Για την κατάσταση στην Ισπανία, που βαδίζει σε πρόωρες εκλογές στις 10 Νοέμβρη, την επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων και την αναγκαία άνοδο της ταξικής πάλης συζητήσαμε με τον σύντροφο Εντουάρντο Κοράλες, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργαζομένων της Ισπανίας, που βρέθηκε πρόσφατα στη χώρα μας με αφορμή τη συνεδρίαση της Συντακτικής Επιτροπής της «Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (όταν έγινε η συνέντευξη δεν είχαν προκύψει οι εξελίξεις στην Καταλονία, μετά την καταδίκη των αυτονομιστών ηγετών και το κύμα καταστολής).

Η συζήτηση έχει ως εξής:

-- Μιλήστε για την πολιτική - κοινωνική κατάσταση στην Ισπανία, ενώ ήδη έχουν προκηρυχθεί πρόωρες εκλογές για τις 10 Νοέμβρη. Είναι ένα ζήτημα ότι με το παζάρι που έγινε το προηγούμενο διάστημα μεταξύ σοσιαλδημοκρατών (Σοσιαλιστικό Κόμμα και Ποδέμος) δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στο σχηματισμό κυβέρνησης. Πώς το σχολιάζετε;

-- Αυτό που βλέπουμε στην Ισπανία, είναι μια αστάθεια και αναδιάταξη στο αστικό πολιτικό σύστημα, μετά από περισσότερο από τρεις δεκαετίες δικομματισμού του Σοσιαλιστικού και του Λαϊκού Κόμματος. Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης του 2008, βιώνει μια σημαντική κρίση και ταυτόχρονα δημιουργούνται νέα κόμματα που επιχειρούν να αναπληρώσουν τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, σχηματικά από τα «δεξιά» οι Πολίτες και από τα «αριστερά» το Ποδέμος. Αυτό που είδαμε τώρα είναι η αποτυχία του «σοσιαλιστή» Πέδρο Σάντσεθ να ορκιστεί πρωθυπουργός χωρίς να υπάρχει κάποια σημαντική πολιτική διαφωνία, αλλά κυρίως γιατί με το Ποδέμος δεν υπήρξε συμφωνία για το μοίρασμα των υπουργικών θώκων σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας.

Στην Ισπανία το ονομάζουμε διαπάλη για τις καρέκλες. Περί αυτού πρόκειται στην κυριολεξία. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στους υπολογισμούς του σχετικά με μια συνεργασία με τους Ποδέμος Ουνίδας (σ.σ. όπου συμμετέχει και η Ενωμένη Αριστερά με το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας) έκρινε ότι δεν θα δημιουργούνταν μια σταθερή κυβέρνηση και, από την άλλη, έβλεπε ότι κάποιες δημοσκοπήσεις τού δίνουν ανεβασμένα ποσοστά σε σχέση με πέντε μήνες πριν, αν και γνωρίζει ότι υπάρχει ρίσκο, αφού και έτσι η αριθμητική και ο συσχετισμός στη Βουλή μπορεί να είναι περίπου ο ίδιος που δεν θα του εξασφαλίζει την κυβέρνηση. Δηλαδή, είναι πιθανό να υπάρξει παρόμοια κατάσταση μη δυνατότητας σχηματισμού κυβέρνησης.

Στην περίπτωση αυτή, το ισπανικό κεφάλαιο μάλλον θα γίνει πιο αυστηρό με τους διαχειριστές του συστήματος πιέζοντας για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης συνεργασίας εξετάζοντας διάφορους συνδυασμούς πολιτικών δυνάμεων ή κινήσεις αποχής στη Βουλή, ώστε να βγουν οι αριθμοί.

