συμφέροντα ότι είναι αυτά που δημιουργούν πρόβλημα»(!). Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η δήλωση του εκπροσώπου Τύπου Θ. Ρουσόπουλου, ο οποίος σε χτεσινή δήλωσή του - απάντηση στα όσα είπε ο πρωθυπουργός στην Ψυττάλεια για τη ΝΔ, χρησιμοποίησε τον χτεσινό πρωτοσέλιδο τίτλο των «Νέων»(!). «Η κουρασμένη Κυβέρνηση έχει χάσει πλέον κάθε επαφή με τον ελληνικό λαό», διαπίστωσε αντιγράφοντας επακριβώς τον τίτλο και πρόσθεσε και κάτι «δικό του»: «Δυστυχώς και με τα όσα είπε σήμερα ο κ. Σημίτης επιβεβαιώνει ότι δεν είναι παρά σκιά του εαυτού του».

Ορισμένα ηγετικά στελέχη της εκτιμούν ότι η σκλήρυνση των εκδοτών και η άσκηση ασφυκτικών πιέσεων στον Κ. Σημίτη συνδέεται πιθανότατα με τη μοιρασιά του «φιλέτου» των ιδιωτικοποιήσεων που βρίσκεται στο τραπέζι τώρα («Ολυμπιακή», μαρίνες και ακτές του ΕΟΤ, «Ελληνικά Πετρέλαια» κ.α.). Αρα, θεωρούν ότι είναι πιθανόν να υπάρξει «στροφή» στη στάση των εκδοτών, όταν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τους, πράγμα που, όπως επισημαίνουν, είχε συμβεί και στο παρελθόν και οι εκδότες επανήλθαν στηρίζοντας με όλες τις δυνάμεις τους τον Κ. Σημίτη. Η ΝΔ φυσικά και εμπλέκεται στη μοιρασιά, παίρνοντας θέση ανάμεσα στα στρατόπεδα και τις συμμαχίες που στήνονται, αλλά φροντίζει να μην πληρώσει το κόστος των τελικών επιλογών.

Παράλληλα, θα επιχειρήσει να ελαχιστοποιήσει τις δυνατότητες της κυβέρνησης να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα. Στην κατεύθυνση αυτή το επόμενο διάστημα θα δώσει έμφαση στην οικονομία, όπου θα κριθεί, όπως πιστεύει, το παιχνίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κ. Καραμανλής συγκαλεί για την ερχόμενη Τρίτη το Πολιτικό Συμβούλιο της ΝΔ με αυτό ακριβώς το θέμα. Το βάρος που αποδίδει η ΝΔ στον τομέα της οικονομίας μεταφράζεται απλά σε αύξηση των πιέσεων για την ταχεία υλοποίηση των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών και των αντιλαϊκών μέτρων. Ο συντονιστής Οικονομικών Υποθέσεων Γ. Αλογοσκούφης υποστήριξε (στον «Πλάνετ») ότι τα περιθώρια της κυβέρνησης να ανακάμψει είναι περιορισμένα, γιατί «χάθηκε χρόνος και αρχίζει και παίζει ο παράγοντας του πολιτικού κόστους». Ηδη, πρόσθεσε, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τους υπουργούς. Κανείς δεν παράγει έργο και αυτό είναι δύσκολο να το ανατρέψει η κυβέρνηση. Εξέφρασε επίσης την άποψη ότι «πάμε σε εκλογές, αργότερα ίσως, δε θα γίνουν σύντομα εκλογές». Ο Αρ. Σπηλιωτόπουλος επανέφερε τη φοβερή «αντιπολιτευτική» πρόταση να προχωρήσει επιτέλους ο πρωθυπουργός σε ανασχηματισμό της κυβέρνησής του!

Αφ' ενός, έχουμε έναν πρωθυπουργό, που, στην προσπάθειά του να σταθεί, προχωρά σε εκφώνηση ημερήσιου δελτίου νεοφιλελεύθερων πεπραγμένων για να υπενθυμίσει πόσα δισ. δραχμές πρόσφερε στα «αφεντικά» μόνο «μέσα σε μια μέρα» (!), όπως έπραξε μετά το τέλος του προχτεσινού ΕΓ. Στόχος του να κατευνάσει την ολιγαρχία (ή έστω μια μερίδα της).

