Και πώς αλλιώς, αφού σε αντίθεση με όσα έλεγε η πρόταση δυσπιστίας και σε αυτό το πεδίο, η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις άλλες «σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες» αλά ΠΑΣΟΚ ή τις «προηγμένες δημοκρατίες» αλά ΣΥΡΙΖΑ...

• Το αστικό κράτος εξασφαλίζει κάθε ώρα και μέρα το «δίκαιο» των μνημονίων διαρκείας, των 13 ωρών δουλειάς, των «mini jobs», της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, της ΚΑΠ του ξεκληρίσματος των αγροτών, της «ελεύθερης αγοράς» που τσακίζει το λαϊκό εισόδημα για να αυγατίζουν τα κέρδη τους μια χούφτα όμιλοι.
• Το 87% του σιδηροδρομικού δικτύου της ΕΕ δεν καλύπτεται από σύγχρονα μέσα ασφαλείας, αφού αυτά έχουν «μακρά απόσβεση» για τους επιχειρηματικούς ομίλους (δεν είναι δηλαδή κερδοφόρα), ενώ το «ανθρώπινο λάθος» είναι σταθερά ο «φταίχτης» στα εκατοντάδες ατυχήματα που συμβαίνουν κάθε χρόνο στο «απελευθερωμένο» δίκτυο. Αυτήν ακριβώς την «κανονικότητα» της ΕΕ επικαλέστηκε η κυβέρνηση για να συγκαλύψει τις εγκληματικές της ευθύνες.
• Τα προσωπικά δεδομένα είναι προ πολλού «φέιγ βολάν» στα χέρια κρατικών υπηρεσιών, ιμπεριαλιστικών οργανισμών, επιχειρηματικών ομίλων, των δεκάδων μηχανισμών παρακολούθησης και φακελώματος, τα λογισμικά παρακολούθησης αλά «Predator» διακινούνται ελεύθερα αρκεί να έχουν κατάλληλες ...εμπορικές προδιαγραφές, όλα με τη «βούλα» της ευρωενωσιακής νομοθεσίας. Αυτό ακριβώς το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» νομοθέτησαν ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και στο εθνικό Δίκαιο, με βάση αυτό κάνουν κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες «νόμιμες» παρακολουθήσεις.
• Στο «κράτος δικαίου» της ΕΕ τα λόμπι αποτελούν κατά το Ευρωκοινοβούλιο «ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας», ενώ τα σκάνδαλα «Κατάρ-gate», Γιούνκερ, Αζερμπαϊτζάν, Ασημακοπούλου, είναι στην ημερήσια διάταξη.
• Και, βέβαια, «δίκαιο» είναι η αναγόρευση σε «δικαίωμα» της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, η χρηματοδότηση της συνέχισης του πολέμου στην Ουκρανία, η αποστολή στρατευμάτων στην Ερυθρά Θάλασσα και πάει λέγοντας.

Τη συμμόρφωση με όλα αυτά έρχονται να «βαθμολογήσουν» και οι διάφοροι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, τους οποίους επικαλούνται από το πρωί μέχρι το βράδυ τα αστικά κόμματα.

Και εδώ η συζήτηση στη Βουλή ήταν αποκαλυπτική, με την κυβέρνηση απευθυνόμενη στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠΑΣΟΚ και στους λοιπούς να διερωτάται αν «είναι άραγε όργανό μας ο "Economist"; Είναι όργανό μας το Συμβούλιο της Ευρώπης; Είναι όργανό μας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή;» (Κ. Χατζηδάκης) και τον πρωθυπουργό να επικαλείται τον συνταγματολόγο Αλιβιζάτο, που έγραψε ότι «η Ελλάδα παραμένει κράτος δικαίου».

Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ «κουνούσαν στον αέρα» το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου και τα πορίσματα της Ευρωεισαγγελίας για τα Τέμπη, ξεπλένοντας προκλητικά την ΕΕ και τον ρόλο της.

