Την ώρα που η κυβέρνηση σηκώνει τον γνωστό προπαγανδιστικό «κουρνιαχτό», με ανακοινώσεις όπως αυτές για τον κατώτατο μισθό, που σηματοδοτεί την ενεργοποίηση του άθλιου μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου για καθορισμό του κατώτατου μισθού με κυβερνητική απόφαση, το αντιλαϊκό οπλοστάσιο έρχεται να θωρακιστεί παραπέρα με άλλες 16 παρεμβάσεις που βρίσκονται «προ των πυλών», στο πλαίσιο της δεύτερης «μεταμνημονιακής» «αξιολόγησης».

Μεταξύ των μέτρων αυτών ξεχωρίζουν αναμφίβολα η «εμβληματική» νομοθετική ρύθμιση που αναμένεται για την παραπέρα διάλυση του καθεστώτος προστασίας για τα «κόκκινα» τραπεζικά δάνεια που αφορούν την πρώτη κατοικία και ο νόμος «περί αφερεγγυότητας των νοικοκυριών», που - και τα δύο - σηματοδοτούν γενίκευση των πλειστηριασμών και των εκβιασμών στα λαϊκά στρώματα.

Παράλληλα, η άλλη όψη των σχεδίων αυτών σημαίνει νέες διευκολύνσεις στις τράπεζες και κρατικές «εγγυήσεις» που θα πληρώσει και πάλι ο λαός ούτως ώστε να απορροφήσουν τις ζημιές και να βάλουν στο χέρι τις «απαιτήσεις» τους από τα λαϊκά στρώματα, να περιορίσουν τα «κόκκινα» δάνεια και να τροφοδοτήσουν με φτηνό δανεισμό ένα νέο γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ολα αυτά πλαισιώνονται από παρεμβάσεις όπως η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων με έμφαση στο Ελληνικό, οι εκκρεμότητες στο «υπερταμείο» των ιδιωτικοποιήσεων, η στελέχωση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων για τη «βελτίωση» της λειτουργίας του φοροεισπρακτικού μηχανισμού (αντιλαϊκοί φόροι και χαράτσια), οι αναδιαρθρώσεις στην κρατική διοίκηση κ.ά.

Οπως επίσης συνοδεύονται και από δεκάδες παρεμβάσεις προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, με την αποστολή του ΔΝΤ στην «έκθεση συμπερασμάτων» της να «ζεσταίνει τις πλάτες» της κυβέρνησης εστιάζοντας στην ανάγκη για μείωση του φορολογικού «βάρους» στα επιχειρηματικά κέρδη. «Θυμίζει» παράλληλα τη μόνιμη πηγή χρηματοδότησης από τη φοροληστεία του λαού, και συγκεκριμένα «από την προγραμματισμένη για την επόμενη χρονιά διεύρυνση της φορολογικής βάσης στη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων», δηλαδή από το προνομοθετημένο μέτρο για την κατακρεούργηση του αφορολόγητου ορίου, που με τη σειρά του ισοδυναμεί με απώλειες της τάξης των 650 ευρώ το χρόνο για νοικοκυριά με εισόδημα 8.500 ευρώ.

Παράλληλα, η αποστολή του ΔΝΤ δείχνει και το τι σημαίνει η «κανονικότητα» της εργασιακής ζούγκλας για την οποία μιλάει η κυβέρνηση, αφού χαρακτηριστικά επισημαίνει ότι στην αγορά εργασίας «περισσότερη ευελιξία θα βοηθούσε στην άμβλυνση τυχόν αρνητικών επιδράσεων στην ανταγωνιστικότητα και στην απασχόληση από μισθολογικές πιέσεις οι οποίες υπερβαίνουν την αύξηση της παραγωγικότητας και από την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού», ενώ σαφής αναφορά γίνεται και στις «δομικές μεταρρυθμίσεις» που χρειάζονται με στόχο την «ενίσχυση της παραγωγικότητας και τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλονται μέσω της εργοδοσίας.

