Δημοσιεύματα ήδη κάνουν λόγο για νέα μείωση του προϋπολογισμού για το 2022.

Η στρατηγική της κυβέρνησης στον χώρο της Υγείας, που συμπεριλαμβάνει και τη διαμόρφωση του «νέου ΕΣΥ», αποτελεί εξειδίκευση της στρατηγικής της ΕΕ στην Υγεία - Πρόνοια 2014 - 2020. Η εξειδίκευση των μέτρων πραγματοποιήθηκε με ένα πλέγμα νομοθετημάτων που αφορούν το σύστημα Υγείας - Πρόνοιας - Φαρμάκου (υποδομές και παροχές), με ενιαία κατεύθυνση τη δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών για την Υγεία από τον κρατικό προϋπολογισμό και την παραπέρα ενίσχυση της ατομικής ευθύνης των λαϊκών στρωμάτων να εξασφαλίσουν την αγορά ενός μεγαλύτερου από πριν μέρους των αναγκαίων υπηρεσιών.

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για τις μεταρρυθμίσεις στην Υγεία και το «νέο ΕΣΥ» όχι μόνο δεν αναιρούν την ήδη εκτεταμένη εμπορευματοποίηση του δημόσιου συστήματος αλλά αντίθετα την ενισχύουν και τη βάζουν στην κούρσα του ανταγωνισμού με τον ιδιωτικό τομέα της Υγείας. Στόχος η απεμπλοκή του κρατικού προϋπολογισμού από τη χρηματοδότηση της Υγείας, με την αυτοτελή χρηματοδότηση των νοσηλευτικών μονάδων, που προϋποθέτει την ανεύρεση εναλλακτικών τρόπων χρηματοδότησης και εισροής εσόδων.

Η λειτουργία των απογευματινών ιατρείων και διαγνωστικών εξετάσεων στα νοσοκομεία ήδη αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι των εσόδων για τα νοσηλευτικά ιδρύματα, που προσπαθούν να το αυξήσουν πουλώντας υπηρεσίες Υγείας τις οποίες πληρώνουν οι ασφαλισμένοι είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω του ΕΟΠΥΥ. Υπηρεσίες για τις οποίες εν πολλοίς ήδη έχει πληρώσει ο λαός μέσω των ασφαλιστικών εισφορών του και της φορολογίας. Ετσι, η ανάπτυξη των δημόσιων νοσοκομείων, η στελέχωσή τους, ο εξοπλισμός τους, οι παρεχόμενες υπηρεσίες συνδέονται άμεσα με το κριτήριο των εσόδων τους. Βέβαια, την ίδια στιγμή οι ασθενείς δοκιμάζονται από τεράστιες αναμονές για τα πρωινά ραντεβού είτε για εξέταση είτε για απεικονιστικές εξετάσεις, κι έτσι ο κύριος όγκος «παραπέμπεται» στα απογευματινά που αφήνουν και το αντίστοιχο κέρδος.

Λόγω της αδυναμίας των νοσοκομείων να ανταποκριθούν στις ανάγκες Υγείας του λαού, ένα μεγάλο μέρος των ασθενών εξαναγκάζεται να απευθύνεται στον ιδιωτικό τομέα πληρώνοντας επιπλέον ποσά, παρόλο που θεωρητικά δικαιούται «δωρεάν» αυτές τις παροχές (π.χ. συμμετοχή κατά 15% στις εργαστηριακές - διαγνωστικές εξετάσεις, πληρωμή από 30% έως 50% της τιμής των νοσηλίων στον ιδιωτικό τομέα, επιπλέον ξεχωριστή αμοιβή των γιατρών). Υπέρογκες είναι και οι δαπάνες στον τομέα της Ειδικής Αγωγής, της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και της αποκατάστασης των ασθενών, όπου η απουσία δημόσιων δομών είναι κραυγαλέα.

Η δοκιμασμένη μέθοδος του leasing, αλλά και οι ΣΔΙΤ αναμένεται να αναπτυχθούν σε τρία στάδια: Στον ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό των νοσοκομείων, σε στοχευμένες μονάδες για παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών Υγείας, όπως είναι η αιμοκάθαρση, η αποκατάσταση, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση ή η ανακουφιστική φροντίδα σε ασθενείς τελικού σταδίου και στην ολοκληρωτική αλλαγή ενός νοσοκομείου. Με αυτόν τον τρόπο ιδιώτες θα επενδύουν στα δημόσια νοσοκομεία και θα αποζημιώνονται είτε με βάση τη διαχείριση ολόκληρων των μονάδων είτε με βάση τον αριθμό των εξετάσεων που θα πραγματοποιούν τα επινοικιαζόμενα μηχανήματα που θα έχουν εγκαταστήσει στα νοσηλευτικά ιδρύματα.

