Eurokinissi

Το νέο παραμύθι των ΣΥΡΙΖΑίων ...δεν έχει «δράκο». Οπως έχουμε επισημάνει ξανά από τις σελίδες της εφημερίδας μας, όχι μόνο επειδή υπάρχει το γνωστό βεβαρημένο κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κυρίως για αυτά που λέει και πράττει ως αντιπολίτευση, και αυτά που προετοιμάζεται να υλοποιήσει στο ενδεχόμενο κυβερνητικής εναλλαγής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει αυτήν την εκτίμηση είναι η πρόσφατη τοποθέτηση του Αλέξη Χαρίτση ως εισηγητή της μειοψηφίας στην Επιτροπή της Βουλής για το Ταμείο Ανάκαμψης.

Η τοποθέτηση του ...αντιπολιτευόμενου την κυβέρνηση συνοψίζεται στα εξής:

Οτι το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ είναι μια «ιστορική ευκαιρία» για την Ελλάδα. Σηματοδοτεί μια στροφή στην ΕΕ και στον κόσμο προς ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, μια «μετατόπιση που συντελείται διεθνώς...», εννοώντας το προβάδισμα στην επεκτατική αντί της περιοριστικής πολιτικής στη διαχείριση της κρίσης διεθνώς.

Οτι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν αξιοποιεί σωστά την «ιστορική ευκαρία», αφού «βλέπουμε την αναπαραγωγή μιας λίστας έργων», «που όμως δεν συγκροτούν ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχεδιασμό».

Οτι η στάση αυτή της κυβέρνησης έχει να κάνει πρώτα απ' όλα με τον δογματισμό της σε μια νεοφιλελεύθερη επιλογή, με τη «δυσανεξία» της σε νεοκεϊνσιανές πολιτικές. Η στάση αυτή της κυβέρνησης δεν συγχρονίζει τη χώρα με τη συζήτηση που γίνεται διεθνώς για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.

Οτι η κυβέρνηση προχώρησε στη σύνταξη του νομοσχεδίου για την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης χωρίς να εξασφαλίσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση και συνεννόηση.

Οτι εργαλειοποιεί το Ταμείο Ανάκαμψης για να εφαρμόσει τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά της δόγματα και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, ότι είναι η μοναδική κυβέρνηση στην ΕΕ «που συνέδεσε το Ταμείο Ανάκαμψης με αντικοινωνικά προαπαιτούμενα».

Οτι επιδιώκει να ικανοποιήσει ορισμένα μεγάλα συμφέροντα και όχι το σύνολο, τη μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών επιχειρήσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη λέει «ναι στο Ταμείο Ανάκαμψης» αλλά «όχι στην επιστροφή στα παλιά, όχι στο παρωχημένο και αποτυχημένο μοντέλο της διασπάθισης των κονδυλίων».

Προτείνει τη δημιουργία μιας Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παρακολούθησης του Ταμείου Ανάκαμψης, για να υπάρχει διαχειριστική διαφάνεια και κοινωνική λογοδοσία.

Το Ταμείο Ανάκαμψης δεν είναι ένα «ουδέτερο εργαλείο», έχει εξαρχής - όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε, ως δημιούργημα της ΕΕ - αντιλαϊκό χαρακτήρα.

Γιατί πρώτα απ' όλα μοιράζει στους επιχειρηματικούς ομίλους χρήματα που έχουν προέλθει από τις τσέπες των εργαζομένων και των λαών των ευρωπαϊκών κρατών.

Γιατί τα χρήματα αυτά είναι προγραμματισμένο να πάνε στη στήριξη μεγάλων επενδυτικών σχεδίων, στη στήριξη των κερδών τους. Αυτή είναι η ανάπτυξη που στηρίζει το Ταμείο, δηλαδή η καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν θα πάνε στους εργαζόμενους, ούτε σε μικρούς επαγγελματίες και αγρότες, δεν θα πάνε για υποδομές που αφορούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες σε Υγεία, Παιδεία, υποδομές που αφορούν σύγχρονα λαϊκά δικαιώματα.

