«Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε;»: Με αυτόν τον τίτλο πραγματοποιήθηκε στις 6/9 η επιτυχημένη εκδήλωση της ΤΟ Τηλεπικοινωνιών Αττικής του ΚΚΕ, με ομιλητή τον Γρηγόρη Λιονή, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Οικονομίας.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν με ενδιαφέρον πολλοί εργαζόμενοι του κλάδου, τόσο από τηλεπικοινωνιακούς παρόχους όσο και από μεγάλους ομίλους πληροφορικής. Ηταν μια πρωτοβουλία της Οργάνωσης, στο πλαίσιο της προώθησης της πολιτικής πρότασης του Κόμματος στον κλάδο, απαντώντας ταυτόχρονα και σε μια σειρά από ερωτήματα που σχετίζονται με την ένταση της εκμετάλλευσης από τους μονοπωλιακούς ομίλους. Τέτοια είναι η εξήγηση της εξάπλωσης των ελαστικών μορφών εργασίας, ή του γιατί η «ευελιξία» που προωθούν οι εργοδότες του κλάδου μέσω της «τηλεργασίας», της εργασίας από το σπίτι, δεν είναι τελικά προς το συμφέρον του εργαζόμενου. Αλλα ερωτήματα που απαντήθηκαν είναι τα περί «καινοτόμων ιδεών» που μπορούν δήθεν να «σώσουν» τους εργαζόμενους.

Ενα ζήτημα που από την αρχή ο ομιλητής προσπάθησε να αναδείξει αφορά το γιατί ο εργάσιμος χρόνος πρέπει να απασχολεί τους εργαζόμενους του κλάδου, που ως επί το πλείστον είναι νέοι, με μικρή κοινωνική πείρα. Αρκετοί μάλιστα κάνουν μια δουλειά που επιθυμούν, σε έναν κλάδο με μικρότερη ανεργία συγκριτικά με άλλους και μισθούς που, παρόλο που έχουν μειωθεί μέσα στην κρίση, τους επαρκούν για να ζήσουν (τώρα που είναι ακόμα νέοι και δεν έχουν οικογένεια).

Η εκμετάλλευση των εργαζομένων του κλάδου αυξάνεται, παρόλο που εφαρμόζονται μέθοδοι για να την αποκρύψουν. Δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση σε αυτές τις μεθόδους: Εχει δοθεί όλο το νομικό οπλοστάσιο που χρειάζεται η εργοδοσία για να διαχωρίζει τους εργαζόμενους του ίδιου χώρου σε παλιούς και νέους, αορίστου - περιορισμένου χρόνου, μόνιμους - επινοικιαζόμενους. Αξιοποιούνται ελαστικές - ευέλικτες μορφές απασχόλησης (κυλιόμενο ωράριο, oncall κ.τ.λ.). Οι απλήρωτες υπερωρίες σε πολλές εταιρείες είναι καθεστώς, το 8ωρο καταργείται ακόμα και μέσω ατομικών συμβάσεων που ξεκινούν από 8,5 ώρες. Η εντατικοποίηση της δουλειάς και η πίεση για επίτευξη καθημερινών στόχων είναι καθεστώς.

Τονίστηκαν επίσης οι επεξεργασμένες μέθοδοι που χρησιμοποιεί η εργοδοσία, προκειμένου να κατευνάσει την αγανάκτηση, να περάσει την αντίληψη της καλής ή καλύτερης εταιρείας και να στοιχίσει τους εργαζόμενους πίσω από τους στόχους της: Δυνατότητα διευθέτησης του χρόνου με ρεπό αντί πληρωμένες υπερωρίες, ελεύθερο ωράριο, δουλειά από το σπίτι, ιδεολογήματα περί επιβράβευσης των «εργατικών». Ολα αυτά που φαίνονται ως ...παροχές καλής θέλησης, στην ουσία αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης, ο εργαζόμενος απομονώνεται από τους συναδέλφους του και δουλεύει παραπάνω. Σύμφωνα με αυτήν την όχι τόσο νέα μόδα, καθώς θυμίζει πολύ τη «δουλειά με το κομμάτι» της εποχής του Μαρξ, κριτήριο πλέον δεν είναι οι ώρες δουλειάς αλλά η στοχοθεσία που ορίζεται από την εργοδοσία και είναι πάντα πιο ψηλά από τη μέση παραγωγικότητα της εργασίας. Ακόμα, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, στόχος στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο.

Η καινοτομία και τα επιστημονικά - τεχνολογικά επιτεύγματα που παράγονται και από την εργασία εργαζομένων του κλάδου θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μείωση του χρόνου εργασίας, αύξηση του ελεύθερου χρόνου, ουσιαστική κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στον καπιταλισμό, καθώς η αύξηση του ποσοστού κέρδους είναι μονόδρομος για τον καπιταλιστή. Γι' αυτό είναι πραγματικότητα η χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, οι ελαστικές σχέσεις, οι απλήρωτες υπερωρίες, η ανεργία, η χρήση των νέων τεχνολογιών ακόμα και για πολεμικούς σκοπούς.

