Το ΚΚΕ παλεύει να καταργηθεί η υπαγωγή του Σώματος στον Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα. Να απεμπλακεί ο/η λιμενικός από κάθε υπηρεσία κι ευθύνη για την ασφάλιση, τα μητρώα και την εκπαίδευση των ναυτικών. Να πάψει να χρησιμοποιείται για την καταστολή εργαζομένων και μεταναστών.

Οι λιμενικοί μέσα από τις Ενώσεις τους και την Πανελλήνια Ομοσπονδία Λιμενικών προσπαθούν να αναδείξουν προβλήματα που χρονίζουν και άλλα που έρχονται να προστεθούν σήμερα. Το ΚΚΕ σταθερά στηρίζει τα δίκαια αιτήματά τους, όπως και συνολικά τον συνδικαλισμό στο Σώμα.

Οι δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες υπηρετούν τα στελέχη του Λιμενικού Σώματος - Ελληνικής Ακτοφυλακής καθορίζονται από την αντιλαϊκή πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων. Οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) δεν εξαίρεσαν ποτέ τα στελέχη του Λ.Σ. - ΕΛ.ΑΚΤ. από τις περικοπές που έκαναν στο εισόδημα του υπόλοιπου λαού. Αυτές ευθύνονται τόσο για το πετσόκομμα του εισοδήματος των λιμενικών όσο και για τη διατήρησή του στα ίδια χαμηλά επίπεδα. Παράλληλα αύξησαν τη φορολογία, τις δαπάνες για Υγεία, Παιδεία, την πρόσβαση σε πολιτιστικές - αθλητικές δραστηριότητες. Αυτά δεν είναι περασμένα - ξεχασμένα. Οι λιμενικοί και οι οικογένειές τους συνεχίζουν να τα βιώνουν στην καθημερινότητά τους.

Ακόμη και η γιγάντωση του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού δεν ήρθε από το πουθενά. Οι ξεριζωμένοι που προσπαθούν να διασχίσουν το Αιγαίο αφήνουν πίσω τους τον όλεθρο, τη φτώχεια, τα ερείπια και τους νεκρούς που το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι ΗΠΑ και άλλοι προκάλεσαν. Αφήνουν πίσω τους πάμπλουτες χώρες σε ορυκτό πλούτο που καταληστεύεται καθημερινά από τις πολυεθνικές της Ενέργειας κι άλλα «ευαγή ιδρύματα».

Με τη σύμφωνη γνώμη των ελληνικών κυβερνήσεων η χώρα έχει μετατραπεί σε προκεχωρημένο φυλάκιό τους. Την ίδια στιγμή η παρουσία των ΗΠΑ, ΕΕ (FRONTEX) και ΝΑΤΟ ενισχύει την επιθετικότητα της Τουρκίας. Εργαλειοποιούν το Προσφυγικό για να εισπράξουν ανταλλάγματα οικονομικά και γεωπολιτικά.

Ανάμεσα σ' αυτές τις «συμπληγάδες» τα στελέχη του Λ.Σ. - ΕΛ.ΑΚΤ. καλούνται να ανταποκριθούν για τη διασφάλιση της ζωής στη θάλασσα. Γι' αυτό χρειάζονται στήριξη σε μέριμνα, μέσα και υποδομές, προκειμένου να ανταποκριθούν στα ζητήματα έρευνας - διάσωσης, καταπολέμησης του εγκλήματος, για την προστασία των θαλάσσιων συνόρων, του θαλάσσιου περιβάλλοντος, τη μάχη ενάντια στο λαθρεμπόριο, στη διακίνηση των ναρκωτικών και τη διαφύλαξη του θαλάσσιου πλούτου της χώρας.

Μια σειρά από προβλήματα που ζητούν άμεση λύση αναδεικνύουν τα συνδικαλιστικά όργανα των λιμενικών με ανακοινώσεις, σε συναντήσεις με φορείς και βουλευτές, με επιστολές κι αρθρογραφία στα μέσα ενημέρωσης.