Γιατί είτε έμμεσα είτε άμεσα, το Ταμείο Ανάκαμψης συνδυάζεται σε όλες τις χώρες με αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και δεσμεύσεις που θέτει η ίδια η ΕΕ για την εκταμίευση των πόρων, στο πλαίσιο των μνημονίων διαρκείας (ευρωπαϊκών εξαμήνων κ.λπ.). Αλλωστε οι αξιωματούχοι της ΕΕ τονίζουν ότι «τίποτα δεν είναι δωρεάν».

Γιατί το άνοιγμα νέων επενδυτικών πεδίων πάει χέρι χέρι με μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, που σημαίνει με απλά λόγια μείωση του κόστους για τους ομίλους, πιο φτηνή εργατική δύναμη, μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, περικοπές σε κρατικές δαπάνες κ.λπ.

Οποιος λοιπόν λέει «ναι» στο Ταμείο Ανάκαμψης λέει «ναι» και σε όλα τα προηγούμενα...

Αρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά όταν λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι το Ταμείο Ανάκαμψης αλλά ο τρόπος διαχείρισής του. Εξαπατά και προσπαθεί να κρύψει το πιο ουσιαστικό, ότι η εφαρμογή μέτρων στήριξης του κεφαλαίου, των κερδών του, των επενδύσεών του (δηλαδή της καπιταλιστικής ανάπτυξης), σημαίνει εκ των προτέρων ότι τα βάρη φορτώνονται με διάφορους τρόπους στις πλάτες των εργαζομένων.

«Αδικεί» την κυβέρνηση της ΝΔ ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι δεν είναι συνεπής στην εφαρμογή των επεκτατικών μέτρων. Φάνηκε όλους τους προηγούμενους μήνες ότι δεν δίστασε να δώσει κρατικές ενισχύσεις, διευκολύνσεις, χρήμα για τη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων (συνολικά και όχι κάποιων φίλων της, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ), να καταρτίσει σχέδια για επενδύσεις. Τα οποία μάλιστα προπαγάνδισε με λαμπερά χρώματα, σαν να κερδίζουν όλοι! Τώρα βεβαίως που έρχεται η «λυπητερή» στους μικρούς επαγγελματίες, φάνηκε πιο καθαρά ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν.

Μια χαρά επεκτατική πολιτική εφάρμοσε λοιπόν ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης, όπως μια χαρά περιοριστική - σκληρή μνημονιακή πολιτική εφάρμοσε ο κεϊνσιανός Τσίπρας όταν κυβερνούσε. Ομως η συζήτηση αυτή δεν αφορά τον λαό, αφορά τα καλλιστεία μπροστά στα αφεντικά τους.

Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα για τον λαό είναι αλλού: Οτι αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τα συμφέροντά του, αλλά κάθε της πλευρά τον πλήττει. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, εκτός όλων των άλλων, ότι αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής είναι η μεγάλη άνοδος των τιμών, που βεβαίως βαραίνει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα. Ο,τι δηλαδή φτάνει στις τσέπες των εργαζομένων και των αυτοαπασχολούμενων από τους πετσοκομμένους μισθούς και τα χαρατσωμένα εισοδήματά τους, εξανεμίζεται στις ανάγκες της λαϊκής κατανάλωσης! Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν θα χάσει ο λαός - αυτό είναι δεδομένο - αλλά το πώς θα χάσει... Με περικοπές σε μισθούς και κρατικές δαπάνες ή με αυξήσεις των τιμών; Θα πληρώσει τοις μετρητοίς ή με δόσεις; Η αλήθεια είναι ότι ούτε καν αυτό το δίλημμα δεν υπάρχει, γιατί μαζί με την εναλλαγή των μοντέλων διαχείρισης εναλλάσσεται και ο τρόπος της χασούρας. Ετσι, σήμερα φουντώνει η συζήτηση για ξαναπέρασμα στην περιοριστική διαχείριση - αφού τα αστικά φάρμακα για την κρίση εξελίσσονται πάντα σε δηλητήρια - φέρνοντας νέο γύρο επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα.

Δεν ξέρουμε αν με αυτά και με τα άλλα θα καταφέρει σύντομα να πάρει το χρίσμα του προτιμότερου διαχειριστή από τη μεριά της αστικής τάξης, αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι συσσωρεύεται πολύ υλικό ώστε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να συνειδητοποιήσουν πως η επανάληψη της Ιστορίας ως φάρσας δεν θα τις σώσει από την τραγωδία...

