***
Οσο περισσότερο βλέπω αυτούς τους Αντίκ, τόσο πιο περήφανος νιώθω, που αυτά τα παιδιά δόξασαν την Ελλάδα στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον! Περήφανη ελληνική ράτσα... Τι άλλο θέλουμε;
***
«Και το Αρμάνι ήτανε πολύ ωραίο! Μ' άρεσε και το Αρμάνι», ούρλιαζε ένα βοϊδάκι (θηλυκού γένους) για τον Αρμάνι, που πήγε στη Θεσσαλονίκη! Κάμποσα βοϊδάκια (όχι μόνο θηλυκού γένους) δημιούργησαν σκηνές υστερίας, για να πάρουν αυτόγραφο! Και ουρλιάζουν, ξέρετε πώς! Οπως εκείνα τα κοριτσάκια στο Αμέρικα, στη Βρετανία και απανταχού στον «ελεύθερο κόσμο», που πετούσαν τα κιλοτάκια στον αέρα, κλαίγοντας, επειδή είχαν την τύχη να ακούσουν κάποιο από τα διάφορα συγκροτήματα της εποχής! Ααααααααααα! Ααααααααααααααα!!!
***
Αλλη ιστορική συνάντηση! Η Μάργκαρετ και η Δήμητρα (Μιμή) συναντήθηκαν και αντάλλαξαν χειραψία! Ευκαιρία να συζητηθεί το θέμα σε κάμποσα πάνελ! Με συμμετοχή όλων της οικογένειας! Και του Κατσανέβα...
***
Και η Σοράγια καταφθάνει όπου να 'ναι! Η θλιμμένη πριγκίπισσα, του Σάχη η γυναίκα! Της Περσίας! Θα τη φιλοξενήσει η Μύκονος. Δηλαδή, όχι η Μύκονος, αλλά ένας σχεδιαστής μόδας, που ανήγγειλε περήφανα ότι η Μύκονος φιλοξενεί προσωπικότητες...
Η έννοια της προσωπικότητας είναι που έχει ξεφτιλιστεί τελείως...
***
Το θέμα είναι να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι την επιθετικότητα της Τουρκίας, είπε ο Απόστολος Κακλαμάνης στον Δημήτρη Χριστόφια!
Το θέμα, που λέτε, είναι ότι οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν! Μόλις θα καταλάβουν, εκείνο που καταλαβαίνει ο κύριος Κακλαμάνης, θα κάνουν και την Τουρκία να καταλάβει!
***
Τι πράμα κι αυτός ο Νεκτάριος του ΙΚΑ! Σαν καραβανάς του παλιού καιρού, που απευθύνεται σε «στραβάδια» να τα διατάξει, μοιάζει...
***
Είδαμε κάτι Κινέζους μοναχούς, σπεσιαλίστες στο κουνγκ-φου που σπάζανε ξύλα στο κεφάλι και σιδερένιους λοστούς! Μετά πήγαιναν για προσευχή...
Θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο και οι παπαροκάδες! Αντί να κυκλοφορούν στα διάφορα λούνα παρκ με αυτοκινητάκια, που συγκρούονται, καλό θα ήταν να έκαναν κάτι πιο πρωτότυπο, όπως οι βουδιστές μοναχοί: Να χτυπάνε τα κεφάλια τους με τούβλα...
***
Εκτός από τα πλούσια σωματικά προσόντα, οι δώδεκα φιναλίστ των καλλιστείων πλέι-μέιτ διέθεταν και πλούσια πνευματικά προσόντα! Το μετέδωσε η Τουρκάλα ανταποκρίτρια στην Αθήνα (πού το κατάλαβε;) και το αναμετέδωσε το «ΣΤΑΡ», που ήταν και ο διοργανωτής της υπόθεσης, άρα και ο πλέον ενδιαφερόμενος!...
Χάρη, λοιπόν, στα πνευματικά προσόντα, τις περιμένει λαμπρό μέλλον! Κρουαζιέρες, λιμουζίνες, ντόλαρς κλπ. Ο «ελεύθερος κόσμος» εκτιμάει ιδιαίτερα το... πνεύμα!
***
Βρε, βρε, η Παπανικολάου Χριστίνα (που κάτι είναι εκεί στην Υγεία, δε θυμάμαι ακριβώς!) ΠΑΣΟΚτζού με τα όλα της! Πώς γίνεται ο άνθρωπος...
