Μια παιδική παράσταση που αποφασίζει να μιλήσει για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Και δίνει έμπρακτα την απάντηση πώς μπορεί ουσιαστικά μια παιδική παράσταση να ασχοληθεί με θέματα όπως ο πόλεμος, η προσφυγιά, ο ξεριζωμός, η απώλεια, το ασυνόδευτο παιδί, και να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά του παιδιού αλλά και του γονιού. Το θερμό και δυνατό χειροκρότημα, τα ικανοποιημένα παιδικά πρόσωπα, οι ερωτήσεις των παιδιών που ακολούθησαν, αλλά και το σύνθημα του έργου, «ο-μα-δι-κά», που κυριάρχησε στις παρέες μετά την παράσταση, επιβεβαιώνουν την επιτυχία αυτής της όμορφης πρωτοβουλίας. Τους επόμενους μήνες θα ακολουθήσουν κι άλλες πρωτοβουλίες που θα απευθύνονται στα παιδιά των μεγαλύτερων τάξεων του Δημοτικού και του Γυμνασίου από την ΚΟ Αττικής.

Για τα νοήματα και τα μηνύματα του έργου είχαμε τη χαρά να μιλήσει στον «Ριζοσπάστη» ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης, σκηνοθέτης και ηθοποιός, μέλος της ομάδας «C for Circus».

«Η παράσταση αυτή φτιάχτηκε με τα δύο πιο απλά και αγνά συστατικά του θεάτρου, τα οποία αν υπάρχουν είναι αρκετά ώστε να δώσουν ουσία και βάθος σε οτιδήποτε: Με φαντασία και αγάπη. Ολοι οι συντελεστές, απόλυτα συγκεντρωμένοι στο στόχο τους, βοήθησαν τα μέγιστα για να ειπωθεί αυτή η ιστορία. Σκοπός μας, να μιλήσουμε με τη γλώσσα των παιδιών για ένα ζήτημα που αφορά ανθρώπους της ίδιας ηλικίας, παιδιά τα οποία αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σπίτι τους εν μέσω ενός πολέμου και να βρουν μια νέα πατρίδα, έναν νέο τόπο θαλπωρής και αγάπης, αυτό δηλαδή που έτσι και αλλιώς αρμόζει σε κάθε οργανισμό πάνω στη Γη. Με την Μαρία Παπαγιάννη και τον Θάνο Μικρούτσικο απόλυτα ανοιχτούς σε προτεινόμενες ιδέες και υλικό, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια παράσταση με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

Μια μεγάλη αγκαλιά με τους ηθοποιούς

Γι' αυτό το λόγο, όπως ακαριαία συμβαίνει και στα παιδιά σε τέτοιες περιπτώσεις, χρησιμοποιούμε τη φαντασία. Χρησιμοποιούμε τον μηχανισμό αυτόν που μας αποτραβάει από την άγρια πραγματικότητα και πλάθουμε τον κόσμο γύρω μας με τους όρους της φαντασίας μας. Ετσι, στο "Ως την άκρη του κόσμου" οι δύο βασικοί ήρωες της παράστασης πιστεύουν πως είναι πειρατές και πως η ζωή που περνούν είναι μια πειρατική περιπέτεια μέχρι να ανακαλύψουν το σημείο "Χ" στο χάρτη, τον δικό τους θησαυρό, που είναι ο ιδανικός τόπος γι' αυτούς.

Η ζωή ασυνόδευτων προσφυγόπουλων που ξεκινάνε ένα ταξίδι από τα βάθη της Ανατολής δεν είναι κάτι που εύκολα μπορούν να εντοπίσουν τα παιδιά μας, παρ' όλα αυτά η εικόνα και η τηλεόραση στην εποχή μας παίζουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία συνείδησης από αυτά. Εύχομαι η παράσταση αυτή να γίνει αφορμή για κουβέντα μεταξύ γονιών και παιδιών μέσα στο σπίτι και, όταν μετά από χρόνια δουν ένα αντίστοιχο περιστατικό στις ειδήσεις, να θυμηθούν πως αυτά τα παιδιά που βλέπουν μπροστά τους είναι ίδια με την "Μπαρμπα-Ρόζα" και τον "Κάπτεν Πυξίδα" του "Ως την άκρη του κόσμου"».

Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο στις 15.00 και κάθε Κυριακή στις 11.30 και τις 15.00.

Καθημερινές για σχολεία, στα τηλέφωνα: 2107234149, 2106080528, 6970987499.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Χρύσα Κοτταράκου, Μαρία - Ελισάβετ Κοττίνη, Παύλος Παυλίδης, Νατάσα Ρουστάνη, Νικόλας Παπαδομιχελάκης.

