Δε θα κουραστούμε να επανερχόμαστε στο θέμα της «ενότητας δράσης της Αριστεράς», όχι όσο αυτό επανέρχεται στο προσκήνιο, από εκείνους που το θεωρούν προνομιακό πεδίο συνεργασιών, αλλά και μέσο για να αποδείξουν ότι το ΚΚΕ την αρνείται. Ετσι έχουν μετατρέψει την έννοια σε «λάστιχο», «τραβώντας» την τόσο ώστε να τη φτάσουν στα μέτρα τους.
Εχει λοιπόν αξία να επιχειρήσουμε μια απάντηση στο ερώτημα: Για ποια ενότητα γίνεται λόγος;
Οι δυνάμεις που αναμασάνε τα περί «ενότητας δράσης της Αριστεράς» δεν αναφέρονται στην ενότητα που συντελείται στη βάση, μεταξύ των εργαζομένων, μέσα στο λαό και στα κινήματά του. Αντιθέτως, η ίδια η δράση και η πρακτική τους αποδεικνύει πως οι «επιθέσεις» ενότητας που εξαπολύουν αφορούν «κορυφές» και ηγεσίες πολιτικών δυνάμεων, συνδικαλιστικών οργανώσεων κλπ. Και βεβαίως γι' αυτή τη μορφή συνεργασίας πρέπει να υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις και να υπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς.
Αναρωτιόμαστε ωστόσο: Πόσο διαφορετικά άραγε θα ήταν τα πράγματα, τι είδους καλύτερες μέρες θα ξημέρωναν για το λαό, αν και το ΚΚΕ αναλωνόταν σε ανάλογης μορφής συναντήσεις με ηγεσίες άλλων δυνάμεων; Είναι άραγε αβάσιμο να υποστηρίξει κανείς ότι η ενότητα στην κορυφή, όταν επιτυγχάνεται, πρέπει να αντικατοπτρίζει ανάλογες διεργασίες στη βάση που να έχουν μάλιστα προηγηθεί; Οπως και να υπάρχουν κοινές θέσεις σε διάφορα μέτωπα πάλης σε αντίθεση με την πολιτική της άρχουσας τάξης; Ρητορικά τα ερωτήματα. Η απάντηση είναι ηλίου φαεινότερη. Η ίδια η ζωή αποδεικνύει καθημερινά, σε όλο τον κόσμο, ότι όπου επιλέχτηκε η αντίθετη φορά, το εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς.
Οσοι θέλουν την ενότητα δίνουν εξετάσεις καθημερινά στους χώρους δουλιάς, στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στις επιχειρήσεις. Εκεί όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης. Εκεί που χρέος καθενός που μιλά στο όνομα της ενότητας είναι η συνεχής αδιάκοπη προσπάθεια να ενώσει τους εργάτες και το λαό, στη δράση και την πάλη. Και όσοι κατηγορούν το ΚΚΕ ως «ανθενωτικό» δεν έχουν δώσει τέτοιες εξετάσεις.
Η ενότητα όταν δεν παίρνει σάρκα και οστά στη βάση, μέσα στο κίνημα, όταν εκφυλίζεται σε συμφωνίες κορυφών, δεν αποτελεί παρά «γίγαντα με πήλινα πόδια». Και το κακό είναι πως όταν καταρρεύσει, γιατί αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει, κινδυνεύει να συμπαρασύρει μαζί του όσα τμήματα εργαζομένων κατάφερε να συσπειρώσει.