Τέτοια ζητήματα είναι:

• Το σημαντικότερο σήμερα ζήτημα που απασχολεί τον/την λιμενικό είναι το απαράδεκτο καθεστώς των μεταθέσεων. Ενα Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) που το έταζαν όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις έφερε τελικά η σημερινή της ΝΔ για να χειροτερέψει τις ήδη αναξιοκρατικές διαδικασίες. Το νέο ΠΔ όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα της έλλειψης αντικειμενικών κι αξιοκρατικών κριτηρίων στις μεταθέσεις αλλά επιδεινώνει την κατάσταση. Ο λιμενικός παραμένει έρμαιο των «γνωστών», των «ημέτερων». Ο οικογενειακός προγραμματισμός και ο οικογενειακός προϋπολογισμός κρέμονται από αυθαίρετες επιλογές. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα απαράδεκτο και αυταρχικό καθεστώς που μαζί με την υπαγωγή στον Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα διατηρεί τα στελέχη του Λ.Σ. - ΕΛ.ΑΚΤ. «ομήρους».
• Εμπόδιο στην εξέλιξη των λιμενοφυλάκων (Λ/Φ) σε υπαξιωματικούς αποτελεί η μη ενεργοποίηση της διάταξης (Νόμος 4504/17, άρθ. 79, παρ. 5) που προβλέπει το δικαίωμα των αποφοίτων της Σχολής Λ/Φ εφόσον συμπληρώσουν 3 χρόνια στο βαθμό του Λ/Φ να έχουν τη δυνατότητα να προαχθούν στο βαθμό του κελευστή μέσω προαγωγικών εξετάσεων στη Σχολή Δοκίμων Υπαξιωματικών Λιμενικού Σώματος. Την ίδια στιγμή δεν αναγνωρίζονται ως προϋπηρεσία στον λιμενικό τα τρία χρόνια που υπηρετούσε στο Σώμα ως Λ/Φ!
• Η απαράδεκτη διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών του Σώματος, να αναγνωρίζεται η θητεία στο στρατό ως προϋπηρεσία στο Λιμενικό κι όχι μόνο ως συντάξιμος χρόνος. Η διάκριση αυτή νοθεύει και παραβιάζει την αρχαιότητα και τη βαθμολογική - μισθολογική εξέλιξη.
• Τα οδοιπορικά (εκτέλεση υπηρεσίας εκτός έδρας) τα οποία παραμένουν καθηλωμένα στα 29,35 ευρώ (ημερησίως) από το 2016! Αντίθετα των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων έχουν αυξηθεί στα 40 ευρώ.
• Συνεχίζει να ισχύει το πλαφόν των 8 νυχτερινών ωρών (μηνιαίως), που αντιστοιχεί σε επιπρόσθετη ωριαία αποζημίωση. Στην πράξη οι λιμενικοί απασχολούνται πολύ περισσότερο από 8 νυχτερινές ώρες. Το όριο σημαίνει ότι δεν αμείβονται για τις υπόλοιπες! Το υπουργείο αύξησε το όριο σε 96 ώρες (μηνιαίως) με κριτήρια γεωγραφικά μόνο για όσους υπηρετούν σε κάποιες υπηρεσίες (Ανατολικό Αιγαίο κι Εβρο).
• Οσοι υπηρετούν στα πλωτά έχουν απολέσει κάθε κίνητρο (συνταξιοδοτικά, μόρια, «πλεύσιμα» κ.ά.). Τώρα με το νέο ΠΔ για τις μεταθέσεις χάνουν και το όριο των 45 χρόνων ηλικίας μετά το οποίο έβγαιναν σε υπηρεσία στεριάς. Την ίδια στιγμή περιπολία κι ετοιμότητα απασχολούν το πλήρωμα όλο το 24ωρο. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν προβλέπονται διπλά πληρώματα.
• Το πρόβλημα των υπηρεσιακών ταυτοτήτων παραμένει. Δεν αναγνωρίζεται ως επίσημο (ταξιδιωτικό) έγγραφο στις εισόδους της χώρας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
• Σοβαρό ζήτημα έχει ανακύψει με τη λεγόμενη «μάχιμη 5ετία», την οποία δικαιούνται μόνο συγκεκριμένες κατηγορίες στελεχών. Πρόκειται για ενίσχυση του υπολογισμού του χρόνου υπηρεσίας.
• Αντίστοιχη διάκριση υπάρχει και για το επίδομα παραμεθορίου που δίνεται μόνο σε συγκεκριμένες τέτοιες περιοχές της χώρας και όχι σε όλες.
• Το Συνταξιοδοτικό των λιμενικών ακολουθεί τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ελληνικών κυβερνήσεων. Στο πλαίσιο της αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης και της μείωσης των συντάξεων, μια σειρά από διατάξεις που είχαν κερδίσει οι λιμενικοί έχουν καταργηθεί, ενώ άλλες που διεκδικούνται ακόμη, παραμένουν υποσχέσεις.
• Οι Ενώσεις Προσωπικού αναδεικνύουν και μια σειρά ιδιαίτερων ζητημάτων που απασχολούν τους υπηρετούντες σε συγκεκριμένες υπηρεσίες, όπως Εναέριων Μέσων, Ομάδες Δίωξης Ναρκωτικών, Μουσικής, πλωτών κ.ά.

