Σχεδόν 10 μέρες πάνε κι έρχονται προειδοποιήσεις για το μέγεθος του επερχόμενου καύσωνα, για τις «πρωτοφανείς» θερμοκρασίες που θα μετατρέψουν σε αναμμένο φούρνο ολόκληρη τη χώρα, έτσι που να αρκεί ένα σπίρτο για να γίνει το μεγάλο κακό. Από την αρχή της αντιπυρικής περιόδου υπήρχαν προειδοποιήσεις για «σκληρό καλοκαίρι», με υψηλές θερμοκρασίες διαρκείας που θα εντείνουν τους κινδύνους από τις πυρκαγιές.

Και τι αποδεικνύεται ξανά από χτες, με τον πιο τραγικό τρόπο; Οτι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας, ολόκληρη η Αττική, σε Ανατολή και Δύση, όπως και άλλες περιοχές, είναι εγκληματικά αθωράκιστες, ότι η «πρόληψη» παραμένει άγνωστη λέξη για κράτος και κυβέρνηση.

Οι εικόνες από παρατημένα σκουπίδια και ξερόκλαδα, από ακαθάριστα δάση, από κρουνούς που δεν βγάζουν στάλα νερό, δείχνουν και φέτος την τεράστια «ικανότητα» που έχει το σάπιο αντιλαϊκό κράτος να μετατρέπει σε «ακραίο» ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται χρόνο με τον χρόνο, που κάθε κυβέρνηση το παραδίδει στην επόμενη ακόμα πιο εχθρικό για τον λαό.

Οι εικόνες των γκρέιντερ που «σπεύδουν» να ανοίξουν «αντιπυρικές ζώνες» την ώρα που μαίνεται η πυρκαγιά, οι εικόνες των πυροσβεστών να μην ξέρουν πού να πρωτοπάνε, έχουν την υπογραφή της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κάνουν και φέτος «θρύψαλα» τις αναλύσεις για το «πρωτόγνωρο φαινόμενο», για το «μικροκλίμα» και τους «στροβιλισμούς» της πυρκαγιάς και όσα παρόμοια επιστρατεύονται κάθε φορά ως «άλλοθι» για τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού.

Οι εικόνες του «αλαλούμ» με τους δρόμους που ανοιγοκλείνουν από την Τροχαία, με τους ακινητοποιημένους οδηγούς στην Εθνική Οδό, που είναι «καρμπόν» από το έγκλημα του 2018, αποδεικνύουν την περιβόητη «συνέχεια» αυτού του κράτους.

Ενός κράτους για το οποίο οι εργαζόμενοι από χτες αναρωτιούνται ξανά «πού είναι». Κι όμως, είναι «παρών», με όλη του την εχθρότητα για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Γιατί, το κράτος που εξακολουθεί να παλεύει με καναντέρ άνω των 45 ετών να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές, είναι το ίδιο με αυτό που δαπανά 2 δισ. ευρώ για τα ΝΑΤΟικά Rafale, με τις ψήφους των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ στη Βουλή.

Το κράτος που ως μόνο μέσο για την προστασία του λαού έχει το αυτοματοποιημένο μήνυμα «τρεχάτε να σωθείτε», που κλίνει την «ατομική ευθύνη» σε όλες τις πτώσεις, είναι το ίδιο με αυτό που σύμφωνα με όσα έλεγε προχτές ο αρμόδιος υπουργός, «θα χωράει ολόκληρο στο κινητό μας», με όλο του το «ψηφιακό μεγαλείο»...

Είναι το ίδιο κράτος που διαχρονικά κρατά υποστελεχωμένη και υποχρηματοδοτούμενη την πυροσβεστική και την πολιτική προστασία, προσπαθώντας να «χωρέσει» τις αδιαπραγμάτευτες ανάγκες του λαού για ολοκληρωμένα μέτρα στο «ζύγι» του κόστους - οφέλους.

Είναι το ίδιο κράτος που πήρε προσωπικό από μια πυροσβεστική με πάνω από 4.500 κενά, για να τους βάλει οδηγούς σε ασθενοφόρα, θέτοντας στον λαό το δίλημμα αν θα «πεθαίνει» στις καρότσες στον δρόμο για το νοσοκομείο ή αν θα είναι πυρόπληκτος σε κάθε καύσωνα.

Το κράτος που το Σαββατοκύριακο έκλεισε τα πάρκα της Αττικής, ομολογώντας ότι είναι ανίκανο να προστατέψει στοιχειωδώς όποιον πνεύμονα πρασίνου απέμεινε μέσα στον αστικό ιστό, είναι το ίδιο που φρόντισε να στείλει τους εργαζόμενους να δουλέψουν με 40 βαθμούς στα πολυκαταστήματα για να αυγατίσουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

«Ακραία» είναι λοιπόν η πολιτική που αντιμετωπίζει ως «κόστος» τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό προστασίας των δασικών οικοσυστημάτων, την αντιπλημμυρική προστασία, τα προληπτικά μέτρα, και «όφελος» ό,τι κάθε φορά εξυπηρετεί τους επιχειρηματικούς ομίλους, ό,τι υπαγορεύει η εμπορευματοποίηση της γης και η επιχειρηματική δράση στις δασικές εκτάσεις, σε όλο τον φυσικό πλούτο που ανήκει στον λαό.

Το «φτάνει πια», που ακούγεται ξανά στις πυρόπληκτες περιοχές, μπορεί να μετατραπεί σε οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση για μέτρα προστασίας ακόμα και τώρα, πριν να είναι αργά.

Να εκφραστεί με την καταδίκη μιας εγκληματικής πολιτικής που δεν γνωρίζει διαλείμματα από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, που εφαρμόζεται με ενιαίο τρόπο σε δήμους και Περιφέρειες με ευθύνη των ίδιων δυνάμεων που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα. Που αποδεικνύονται ικανότατες να διαφημίζουν τα επενδυτικά project, τις «τουριστικές ριβιέρες» και τις «αναπλάσεις», αλλά χρεοκοπημένες και με μπερδεμένες τις «αρμοδιότητες» όταν χρειάζεται να πάρουν μέτρα πρόληψης και προστασίας του λαού.

Με αυτήν την πολιτική και με αυτές τις δυνάμεις έχουν να αναμετρηθούν οι εργαζόμενοι, στηριγμένοι στην αλληλεγγύη και τη διεκδίκηση, κάνοντας πράξη το «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό βαδίζοντας στο δρόμο της ανατροπής».