Εμείς από τη μεριά μας, ως Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων της Ισπανίας, βλέπουμε ότι στην Ισπανία υπάρχουν δύο παράλληλοι «κόσμοι». Από τη μια, τα διάφορα παραμύθια που πουλάνε τα αστικά κόμματα όπου τα πολιτικά τους προγράμματα διαφοροποιούνται ελάχιστα. Ενα παράδειγμα χαρακτηριστικό είναι ότι παλιότερα οι Ποδέμος ζητούσαν την κατάργηση της αντεργατικής μεταρρύθμισης του 2012, που προώθησε η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος του Μαριάνο Ραχόι, αλλά όχι τη μεταρρύθμιση του 2010, που είχε ψηφίσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα με τον Θαπατέρο, που αποτέλεσε τη βάση για τις μετέπειτα αντιλαϊκές αλλαγές στην εργατική νομοθεσία. Τώρα δεν θέτει καν αυτό το ζήτημα για να πετύχει μια κυβέρνηση συνεργασίας. Γι' αυτό λέμε ότι υπάρχουν οι δυο πραγματικότητες, τα παζάρια των αστικών κομμάτων και, από την άλλη, η καθημερινή ζωή που βιώνουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που διαπιστώνεται με βάση τα μακροοικονομικά στοιχεία ότι μια νέα καπιταλιστική κρίση είναι «προ των πυλών», που θα σημάνει νέα επίθεση στα δικαιώματά τους. Στοιχεία που δείχνουν τις δυσκολίες που έχουν οι εργαζόμενοι, είναι ότι η ανεργία έχει φτάσει στα χειρότερα επίπεδα των τελευταίων 8 χρόνων, πολλοί εργαζόμενοι θέτουν σε ακινησία τα αυτοκίνητά τους, υπάρχει μείωση κερδών στην αυτοκινητοβιομηχανία, μεγαλώνουν οι δυσκολίες για στοιχειώδη έξοδα που έχει μια εργατική οικογένεια.

Αυτό δημιουργεί ένα σοκ και αυξάνει τη δυσαρέσκεια και την αποστροφή για τα αστικά κόμματα. Σε αυτές τις συνθήκες αναπτύσσουμε τη δράση μας ως κόμμα, έχοντας συνείδηση ότι είμαστε ακόμα ένα μικρό κόμμα, όμως προχωράμε αυτό που ονομάζουμε στροφή στην εργατική τάξη. Ωστε να δημιουργηθούν αγωνιστικοί ταξικοί πυρήνες στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να δυναμώνει η ταξική πάλη. Αυτό δυναμώνει και ενισχύει το κόμμα μας με πρωτοπόρους αγωνιστές, ως ένα κόμμα με πραγματικά μαρξιστικά - λενινιστικά χαρακτηριστικά.

-- Πείτε μας πώς πάει αυτή σας η προσπάθεια, τι βήματα μπροστά γίνονται, τι δυσκολίες συναντάτε;

-- Υπάρχουν δυσκολίες για παράδειγμα που εκπορεύονται από τις εκλογικές διαδικασίες, όπως για τα κόμματα που δεν έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση απαιτείται η συγκέντρωση υπογραφών. Γι' αυτές τις εκλογές του Νοέμβρη, επειδή είναι μόλις πέντε μήνες μετά τις προηγούμενες εκλογές, θεωρούνται έγκυρες οι υπογραφές που είχαμε συγκεντρώσει. Σε αυτήν τη φάση βάζουμε πιο ψηλά τον πήχη, από ό,τι πριν που είχαμε υποψηφίους σε 27 περιφέρειες, τώρα κατεβάζουμε σε 37, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη παρουσία ενός Κομμουνιστικού Κόμματος σε όλη την Ισπανία αφού καλύπτουμε το 71% των περιφερειών. Βεβαίως, αντιμετωπίζουμε οργανωτικές, οικονομικές δυσκολίες και περιορισμούς ενός κόμματος μικρού, επιπλέον αυτόν το χρόνο είχαμε πολλές εκλογικές μάχες τοπικές, περιφερειακές, βουλευτικές και ευρωεκλογές, που εμφανιστήκαμε με τη νέα μας ονομασία, μετά τη διαπάλη που έγινε με το παλιό ΚΚ Λαών της Ισπανίας. Το πιο σημαντικό όμως, πέρα από την εκλογική παρουσία, είναι ότι ανεβαίνουν η παρουσία μας και η αναγνώρισή μας στους χώρους δουλειάς, όπου οικοδομούμε και Κομματικές Οργανώσεις, όπως στην επαρχία Αστούριας στα ανθρακωρυχεία, στους εκπαιδευτικούς της Μαδρίτης, στο αεροδρόμιο και σε αρκετούς άλλους χώρους, και αναπτυσσόμαστε προβάλλοντας την ανάγκη του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης για την εξουσία.

Επίσης, από τους σημαντικούς μας στόχους είναι η ανάπτυξη στη νεολαία και τις εργαζόμενες γυναίκες. Θα λέγαμε ότι οι Κολεκτίβες Νέων Κομμουνιστών είναι ένας «θησαυρός» για το κόμμα, όπου γίνεται πολύ καλή προετοιμασία και αναδεικνύονται πρωτοπόροι αγωνιστές σε πολλούς χώρους δουλειάς και Εκπαίδευσης. Φέτος έγινε με μεγάλη συμμετοχή το καλοκαιρινό κάμπινγκ και αναμφισβήτητα η νεολαία είναι το μέλλον του κόμματος, που βλέπουμε ότι σε μια περίοδο 4 χρόνων θα το ενδυναμώσει σημαντικά.