Σε παρόμοια κατεύθυνση κινούνται και οι δωρεές από μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους (Νιάρχος, Λάτσης κ.ά.) για την ενίσχυση των νοσοκομείων. Δωρεές που έχουν προκύψει από την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, των οποίων ο πλούτος που παράγουν φτάνει και περισσεύει για την ανάπτυξη δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας και που διασφαλίζουν φοροαπαλλαγές και διακανονισμούς σε ασφαλιστικές αποδόσεις των μεγάλων κλινικαρχών. Την ίδια στιγμή στοχεύουν και στην ιδεολογική χειραγώγηση των εργαζομένων, καλλιεργώντας την αντίληψη ότι οι σύγχρονες δομές Υγείας είναι θέμα φιλανθρωπίας και όχι δικαίωμα, ενώ έτσι επιδιώκεται και η ενσωμάτωση και η «κοινωνική ειρήνη» των εργαζομένων με τους εκμεταλλευτές τους.

Ενα ακόμα εργαλείο για τη βαθύτερη προσαρμογή των δημόσιων νοσοκομείων και των παροχών τους στους κανόνες της αγοράς αποτελεί και ο δοκιμασμένος από τη δεκαετία του '80 θεσμός των DRGs (ομοιογενείς διαγνωστικές κατηγορίες). Με βάση τα DRGs ό,τι κινείται εντός νοσοκομείου κοστολογείται και συγχρόνως «αξιολογείται» βάσει των προσδιορισμένων οικονομικών δεικτών. Θα καταγράφεται δηλαδή πόσο «κοστίζει» κάθε εργαζόμενος, κάθε ασθενής, μια χειρουργική επέμβαση, μια οποιαδήποτε ιατρική ή νοσηλευτική πράξη, τα αναλώσιμα που χρησιμοποιούνται κ.ά., σύμφωνα πάντα με τη λογική υγεία = κόστος και ασθενής = πελάτης. Τη διαφορά στην τιμή που θα αποκλίνει από το προκαθορισμένο πακέτο αποζημίωσης, θα καλούνται να την επωμιστούν ο ασθενής και ο υγειονομικός, ενώ ο τελευταίος θα αξιολογείται και αρνητικά με «point system» επειδή ο ασθενής κόστισε πιο ακριβά από το προδιαγεγραμμένο όριο.

Υπάρχει εμπειρία από τη Γερμανία και τη Γαλλία, όπου έκλεισαν νοσοκομεία επειδή δεν έπιαναν τον στόχο των ετήσιων επεμβάσεων, ενώ και στις ΗΠΑ εν μέσω πανδημίας έκλεισαν νοσοκομεία επειδή δεν ήταν ανταγωνιστικά. Στην ουσία, αυτό το μέτρο αποδέχεται αντιεπιστημονικά ότι υπάρχουν ασθένειες και όχι ασθενείς, αδιαφορώντας για την ιδιαιτερότητα του ιατρικού ιστορικού κάθε ασθενούς και την αναγκαιότητα εξατομικευμένης αντιμετώπισης της κάθε περίπτωσης.

Η διαρκώς αυξανόμενη μετακύληση επιπλέον δαπανών Υγείας στους εργαζόμενους - πρόφαση οι δημοσιονομικές πιέσεις εξαιτίας του δημογραφικού προβλήματος και των νέων διεθνών οικονομικών συνθηκών - αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, στη λογική του καπιταλιστικού κέρδους που βρίσκει πεδίο κερδοφορίας στην ασθένεια, στον πόνο και τον θάνατο των ασθενών.

Στην κατεύθυνση αυτή, προκρίνεται καταρχάς η αλλαγή της νομικής μορφής των νοσοκομείων και η μετατροπή τους σε θυγατρικές ανώνυμες εταιρείες του ΕΣΥ (ΝΠΔΔ) ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, κατά το επικρατέστερο ευρωπαϊκό πρότυπο. Ετσι θα δίνεται η δυνατότητα:

-- Ανάθεσης της διοίκησης νοσοκομείων σε εξειδικευμένες εταιρείες, όπως ήδη συμβαίνει σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.

-- Παραχώρησης των αγροτικών ιατρείων και των Κέντρων Υγείας σε κοινοπραξίες ιατρών με τη μορφή leasing, τόσο του κτιρίου όσο και του εξοπλισμού, ώστε να λειτουργούν ως ιδιωτικές εταιρείες υπό την εποπτεία του ΕΣΥ ΝΠΔΔ.

-- Κατάρτισης του υγειονομικού χάρτη, που προβλέπει κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων με μόνο αντιεπιστημονικό κριτήριο τη χιλιομετρική απόσταση, όπως είχε εξαγγείλει και ο πρωθυπουργός σε ομιλία σε συνέδριο με θέμα «Το Σύστημα Υγείας στην COVID-19 και στη μετά COVID-19 εποχή».

