Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων ενώνουμε τη φωνή μας με τις δεκάδες χιλιάδες φοιτήτριες και φοιτητές, τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, τους άλλους εργαζόμενους, στον αγώνα ενάντια στο βαθιά αντιδραστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Γιατί γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά οι φοιτητές προκειμένου να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, όταν στα πανεπιστήμια οι προϋπολογισμοί οριακά φτάνουν για να καλυφθούν μόνο ανελαστικές δαπάνες, όπως οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, οι φοιτητές δίνουν ακόμα και εξεταστική σε κρύες αίθουσες. Οταν οι υποδομές δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες διδασκαλίας κι έρευνας, τα κτίρια είναι συχνά γερασμένα και επισφαλή. Ξέρουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα, τα ζούμε μαζί τους, όταν καλούμαστε να απαντήσουμε στο αδιέξοδο της λαϊκής οικογένειας που ρωτά το αυτονόητο «γιατί είναι τόσο λίγα τα δωμάτια στις εστίες;», όταν μας εξομολογούνται ότι, παρά τους κόπους και τις θυσίες, δεν μπορούν τελικά να σπουδάσουν γιατί δεν μπορούν να πληρώνουν δεύτερο σπίτι...

Γιατί πολλοί από μας είμαστε γονείς και παλεύουμε για τη μόρφωση και τις σπουδές των παιδιών μας, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη, ελπίζοντας να έχουν εκείνα ένα καλύτερο μέλλον.

Γιατί ήδη δουλεύουμε, ελέω υποστελέχωσης, με τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων να είναι συμβασιούχοι λίγων μηνών, με συνεχείς εναλλαγές καθηκόντων, με μισθούς που δεν φτάνουν για να αντεπεξέλθουμε στις συνθήκες μεγάλης ακρίβειας, εκτόξευσης των ενοικίων, των τιμών στα σούπερ μάρκετ, των τιμολογίων της Ενέργειας.

Γιατί το νομοσχέδιο που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση της ΝΔ, όχι μόνο δεν λύνει ή βελτιώνει κάτι από όλα αυτά, αλλά αντίθετα τα επιδεινώνει, αφού εκτοξεύει την εμπορευματική λειτουργία των ιδρυμάτων.

Ηδη οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια βιώνουμε τις επιπτώσεις της διαχρονικής πολιτικής ενίσχυσης της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας των πανεπιστημίων, απόρροια της οποίας είναι και η συνεχώς μειούμενη τακτική κρατική χρηματοδότηση, καθώς επίσης και το πάγωμα των μόνιμων προσλήψεων. Οπως αποτυπώνεται ακόμα και από τα στοιχεία που δίνουν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων, η κρατική χρηματοδότηση έχει μειωθεί δραματικά την τελευταία 15ετία (π.χ. για το ΕΜΠ από 19,68 εκατομμύρια ευρώ το 2009 σε 7,17 εκατομμύρια ευρώ το 2024), αποδομώντας την κυβερνητική προπαγάνδα αναφορικά με τη στήριξη της δημόσιας Ανώτατης Εκπαίδευσης.

Τα πανεπιστήμια στενάζουν από τις σοβαρές ελλείψεις σε όλες τις κατηγορίες προσωπικού. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης, στα 25 ΑΕΙ πανελλαδικά με τα 422 Τμήματα και τους 389.688 ενεργούς προπτυχιακούς φοιτητές, τους 81.568 μεταπτυχιακούς φοιτητές και τους 32.608 εν ενεργεία υποψήφιους διδάκτορες, αλλά και όλες τις άλλες υπηρεσίες που καλύπτουν τις λειτουργικές ανάγκες των ιδρυμάτων (υπηρεσίες προσωπικού, τεχνικές υπηρεσίες, οικονομικές υπηρεσίες, γραφεία σταδιοδρομίας, γραφεία ERASMUS, βιβλιοθήκες, πανεπιστημιακές κλινικές, εκτυπωτικά κέντρα κ.τ.λ.) εργάζονται 6.341 εργαζόμενοι, μόνιμοι ή με συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Η υποστελέχωση έχει οδηγήσει στην ανάθεση πολλαπλών, παράλληλων, συχνά άσχετων μεταξύ τους καθηκόντων στους εργαζόμενους, στις μετακινήσεις από πόστο σε πόστο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ούτε η εργασιακή εμπειρία, ούτε το γνωστικό υπόβαθρο των εργαζομένων (π.χ. εργάζονται φιλόλογοι σε οικονομικές υπηρεσίες, βιβλιοθηκονόμοι σε γραμματείες και πάει λέγοντας), μόνο και μόνο για να καλυφθούν έκτακτες ανάγκες, οι οποίες τελικά αποδεικνύονται μόνιμες. Οι απλήρωτες υπερωρίες δίνουν και παίρνουν.

