Η «αύξηση» που διαφήμιζε τόσο καιρό είναι από 40 έως λίγο πάνω από 50 ευρώ καθαρά για κάθε εργαζόμενο στο Δημόσιο και περίπου 15 ευρώ καθαρά για κάθε παιδί. 'Η αλλιώς 1,8 ευρώ τη μέρα και 0,5 ευρώ περίπου για κάθε παιδί, την ίδια στιγμή που η ακρίβεια καταπίνει τουλάχιστον 2 μισθούς τον χρόνο, η δε αύξηση των ενοικίων και των επιτοκίων των στεγαστικών δανείων άλλους τόσους.

Για τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων οι «αυξήσεις» θα είναι ελάχιστες, όπως φαίνονται και στον Πίνακα 1.

Στην πραγματικότητα δεν μιλάμε για «αυξήσεις», αλλά για κοροϊδία και εξαπάτηση των εργαζομένων. Η κυβέρνηση βαφτίζει «το κρέας ψάρι», μιλώντας για στήριξη του μισθού των δημοσίων υπαλλήλων, όμως μετά από μια δωδεκαετία τριών σκληρών μνημονίων που εφάρμοσαν διαδοχικά τόσο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν αναπληρώνονται οι απώλειες που είχαμε αλλά δεν καλύπτεται ούτε στο ελάχιστο η πραγματική μείωση των μισθών των τελευταίων χρόνων. Ηδη με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ μόνο το 2022 είχαμε μείωση του πραγματικού μισθού κατά 7,4%, ενώ ο πληθωρισμός το 2022 ήταν 9,6% και το πρώτο εξάμηνο του 2023 πάνω από 7%.

Βαδίζουμε ήδη τον 13ο χρόνο που οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουμε «ματώσει» από τις περικοπές που επέβαλαν εναλλάξ και όλες μαζί ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, φτάνοντας μέχρι και το 53%. Καταργήθηκαν τα Δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και τα επιδόματα αδείας (13ος και 14ος μισθός), με το μισθολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι τοποθετήθηκαν σε χαμηλότερο κλιμάκιο απ' ό,τι βρίσκονταν πιο πριν (κλάπηκε ουσιαστικά 1 μισθολογικό κλιμάκιο 2016 - 2017), αυξήθηκαν από 2 σε 3 τα χρόνια μισθολογικής εξέλιξης των κατηγοριών ΥΕ και ΔΕ, καταργήθηκαν μια σειρά επιδόματα και επιβλήθηκαν μια σειρά εισφορές και φόροι (ΕΝΦΙΑ, αλληλεγγύης, φυσικών προσώπων κ.λπ.), θεσμοθετήθηκε η λεγόμενη «προσωπική διαφορά» ώστε να παγώσουν επί της ουσίας οι όποιες πενιχρές αυξήσεις (λόγω αλλαγών στα μισθολογικά κλιμάκια).

Ενας νεοδιόριστος εκπαιδευτικός (ΠΕ) χωρίς παιδιά που δουλεύει για πρώτη φορά στην Εκπαίδευση θα πάρει 873 ευρώ καθαρά, από 831 (διαφορά 42 ευρώ), ενώ το 2009 λάμβανε 1.180 ευρώ. Την ίδια στιγμή μόνο το ενοίκιο - που οι περισσότεροι αναγκάζονται να δίνουν, αφού δουλεύουν μακριά από τον τόπο τους - φτάνει τα 350 έως 500 ευρώ.

Υπολογίζεται ότι από το σύνολο των μέτρων που πάρθηκαν, ένας εκπαιδευτικός έχει χάσει πάνω από 6 μισθούς σε ετήσια βάση!