Αυτό που προέκυψε ως συμπέρασμα είναι ότι «οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αποδεχτούν αυτήν την κατάσταση. Η "δίκαιη ανάπτυξη" που ευαγγελίζεται η συγκυβέρνηση, που οι μεγάλοι όμιλοι του κλάδου εξειδικεύουν με φιέστες και πάρτι για τα κέρδη και τις επενδύσεις τους, δεν θα φέρει καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων. Σε αυτές τις συνθήκες αναδείχθηκε ότι είναι απαραίτητη η ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής πάλης, βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες. Οτι η καθημερινή πάλη των εργαζομένων, για να είναι αποτελεσματική πρέπει να χτυπά τον πραγματικό αντίπαλο, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη για άλλη οικονομία και κοινωνία, για μια κοινωνία που "δεν θα ζούμε για να δουλεύουμε, αλλά θα δουλεύουμε για να ζούμε". Αυτή είναι η κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού που προτείνει το ΚΚΕ».

Σε κλίμα συγκίνησης και με την παρουσία συγγενών των εκτελεσθέντων πραγματοποιήθηκε στα Ανω Πετράλωνα την Κυριακή 9/9 η εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα 74 χρόνια από το αιματοβαμμένο Μπλόκο της Καλλιθέας και το ολοκαύτωμα στα Παλαιά Σφαγεία. Την εκδήλωση διοργάνωσαν οι ΚΟ του 3ου Διαμερίσματος Αθήνας και της Καλλιθέας του ΚΚΕ, οι ΟΒ Πετραλώνων και Καλλιθέας της ΚΝΕ και η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σπύρος Χαλβατζής, στέλεχος του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στα 100χρονα του ΚΚΕ και ειδικά στο έπος της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

Ο Σπ. Χαλβατζής, αναφερόμενος στον Αύγουστο του 1944, που σημαδεύτηκε από τα αιματοβαμμένα μπλόκα των κατακτητών στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, είπε μεταξύ άλλων ότι αυτά έγιναν τη στιγμή που το θηρίο του ναζισμού ήταν στα τελευταία του. «Γι' αυτό και τα μπλόκα. Γι' αυτό και οι δολοφονίες αγωνιστών, ΕΑΜιτών κυρίως, κομμουνιστών, που ήταν η ψυχή της Αντίστασης», είπε χαρακτηριστικά. Σε άλλο σημείο της ομιλίας του σημείωσε ότι οι χιλιάδες ήρωες που δολοφονήθηκαν ή εκτελέστηκαν, που έπεσαν με το όπλο στο χέρι, ακολουθώντας το κάλεσμα του ΚΚΕ, «δεν είναι για μουσειακές τιμές. Δεν τους εκφράζουν όσοι συμβιβάζονται με την πολιτική της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ. Ολοι οι αγωνιστές και όλοι όσοι εμπνέονται από την ηρωική πάλη της ΕΑΜικής Αντίστασης μπορούν να εκφράζονται σήμερα από την πολιτική που έρχεται σε σύγκρουση με τις αστικές πολιτικές. Μπορούν να εκφραστούν στην πάλη για την ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Στον αγώνα για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο...».

Στην εκδήλωση, το συγκλονιστικό χρονικό της 28ης Αυγούστου του 1944 διάβασε ο ηθοποιός Διονύσης Ξενάκης, ενώ γινόταν και απαγγελία ποιημάτων εμπνευσμένων από τον ηρωικό λαϊκό αγώνα. Οι συγκεντρωμένοι άκουσαν για το πώς στις 28 Αυγούστου του 1944, πριν ακόμα χαράξει, ναζί και ταγματασφαλίτες περικύκλωσαν τις περιοχές Πετραλώνων, Παλαιών Σφαγείων και Καλλιθέας έως τη Συγγρού, έστησαν τα μπλόκα, βασάνισαν και εκτέλεσαν 16 αγωνιστές, ΕΑΜίτες, από 14 έως 25 ετών. Ακολούθησαν πλιάτσικο και η πυρπόληση, με τους ναζί μακελάρηδες και τους ντόπιους συνεργάτες τους να παραδίδουν τη λαϊκή συνοικία στις φλόγες.

Στη συνέχεια προβλήθηκε βίντεο για τα 100χρονα του ΚΚΕ και κατατέθηκαν στεφάνια από το ΚΚΕ, την ΚΝΕ και την ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ. Λουλούδια κατέθεσαν στο μνημείο οι συγγενείς των εκτελεσμένων, ενώ οι συγκεντρωμένοι βροντοφώναξαν «παρών» στο προσκλητήριο των νεκρών εκτελεσμένων, λίγο πριν τραγουδήσουν τη «Διεθνή».