Για την κάλυψη των αναγκών σε προσωπικό έχουν επεκταθεί οι «ελαστικές» σχέσεις εργασίας. Σε πολλά πανεπιστήμια, οι εργαζόμενοι με τέτοιες σχέσεις εργασίας ξεπερνούν σε αριθμό τους μονίμους και τους αορίστου χρόνου (π.χ. στο ΕΚΠΑ, οι «ελαστικά» εργαζόμενοι είναι τριπλάσιοι σε σχέση με τους μόνιμους, αγγίζοντας τους 3.000!). Παράλληλα, αυξάνεται η ποικιλομορφία τους προς όλο και χειρότερες μορφές, όπως, για παράδειγμα, το ιδιωτικό συμφωνητικό, με το οποίο δεν κατοχυρώνεται κανένα δικαίωμα σε άδεια, ωράριο ή αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης! Συναδέλφισσες που εργάζονται με «μπλοκάκι» δεν δικαιούνται άδεια λοχείας! Ο πρόσφατος νόμος - πλαίσιο μάλιστα έθεσε ως ανώτατο χρονικό όριο για τις συμβάσεις τα 5 χρόνια, χωρίς τη δυνατότητα ο εργαζόμενος να μπορεί να διεκδικήσει τη μονιμοποίησή του. Δυστυχώς, αυτό το κομμάτι των εργαζομένων, το πιο ευάλωτο και πιο εκμεταλλεύσιμο, είναι και αυτό που παραμένει ανοργάνωτο στην πλειοψηφία του, μακριά από τα σωματεία, από τις συλλογικές διαδικασίες, με τον φόβο της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του.

Διευρύνονται οι υπηρεσίες που ανατίθενται σε ιδιώτες, όπως η καθαριότητα, η φύλαξη, η σίτιση, αλλά και η κατασκευή διαφόρων τεχνικών έργων. Στη μεγάλη πλειοψηφία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αυτές οι υπηρεσίες είναι παραδομένες στους εργολάβους, γεγονός που διπλασιάζει το κόστος για τον κρατικό προϋπολογισμό από τη μία και, από την άλλη, συρρικνώνει όλο και περισσότερο τα μισθολογικά, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των εργολαβικών εργαζομένων.

Παράλληλα, με τις νομοθετικές παρεμβάσεις όλων όσοι κυβέρνησαν, έχουν χειροτερεύσει οι όροι εργασίας των εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Θυμίζουμε τον Συνήγορο του Φοιτητή, ο οποίος πρωτοθεσμοθετήθηκε ήδη από το 2011, με τον νόμο «Διαμαντοπούλου», της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, και μπορεί να σύρει σε πειθαρχικές διώξεις, στη βάση ανεπιβεβαίωτων καταγγελιών. Επιπρόσθετα, ο θεσμός του Εκτελεστικού Διευθυντή, ο οποίος αποτελεί συνδετικό κρίκο του Συμβουλίου Διοίκησης και του διοικητικού προσωπικού του πανεπιστημίου, δημιουργεί ένα πιο αυστηρό, αυταρχικό πλαίσιο για τους εργαζόμενους, προκειμένου να υλοποιούνται απαρέγκλιτα οι αντιδραστικές κατευθύνσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ηδη πληθαίνουν τα περιστατικά τρομοκράτησης των εργαζομένων, με καταστρατήγηση του ωραρίου και των αδειών, με απειλές για πειθαρχικές διώξεις, με δυσμενείς υπηρεσιακές μεταβολές.

Από την άλλη μεριά, με το καρότο του μπόνους για τους «ικανούς» και «άξιους» υπαλλήλους που βαθμολογούνται υψηλά στην «αξιολόγηση», που πιάνουν τους στόχους των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια ήδη καλούνται να παίξουν ενεργό ρόλο στην προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Οι διοικητικοί υπάλληλοι στα πανεπιστημιακά ιδρύματα θα αξιολογούνται με στόχους όπως πώς καλύτερα συμβάλλουν στην εξασφάλιση ιδιωτικών πόρων για τη λειτουργία των ιδρυμάτων, πώς θα προωθήσουν τις εργολαβίες, πώς θα περικόψουν από τις διάφορες υπηρεσίες φοιτητικής μέριμνας, ακόμα και πώς θα περιορίσουν τα δικαιώματα εργαζομένων με χειρότερες σχέσεις εργασίας.

Το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν θα αναβαθμιστεί από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στο πλαίσιο των συνθηκών ανταγωνισμού που θα ενταθεί, μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών, όλες αυτές οι συνθήκες θα γίνουν πολύ χειρότερες.

Μήπως ένας τέτοιος ανταγωνισμός, που και σήμερα εκφράζεται μεταξύ των δημόσιων πανεπιστημίων, συνδεδεμένος μάλιστα με τη χρηματοδότησή τους από το κράτος, αναβάθμισε τα πανεπιστημιακά ιδρύματα; Πού πηγαίνουν τα εκατομμύρια ευρώ που συσσωρεύονται στους ΕΛΚΕ, από την εμπορική αξιοποίηση της περιουσίας τους; Από την επιχειρηματική τους δράση; Τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από τη λειτουργία των Κέντρων Διά Βίου Μάθησης κ.ά.;

«Ρίχνονται» ξανά εκεί από όπου μπορεί να μεγαλώσει ο τζίρος τους! Ετσι, το δημόσιο πανεπιστήμιο για να μπορεί να «ανταγωνιστεί» τα ιδιωτικά θα γίνεται όλο και πιο ακριβό για τους φοιτητές και τις οικογένειές τους, θα ενισχύει τους τομείς και τις λειτουργίες του που φέρνουν έσοδα, απαξιώνοντας τις όποιες παροχές έχουν απομείνει σήμερα.

