«Τόρι και Λοκίτα»

«Οπενχάιμερ»

Την ξεχωρίσαμε για τη βαθιά και ουσιαστικά ανθρώπινη θεματολογία της, τον τρόπο που υψώνει έναν Γολγοθά για να δείξει το πραγματικά ιερό, τη θεϊκή διάσταση του Ανθρώπου.

Στο Βέλγιο, σήμερα, δύο ασυνόδευτα ανήλικα, ένα νεαρό αγόρι και μια έφηβη που ταξίδεψαν ολομόναχα από την Αφρική, βάζουν την ανεκτίμητη φιλία τους πάνω από τις δύσκολες συνθήκες της εξορίας τους.

«Μα πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να φτάσουμε σπίτι μας;». Την επιλέξαμε γιατί συνοψίζει αυτήν τη φράση σε όλες τις διαστάσεις της.

Σε ένα απόμερο νησί κοντά στις ακτές της Ιρλανδίας, παρακολουθούμε δύο καρδιακούς φίλους που βρίσκονται σε αδιέξοδο όταν ο Κολμ ξαφνικά αποφασίζει να διακόψει τη φιλία του με τον Παντράικ...

Γιατί «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», εκείνες είναι που μαρτυρούν τις απαντήσεις στα αινίγματα που διαμορφώνονται, γιατί η ταινία ακολουθεί συμβολική διαδρομή και σηκώνει συζήτηση.

«Πεσμένα Φύλλα»

Εξώσεις και μετανάστευση είναι οι δύο πόλοι που συγκροτούν αυτήν τη «δική μας» ταινία. Μια ταινία που μιλάει για την εργατική τάξη και τις αγωνίες που βιώνει.

Ο Χαλίμ και η Μίνα έχουν ένα παραδοσιακό ραφείο σε μια από τις παλαιότερες γειτονιές του Μαρόκου. Για να καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στη δουλειά προσλαμβάνουν τον Γιούσεφ...

Γιατί η αληθινή αγάπη είναι τόσα πολλά περισσότερα από αυτά που φαίνονται με γυμνό οφθαλμό, είναι εκείνα που στερείται κανείς για να είναι με τον άνθρωπο που αγαπά.

Η Αντιγόνη, άριστη μαθήτρια και υποδειγματικό μέλος της κοινότητας, παραβαίνει τον νόμο βοηθώντας τον αδερφό της να δραπετεύσει από τη φυλακή. Καθώς ο κλοιός στενεύει διαρκώς γύρω της, αυτή ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στις αρχές.

Γιατί το να παίρνεις τον μύθο της Αντιγόνης και να τον προσαρμόζεις στη σύγχρονη πραγματικότητα χωρίς να χάνει τίποτα από τις αληθινές διαστάσεις του πρωτότυπου, είναι πραγματικός άθλος.

Ο Νόλαν μάς δείχνει έναν άνθρωπο με τις αντιφάσεις του, τις εμμονές του, τους προβληματισμούς του, οι οποίοι γίνονται εντονότεροι μετά τη ρίψη των ατομικών βομβών και το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν πλέον συνειδητοποιεί το μέγεθος της καταστροφής και αντιλαμβάνεται ότι άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για την ανθρωπότητα... Καταλαβαίνει ότι η βόμβα ξεκίνησε εναντίον των ναζί και κατέληξε εναντίον των Σοβιετικών.

Μια αφοσιωμένη, ιδεαλίστρια δασκάλα ξεκινά την πρώτη της δουλειά σε ένα σχολείο. Οταν ένας από τους μαθητές της είναι ύποπτος για μια σειρά από κλοπές, αποφασίζει να διαλευκάνει μόνη της το θέμα.

Γιατί το σχολείο είναι ένα εξαιρετικό μοντέλο για να απεικονίσει την κοινωνία στο σύνολό της και ο θεατής «δοκιμάζει» τις άμυνες και τα στερεότυπά του...

Ενας λοχαγός, καρπός της παράνομης σχέσης μιας υπηρέτριας και ενός ευγενούς, ζητά την άδεια του Βασιλιά ώστε να καλλιεργήσει τον αφιλόξενο χερσότοπο της Γιουτλάνδης και να δημιουργήσει εκεί μια βασιλική αποικία, με αντάλλαγμα να του δοθεί ένας τίτλος ευγενείας...

Ο Αρσέλ δεν μασάει τα λόγια του σε αυτήν την ταινία, είναι τόσο βίαιος όσο βίαιο ήταν (και είναι) το κεφάλαιο. Ανοίγει μια ολόκληρη βεντάλια από ζητήματα, όπως προκαταλήψεις και ρατσιστικές αντιλήψεις, που βέβαια φαντάζουν παιδική χαρά μπροστά στην υπόλοιπη βία...

Οταν ο μικρός της γιος Minato αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα, η μητέρα του νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ανακαλύπτοντας ότι ένας δάσκαλος είναι υπεύθυνος, απαιτεί από το σχολείο να μάθει τι συμβαίνει. Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια της μητέρας, της δασκάλας και του παιδιού και η αλήθεια αναδεικνύεται σταδιακά...