Παράλληλα, δείχνοντας και τη μόνιμη «δαμόκλειο σπάθη» που θα συνεχίσει να κρέμεται πάνω από το λαό, η αποστολή του ΔΝΤ κάνει λόγο για την ανάγκη ενός «προληπτικού σχεδίου» που έχει δεσμευτεί να καταρτίσει η κυβέρνηση για την «αντιμετώπιση πιθανών δημοσιονομικών σοκ από δικαστικές υποθέσεις» σχετικές με αποφάσεις για επιστροφή αναδρομικών σε συνταξιούχους και κατηγορίες εργαζομένων.

Ολα αυτά δεν γράφονται σε «λευκό χαρτί», αλλά αποτελούν την εξειδίκευση των «θέλω» του κεφαλαίου, έτσι όπως αυτά έχουν αποτυπωθεί και στις δεσμεύσεις της κυβέρνησης για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Δεσμεύσεις που επεκτείνονται σε βάθος δεκαετιών, έχουν για «κόκκινη γραμμή» τους στόχους για τα ματωμένα πλεονάσματα στους κρατικούς προϋπολογισμούς για τα επόμενα χρόνια ώστε οι επιχειρηματικοί όμιλοι να «μπουκώσουν» με «ζεστό» χρήμα και ως βασικό στοιχείο τις δεκάδες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις προς όφελος του κεφαλαίου.

Οπως ρητά προβλέπεται στη συμφωνία κυβέρνησης - ευρωπαϊκών «θεσμών», το ελληνικό κράτος «δεσμεύτηκε στο Γιούρογκρουπ να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις βασικές μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του μνημονίου. Εχει δεσμευτεί επίσης να εφαρμόσει συγκεκριμένες δράσεις στους τομείς της φορολογικής και δημοσιονομικής διαρθρωτικής πολιτικής, της κοινωνικής πρόνοιας, της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, των αγορών εργασίας και προϊόντων, των ιδιωτικοποιήσεων και της δημόσιας διοίκησης».

Πρόκειται για τους «άξονες πολιτικής», τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση, οι οποίοι καταγράφονται στο παράρτημα της συμφωνίας στο Γιούρογκρουπ και που βέβαια θα βρίσκονται στον πυρήνα των ανά τρίμηνο «αξιολογήσεων», της μόνιμης εποπτείας δηλαδή αναφορικά με τις «ειδικές δεσμεύσεις της Ελλάδας που θα διασφαλίσουν τη συνέχιση και ολοκλήρωση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων τη μετα-προγραμματική περίοδο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται.

Σε αυτό το φόντο, η κυβέρνηση με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής διαβεβαιώνει ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα στη διάρκεια της επόμενης 4ετίας θα διογκώνονται κατά μέσο όρο με ποσά πάνω από 1 δισ. ευρώ ετησίως (συνολικά 4,5 δισ. στην 4ετία), ως αποτέλεσμα της εντεινόμενης σύνθλιψης των κονδυλίων που αφορούν κοινωνικές ανάγκες και της ενίσχυσης της φοροληστείας σε βάρος της λαϊκής οικογένειας. Παράλληλα, τους επόμενους μήνες ξεκινούν και οι διεργασίες για τη διαμόρφωση του νέου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου 2020 - 2023, που βέβαια θα ενταχθεί στις επόμενες δέσμες με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα του «ενισχυμένου εποπτικού πλαισίου» όσο και στο «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», με τις προδιαγραφές των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι όχι μόνο ο λαός δεν αφήνει πίσω του την αντιλαϊκή επίθεση, όπως επιχειρεί να πείσει η κυβέρνηση, αλλά το ακριβώς αντίθετο: Το αντιλαϊκό πλαίσιο ενισχύεται και επεκτείνεται στη «μεταμνημονιακή» εποχή, αφού η συντριβή των δικαιωμάτων του λαού αποτελεί το «λάδι» στη μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτήν τη στρατηγική προς όφελος του κεφαλαίου και όσους την υπηρετούν πρέπει να βάλει στο στόχαστρο ο λαός με την πάλη του, δυναμώνοντας παντού το ΚΚΕ, που βρίσκεται μπροστά σε αυτόν τον αγώνα.