Η Ομοσπονδία αναδεικνύει ότι δεν πρόκειται ούτε για «συγκυριακό» πρόβλημα ούτε για αποτέλεσμα «στρεβλώσεων» της αγοράς, όπως προπαγανδίζουν η κυβέρνηση και οι όμιλοι, ενώ θυμίζει ότι οι ελλείψεις είναι ένα χρόνιο πρόβλημα που ταλανίζει ασθενείς, γιατρούς και φαρμακεία.

Θέτει δε χαρακτηριστικά το ερώτημα: «Πώς εξηγείται το γεγονός ότι σήμερα που η επιστήμη, η τεχνολογία και η παραγωγικότητα στη βιομηχανία σημειώνουν καθημερινά τεράστια πρόοδο, έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα παραγωγής φαρμάκων που να καλύπτουν όλες τις ανάγκες παντού, το φαινόμενο των ελλείψεων στα φάρμακα όχι μόνο δεν έχει αντιμετωπιστεί αλλά αντίθετα επιδεινώνεται;».

Εξηγεί ότι «η παραγωγή και η διακίνηση του φαρμάκου διέπονται από τους νόμους της αγοράς, υποτάσσονται στην κερδοφορία και στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων που το έχουν στα χέρια τους και το ελέγχουν, διαγράφοντας τη διαδρομή του από την παραγωγή μέχρι τη λιανική πώλησή του. Η διαδρομή αυτή χαράσσεται με κριτήριο το κέρδος, γι' αυτό ένα φάρμακο που παράγεται σε μια χώρα της Ασίας μπορεί να εξαφανιστεί από κει και να βρεθεί σε μια χώρα της Ευρώπης με ανταγωνιστική, υψηλότερη τιμή!».

Σε σχέση με τις «παράλληλες εξαγωγές», στις οποίες επιχειρεί η κυβέρνηση να φορτώσει αποκλειστικά το πρόβλημα, η Ομοσπονδία υπογραμμίζει ότι πρόκειται για έναν από τους τρόπους που οι φαρμακέμποροι επιτυγχάνουν το μέγιστο δυνατό κέρδος, εξάγοντας φάρμακα σε χώρες όπου η τιμή τους είναι υψηλότερη σε σχέση με την Ελλάδα. «Είναι, επομένως, η φυσική συνέπεια της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο Φάρμακο», σημειώνει, αναδεικνύοντας ότι και οι «παράλληλες εξαγωγές» είναι αποτέλεσμα του φαρμάκου - εμπόρευμα, που έχουν βέβαια «τη νομιμοποίηση του καπιταλιστικού κράτους, καταγράφονται επίσημα και έχουν τα ανάλογα οφέλη, όπως είναι η επιστροφή ΦΠΑ κ.ά.».

Η Ομοσπονδία σημειώνει μάλιστα ότι οι «παράλληλες εξαγωγές» που κάνουν οι φαρμακαποθήκες αποτελούν σημείο τριβής μεταξύ φαρμακοβιομήχανων και φαρμακεμπόρων, «αφού μέσω αυτών οι φαρμακαποθήκες αποκομίζουν ένα μέρος των κερδών της φαρμακοβιομηχανίας. Οι φαρμακοβιομήχανοι, με τη σειρά τους, απαντούν, διαθέτοντας μειωμένες ποσότητες φαρμάκων σε χώρες που έχουν πιο χαμηλές τιμές, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται σε αυτές ακόμα μεγαλύτερες ελλείψεις φαρμάκων, καθώς οι φαρμακέμποροι εξάγουν έτσι κι αλλιώς τις συμφωνημένες ποσότητες.

Τα μέτρα προσωρινού περιορισμού αυτών των εξαγωγών όχι μόνο δεν δίνουν καμιά προοπτική για τη λύση του προβλήματος των ελλείψεων, αλλά, με τις εξαιρέσεις που προβλέπουν, αποτελούν άλλο ένα εργαλείο για την αύξηση του ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων».

Σε άλλο σημείο η Ομοσπονδία αναδεικνύει ότι οι ελλείψεις είναι αποτέλεσμα και των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα. Για παράδειγμα, σημειώνει ότι «η επιλογή των κεφαλαιοκρατών του Φαρμάκου να παράγουν τις πρώτες ύλες σε Κίνα και Ινδία, ως επωφελέστερη από άποψη κερδοφορίας, λόγω του φθηνότερου εργατικού δυναμικού και του χαμηλότερου κόστους παραγωγής, σήμερα επιφέρει και μια αρνητική γι' αυτούς συνέπεια, την αύξηση του κόστους μεταφοράς, που "απειλεί" το ύψος της κερδοφορίας τους. Σε αυτό έχουν επιδράσει και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η αύξηση του ενεργειακού κόστους, που αυξάνει, εκτός από το κόστος μεταφοράς, και το κόστος παραγωγής. Κι επειδή το κριτήριο της κερδοφορίας δεν μπορεί να αλλάξει για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ως νόμος της καπιταλιστικής παραγωγής, το Φάρμακο - εμπόρευμα ή θα πάρει υψηλότερη τιμή ή θα αποσυρθεί, θα διοχετευτεί σε χώρες που είναι πιο ακριβό και θα λείψει από χώρες που είναι πιο φθηνό».

Με βάση τα παραπάνω, η Ομοσπονδία δείχνει τον πραγματικό ένοχο, την «καπιταλιστική παραγωγή και την επιχειρηματική δραστηριότητα στο Φάρμακο». Και εξηγεί: «Είναι ακριβώς αυτός ο τρόπος παραγωγής και αυτή η δραστηριότητα που μετατρέπει όλα τα αγαθά σε εμπορεύματα, ανάμεσά τους και το Φάρμακο, το οποίο διακινείται εκεί που φέρνει κέρδος, πληρωμένο αδρά από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα και "εξαφανίζεται" εκεί που δεν φέρνει τα αναμενόμενα κέρδη, με τον λαό πάλι να πληρώνει το "μάρμαρο"».

Αναδεικνύοντας τις δυνατότητες που δίνουν σήμερα η επιστήμη και η τεχνολογία, το εξειδικευμένο προσωπικό, ώστε να εξασφαλίζεται η επάρκεια φαρμάκων δωρεάν για όλους, τονίζει ότι ο καθημερινός αγώνας των εργαζομένων και των σωματείων τους για να μη μείνει κανένας χωρίς φάρμακο, πρέπει να στοχεύει και στο πραγματικό εμπόδιο: Την επιχειρηματική δράση στο Φάρμακο, που πρέπει «να φύγει από τη μέση, οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο να πάρουν το τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας, ώστε αυτή να οργανώνεται με βάση τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και τα αγαθά να αντιμετωπίζονται ως τέτοια και όχι ως εμπορεύματα».