Βαθιά υπόκλιση στη διαλεκτική ματιά του σεναρίου. Βαθιά υπόκλιση στην απέραντη ευαισθησία που μπορεί να προκαλέσει η αμείλικτη σκληρότητα. Αν και ο Χιροκάζου Κόρε-Εντα μάς χάρισε και το Τυχερό Αστέρι / Broker που επίσης πιάνεται από μια προσωπική ιστορία για να δείξει το όλον, έχει ως στόχο του το βαθύ κοινωνικό σινεμά.

Δύο μοναχικοί και φαινομενικά αταίριαστοι άνθρωποι συναντιούνται τυχαία μια νύχτα στο Ελσίνκι και προσπαθούν να βρουν τον απόλυτο έρωτα της ζωής τους. Η Ανσα εργάζεται με σύμβαση μηδενικής απασχόλησης σε ένα σούπερ μάρκετ και ο Χολάπα είναι εργάτης και αλκοολικός...

Γιατί κάθε του κάδρο είναι ένας πίνακας ζωγραφικής που έχει στο επίκεντρό του την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την αλλοτρίωση, την απομόνωση, την αλληλεγγύη, την ελπίδα, την αγάπη. Κάθε του σκηνή είναι σαν ένα κεφάλαιο από το «Κεφάλαιο».

Η Παλιά Βελανιδιά είναι η τελευταία παμπ, ο μοναδικός δημόσιος χώρος που έχει απομείνει σε μία κοινότητα πρώην ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και 30 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης παλεύει να την κρατήσει ανοιχτή και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η παμπ γίνεται αντικείμενο έριδας μετά την άφιξη προσφύγων από τη Συρία.

Ο Κεν Λόουτς μοιάζει να μας αφήνει μια γλυκιά προσευχή, μια γεμάτη αγάπη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ελπίδα παρακαταθήκη, σε περίπτωση που δεν συναντηθούμε ξανά στη μεγάλη οθόνη...

Ο διοικητής του Αουσβιτς, Rudolf Hoess, και η σύζυγός του, Hedwig, προσπαθούν να φτιάξουν μια ονειρεμένη ζωή για την οικογένειά τους σε ένα σπίτι και έναν κήπο δίπλα στο στρατόπεδο Αουσβιτς.

Γιατί σκοπός του Γκλέιζερ είναι να αντιληφθεί κανείς την κτηνωδία τού να αισθάνεσαι ευτυχισμένος, ήρεμος και ολοκληρωμένος, ενώ σε χωρίζει ένας τοίχος - όχι και τόσο ψηλός - από την αληθινή κόλαση επί Γης.

Επίσης, ξεχωρίζουμε τις παρακάτω ταινίες που έχουμε γράψει ιδιαίτερα θετική κριτική κατά τη διάρκεια της χρονιάς:

Μέρες Ξηρασίας / Kurak Gunler του Εμίν Αλπέρ, 1976 της Μανουέλα Μαρτέλι, Utama, Το Σπίτι μας / Utama του Αλεχάντρο Λοάιζα Γκρίσι, Λουνάνα, Ενα Γιακ μέσα στην Τάξη / Lunana: A Yak in the Classroom του Πάου Τσόινινγκ Ντόρχι, Η Βαλέρια Παντρεύεται / Valeria Is Getting Married του Μιχάλ Βίνικ, Master Gardener του Πολ Σρέιντερ, Η Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε / L'ultima notte di Amore του Αντρέα Ντι Στέφανο, Η Απόδραση του '77 του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ, Ανατομία Μιας Πτώσης / Anatomie D' Une Chute της Ζιστίν Τριέ, Dogman του Λικ Μπεσόν, Με τα μάτια της Νταλβά / Dalva της Εμανουέλ Νικό, Περασμένες Ζωές / Past Lives της Σελίν Σονγκ, Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού/ Killers of the Flower Moon του Μάρτιν Σκορτσέζε, Ο Μικρός Νικόλας: Τι περιμένουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι;/ Le Petit Nicolas: Qu'est-ce qu'on Attend Pour Etre Heureux? / Αμαντίν Φρεντόν & Μπενζαμάν Μασούμπρ.

Και από την ελληνική φετινή διανομή τις...

Πίσω από τις θημωνιές της Ασημίνας Προέδρου, Φαντάσματα της Επανάστασης του Θάνου Αναστόπουλου, Black Stone του Σπύρου Ιακωβίδη, Το φωτογραφείο του μπαμπά μου της Καλλιόπης Λεγάκη, Σπασμένος Ηχος του Φοίβου Κοντογιάννη.

Αφήσαμε για τον επίλογο το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ - πορτραίτο για τον Ενιο Μορικόνε που βγήκε στις αίθουσες στην εκπνοή της χρονιάς, Ennio: The Maestro του Τζουζέπε Τορνατόρε. Με τη μουσική του μαέστρου ταξιδεύουμε στο 2024 και ευχόμαστε μια υπέροχη κινηματογραφική χρονιά.