Σε ό,τι αφορά τη δουλειά στις γυναίκες, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο σύνθετα καθήκοντα. Και λέω πιο σύνθετα, όχι γιατί το κόμμα δεν έχει μια ξεκάθαρη θέση ότι οι εργαζόμενες γυναίκες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αλλά λόγω της τεράστιας επιρροής που ασκεί στην Ισπανία, όπως και σε άλλες χώρες, ο αστικός κλασικός φεμινισμός, ο διαχωρισμός με βάση το φύλο και όχι την ταξική θέση. Και αυτό το αντιπαλεύουμε με τους αγωνιστές εργάτες και εργάτριες.

-- Το κόμμα σας συμμετέχει σε όλες τις Συναντήσεις και τις συσπειρώσεις που δημιουργούν τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Πώς βλέπετε την πορεία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ);

-- Ο τομέας της διεθνούς δουλειάς του ΚΚ Εργαζομένων της Ισπανίας είναι από τους βασικούς, γιατί θεωρούμε ότι η ανασυγκρότηση του ΔΚΚ είναι πρωταρχική προϋπόθεση για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα και περιοχή. Γι' αυτό ριχνόμαστε σε αυτό το καθήκον με μεγάλες προσδοκίες και ελπίδες σε όλες τις μορφές συνεργασίας των ΚΚ, τις Διεθνείς Συναντήσεις, την Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία, τη «Διεθνή Κομμουνιστή Επιθεώρηση».

Για την κατάσταση των εργαζομένων και της νεολαίας στην Αυστρία, τη δράση της Κομμουνιστικής Νεολαίας στο φόντο και των πρόσφατων πρόωρων εκλογών στη χώρα, συνομίλησε ο «Ριζοσπάστης» με τον πρόεδρο της Κομμουνιστικής Νεολαίας Αυστρίας (KJΟ), Ραφαέλ Σέμπερλ, με αφορμή και την παρουσία της KJO στο πρόσφατο 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

-- Ποια είναι η κατάσταση για τους εργαζόμενους και τους νέους στην Αυστρία, μια από τις ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης;

-- Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων συρρικνώνονται και οι μέχρι τώρα παραχωρήσεις του κεφαλαίου παίρνονται ξανά πίσω. Υπεύθυνη γι' αυτό ήταν πάντα και η σοσιαλδημοκρατία, η οποία ενσωματώνει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης στην υπάρχουσα καπιταλιστική διαχείριση, μέσω και των συνδικάτων, τα οποία προσανατολίζονται στον κοινωνικό εταιρισμό. Η καθιέρωση του μέγιστου ημερήσιου εργάσιμου χρόνου στις 12 ώρες και του μέγιστου εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου στις 60 ώρες είναι μόνο μια αντεργατική επίθεση, από τις πολλές που έχουν γίνει.

-- Ποιοι είναι οι βασικοί στόχοι της Οργάνωσης και του Κόμματος στην Αυστρία για το επόμενο διάστημα; Ποια ζητήματα και ποιες δυσκολίες κυριάρχησαν και ενόψει των πρόωρων εκλογών στην Αυστρία, που έγιναν στις 29 Σεπτέμβρη;

-- Οι τρέχοντες βασικοί στόχοι της Κομμουνιστικής Νεολαίας Αυστρίας συνοψίζονται στα εξής: Πρώτον, να οικοδομήσουμε γερές βάσεις σε σχολεία, σχολές και επιχειρήσεις, δεύτερον να ξεδιπλώσουμε, όπου είναι δυνατόν, αγωνιστικές πρωτοβουλίες και τρίτον η ενίσχυση του Κόμματος Εργασίας Αυστρίας.

Στον πρόσφατο προεκλογικό αγώνα, τονίσαμε ότι κανένα από τα κόμματα που έλαβαν μέρος στις εκλογές δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτόν το λόγο βρισκόμασταν υπό πίεση από τη λεγόμενη «Αριστερά», που έθετε ως βασικό στόχο την αντικατάσταση της συγκυβέρνησης Λαϊκού Κόμματος (OVP) - Κόμματος Ελευθέρων (FDP). Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν εν μέρει δύσκολο για μας να υπερασπιστούμε την αυτοτέλειά μας και τη θέση μας ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ μιας δεξιάς και μιας αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού. Οι πρόωρες εκλογές διεξήχθησαν εν μέσω αντιπαραθέσεων στην άρχουσα τάξη, από τις οποίες κέρδισε πρώτα απ' όλα το OVP, ενώ το FPO και οι Σοσιαλδημοκράτες είχαν τις περισσότερες απώλειες.