Από την άλλη, βλέπουμε, επίσης, τον πρωθυπουργό - σε μια ένδειξη απώλειας ψυχραιμίας - να καταγγέλλει σαν «υπονομευτές» εκείνα τα «κέντρα» της «διαπλοκής», που μέχρι χτες ουδείς αμφέβαλε για την απλόχερη στήριξη που του παρείχαν επί χρόνια. Το αποτέλεσμα; Να λαμβάνει αμέσως μετά ως ανταπάντηση, από τα «κέντρα» που θεώρησαν ότι «φωτογραφίζονται» από τις αναφορές του, την «προτροπή» να αρχίσει να ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει την πρωθυπουργία...

Αλλωστε, ουδείς από το ΠΑΣΟΚ κρύβει ότι το χτεσινό σχόλιο στην εφημερίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη, που υπογραφόταν από τον διευθυντή του «ΒΗΜΑΤΟΣ» και καλούσε τον πρωθυπουργό να ετοιμάζει τους φακέλους που θα παραδώσει στο διάδοχό του (!), ούτε λίγο - ούτε πολύ, «προειδοποιούσε» τον Κ. Σημίτη ότι οι μέρες του στην πρωθυπουργία είναι μετρημένες...

***

Πρώτον, η όποια σχετική αυτοτέλεια μπορεί να είχε το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης έναντι των «αφεντικών» του, στο παρελθόν, έχει πλέον σμικρυνθεί στο ελάχιστο. Σε βαθμό που όσοι «ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις» να το φωνάζουν κιόλας!

Δεύτερον, η κρίση του ΠΑΣΟΚ, το τελευταίο διάστημα, καταβάλλεται μέγιστη προσπάθεια να μη μεταβληθεί σε συνολική πολιτική κρίση της κυρίαρχης πολιτικής. Μέχρι σημείου, μάλιστα, η ολιγαρχία να μην απορρίπτει κανένα ενδεχόμενο. Ακόμα και εκείνο της «αλλαγής βάρδιας» στην κυβερνητική εξουσία, εφόσον εκτιμηθεί ότι μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να αποσυμπιέσει τη ρευστή κατάσταση.

Τρίτον, η κυβερνητική κρίση υπήρξε αποτέλεσμα μιας διογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, που, μετά τη θρυαλλίδα του Ασφαλιστικού, οδήγησε σε αμφιβολίες την πλουτοκρατία για την «ικανότητα» του ΠΑΣΟΚ να προωθήσει περαιτέρω το νεοφιλελευθερισμό. Αυτή η κρίση φέρει στο εσωτερικό της, τόσο το σπέρμα του «μια από τα ίδια», όσο και το σπέρμα της ελπίδας.

***

Το ένα ενδεχόμενο είναι η κυβερνητική κρίση να λυθεί, είτε έτσι, είτε αλλιώς.

α) Είτε, δηλαδή, με την επίτευξη μιας νέας ισορροπίας στην κούρσα συμφερόντων, που θα επιτρέψει στον πρωθυπουργό να κερδίσει χρόνο και, ταυτόχρονα, να διεκδικήσει την επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του εκ μέρους της ολιγαρχίας, μέσω ενός «ισορροπημένου» μοιράσματος της πίτας...

β) Είτε με την «αλλαγή φρουράς» στην κυβέρνηση, ή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ή και στα δύο.

Πολλοί θα πουν ότι η προσέγγιση αυτή ενέχει την αφέλεια μιας «ανάλυσης», του τύπου «ή θα βρέξει, ή θα χιονίσει, ή καλό καιρό θα κάνει»... Δεν είναι έτσι. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι για την ολιγαρχία το κύριο είναι να μην αμφισβητηθεί η ακολουθούμενη πολιτική. Αυτό είναι το πρωτεύουν και όχι το ποιος θα εφαρμόζει αυτήν, την ίδια και δεδομένη πολιτική. Είναι δευτερεύον, αν - για να πετύχει το στόχο της η άρχουσα τάξη - θα πρέπει να κάνει κινήσεις εγκλωβισμού της λαϊκής αγανάκτησης στο επίπεδο των πολιτικών κορυφών. Το να φύγει το ΠΑΣΟΚ και να έρθει η ΝΔ, ή το να φύγει ο Σημίτης από την ηγεσία και να έρθει ο Γιώργος Παπανδρέου (φερ' ειπείν...), σε μια στιγμή που απειλείται το κύριο, είναι κινήσεις τακτικής. Το στρατηγικό ζήτημα για την ολιγαρχία είναι να παραμείνει αλώβητη η εφαρμοζόμενη πολιτική. Αν, δε, «για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει πρώτα να αλλάξουν», τότε θα το πράξει και θα προτρέψει το Μανωλιό να βάλει τα ρούχα του αλλιώς...

