Και ακόμη προσπαθούν να ξεσκίσουν τις σάρκες της ραχοκοκαλιάς των Βαλκανίων. Η τελευταία επίθεση έχει τη μορφή της «απόδοσης δικαιοσύνης», ώστε να νομιμοποιηθούν τα εγκλήματα, με την αρπαγή του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς από τις φυλακές του Βελιγραδίου και την παράδοσή του στη «δικαιοδοσία» του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης. Τα όσα έλαβαν χώρα την 29η του Ιούνη ήδη έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη της οικουμένης.

Και δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούν θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών η συγκεκριμένη απόπειρα ποινικοποίησης της διεθνούς πολιτικής ζωής και η διαδικασία παράδοσης, μέσω εξαγοράς, του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Την Πέμπτη, είδε το φως της δημοσιότητας μία νέα σημαντική διεθνής πρωτοβουλία προσωπικοτήτων της ελληνικής κοινωνίας, από όλο το πολιτικό φάσμα, που υπογράφουν έκκληση διαμαρτυρίας και αντίθεσης στις ενέργειες της «νέας τάξης» και απαιτούν την άμεση απελευθέρωση του Μιλόσεβιτς. Ανάμεσά τους προσωπικότητες διεθνούς και αδιαμφισβήτητου κύρους στην πατρίδα μας, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανώλης Γλέζος, ο τ. υφυπουργός Αμυνας, επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, πτέραρχος Ν. Κουρής, ο τ. υπουργός Γ. Α. Μαγκάκης, ο τ. υπουργός Βύρων Πολύδωρας, οι πρυτάνεις του ΕΜΠ Θ. Ξανθόπουλος και του Παντείου Ι. Βαβούρας, ο υπερνομάρχης Αθήνας-Πειραιά Θ. Κατριβάνος, ο επίτιμος αντιπρόεδρος του ΠΣΕ, ηθοποιός Κ. Καζάκος, ο πρόεδρος του ΔΣΑ Α. Ρουπακιώτης, κ.ά.

Ολοι οι υπογράφοντες την έκκληση διαμαρτυρίας αναγνωρίζουν ότι η δίκη του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας είναι κορυφαίο γεγονός που θα σημαδέψει τη διεθνή κοινότητα και ότι η έκβαση αυτής της πολιτικής και όχι νομικής μάχης θα έχει βαρύνουσα σημασία για τις εξελίξεις στην παγκόσμια στρατηγική σκακιέρα. Οχι όμως με τον τρόπο που θα ήθελαν οι «έγκριτοι αναλυτές», που μιλούν για «απόδοση δικαιοσύνης», όπως επιχειρήθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια των δικών της Νυρεμβέργης και του Τόκιο, με τις οποίες μάλιστα αρέσκονται να συγκρίνουν τα τεκταινόμενα στο Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.

Κατ' αρχάς το πρώτο που αναγνωρίζεται είναι ο «εξωφρενικός» τρόπος με τον οποίο ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς απήχθη από τη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα και παραδόθηκε στις αρχές του ΔΠΔ, και αποτελεί το τελευταίο δείγμα της πολιτικής που ακολουθείται και συνιστά εκδήλωση της απόλυτης περιφρόνησης, εκ μέρους του ΝΑΤΟ, των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας των μικρότερων κρατών, καθώς και την απαξίωσή τους προς τις κυβερνήσεις, που εκλέχτηκαν έστω και με τις δικές τους οδηγίες. Ο ρόλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου σε αυτήν τη φάση, όπως αρχικά είχε προσδιοριστεί και με την απαγγελία της κατηγορίας και με την έκδοση εντάλματος σύλληψης, είναι να παρέχει τη νομική και πολιτική, ως ένα βαθμό, κάλυψη για την ωμή επέμβαση και την επιστροφή σε ένα αποικιακό καθεστώς, και μάλιστα στην καρδιά της Ευρώπης, με το μάθημα αυτό, δηλαδή την απόλυτη υποταγή στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των μικρότερων κρατών.

Εν συνόλω, το κατηγορητήριο που απαγγέλθηκε περισσότερο μοιάζει με πολιτική διατριβή παρά με νομικό κείμενο, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό ρόλο του ΔΠΔ. Ρόλος, που είναι εξόφθαλμος πια ακόμη και για τους διάφορους παράγοντες, την καθεστηκυία τάξη και τα δυτικά ΜΜΕ, που «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» για ένα πολύ πιθανό σοβαρό πλήγμα της «αξιοπιστίας» του δικαστηρίου.

