Eurokinissi

Σταχυολογώντας την κριτική αυτή, ξεχωρίζει κανείς:

-- Οτι η κυβέρνηση ακολούθησε «προσχηματικές διαβουλεύσεις» και «η ουσία του Σχεδίου Ανάκαμψης παραμένει άγνωστη στους κοινωνικούς εταίρους και τους παραγωγικούς φορείς», ότι η κυβέρνηση επιλέγει να δώσει «πολλά σε λίγους».

Τι κρύβουν, όπως και η κυβέρνηση;

Οτι τα χρήματα αυτά, που θα πληρώσουν ξανά οι λαοί μέσα από πολλούς δρόμους, έρχονται «συστημένα» στους επιχειρηματικούς ομίλους και για συγκεκριμένα «πράσινα» και «ψηφιακά» πεδία κερδοφορίας.

Οτι στις «προδιαγραφές» του το λεγόμενο «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ έχει ως βασική προϋπόθεση ότι τα χρήματα αυτά θα εκταμιεύονται με «αντάλλαγμα» τις αναδιαρθρώσεις στα Εργασιακά, στο αστικό κράτος, στη Δικαιοσύνη κ.ο.κ. Δηλαδή, «Γιάννης θα κερνάει», αντιλαϊκές ανατροπές και μέτρα για το κεφάλαιο, και «Γιάννης θα πίνει», «ζεστό» χρήμα για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Τι, αλήθεια, απ' όλα αυτά δεν ξέρουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι που έχουν ήδη πάρει θέση στο τραπέζι για το μεγάλο φαγοπότι; Αλλωστε, τι ήταν το σχέδιο Πισσαρίδη αν όχι μια κωδικοποίηση των απαιτήσεων του κεφαλαίου...

Αυτό που απασχολεί τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πώς θα διαμορφωθεί «κοινωνική συναίνεση» απέναντι σε αυτούς τους στόχους, εξ ου και τα περί «διαβουλεύσεων» των «κοινωνικών εταίρων».

Επειδή καμιά «διαβούλευση», ανάμεσα στο κεφάλαιο, στην αστική τάξη, στις κυβερνήσεις της και το λαό δεν θα αλλάξει την ουσία αυτή, ούτε θα κάνει φιλολαϊκή και «δίκαιη» την καπιταλιστική ανάπτυξη, στην ουσία με αυτήν την κριτική ο ΣΥΡΙΖΑ αλλού αποσκοπεί. «Κλείνει το μάτι» και σε εκείνα τα τμήματα του κεφαλαίου που νιώθουν ριγμένα από τη μοιρασιά στα «πράσινα» και «ψηφιακά» πεδία. Μια διαμάχη που δεν αφορά τις λαϊκές δυνάμεις και τα συμφέροντά τους.

-- Οτι τα όσα ανακοίνωσε η κυβέρνηση είναι έργα και μέτρα «ατάκτως ερριμμένα», τα οποία απλά βαφτίζονται «πράσινα» ή «μεταρρυθμίσεις» και «όχι ένα συνεκτικό σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας».

Τι κρύβουν, όπως και η κυβέρνηση;

Το κυβερνητικό σχέδιο, όπως και το δικό τους, έχει τον ίδιο «συνδετικό ιστό»: Τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που στην παρούσα φάση απαιτούν: Τη λεγόμενη «επεκτατική διαχείριση», με άπλετο χρήμα, προνόμια, δάνεια που φορτώνονται στους λαούς για να θωρακιστεί η καπιταλιστική κερδοφορία. Την προσπάθεια να βρουν κερδοφόρες διεξόδους στα λεγόμενα «πράσινα» και «ψηφιακά» πεδία τα συσσωρευμένα κεφάλαια, με το αστικό κράτος βασικό «αρωγό». Την ένταση της εκμετάλλευσης, με τη γενίκευση της «ευελιξίας» και την καθιέρωση της τηλεργασίας, την καθήλωση του μέσου μισθού, την απαλλαγή της εργοδοσίας από ασφαλιστικά και άλλα «βάρη», την εισαγωγή στην παραγωγή των νέων τεχνολογιών που στο πλαίσιο του καπιταλισμού αντί να οδηγούν στη γενικευμένη μείωση του εργάσιμου χρόνου φέρνουν ένταση της εκμετάλλευσης και μαζική ανεργία.