Στον Πίνακα 2 παραθέτουμε τη διαφορά των καθαρών μισθών 2009 - 2024 για 2 κατηγορίες εκπαιδευτικών (χωρίς και με 2 παιδιά), με όλες τις περικοπές που έγιναν. Υπενθυμίζουμε ότι το 2009 το ετήσιο εισόδημα υπολογιζόταν με τον μηνιαίο μισθό επί 14 μήνες (Δώρα και επίδομα αδείας) και στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα, επί 12 μήνες.

Ανάλογες περικοπές, όπως φαίνεται στον Πίνακα 3 (στον μεικτό μισθό), είχαν όλες οι κατηγορίες των δημοσίων υπαλλήλων τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα οι κατηγορίες Υποχρεωτικής και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Παρουσιάζοντας το σχέδιο νόμου, το οικονομικό επιτελείο μίλησε προκλητικά για «μέτρα που δεν θέτουν σε κίνδυνο την δημοσιονομική πορεία», για «μέτρα ρεαλιστικά και κοστολογημένα», βάζοντας στον «Προκρούστη» τις ανάγκες των εργαζομένων για αξιοπρεπή μισθό και ζωή, την ώρα που η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων καλπάζει. Αντίστοιχα επιχειρήματα έλεγε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όταν δικάζονταν οι προσφυγές για τη 13η και τη 14η σύνταξη: «Ολες οι παρεμβάσεις εξορθολογισμού των μισθών και των συντάξεων δημοσιονομικά απέδωσαν θετικά ως προς την επίτευξη του στρατηγικού στόχου, που ήταν και παραμένει η αποφυγή της πλήρους και ασύντακτης χρεοκοπίας».

Τη στιγμή που η οικονομία «αντέχει» να έχουμε 150 εταιρείες στο χρηματιστήριο το 2022 με αύξηση κερδών στο 303%, «αντέχει» να δίνονται δεκάδες δισ. από το Ταμείο Ανάκαμψης σε επενδύσεις - ενισχύσεις μεγάλων επιχειρήσεων, «αντέχει» να φορολογούνται «εθελοντικά» οι εφοπλιστές και οι ακτοπλόοι να επιδοτούνται με 130 εκατ. ευρώ τον χρόνο, μας λένε κατάμουτρα ότι «περισσεύουν» μόνο 50 ευρώ τον μήνα για τον εργαζόμενο δημόσιο υπάλληλο.

Το σχέδιο νόμου διατηρεί άθικτο το υπάρχον μισθολόγιο (ν. 4354/2015) και μονιμοποιεί όλες τις περικοπές που είχαν επιβάλει οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και οι κυβερνητικοί συνεταίροι τους με τα τρία μνημόνιά τους. Αποδεικνύεται δηλαδή για μια ακόμα φορά η στρατηγική σύμπλευση, και στο πεδίο των μισθών, όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν.

Η κυβέρνηση συνειδητά αφήνει αναλλοίωτη τη σύνδεση των μισθών με τη στοχοθεσία και την αντιδραστική «αξιολόγηση», με τα γνωστά «μπόνους» στους υπαλλήλους που πετυχαίνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τους ποσοτικοποιημένους στόχους τους οποίους βάζουν κάθε φορά τα στελέχη των υπηρεσιών. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί συνολικά η Δημόσια Διοίκηση σε εργαλείο εφαρμογής όλων των αντιλαϊκών μέτρων υπέρ του κεφαλαίου, μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων.

Εδώ έρχεται και η προκλητική «αύξηση» του επιδόματος θέσης ευθύνης, στο 30%, ενισχύοντας κατά κύριο λόγο τα υψηλόβαθμα στελέχη που θα υλοποιήσουν την αντιλαϊκή πολιτική. Για παράδειγμα, ένας γενικός διευθυντής υπουργείου θα έχει μια επιπλέον αύξηση 300 ευρώ, όταν ένας εργάτης καθαριότητας, που ξυπνάει από τα άγρια χαράματα για να καθαρίσει τους δρόμους, ένας εκπαιδευτικός που μορφώνει τα παιδιά μας σε 27άρια και 28άρια τμήματα, ένας νοσηλευτής που δουλεύει με εξοντωτικούς ρυθμούς στα νοσοκομεία και χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι στο Δημόσιο μετρούν ευρώ το ευρώ για να βγάλουν τον μήνα.

