Το 16ο κοντινό πέρασμά της πάνω από τον Δία θα πραγματοποιήσει στις 21 Δεκέμβρη η διαστημοσυσκευή «Ηρα» (Juno) της NASA, πετώντας με ταχύτητα 207.287 χλμ. την ώρα σε ύψος μόλις 5.053 χιλιομέτρων πάνω από τις κορυφές των νεφών του αεριώδους γίγαντα πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Με αυτό το πέρασμα θα έχει καλύψει το μισό της κύριας αποστολής της που ξεκίνησε το 2011 με την εκτόξευση από το ακρωτήριο Κανάβεραλ.

Η «Ηρα» έχει τεθεί σε εξαιρετικά ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Δία, που αφενός της επιτρέπει να διασχίζει και να μελετά το τεράστιο μαγνητικό πεδίο του και αφετέρου κάθε 53 γήινες μέρες τη φέρνει στο ένα άκρο της τροχιάς πολύ κοντά του. Σε αυτά τα κοντινά περάσματα τα ευαίσθητα όργανα του σκάφους ανιχνεύουν τι υπάρχει κάτω από την πυκνή νεφοκάλυψη, μελετούν το σέλας στους πόλους του πλανήτη, προσπαθούν να αποκαλύψουν στοιχεία για την εσωτερική δομή του, την ατμόσφαιρα και τη μαγνητόσφαιρά του. Ηδη οι λεπτομερείς πληροφορίες που έχει δώσει η «Ηρα» έχουν τροποποιήσει την εικόνα που είχαν οι επιστήμονες για το πώς λειτουργεί η ατμόφαιρά του, για τη συνθετότητα και ασυμμετρία του μαγνητικού του πεδίου.

Στο δεύτερο μισό της αποστολής, θα προσπαθήσουν να μάθουν περισσότερα για τους ανέμους σε διάφορες ζώνες του γίγαντα και να διερευνήσουν την κινητήρια δύναμη του μαγνητικού του πεδίου. Στην προσπάθειά τους αυτή βρίσκουν αξιοποιήσιμα ακόμη και όργανα του σκάφους που προορίζονταν για άλλο σκοπό. Η κάμερα της διαστημοσυσκευής, που κύριο στόχο είχε να αναδείξει την ομορφιά του πλανήτη, έδωσε την πρώτη φωτογραφία του δακτυλίου του Δία, που δεν είναι ορατός με τηλεσκόπιο, όπως συμβαίνει με τους δακτυλίους του Κρόνου. Οι ερευνητές χρησιμοποιούν την κάμερα και για τη μελέτη της δομής της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας (τεράστια καταιγίδα διάρκειας πολλών δεκαετιών αν όχι αιώνων) και των αλληλεπιδράσεών της με τα γειτονικά ατμοσφαιρικά στρώματα.

Καθώς προετοιμάζεται για την τοποθέτηση των επιστημονικών οργάνων που μεταφέρει, πάνω και μέσα στο έδαφος του Αρη, μεταξύ τους και ενός σεισμογράφου, το σκάφος InSight της NASA, που βρίσκεται εδώ και 10 μέρες στον κόκκινο πλανήτη, «έστησε αυτί» και κατέγραψε τον ήχο του ανέμου που φυσάει στην αραιή ατμόσφαιρα. Η κατεύθυνση του ανέμου ήταν βορειοδυτική, όπως αναμενόταν με βάση τις παρατηρήσεις των ανεμοστρόβιλων σκόνης, που καταγράφηκαν στην περιοχή κατά τη διαδικασία προσεδάφισης. Η ταχύτητά τους κυμαινόταν μεταξύ 18 και 25 χλμ. την ώρα.

Η ηχητική καταγραφή έγινε έμμεσα, από τις μεταβολές που κατέγραψε το όργανο μέτρησης της ατμοσφαιρικής πίεσης του σκάφους, αλλά και από τις δονήσεις που προκαλούσε ο άνεμος περνώντας πάνω από τα φωτοβολταϊκά κύτταρα, τις οποίες κατέγραψε ο σεισμογράφος. Το όργανο αυτό βρίσκεται ακόμη πάνω στο InSight, αλλά σε μερικές βδομάδες ο ρομποτικός βραχίονας του σκάφους θα το τοποθετήσει πάνω στο έδαφος, οπότε θα αρχίσει να καταγράφει τις δονήσεις του εδάφους και όχι του σκάφους, όπως τώρα. Στο μεταξύ, ο βραχίονας χρησιμοποιήθηκε για την πρώτη σέλφι φωτογραφία της διαστημοσυσκευής, ώστε να διαπιστωθεί και οπτικά ότι όλα τα εξαρτήματα είναι στη θέση τους και φαίνονται λειτουργικά.

Το InSight είναι προς το παρόν το «μεγάλο αυτί» στον Αρη, αλλά η NASA προγραμματίζει η επόμενη αποστολή με ρόβερ, γύρω στο 2020, να φέρει δύο κανονικά μικρόφωνα, ένα πάνω στο σκάφος για να καταγράψει για πρώτη φορά τους ήχους της διαδικασίας προσεδάφισης και ένα στην άκρη του βραχίονα με το λέιζερ, που θα καταγράφει τον ήχο που θα προκαλεί όταν χτυπάει τα πετρώματα. Από την αλλαγή της συχνότητας του ήχου, οι επιστήμονες θα μπορούν να έχουν επιπρόσθετες πληροφορίες για τον προσδιορισμό του είδους του ορυκτού, που θα έχουν σημαδέψει με το λέιζερ.

Τον χαρακτηριστικό χημικό δεσμό οξυγόνου - υδρογόνου (υδροξύλιο), που υπάρχει μεταξύ άλλων στο νερό ανίχνευσε στον αστεροειδή Μπενού η διαστημοσυσκευή OSIRIS-REx της NASA, καθώς μελετούσε τα πετρώματά του με τη βοήθεια των φασματόμετρων που διαθέτει. Στόχος της αποστολής είναι να μεταφέρει πίσω στη Γη ένα δείγμα από αυτά τα πετρώματα. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η χαρακτηριστική φασματική υπογραφή των υδροξυλίων πιθανώς βρίσκεται σε αργιλώδη πετρώματα διάσπαρτα σε όλη την επιφάνεια του διαστημικού βράχου, πράγμα που σημαίνει ότι σε κάποια φάση τα πετρώματα του Μπενού αλληλεπίδρασαν με νερό. Ο Μπενού είναι πολύ μικρός, ώστε να διέθετε ποτέ υγρό νερό, αλλά τα ευρήματα δείχνουν ότι ίσως να υπήρχε νερό στο μεγαλύτερο ουράνιο σώμα από το οποίο προήλθε, πιθανώς κάποιον μεγαλύτερο αστεροειδή.

Η παρουσία ένυδρων ορυκτών επιβεβαιώνει ότι ο Μπενού, ένα απομεινάρι από το σχηματισμό του ηλιακού συστήματος, ήταν καλή επιλογή για τη μελέτη πτητικών και οργανικών υλικών από εκείνη την εποχή. Η επιφάνεια του οκταεδρικού αστεροειδούς είναι ένα μείγμα πετρωδών και διάσπαρτων με μεγάλους βράχους περιοχών, με λίγες σχετικά λείες περιοχές. Η ποσότητα των μεγάλων βράχων είναι μάλιστα μεγαλύτερη απ' ό,τι αναμενόταν. Ο μεγαλύτερος απ' αυτούς, που βρίσκεται κοντά στο νότιο πόλο του Μπενού, έχει διαστάσεις 50 επί 55 μέτρα.