Associated Press

Στο στόχαστρο το στρατόπεδο προσφύγων των Παλαιστινίων

Κάθε ώρα, κάθε μέρα που περνά η ένταση στα αυτόνομα εδάφη γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Οι αψιμαχίες των πρώτων μερών έχουν, ήδη, δώσει τη θέση τους σε σκληρές μάχες, σε βομβιστικές επιθέσεις, σε δολοφονίες ακριβείας, σε νέες παραβιάσεις των αυτόνομων εδαφών. Από την έναρξη αυτής της κατάπαυσης του πυρός, έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 22 Παλαιστίνιοι και 10 Ισραηλινοί ενώ δεκάδες είναι οι τραυματίες.

Οι δύο πλευρές κατηγορούν η μία την άλλη για παραβίαση των συμπεφωνημένων και το χάσμα μεταξύ τους μοιάζει να μεγαλώνει αντί να συμβαίνει το αντίστροφο, όπως φιλοδοξούσε η επίτευξη της εκεχειρίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, αναμενόμενες είναι οι αλλεπάλληλες αποτυχημένες συναντήσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων αξιωματούχων ασφαλείας, που γίνονται με την επιτήρηση αξιωματούχων της CIA, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν αποδώσει καρπούς, ούτε καν σε απλά θέματα καθημερινής συνεργασίας.

Για πολλούς, η παραπαίουσα πορεία της εκεχειρίας δεν αποτελεί παρά μια μικρογραφία της αντίστοιχης φθίνουσας πορείας που διέγραψε η ειρηνευτική διαδικασία. Και ο παραλληλισμός δεν είναι διόλου τυχαίος. Η ειρηνευτική διαδικασία κατέρρευσε μετά από χρόνια προσπαθειών και συναντήσεων, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, όταν, τελικά, διαλύθηκαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις και αποκαλύφθηκε ότι αντί να είναι το πλαίσιο ανεύρεσης τρόπων εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ, κατέληξε να επανερμηνεύει το ίδιο το περιεχόμενό τους.

Ανάλογη προοπτική φαίνεται ότι χαράσσει και η συμφωνία εκεχειρίας. Χωρίς να ξεκαθαρίζονται με σαφήνεια τα βήματα που καλείται να κάνει η κάθε πλευρά, το χρονοδιάγραμμα υλοποίησής τους και το επόμενο στάδιο της πολυσυζητημένης διαδικασίας «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης», βαδίζει σε μια αντίστροφη μέτρηση με «θολή» κατάληξη.

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που ξεχωρίζει την παρούσα φάση από τους προηγούμενους μήνες, είναι η μετατόπιση του κύριου όγκου της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους Παλαιστινίους και στους εποίκους. Αλλωστε, με δηλώσεις τους, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι τονίζουν ότι η εκεχειρία ισχύει για τους Ισραηλινούς και το ισραηλινό έδαφος, όχι για τους εποίκους και το καταπατημένο παλαιστινιακό έδαφος. Οι έποικοι, από την πλευρά τους, έχουν αποδυθεί σε σειρά επιθέσεων όλων των ειδών εναντίον παλαιστινιακών στόχων, τις περισσότερες φορές με την κάλυψη του ισραηλινού στρατού.

Οι αλλεπάλληλες δηλώσεις έκφρασης ανησυχίας τόσο από την ΕΕ, όσο και από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία - ακόμη και το ασυνήθιστα «σκληρό» ύφος τους απέναντι στην ισραηλινή τακτική - δε μοιάζουν ικανές (αλλά ούτε και πρόθυμες) να αντιστρέψουν το κλίμα. Από την πλευρά της, η ισραηλινή ηγεσία εμφανίζεται αποφασισμένη να επιμείνει στην αδιαλλαξία της ενώ παράλληλα πυροδοτεί περαιτέρω την ένταση: διαρρέει σενάρια στρατιωτικής εισβολής στα αυτόνομα εδάφη και ανατροπής της παλαιστινιακής ηγεσίας, κατεδαφίζει δεκάδες παλαιστινιακά σπίτια ενώ συνεχίζει τους εποικισμούς, δημιουργεί νέα μέτωπα προκαλώντας ένταση στα σύνορα με τη Συρία πλήττοντας θέσεις του συριακού στρατού στην κοιλάδα Μπεκάα και μη διστάζοντας να μιλήσει για επέκταση των εποικισμών στα κατειλημμένα υψώματα του Γκολάν για να «καταστεί σίγουρη και μη αναστρέψιμη η κυριαρχία του Ισραήλ».

Οπως, επανειλημμένως, έχουν προειδοποιήσει πολλοί Αραβες ηγέτες, η όξυνση της έντασης και η πιθανότατη κατάρρευση και αυτής της εκεχειρίας, θα πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες δίνες αιματηρής βίας για όλη την περιοχή. Και προς στιγμήν, η πραγματικότητα μοιάζει να επιβεβαιώνει τους εφιάλτες.