-- Ανάπτυξης ενιαίου μοντέλου οργάνωσης και λειτουργίας των Α/βάθμιων δομών Υγείας, ώστε να είναι πιο «ανταγωνιστικές» με τα αντίστοιχες του ιδιωτικού τομέα. Εξαγγελίες για 15λεπτη εξέταση ανά ασθενή (20 ασθενείς ανά μέρα θα εξασφαλίζουν το πολύ μια συνταγογράφηση φαρμάκων ή μια υποτυπώδη εξέταση), ενώ καταργείται και η δωρεάν εξέταση κατ' οίκον στους ασθενείς που δεν δύνανται να μετακινηθούν.

-- Κατάργησης του ενιαίου μισθολογίου του Δημοσίου (στο οποίο σήμερα υπάγονται οι υγειονομικοί) και θέσπισης κριτηρίων και κινήτρων οικονομικής και κλινικής αποδοτικότητας που θα διαφοροποιήσουν τις αμοιβές των γιατρών, των νοσηλευτών και των διοικητικών υπαλλήλων, με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας μέσω του συστήματος αξιολόγησης υπαλλήλων και δομών.

-- Συμπράξεων ασφαλιστικών εταιρειών με τα δημόσια νοσοκομεία για τη μεγαλύτερη προσέλευση ασθενών και την εισροή κεφαλαίων με τη μορφή των ασφαλιστηρίων Υγείας και την επινοικίαση δομών (π.χ. αίθουσες χειρουργείων).

-- Εξασφάλισης για τους άνεργους - ανασφάλιστους ασθενείς ενός βασικού πακέτου παροχών Υγείας που στόχο θα έχει μόνο την επιβίωση, που δεν θα χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά από τον ΕΟΠΥΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ η ευθύνη για τους άπορους μεταφέρεται και στον «εθελοντισμό» των ΜΚΟ και των κοινωνικών ιατρείων.

Αυτοί είναι οι βασικοί άξονες όπου κινείται η κυβερνητική πολιτική στον τομέα της Υγείας: Σταδιακή απεμπλοκή της χρηματοδότησης των κρατικών μονάδων Υγείας από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενίσχυση της λειτουργίας τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και αυτοτελής χρηματοδότηση, ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης στον κλάδο της Υγείας και περιορισμός των υπηρεσιών που παρέχονται δωρεάν από το κράτος στο επίπεδο του «ελάχιστου βασικού πακέτου».

Αυτή η πολιτική αντιμετωπίζει την πρόληψη, την προστασία και την αποκατάσταση της υγείας του λαού ως κόστος που «πρέπει να εξορθολογιστεί γιατί μπαίνει εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα» και την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Η αντίληψη ότι η Υγεία είναι μια επιχείρηση που πάντα θα έχει «πελάτες», ανοίγει έναν ορίζοντα κερδοφορίας στο μεγάλο κεφάλαιο, που επιδιώκει το μέγιστο κέρδος από την εμπορία της ασθένειας, του ανθρώπινου πόνου, της ελπίδας για ζωή.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική που ζυγίζει την ανθρώπινη ζωή με γνώμονα το κέρδος, οι μαχόμενοι υγειονομικοί μαζί με τον λαό οφείλουν να δυναμώσουν τον αγώνα τους και να διεκδικήσουν ένα αποκλειστικά κρατικό σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, καθολικό, σύγχρονο και απολύτως δωρεάν. Χωρίς καμία επιχειρηματική δράση, χωρίς δωρεές από σωτήρες-εφοπλιστές, που οι υπηρεσίες του θα αποτελούν στην πράξη κατοχυρωμένο κοινωνικό αγαθό και όχι προϊόν αγοραπωλησίας. Με αποκλειστική κρατική χρηματοδότηση των δημόσιων μονάδων Υγείας, με φορολόγηση του κεφαλαίου, κατάργηση των εισφορών των εργαζομένων στον κλάδο Υγείας των ασφαλιστικών ταμείων. Ενα ενιαίο πανελλαδικό κρατικό σύστημα Υγείας όπου θα παρέχονται από το κράτος δωρεάν όλες οι εξετάσεις, θεραπείες, υγειονομικό υλικό, φάρμακα, εμβόλια, χωρίς πληρωμές, συμμετοχές, χωρίς πλαφόν και περικοπές, σύμφωνα με τις ανάγκες και με αποκλειστικά επιστημονικά κριτήρια, χωρίς καμία διάκριση σε ασφαλισμένους/ανασφάλιστους, εθνικότητα ή χρώμα.