Για να είναι πιο «ανταγωνιστικό» το δημόσιο πανεπιστήμιο, θα πρέπει να είναι πιο «ανταγωνιστικοί» και οι εργαζόμενοι, οι οποίοι έχουμε πείρα ότι αυτό συνεπάγεται το περαιτέρω χτύπημα των δικαιωμάτων μας.

Οταν ο νόμος - έκτρωμα Γεωργιάδη νομιμοποιεί ως και 13ωρη εργασία... δεν είναι μακριά το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων να καλείται, με βάση την εμπειρία και τις γνώσεις του, να εργάζεται παράλληλα και στα ιδιωτικά πανεπιστήμια προκειμένου να μπορεί να συμπληρώνει το εισόδημά του και να φτάνει στο ύψος του μισθού που κανονικά θα έπαιρνε στο 8ωρο. Η κυβέρνηση με θράσος μιλάει για εκσυγχρονισμό, όταν γυρνάμε αιώνες πίσω και φέρνει σύγχρονο μεσαίωνα!

Μάλιστα, οι συνθήκες εργασίας που υπάρχουν ήδη στα πολυδιαφημισμένα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Κύπρου είναι ενδεικτικές. Οταν ο ίδιος ο φορέας «αξιολόγησης» της χώρας λέει πως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια παρουσιάζουν μειωμένο, ακόμα και ελάχιστο σε σχέση με τις ανάγκες διοικητικό προσωπικό πλήρους απασχόλησης. Οτι παρέχεται ανεπαρκής βοήθεια από υποστηρικτικό προσωπικό, υποδομές, εξοπλισμό, εργαστήρια και ελλειμματική ακαδημαϊκή διοικητική υποστήριξη σε επίπεδο σχολής/τμήματος, έτσι ώστε να δίνεται η δυνατότητα στο ακαδημαϊκό προσωπικό να χρησιμοποιεί τις ώρες εργασίας του για ακαδημαϊκές δραστηριότητες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και ο αριθμός του προσωπικού, τόσο του διοικητικού, όσο και του ακαδημαϊκού, καθορίζεται σε ετήσια βάση από τον αριθμό φοιτητών ανά έτος, ανάλογα δηλαδή με τα έσοδα από τα δίδακτρα.

Ομως, για να λειτουργεί ένα τμήμα πανεπιστημιακό, για να είναι πανεπιστημιακού επιπέδου, είναι προϋπόθεση να υπάρχει επαρκές για τις επιστημονικές και ακαδημαϊκές ανάγκες και λειτουργίες προσωπικό - π.χ. οι προϋποθέσεις για να προσφέρει ένα τμήμα επαρκή γνώση του επιστημονικού αντικειμένου, δεν αλλάζουν ανάλογα με τον αριθμό των εισακτέων -, είναι απαραίτητο να καλύπτονται όλα τα μαθήματα με προσωπικό, που θα έχει συνέχεια και δεν θα χάνεται με τη λήξη των ολιγόμηνων συμβάσεων.

Οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία και την Ομοσπονδία μας έχουμε καταδικάσει τόσο αυτή τη νέα αντιδραστική τομή στην Ανώτατη Εκπαίδευση, όσο και όλες τις προηγούμενες νομοθετικές παρεμβάσεις όλων των κυβερνήσεων, οι οποίες απορρέουν από τις συνολικότερες κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που προώθησαν την εμπορευματική λειτουργία των πανεπιστημίων, την παράδοσή τους βορά στα επιχειρηματικά συμφέροντα, στην ανάγκη των επιχειρηματικών ομίλων να αξιοποιήσουν τη μόρφωση ως πεδίο κερδοφορίας. Οργανώνουμε τον αγώνα μας για να μην περάσει το απαράδεκτο αυτό νομοσχέδιο. Συμμετέχουμε στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις μαζί με τους φοιτητές, τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, τα υπόλοιπα εργατικά σωματεία. Πραγματοποιούνται Γενικές Συνελεύσεις, συντονίζονται τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων, των φοιτητών, των πανεπιστημιακών δασκάλων ανά ίδρυμα.

Συνεχίζουμε αποφασιστικά, αγωνιστικά για να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια! Για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν σύγχρονες σπουδές, για γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για τα πανεπιστήμια, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους συναδέλφους.

Τώρα πρέπει να γίνουμε ακόμα πιο πολλοί! Μαζί με τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μαζί με τον λαό να δώσουμε μαζική απεργιακή απάντηση και στις 28 Φλεβάρη, γιατί η Εκπαίδευση για λίγους - για όσους έχουν να πληρώσουν - ανήκει σε προηγούμενους αιώνες, γιατί δεν ανεχόμαστε τα δικαιώματα στη μόρφωση των παιδιών μας, τα δικά μας εργασιακά δικαιώματα να μετρώνται με τη μεζούρα των κερδών των λίγων!