«Κύριε Πρόεδρε, κύριοι Στρατοδίκες, πρώτα απ' όλα πρέπει να τοποθετήσουμε τη δικαζόμενη υπόθεση στα σωστά της πλαίσια. Η υπόθεσις που δικάζεται δεν είναι υπόθεσις κοινή. Δεν είναι υπόθεσις κατασκοπείας, αλλά είναι υπόθεσις πολιτική. Είναι υπόθεσις ιδεολογική, Δεν δικάζετε τον Πλουμπίδη σαν δράστη του άλφα ή του βήτα εγκλήματος, αλλά τον δικάζετε σαν κομμουνιστή ηγέτη» (απόσπασμα από την απολογία του Ν. Πλουμπίδη).

Οπως σημειώνει ο Βασίλης Κολοβός: «Μέσα από την παράσταση και τη χρονική εξέλιξη των γεγονότων που διαδραματίστηκαν εκείνη την περίοδο, ευελπιστούμε να δημιουργήσουμε τα κατάλληλα ερεθίσματα υπενθύμισης στους θεατές, της προσωπικότητας του Νίκου Πλουμπίδη και να "επαναδιατυπώσουμε θεατρικά" το λόγο του και την ηρωική στάση του, που τον κατέστησαν αιώνιο σύμβολο πίστης, δύναμης και αξιοπρέπειας».

Το έργο προσεγγίζει τη ζωή και την αγωνιστική δράση του Ν. Πλουμπίδη. Μέσα από τη ροή της παράστασης παρακολουθούμε τη δράση του και ιδιαίτερα τα τελευταία δραματικά χρόνια, τόσο τα δικά του όσο και του κινήματος, ο δε κύκλος κλείνει με την εκτέλεσή του. Οπως αναφέρουν οι συντελεστές του έργου, ο Ν. Πλουμπίδης έδειξε ότι η ανιδιοτέλεια, ο σεβασμός και η πίστη στην ιδεολογία και τα ιδανικά ενός κομμουνιστή αγωνιστή δεν είναι λόγια, αλλά στάση ζωής.

Συντελεστές: Γρηγόρης Χαλιακόπουλος ιστορική έρευνα - κείμενα, Βασίλης Κολοβός δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία, Στράτος Σαραντίδης σκηνικά - κοστούμια, Φίλιππος Περιστέρης μουσική, Ακης Αποστολίδης φωτισμοί.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βασίλης Κολοβός, Ολγα Μουργελά, Χάρης Αρώνης, Τάσος Ράπτης.

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00

Πληροφορίες - κρατήσεις: 210-6929090 - 210-6995777 και για γκρουπ στο τηλέφωνο 6944750329.

Στο μυαλό όλων μας μένει η ανεπανάληπτη ερμηνεία της στο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου «Καίγομαι - Καίγομαι», το οποίο ερμήνευσε στην ταινία «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη. Για το ρόλο της στη συγκεκριμένη ταινία έλαβε, το 1984, το Α' Βραβείο Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Το 1996 απέσπασε το Β' Κρατικό Βραβείο γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Ακροπόλ» του Παντελή Βούλγαρη.

Η Σωτηρία Λεονάρδου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε μουσική, θέατρο, χορό. Υπήρξε μαθήτρια του Γιέρζι Γκροτόφσκι στη Νότια Ιταλία, παρακολούθησε σεμινάριο ινδικού θεάτρου Κατάκαλι στην Ινδία και «αφρικανική τελετουργική μαγεία στο θέατρο» στη Νότια Αφρική, όπου έζησε 4 χρόνια. Στη διάρκεια της καλλιτεχνικής της πορείας συνεργάστηκε με τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Νικόλα Ασιμο, τους Πυξ Λαξ και τη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», ενώ είχε και προσωπική δισκογραφία. Συμμετείχε ακόμα και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις.

«Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα

χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,

για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.

Την ομορφιά

Ποτές μου δεν την πρόδωσα. Ολο το βιός μου το μοίρασα δίκαια.

Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Με ένα κρινάκι του αγρού

τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.

Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:

Θαθελα

ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω

ένα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω,

και να μασώ σπυρί σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια

θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω,

θαυμάζοντας κι Εκείνον που ανεβαίνει το λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:

Στα αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό

δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω.

Κι ίσως γι' αυτό προπάντων θα άξιζε να με θυμάστε».

Γιάννης Ρίτσος - «Επιλογικό»