***

Για να γίνει αυτό, πρέπει η «λύση» που θα επιλέξουν να «κανοναρχήσουν» οι πλουτοκράτες να φέρει εν τη γενέσει της το σπέρμα της επόμενης κρίσης του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας. Κι αυτό μόνο ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να το πετύχει. Που σημαίνει ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν πρέπει να ευνουχιστεί και να την «καταπραΰνουν» οι όποιες εναλλαγές φρουράς.

Με άλλα λόγια, η κρίση του ΠΑΣΟΚ πρέπει να προσλάβει χαρακτηριστικά κρίσης, αμφισβήτησης και αντίστασης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, όποιος κι αν την υπηρετεί και την προωθεί. Το αν ο Λαμπράκης, ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης ή ο Κόκκαλης τα βρουν με τον Καραμανλή, ή με τον Γιωργάκη, ή με τον Ακη, ή ξανά με τον Σημίτη, δε σημαίνει ότι βρέθηκε η λύση και για το λαό. Προϋπόθεση για να βρεθεί η λύση για το λαό, είναι μία: Ο ίδιος ο λαός, με την παρουσία του και την αποδοκιμασία του, να μην επιτρέπει στους κεφαλαιούχους να τα «βρίσκουν» με κανένα πολιτικό τους υπάλληλο, αφού μπροστά στο μέτωπο αντίστασης απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική κανείς από τους παραπάνω δε θα φαντάζει πλέον «ικανός» να προωθήσει αυτήν την πολιτική.

Εδώ έγκειται η ελπίδα. Στο να πάρει ο λαός τα μέτρα του - από σήμερα - ώστε να μην μπορεί κανείς από όλους αυτούς να κυβερνήσει, γιατί πολύ απλά ο λαός δε θα θέλει να τον κυβερνήσει κανένας φορέας και κανένα πρόσωπο - υπηρέτης της ίδιας πολιτικής. Μια τέτοια ελπιδοφόρα κρίση, που οι αστοί τη βαφτίζουν «κρίση διακυβέρνησης», θα είναι σοβαρή νίκη του λαού εις βάρος συνολικά του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας και, φυσικά, αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για μια άλλη, λαϊκή εξουσία.

Στα πλαίσια της πολιτικής εξόρμησης του ΚΚΕ που κορυφώνεται θα πραγματοποιηθούν το επόμενο διάστημα οι παρακάτω εκδηλώσεις:

- Σήμερα Σάββατο, 14/7, στην κεντρική πλατεία Ραφήνας, στις 8.30 μ.μ., θα μιλήσει ο Λ. Χατζηπαυλίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

- Αύριο Κυριακή, 15 του Ιούλη, στις 8.30 το βράδυ, στην κεντρική πλατεία του Διστόμου θα μιλήσει ο Λουκάς Γκούνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

- Σήμερα Σάββατο 14/7 η Κομματική Οργάνωση Αγιάσου θα πραγματοποιήσει συνεστίαση στα τρία καφενεία στο Καμπούδ, ενώ την Κυριακή ο Στ. Σκοπελίτης θα μιλήσει στην κεντρική πλατεία της Αγίας Παρασκευής.

Την Τετάρτη 18 του Ιούλη, στις 8.30 το βράδυ, πραγματοποιείται συγκέντρωση στο Πλαγιάρι, μπροστά στο κοινοτικό κατάστημα, με ομιλητή τον βουλευτή Α` Θεσσαλονίκης Γιώργο Χουρμουζιάδη.

Δημοσιεύτηκε χτες η απόφαση του Εκλογοδικείου, σύμφωνα με την οποία ο Κ. Τσίμας (ΠΑΣΟΚ) χάνει τη βουλευτική του έδρα στην Καβάλα και την καταλαμβάνει ο συνυποψήφιός του Ν. Στρατηλάτης.

Ο Κ. Τσίμας ήταν ο ...μεγάλος άτυχος, καθώς η εναντίον του ένσταση αφορούσε λάθη στην καταμέτρηση των ψηφοδελτίων και άκυρα ψηφοδέλτια, για τα οποία ευθύνονται οι δικαστικοί αντιπρόσωποι. Σύμφωνα με την υπ' αριθμόν 24/2001 απόφαση του δικαστηρίου, ο Ν. Στρατηλάτης έλαβε 8.587 σταυρούς και ο Κ. Τσίμας 7.846 σταυρούς.

Το Εκλογοδικείο δημοσίευσε άλλες έξι αποφάσεις, με τις οποίες απορρίπτει τις αντίστοιχες ενστάσεις, χωρίς να επέρχεται άλλη αλλαγή στο βουλευτικά έδρανα.