Τίθενται ωστόσο και μια σειρά από άλλα ερωτήματα. Η «ενότητα» για την οποία μιλούν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων; Τα βραχυπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα;
Και εξηγούμαστε: Ποια θα είναι η βάση της ενότητας; Ποιοι θα είναι οι στόχοι της; Ολοι μαζί, αλλά να δώσουμε ποια μάχη; Σε ποια κατεύθυνση; Για παράδειγμα, ποια εργατικά και λαϊκά συμφέροντα θα εξυπηρετούσε η «ενότητα» για το Ασφαλιστικό, αν αυτή δεν εντάξει στο διεκδικητικό της πλαίσιο επίλυση όλων των προβλημάτων που συσσωρεύτηκαν στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, ως συνέπεια συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών (εργασιακές σχέσεις, άλλα αντιασφαλιστικά μέτρα, εισφοροκλοπή, εισφοροδιαφυγή, ανασφάλιστη εργασία κλπ.); Αν αυτή δεν έχει καθαρό προσανατολισμό στην κατεύθυνση ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής και εργατικής οικογένειας;
`Η μήπως πιστεύει κανείς ότι οι εργαζόμενοι δεν παράγουν αρκετό πλούτο και δε νομιμοποιούνται να διεκδικήσουν και ικανοποίηση των νέων αναγκών που έχουν διαμορφωθεί, αλλά και μείωση των εισφορών τους στην προοπτική της πλήρους απαλλαγής τους; Δέχονται αυτή τη βάση ως βάση «ενότητας»; `Η θα πορευτούμε, ενωμένοι κατά τα άλλα, αλλά έχοντας ένα πλαίσιο-συρραφή ξεκομμένων αιτημάτων που δε δίνουν απάντηση στα «χρειάζομαι» των εργαζομένων; Και που επιπλέον τους οδηγούν σαν αμνό στη σφαγή του «κοινωνικού διαλόγου».
Η σημαντικότερη όμως προϋπόθεση για την επίτευξη της ενότητας είναι άλλη. Και έγκειται στο αν αυτή θα προωθεί και με ποιο τρόπο τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Και να το πούμε καθαρά. Θεωρούν όλοι όσοι μέμφονται το ΚΚΕ ότι αυτά τα συμφέροντα, στο σύνολό τους, μπορούν να βρουν δικαίωση στα πλαίσια της ακολουθούμενης πολιτικής ή μιας άλλης ελαφρώς τροποποιημένης;
Ζητούν ενότητα στο πρόβλημα. Προφανώς δεν αγνοούν ότι στα πλαίσια μιας φιλομονοπωλιακής πολιτικής, είτε αυτή εκπορεύεται από κεντροαριστερά είτε από κεντροδεξιά σχήματα, τα προβλήματα όχι μόνο δε θα λύνονται, αλλά θα διογκώνονται και θα αυξάνονται. Ξέρουν καλά ότι στα πλαίσια αυτού του συστήματος η όποια επιμέρους νίκη θα είναι συγκυριακή, αν αυτή δε στηρίζεται στις γερές πλάτες ενός μαζικού και μαχητικού κινήματος που δε θα αντιπαλεύει το πρόβλημα, μα την αιτία του κυρίως, που δε θα περιορίζει τον αγώνα του στο κάθε φορά πρόβλημα που προκύπτει αλλά θα ωριμάζει αποκτώντας γενικότερους πολιτικούς στόχους.
Εν κατακλείδι όποιος θέλει να λέγεται «αριστερός» οφείλει να έχει και να θέτει εναλλακτική πρόταση προοπτικής στο λαό, βάζοντάς την σε διαδικασία επιβολής με τον αγώνα του. Αυτή η πρόταση σήμερα δεν μπορεί παρά να κινείται σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Αλλιώς εσαεί και ενωμένοι θα σπέρνουμε χίμαιρες και θα αποκοιμίζουμε τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα. Κι ας μη βιαστούν να μιλήσουν για τον «τρίτο δρόμο», τον «αριστερό πόλο» ή όπως αλλιώς τον ονομάζουν. Είναι φτηνά ιδεολογήματα. Τρίτος δρόμος, τρίτος πόλος δεν μπορεί να υπάρξει, απλούστατα γιατί και τα δυο κόμματα, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που υποτίθεται αποτελούν τους δύο πόλους στο πολιτικό επίπεδο, είναι ο ένας και ο αυτός, ο πόλος της αστικής πολιτικής. Επομένως με τον πόλο της πολιτικής των μονοπωλίων ή με την προοπτική του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης; Ετσι έχει το πραγματικό πολιτικό ζήτημα. Αλλωστε οι τρίτοι πόλοι δοκιμάστηκαν στη Γαλλία, στην Ιταλία, που κάποιοι στη χώρα μας προβάλλουν ως πρότυπο διακυβέρνησης και παράδειγμα προς μίμηση. Τα αποτελέσματα και πρόσφατα είναι και γνωστά και κυρίως οδυνηρά για την εργατική τάξη και τους λαούς.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
Feeds