Αλλά και οι χιλιάδες συμβασιούχοι σε όλους τους κλάδους, που δουλεύουν για λίγους μήνες τον χρόνο, θα δουν πολύ μικρότερες αυξήσεις από αυτές που κομπάζει η κυβέρνηση.

Επιπρόσθετα, η διατήρηση του αφορολόγητου στα 8.636 ευρώ για τον εργαζόμενο χωρίς παιδιά (αφορά το 50% των δημοσίων υπαλλήλων) θα «κλέψει» μέσω της εφορίας περίπου 170 ευρώ από τα 600 που θα λάβει καθαρά ως «αύξηση» τον χρόνο. Οσο για το υπόλοιπο 50% που έχουν παιδιά, το συνολικό «κέρδος» που θα έχουν είναι πολύ πίσω από τις συνολικές απώλειες που είχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν το αφορολόγητο είχε μειωθεί.

Οι οξυμένες λαϊκές ανάγκες των εργαζομένων και στο Δημόσιο δεν καλύπτονται ούτε με ψίχουλα, ούτε με τα διάφορα pass της κοροϊδίας.

Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο, τα Σωματεία και οι Ομοσπονδίες του Δημοσίου να οργανώσουν την πάλη και τον αγώνα τους για πραγματικές ανάσες στη ζωή των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν χωράει καμία αναμονή, ούτε περίοδος χάριτος στην κυβέρνηση. Γνωρίζουμε την αντιλαϊκή της πολιτική από πρώτο χέρι! Μπροστά στην αντιλαϊκή επίθεση είναι επιτακτικό να ορθώσουμε το δικό μας πλαίσιο πάλης, που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες μας, με αιτήματα όπως:

• Αυξήσεις 20% στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.
• Επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού.
• Αποσύνδεση του μισθού από την αντιδραστική «αξιολόγηση» και στοχοθεσία. Ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη.
• Κατάργηση της διάκρισης στη μισθολογική εξέλιξη των υπαλλήλων, που προβλέπει ότι υπάλληλοι ΠΕ και ΤΕ ανεβαίνουν ένα μισθολογικό κλιμάκιο κάθε 2 χρόνια ενώ οι ΔΕ και ΥΕ κάθε 3 χρόνια. Μισθολογική εξέλιξη για όλους κάθε 2 χρόνια υπηρεσίας.
• Κατάργηση της «ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για την καταπολέμηση της ανεργίας».
• Να προσμετρηθεί στη μισθολογική εξέλιξη η διετία 2016 - 2017, κατά την οποία είχε «παγώσει».
• Αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, με προσαύξηση 3.000 ευρώ για κάθε παιδί. Μέτρα ενάντια στην ακρίβεια και στη φοροληστεία.
• Πλήρης αναγνώριση της προϋπηρεσίας στον ιδιωτικό τομέα για την ένταξη του υπαλλήλου σε μισθολογικό κλιμάκιο κατά τον διορισμό του στο Δημόσιο.
• Πλήρης κάλυψη των εξόδων μετακίνησης όσων υπαλλήλων εκτελούν εξωτερική εντός ή εκτός έδρας υπηρεσία.
• Επέκταση του ανθυγιεινού επίδοματος και χορήγησή του χωρίς καμία περικοπή.
• Αύξηση και επέκταση του επιδόματος παραμεθορίου για το σύνολο των υπαλλήλων.

Ταυτόχρονα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη, πέρα από τα επιμέρους οικονομικά αιτήματα, να ανοίξουν η συζήτηση και η αποφασιστική πάλη για την κατάργηση των νόμων που απαγορεύουν την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για μισθολογικά ζητήματα στο Δημόσιο.