Οταν τελειώνουν τα παχιά λόγια, οι λιμενικοί μένουν χωρίς ουσιαστική υποστήριξη από τις ελληνικές κυβερνήσεις και τα προβλήματά τους μεγαλώνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Πανελλήνια Ομοσπονδία Λιμενικών είναι η μόνη ομοσπονδία στα Σώματα Ασφαλείας που πήρε θέση ενάντια στον πρόσφατο νόμο - έκτρωμα του υπουργείου Εργασίας. Σήμανε με αυτόν τον τρόπο συναγερμό στους ενστόλους διότι πάντα μετά από κυβερνητικά χτυπήματα σε εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων έρχεται και η σειρά των ενστόλων.

Αλλωστε, τα προβλήματα των λιμενικών έχουν τη ρίζα τους στις «βέλτιστες πρακτικές» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων. Τέτοια είναι η «κινητικότητα» των εργαζομένων, ο αυταρχισμός, η καταστολή, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η μείωση αποδοχών, η αύξηση των ωρών εργασίας, η «ευελιξία» και η «διευθέτηση» ωραρίου, τα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση...

Σήμερα όσοι υπηρετούν στο Λιμενικό Σώμα - Ελληνική Ακτοφυλακή έχουν συμφέρον να προβληματιστούν, να δραστηριοποιηθούν και να απαιτήσουν λύσεις μέσα από τις Ενώσεις τους. Εχουν κάθε λόγο να βρεθούν δίπλα στον υπόλοιπο λαό που ασφυκτιά κι αγωνίζεται. Να χαλάσουν τα σχέδια σε όσους τους θέλουν κατασταλτικό μηχανισμό ενάντια στον λαό.

Οι συνθήκες στις οποίες θα κληθεί να εργαστεί ένας πυροσβέστης είναι εξ ορισμού ακραίες, τόσο για το σώμα όσο και για τον ψυχισμό του. Η εργασία σε βάρδιες, το έντονο σωματικό έργο σε υψηλές θερμοκρασίες, η απότομη εναλλαγή ηρεμίας - έντασης, η επαναλαμβανόμενη έκθεση σε τοξικούς παράγοντες, η διαχείριση τραυματικών εμπειριών και τόσα άλλα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι πυροσβέστες έχουν σημαντικές μακροπρόθεσμες συνέπειες: Διαταραχή του κιρκάδιου κύκλου του σώματος, καρδιαγγειακά νοσήματα, καρκίνοι, μετατραυματικό στρες, προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις κ.ά. Το ζήτημα της ουσιαστικής αντιμετώπισης αυτών των παραγόντων απασχολεί έντονα τις πυροσβεστικές υπηρεσίες διεθνώς. Μετά και από μαχητικές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις των πυροσβεστών, σε ορισμένες χώρες καθιερώθηκαν σημαντικοί μηχανισμοί υγείας και ασφάλειας κατά την εργασία, όπως η ύπαρξη υγειονομικής φροντίδας στα συμβάντα, η απολύμανση προσωπικού και μέσων μετά από κάθε συμβάν (ανεξαρτήτως μεγέθους ή σοβαρότητας), η διευθέτηση του χρόνου εργασίας κ.λπ.