Ο καβγάς λοιπόν είναι για το ποιος πιστοποιεί με ...ISO το «κράτος δικαίου», δηλαδή τη δικτατορία του κεφαλαίου:

- Θα το κάνει η Κομισιόν, ο «Economist» και η «Επιτροπή της Βενετίας», που στον «κατάλογο κριτηρίων για το κράτος δικαίου» περιλαμβάνει το αν οι αντιλαϊκοί νόμοι (π.χ. για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την ΚΑΠ, τη 13ωρη δουλειά) «είναι σταθεροί και εφαρμόζονται με συνέπεια»; Που ζητάει το γενικευμένο φακέλωμα και η παρακολούθηση να γίνονται «νόμιμα, δίκαια και με διαφανή τρόπο», με βάση δηλαδή όλο το νομοθετικό πλέγμα της ΕΕ που το επιτρέπει;

- 'Η μήπως το ISO πρέπει να είναι από το Ευρωκοινοβούλιο, που στο περιβόητο ψήφισμά του ζητάει «η χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού από τα κράτη - μέλη (...) να είναι αναλογική», και την Ευρωεισαγγελία, που επεμβαίνει για τη σύμβαση 717 στον ΟΣΕ ώστε να ερευνήσει όχι γιατί σκοτώθηκαν 57 αθώοι αλλά ...μην τυχόν ζημιώθηκε οικονομικά η ΕΕ;

Η συζήτηση άλλωστε περί «κράτους δικαίου» και η χρονική συγκυρία της κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι: Το κεφάλαιο και τα κόμματά του «δουλεύουν υπερωρίες» για να θωρακίσουν το αστικό κράτος από την πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Γι' αυτό τα κυβερνητικά στελέχη, όπως και τα αστικά κόμματα που εναλλάσσονται σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, βαφτίζουν «το κρέας ψάρι», παρουσιάζοντας περίπου ως «δικαίωση» των λαϊκών αιτημάτων την ίδρυση διαφόρων «ανεξάρτητων αρχών» και τις «νομοθετικές πρωτοβουλίες» της καραμπινάτης συγκάλυψης.

Με τον Ν. Παπαθανάση π.χ. να λέει στη συζήτηση ότι «με νομοθετική μας πρωτοβουλία εκσυγχρονίσαμε τη διαδικασία άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών (...) Αναδιαρθρώσαμε την ΕΥΠ για τη βελτιστοποίηση της δράσης της», νομιμοποιώντας τις παρακολουθήσεις.

Τον δε Κ. Χατζηδάκη να επικαλείται ως απόδειξη του κράτους δικαίου ότι «το Υπουργικό Συμβούλιο συνεδριάζει τακτικά, κάθε μήνα και όχι στη χάση και στη φέξη, όπως σε κάποιες περιόδους στο παρελθόν»για να περάσει με καταιγιστικούς ρυθμούς τα πάνω από 400 βάρβαρα αντιλαϊκά νομοσχέδια.

Και, βέβαια, την τιμητική τους είχαν οι «μεταρρυθμίσεις» στην αστική Δικαιοσύνη, ώστε αυτή να γίνει ακόμα πιο «αποτελεσματική» και γρήγορη για τα επιχειρηματικά συμφέροντα, πιο ταξική και εχθρική απέναντι στον λαό.

Ολα αυτά δείχνουν και γιατί «κάθε πέρυσι και καλύτερα» για τις λαϊκές ελευθερίες: Το κράτος τους γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό, η δικτατορία του κεφαλαίου ρίχνει όλο και πιο πολύ τις μάσκες της, γιατί όλο και πιο αντιδραστικό γίνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που όλοι αυτοί υπηρετούν.

Αυτή είναι η πραγματική αγωνία τους πίσω από ερωτήματα όπως αυτό του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γαβρήλου στον υπουργό Επικρατείας. «Είστε ικανοποιημένοι, κύριε Βορίδη, με τα αποτελέσματα της Εξεταστικής Επιτροπής; Γελοιοποιήσατε τον πολιτικό κόσμο», έλεγε, κλαίγοντας για τη «χαμένη τιμή» του αστικού πολιτικού κόσμου και του αστικού κράτους.

Η αγωνία τους δεν κρύβεται με τίποτα, το ίδιο και η λύση: Την πραγματική «κάθαρση» μπορεί να την κάνει μόνο ο λαός, το «ως εδώ» μπορεί να εκφραστεί μόνο με ένα πιο δυνατό ΚΚΕ, απέναντι «στην Πολιτεία των αφεντάδων, στο Δίκιο των αδικητάδων»*.

* Κ. Βάρναλης, «Το φως που καίει»