***
Ωραίο! ΙΚΑ σημαίνει Ιδρυμα Κοινωνικής Απελπισίας! Το 'πε ο δημοσιογράφος του «ΑΛΦΑ». Και το επικροτούμε! Προσοχή, όμως, όχι για να μεγαλώσει ο ιδιωτικός τομέας, έτσι;
***
Το καλό να λέγεται: Η περιγραφή, του πώς το νέο χάπι χτυπάει στον εγκέφαλο πρώτα και σε συνέχεια στο ζητούμενο, δηλαδή στο πέος, ήταν θαυμάσια!!! Πιο γλαφυρή ήταν η περιγραφή του «ΣΤΑΡ»!
***
Να κι ο Θέμης Αδαμαντίδης με ένα ιγκουάνα δυο μέτρα μάκρος, που το χάιδευε για να παίζει. (Ο Θέμης, όχι το ιγκουάνα)...
Αντε αγαπητοί μου τηλέπαθοι, γεια σας και χαρά σας και για σήμερα και καλό αγωνιστικό, αντιιμπεριαλιστικό Σαββατοκύριακο, στη Θεσσαλονίκη. Την Τρίτη πάλι μαζί...
«Και τα γεγονότα στέκουν αδυσώπητα ανάμεσά μας, για να μας διαψεύσουν»
(Γιάννης Απαρθινός)
Ανοίγουν οι πόρτες, κλείνουν οι πόρτες, είν' οι μέρες, συνέχεια λευκές νύχτες σε μαύρο φόντο. Η μέρα και το φως περνούν μέσα από τη θηλιά του κουκουλοφόρου, μετά επάνω από το βουητό της πόλης, όταν οι δεσμοφύλακες- βασανιστές ετοιμάζουν την αποκαθήλωση. Να τους θάψουν στα «λευκά κελιά». Αγνωστοι! Δεν υπάρχουν για το καθεστώς! Και οι κραυγές τριγυρνούν, όταν τους χτυπούν με τα μαστίγια ή τα καλώδια των ηλεκτροσόκ. Κι όταν εμφανίζεται η κούραση στο πρόσωπο του δημίου, αρχίζουν να γυρεύουν, στα διπλανά δωμάτια, τις δυνατές κραυγές των συντρόφων, που τις σβήνουν σκορπισμένες πέρα-δώθε τα ηλεκτρονικά μαγνητόφωνα. Ερχονται κι άλλοι κρατούμενοι, με χειροπέδες. Τι νύχτα!
Τα σιδερένια προσωπεία πάνω στα πρόσωπα, εκείνων που τρέχουνε σαν ελάφια στα βουνά της ελευθερίας, όταν αλλάζει ο ιδρώτας χρώμα. Σαν να ράντιζε το αίμα για να ωριμάσει στο χρόνο και γίνει κρασί! Μέχρι να γεμίσουν οι ρίζες της γης. Δεν είναι άσκοπος ο αποχωρισμός των κρατουμένων από τους οικείους τους, όπως τότε δεν ήταν και για τους Ελληνες στη Μακρόνησο. Δεν ξέρω πώς περνάς τη μέρα σου, ποιητή, πρεσβευτή, Τούρκε Ναζί Ακιζάν! Πώς μπορεί να περνάει η μέρα σου πάνω στη Γη, πώς μπορεί να αγαπάς το γιο σου Οσμούν, να τον κοιτάς στα μάτια, να μην κρυώσει, να μην αργεί, να του λες ότι το φαγητό είναι έτοιμο, όταν σ' όλη την Τουρκία το αίμα βοά; Και η Δύση υποκρινόμενη «νίπτει τας χείρας»! «Ωχριά η κόλαση του Δάντη. / Αιώνιο ανάθεμα / σ' ανάλογη «σοφία» / και διανοητές ζαβούς... Ντροπής! Αιδώς! Και καταισχύνη σαν εκείνη / κι όποιες ανάλογες μ' αυτήν. / Μα μείνανε αλύγιστοι μείνανε απροσκύνητοι, σαν άλλοι Προμηθείς / κάθε καλού κι ωραίου / π' ανθίζει και καρποφορεί» (Νίκανδρος Κεπέσης).
«Λεύτερος είναι όποιος έχει νιώσει / χίλιες φορές το θάνατο / πριν χάσει τη ζωή του» (Γ. Απαρθινός).