Στη χώρα μας, δυστυχώς, το ζήτημα της υγείας και ασφάλειας στην εργασία των πυροσβεστών πρακτικά δεν υφίσταται, ενώ, με ημίμετρα και παλινωδίες, η κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει. Ο πρόσφατος θάνατος του πυροσβέστη στην πυρκαγιά της Χίου αναδεικνύει ξανά με τον πλέον δραματικό τρόπο την απουσία γιατρού και ασθενοφόρου στο πεδίο των επιχειρήσεων. Ο θάνατος αυτός, όπως και άλλοι παρόμοιοι παλαιότερα, πιθανότατα θα είχε αποφευχθεί αν στις πυροσβεστικές επιχειρήσεις συμμετείχε ασθενοφόρο με υγειονομικό προσωπικό - σημαντικότατη παράλειψη, η οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε την τελευταία δεκαπενταετία, αλλά αντιθέτως μεγάλο μέρος των ασθενοφόρων του ΠΣ παραχωρήθηκε στο ΕΚΑΒ από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ! Για να «μπαλώσουν» μια τρύπα, δηλαδή, άνοιξαν μια άλλη. Τα αποτελέσματα φάνηκαν πριν από λίγες μέρες...

Επιπλέον, η σωστή απολύμανση των μέσων και του προσωπικού μετά τα συμβάντα, καθώς και ο ποιοτικός χρόνος ανάπαυσης και διαβίωσης ανάμεσα σε αυτά, είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν στην πλειοψηφία των Πυροσβεστικών Σταθμών και Υπηρεσιών, αφού οι εγκαταστάσεις τους είναι ακατάλληλες γι' αυτόν τον σκοπό. Κτίρια πεπαλαιωμένα ή / και μισθωμένα, που σχεδιάστηκαν για άλλες χρήσεις και δεν διαθέτουν ντους, επαρκείς και ποιοτικούς θαλάμους, με ελλιπείς υπηρεσίες καθαριότητας, ενώ η διαρρύθμισή τους δεν προσφέρει τον απαραίτητο διαχωρισμό «ψυχρών» και «θερμών» ζωνών απολύμανσης, ούτως ώστε να μη διαδίδονται στους χώρους ενδιαίτησης / ανάπαυσης τα τοξικά παράγωγα των πυρκαγιών που μεταφέρουν οι πυροσβέστες επιστρέφοντας από τις επεμβάσεις. Η πανδημία της COVID-19 ήρθε απλώς να δυσχεράνει, από την άποψη αυτή, μια ήδη έντονα προβληματική καθημερινότητα.

Τα προβλήματα των πυροσβεστών όμως δεν εξαντλούνται κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αλλά δυστυχώς συνεχίζονται και στην προσωπική τους ζωή. Μετά και την ψήφιση του ν. 4662/2020, η ελαστικοποίηση του ωραρίου έχει καταστεί η «φυσιολογική» καθημερινότητα σε όλες τις υπηρεσίες. Η διαρκής κήρυξη επιφυλακών για προληπτικούς λόγους, χωρίς να υπάρχει κάποιο συμβάν σε εξέλιξη (π.χ. οποτεδήποτε υπάρχει πρόβλεψη αυξημένου κινδύνου πυρκαγιών ή έντονων καιρικών φαινομένων), έχει εγκαθιδρύσει ένα ιδιότυπο καθεστώς «μόνιμης έκτακτης ανάγκης» στις ζωές των πυροσβεστών, οι οποίοι καλούνται να βρίσκονται συνεχώς υπ' ατμόν. Ειδικά την τελευταία διετία και σε συνδυασμό με τη γενικότερη απουσία κοινωνικών υποδομών (διευρυμένων ωραρίων στους παιδικούς σταθμούς κ.λπ.), οι πυροσβέστες έχουν απολέσει κάθε δυνατότητα οικογενειακού προγραμματισμού: Καλούνται συστηματικά για πρόσθετη υπηρεσία, και το πού θα αφήσουν τα παιδιά τους αποτελεί δικό τους πρόβλημα. Για την υπερεργασία αυτή «αμείβονται» με ρεπό, τα οποία πρακτικά είναι αδύνατον να χορηγηθούν, λόγω λειψανδρίας (σύστημα που με πρόσφατο νομοθέτημα της κυβέρνησης της ΝΔ διευρύνθηκε σε όλους τους εργαζόμενους). Ταυτόχρονα η διάλυση του κανονισμού μεταθέσεων, με την κατάργηση του αμετάθετου και την αλλαγή της πόλης σε νομό συμφερόντων, έχει δημιουργήσει τρομακτικές συνθήκες οικονομικής και οικογενειακής ανασφάλειας στο σύνολο των Ελλήνων πυροσβεστών. Πρακτικά ο πυροσβέστης σήμερα δεν ξέρει πότε θα εργαστεί και πού θα ξημερώσει!