Αυτό είναι το «σχέδιο» του αστικού κράτους, των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, που, περισσότερο ή λιγότερο «συνεκτικό», δεν μπορεί να υπηρετήσει τις λαϊκές ανάγκες.

Ταυτόχρονα, κανένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να βγάλει την καπιταλιστική οικονομία από τις αντιφάσεις της και τις αντιθέσεις της. Το «φάρμακο» για τη μια εκδήλωσή τους είναι «δηλητήριο» για τις άλλες. Οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες, καμιά «θωράκιση» της οικονομίας μέσω της «εξωστρέφειας», της «καινοτομίας» δεν μπορεί να τις αποτρέψει.

Αυτούς ακριβώς τους άξονες μπορεί κανείς να βρει ατόφιους και στο υποτιθέμενο «αντι-Πισσαρίδη» σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, και στις προτάσεις των υπολοίπων, όπου χρειάζεται «μεγεθυντικός φακός» για να βρει τις - δευτερεύουσες - διαφορές.

-- Οτι «περιλαμβάνει μέτρα τα οποία είχαν ήδη εξαγγελθεί και είχαν δρομολογηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και τα οποία με τη σημερινή κυβέρνηση είχαν μείνει πίσω», φέρνοντας παραδείγματα όπως την ηλεκτρονική τιμολόγηση, τη διασύνδεση των ταμειακών μηχανών κ.ο.κ.

Τι ομολογούν; Οτι «το κράτος έχει συνέχεια», ανεξάρτητα από την κυβερνητική εναλλαγή. Οτι η κάθε κυβέρνηση πιάνει το «νήμα» των συμφερόντων του κεφαλαίου και το πάει παραπέρα.

Γι' αυτό και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα λειτουργούν στην κυβέρνηση ως «υπουργείο αντιπολίτευσης»: Η κριτική τους για «παλινωδίες» και «αργοπορίες» είναι κριτική που γίνεται από τη σκοπιά του κεφαλαίου και όχι από τη σκοπιά των λαϊκών στρωμάτων, που έχουν κάθε συμφέρον να βάλουν εμπόδια και να καθυστερήσουν τη στρατηγική της αστικής τάξης, τα μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Και εδώ βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί προσφέρουν άλλη μια πολύτιμη υπηρεσία, ντύνοντας όπως και η κυβέρνηση τους στόχους αυτούς του κεφαλαίου ως «εθνικούς», «αυτονόητους» στόχους, ακόμα και ως «προοδευτικούς», πίσω από τους οποίους πρέπει να στοιχηθούν και τα λαϊκά στρώματα.

Ομως, και οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις», «εκσυγχρονισμοί» ή και «αλλαγές στο κράτος» κάθε άλλο παρά ουδέτερο ταξικό πρόσημο έχουν. Ενδεικτικό, αν και όχι το μόνο, παράδειγμα είναι αυτό της «ψηφιοποίησης» του αστικού κράτους, το οποίο μαζί προβάλλουν.

Η προσπάθεια αυτή όχι μόνο δεν «διευκολύνει τον πολίτη» γενικά κι αφηρημένα, όπως λένε, αλλά αντίθετα, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, του κάνουν τη «ζωή δύσκολη» αφού έχει ως στόχο να εφαρμόζεται πιο αποτελεσματικά η φοροληστεία που «με το παραπάνω» υλοποίησε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να πέφτουν «με ένα κλικ» οι «κόφτες» σε κοινωνικές και άλλες δαπάνες, να σφίγγεται πιο σβέλτα η θηλιά των πλειστηριασμών και εκβιασμών σε επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, με βάση και τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα κ.ο.κ.

Ο Μάνος Χατζιδάκις, το 1990, προειδοποιούσε για τη σκλαβιά της Ευρώπης: «Η ΕΕ θα είναι μια νέα μορφή Τουρκοκρατίας για την Ελλάδα!», έλεγε και πίστευε πως η ένταξή μας θα μας μετέτρεπε σε μια ασήμαντη επαρχία της Ευρώπης, χωρίς καμία διαφορά από την Τουρκοκρατία....