Την εικόνα της γενικής καθίζησης συμπλήρωσε η βουτιά της τιμής του πετρελαίου κατά 4%, μετά τον συμβιβασμό Σαουδικής Αραβίας - Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων που οδηγεί σε αύξηση της παραγωγής του ΟΠΕΚ.

Τα οικονομικά στοιχεία δείχνουν αμφιβολίες στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία για την «επιστροφή στην κανονικότητα» σε σύντομο διάστημα, ενώ τα στοιχεία των οικονομιών των ΗΠΑ και της Κίνας δείχνουν προς σοβαρή επιβράδυνση των προσδοκώμενων ρυθμών ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Την ίδια ώρα, οι τιμές αγαθών, υπηρεσιών και πρώτων υλών συνεχίζουν να ανεβαίνουν σε όλο τον κόσμο.

Η ανάκαμψη της Κίνας έδειξε σαφή σημεία επιβράδυνσης το δεύτερο τρίμηνο του 2021. Τα πρόσφατα στοιχεία για το κινεζικό ΑΕΠ έδειξαν ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας επιβραδύνθηκε στο 7,9% στο δεύτερο τρίμηνο της χρονιάς, με βασικούς ανασχετικούς παράγοντες να αναφέρονται οι τοπικές εξάρσεις της πανδημίας και η μεγάλη άνοδος του κόστους των πρώτων υλών.

Η αύξηση του ΑΕΠ της Κίνας ήταν κατώτερη του 8,1% που έδινε η μέση πρόβλεψη των αναλυτών του «Ρόιτερς» και απείχε μακράν από τον ρυθμό ανάπτυξης του 18,3% που είχε σημειώσει στο πρώτο τρίμηνο του 2021.

Από την άλλη, η Παγκόσμια Τράπεζα αναθεώρησε προς τα κάτω, στο 4% (από 4,4%), την πρόβλεψή της για τον ρυθμό ανάπτυξης στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού (εξαιρουμένης της Κίνας).

Τα «σήματα κινδύνου» που εκπέμπει η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, αν και αποδίδονται κυρίως στις νέες εξάρσεις της πανδημίας και τη μετάλλαξη «Δέλτα» επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι η πορεία της ανάκαμψης μετά τη διεθνή συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση του 2019 - 2020 είναι ιδιαίτερα επισφαλής. Οπως και στο αρχικό ξέσπασμα της κρίσης, έτσι και τώρα, η επιβράδυνση των ρυθμών ανάκαμψης δεν οφείλεται αποκλειστικά στην πανδημία, η οποία ωστόσο λειτουργεί καταλυτικά.

Ταυτόχρονα δυναμώνει ο προβληματισμός για το πόσο θα διατηρηθεί το «επεκτατικό μοντέλο» διαχείρισης της κρίσης. Σύμφωνα με την «Καθημερινή» (27/6/2021), μεγάλος προβληματισμός επικρατεί στη FED (ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ) εξαιτίας του μεγάλου πληθωρισμού που σημειώνεται και της «απροσδόκητης ταχύτητας ανόδου των τιμών». Προβληματισμός ο οποίος αφορά την επίδραση του πληθωρισμού στην πορεία της ανάκαμψης που συνοδεύεται από σκέψεις για πέρασμα σε μια πιο περιοριστική πολιτική.

Επιβεβαιώνεται για ακόμα μια φορά ότι η προσπάθεια αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης είναι μπλεγμένη μέσα στις ίδιες τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας. Το ένα μέτρο που αξιοποιείται ως φάρμακο για μια πλευρά είναι δηλητήριο για άλλες. Ετσι, για παράδειγμα, η επεκτατική πολιτική, το «κόψιμο χρήματος», η κρατική στήριξη των επενδύσεων οδηγούν ταυτόχρονα σε αύξηση των τιμών που δυσκολεύει την καπιταλιστική ανάκαμψη. Οι νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής, όπως η αναρχία και η ανισομετρία, μπορούν μόνο προσωρινά να αμβλύνουν το βάθος της επόμενης κρίσης. Ο νέος κύκλος «επενδύσεων» και οικονομικής ανάκαμψης θα δημιουργήσει τις συνθήκες για την εκδήλωση μιας νέας βαθύτερης κρίσης υπερσυσσώρευσης.