Σκόπιμα, τόσο ο κυβερνητικός συνδικαλισμός όσο και τα αντίστοιχα ΜΜΕ καλλιεργούν το επιχείρημα ότι οι πυροσβέστες «ασκούν λειτούργημα και όχι επάγγελμα», ή ότι η πίεση «αφορά κυρίως τους θερινούς μήνες, που οι ανάγκες είναι αυξημένες» - επομένως οι πυροσβέστες είτε δεν νομιμοποιούνται ηθικά να έχουν εργασιακές απαιτήσεις, είτε θα πρέπει απλώς να υπομένουν στωικά τα προβλήματά τους. Πρόκειται για σκόπιμα καλλιεργούμενες απόψεις, που εκφράζουν την αντιμετώπιση της πυροπροστασίας με όρους ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων για τους πυροσβέστες. Διότι, αν όντως διαχρονικά οι κυβερνήσεις αντιλαμβάνονταν το πυροσβεστικό επάγγελμα ως λειτούργημα, θα το στήριζαν ανάλογα, με μέριμνα για το προσωπικό, με μόνιμες προσλήψεις και μακρόπνοο σχεδιασμό. Αντ' αυτού, όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών προτιμούν την καλλιέργεια ενός πολεμικού κλίματος γύρω από τις «απειλές» της Πολιτικής Προστασίας (οι «στρατηγοί άνεμοι» και οι «ασύμμετρες απειλές» έχουν εγγραφεί στην ιστορία του σχετικού πολιτικού λόγου), τακτική που στοχεύει στη νομιμοποίηση αποφάσεων επιχειρηματικής δραστηριότητας γύρω από την πυροπροστασία (ενοικιάσεις μέσων, ιδιωτικοποίηση υποδομών κ.λπ.).

Κοινός παρονομαστής των περισσότερων από τα παραπάνω προβλήματα είναι η λειψή χρηματοδότηση και η διαχρονική υποστελέχωση. Τη στιγμή που περισσότερο προσωπικό απορροφάται σε αναρίθμητες νέες γραφειοκρατικές δομές, στην επιχειρησιακή του καθημερινότητα το Πυροσβεστικό Σώμα στελεχώνεται με όρους «δελτίου Τύπου»: Οι ελάχιστοι (συγκριτικά) πυροσβέστες των βαρδιών ανακυκλώνονται και διασκορπίζονται, επανδρώνοντας με ελάχιστα άτομα όσο το δυνατόν περισσότερες Υπηρεσίες (οχήματα, περιπολικά, πεζοπόρα κ.λπ.), μη τηρώντας ούτε καν τα αναχρονιστικά όρια που ο ίδιος ο εσωτερικός κανονισμός ορίζει (π.χ. στον αριθμό πυροσβεστών για την επάνδρωση της πρώτης εξόδου), ώστε να μπορούν να εξαγγέλλουν οι ιθύνοντες ολοένα και περισσότερα οχήματα και μέσα, δίνοντας την εικόνα ενός - μεγαλύτερου από τον πραγματικό - μηχανισμού σε ετοιμότητα!

Η ένταση και η υφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πυροσβέστες σήμερα είναι τέτοιες που δεν θα ήταν υπερβολικός ο ισχυρισμός ότι σε έναν βαθμό ο πυροσβέστης πλέον έχει αποκοπεί από την ανθρώπινη πλευρά του: Οικογένεια, ανθρώπινες σχέσεις, ποιοτικός ελεύθερος χρόνος, ασφάλεια, προγραμματισμός, όλα αυτά που κάνουν έναν άνθρωπο να αισθάνεται πλήρης, εκλείπουν ολοένα και περισσότερο από τους Ελληνες πυροσβέστες.

Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση στη ζωή του πυροσβέστη τής πολιτικής που αντιμετωπίζει την πυροπροστασία ως ασύμφορο κόστος για το καπιταλιστικό κράτος. Γι' αυτό, οι πυροσβέστες έχουν πάρα πολλούς λόγους να αγωνιστούν μαζί με τον λαό για τα δικαιώματά τους. Δυστυχώς έχει γίνει πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου...