Φεστιβαλικός μήνας και ο Νοέμβρης, καθώς στον απόηχο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - στο οποίο θα επανέλθουμε σε επόμενο φύλλο, με όλα όσα ξεχωρίσαμε - τη σκυτάλη παίρνουν άλλα δύο σημαντικά φεστιβάλ, αυτά της Χαλκίδας και της Ολυμπίας.

15 χρόνια - 150.000 θεατές - 1.500 ταινίες. Το Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ (Docfest), που γιορτάζει φέτος 15 χρόνια δημιουργικής πορείας, θα πραγματοποιηθεί από 23 μέχρι 28 Νοέμβρη στις αίθουσες της Χαλκίδας. Περισσότερες από 120 ταινίες τεκμηρίωσης επιλέγονται στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, 50 εκ των οποίων θα κάνουν την επίσημη πρεμιέρα τους. Παράλληλα, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Cervantes και το Τσεχικό Κέντρο Πολιτισμού, θα προβληθούν ταινίες από τις χώρες αυτές, ενώ το πρόγραμμα συμπληρώνουν ημερίδες, σεμινάρια, κινηματογραφικά εργαστήρια και εκθέσεις φωτογραφίας. Σε αναμονή λοιπόν του επίσημου προγράμματος του Φεστιβάλ, θα έχουμε τον νου μας στην ιστοσελίδα του, https://www.docfest.gr

Το 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους επιστρέφει με ανυπομονησία στον φυσικό του χώρο: Στις αίθουσες του Πύργου και της Αμαλιάδας, από 27 Νοέμβρη μέχρι 4 Δεκέμβρη. Αμέσως μετά τη διεξαγωγή του Φεστιβάλ με φυσική παρουσία, οι δραστηριότητές του θα μεταφερθούν στο διαδίκτυο, στην πλατφόρμα online.olympiafestival.gr (4 - 12 Δεκέμβρη), προκειμένου να συμμετάσχουν παιδιά και νέοι από όλη την Ελλάδα. Φέτος στα διαγωνιστικά προγράμματα του 24ου Φεστιβάλ Ολυμπίας και της 21ης Camera Zizanio εκπροσωπούνται συνολικά 70 χώρες: 35 ευρωπαϊκές και 35 από τον υπόλοιπο κόσμο. Στα διαγωνιστικά προγράμματα του Φεστιβάλ Ολυμπίας θα προβληθούν 93 επαγγελματικές ταινίες από 53 χώρες σε 4 τμήματα και στη φετινή Camera Zizanio θα παρουσιαστούν 215 ταινίες που προέρχονται από 54 χώρες. Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα του Φεστιβάλ στην ιστοσελίδα του - https://olympiafestival.gr - τις επόμενες μέρες.

Υπενθυμίζουμε ότι συνεχίζεται και το Διαδικτυακό Φεστιβάλ Σύγχρονου Ιταλικού Πολιτισμού «Italy On Stage», με δωρεάν online προβολές στην πλατφόρμα https://iicateneonline.gr μέχρι τον Γενάρη. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε 93 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, αλλά και το 6ο Αφιέρωμα στον ιταλικό κινηματογράφο μικρού μήκους, καθώς και ένα αφιέρωμα στον Καραβάτζιο, με αφορμή τα 450 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου ζωγράφου.

Στις ταινίες της βδομάδας, 6 τον αριθμό, δεν υπάρχει κάτι συνταρακτικό... Από το «Karditsa Forever» του Στράτου Μαρκίδη περνάμε στο «Οι Αγιοι της Μαφίας» («The Many Saints of Newark») του Αλαν Τέιλορ, που παρότι είναι «τηλεοπτικά» καλοφτιαγμένο, εντούτοις δεν είναι καλύτερο από την ενδιαφέρουσα σειρά «Σοπράνος» (1999 - 2007). Τα «Φευγαλέα Σπουργίτια» («Jhalki») του Μπραχμανάντ Σ. Σινγκ, που πραγματεύονται το φλέγον ζήτημα της παιδικής εργασίας στην Ινδία, κινηματογραφούνται κάπως «άτσαλα», με όρους παραμυθιού, και αφήνουν αλώβητες τις αιτίες που προκαλούν το φαινόμενο. Ενώ το ντοκιμαντέρ «Βαβέλ: Από τη Σιωπή στην Εκρηξη» του Μελέτη Μοίρα πραγματεύεται την 27χρονη πορεία του underground περιοδικού κόμικς, που προσέφερε πολλά στη σύγχρονη δημιουργία. Παρ' όλα αυτά, στο ντοκιμαντέρ - που κατά βάση αποτελείται από τις συνεντεύξεις των βασικών συντελεστών του εγχειρήματος - δεν αποφεύγεται η ρομαντική εξιδανίκευση.

Ενας αυταρχικός ιδιοκτήτης ράντσου εξαπολύει έναν πόλεμο εκφοβισμού στη νέα σύζυγο του αδερφού του και στον γιο της, μέχρι που αποκαλύπτονται καλά κρυμμένα μυστικά...

Η Κάμπιον αδιαμφισβήτητα είναι μια ιδιαίτερα ταλαντούχα σκηνοθέτιδα. Τα κάδρα της είναι εντυπωσιακά και η ματιά της συνήθως διεισδυτική στους χαρακτήρες των ηρώων της. Μόνο που αυτήν τη φορά, παρότι η ταινία είναι άψογη αισθητικά, δεν καταφέρνει να δώσει το απαιτούμενο βάθος και να δομήσει ένα ολοκληρωμένο εννοιολογικά σενάριο χωρίς να αποφύγει τα σύγχρονα κλισέ που έχουμε ξαναδεί. Ετσι, κάνει μεν μια ταινία για να αναλύσει τον σκληρό και βάναυσο χαρακτήρα του καουμπόι, αλλά χρησιμοποιεί ομοφυλοφιλικό υπόβαθρο για να το δικαιολογήσει... Προς τι τόσος κόπος, τη στιγμή που αφήνει «αλώβητα» στο σενάριό της τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας... Δυστυχώς, από μια ιστορία που εκτυλίσσεται στις αρχές του 19ου αιώνα θα περιμέναμε κάτι πολύ πιο ισχυρό από τη γυναίκεια ματιά της Κάμπιον.

Στα τέλη του 17ου αιώνα, με την πανούκλα να θερίζει τη χώρα, η Μπενεντέτα αποφασίζει να γίνει καλόγρια σε μοναστήρι της Πέσκια. Οταν σώζει μια νεαρή γυναίκα από την κακοποίηση στην οικογένειά της, εκείνη της το «ανταποδίδει» ερωτικά...

Ο Βερχόφεν προκαλεί, επιχειρώντας να θίξει την υποκρισία και κακώς κείμενα της Καθολικής Εκκλησίας, με μια «ερωτική» ταινία ή μάλλον παρωδία. Διατηρεί μεν ένα μαύρο χιούμορ σχετικά με τα «οράματα», την «αγιοποίηση», ακόμα και το «βασικό ένστικτο» του ανθρώπου, αλλά παρουσιάζει την κακοποιημένη γυναίκα ως το «φίδι» της αμαρτίας. Και εκεί κάνει το φάουλ... Βεβαίως δεν περιμένει κανείς να δει από τον Βερχόφεν κάποια στιβαρή κοινωνιολογική ανάλυση της περιόδου, αφού ο κινηματογράφος που υποστηρίζει είναι κατά βάση εμπορικός, προς «τέρψη του κοινού».