Δίνουν και παίρνουν οι αναφορές στο «δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού» στις τοποθετήσεις των στελεχών και διαφόρων άλλων προπαγανδιστών του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες, με αφορμή τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ για το Σκοπιανό. Φτάνουν, μάλιστα, μέσω αισχρών λαθροχειριών, να συνδέουν αυτό το «δικαίωμα» με τον Μαρξ και τον Λένιν, όπως έκανε και ο Αλ. Τσίπρας σε πρόσφατη συνέντευξή του. Και, βάζοντας στο μπλέντερ τον μαρξισμό μαζί με τις κοσμοπολίτικες - αντιδραστικές ιδέες τους, κατηγορούν το ΚΚΕ, επειδή όπως λένε «υπαναχωρεί» από μια δήθεν ...κομμουνιστική αρχή, αυτή της «αυτοδιάθεσης».

Πρόκειται για σκόπιμη διαστρέβλωση, με στόχο να προκαλέσει σύγχυση. Γιατί καμιά σχέση δεν έχει ο «αυτοπροσδιορισμός», που αποτελεί κατασκεύασμα ιμπεριαλιστικών επιτελείων, με την έννοια της «αυτοδιάθεσης των εθνών», που μπήκε στο επίκεντρο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε μια περίοδο που ακόμα ήταν υπό διαμόρφωση τα έθνη - κράτη, παράλληλα με την αποσύνθεση των αυτοκρατοριών (Οθωμανική, Ρωσική, Αυστροουγγρική) και στη συνέχεια τη διάλυση της αποικιοκρατίας.

Ομως, δεν είναι μόνο η σκόπιμη διαστρέβλωση που κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Αλλωστε, ως σοσιαλδημοκράτες είναι εξασκημένοι να εκφυλίζουν προοδευτικές έννοιες, δανεισμένες από τη μαρξιστική φιλολογία.

Το κύριο είναι ότι αξιοποιούν αυτήν τη διαστρέβλωση για να παρουσιάσουν ως «φρέσκια» μια έννοια πολύ παλιά και αντιδραστική μέχρι το μεδούλι, παράγωγο της σαπίλας του ιμπεριαλισμού. Και ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το βιολί έρχεται δεύτερος... Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο «αυτοπροσδιορισμός» άρχισε να πλασάρεται όλο και πιο πολύ μέσα από επίσημα κείμενα και συμφωνίες ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κρατών, όπως της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΟΑΣΕ, για να αξιοποιηθεί πολλαπλώς. Με βάση υποκειμενικές προσεγγίσεις σχετικά με συγκρότηση εθνοτήτων, στο όνομα του αυτοπροσδιορισμού ανακινούνται μειονοτικά ζητήματα, για να αλλάζουν σύνορα κατά το δοκούν. Η λογική λίγο - πολύ είναι να μην αναγνωρίζεται ο αντικειμενικός χαρακτήρας των εθνών, αλλά ο εθνικός προσδιορισμός να γίνεται με βάση υποκειμενικά κριτήρια, διαθέσεις και αντιλήψεις. Δηλαδή καμία σχέση με μαρξισμό...

Από τότε είναι συνεχείς οι εκθέσεις, τα δημοσιεύματα, οι κατά παραγγελία «έρευνες» γύρω από αυτό το ζήτημα από κάθε λογής ινστιτούτα, υπηρεσίες και επιτελεία, πάντα με το προκάλυμμα της προστασίας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Για παράδειγμα, το Νοέμβρη του 1996 δόθηκε στη δημοσιότητα έκθεση με τίτλο «Ημιτελής Ειρήνη», που συντάχθηκε από τη «Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια», η οποία δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα «Κάρνεγκι» και το Ινστιτούτο «Ασπεν». Στην έκθεση γίνεται αναφορά στη «μη αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας» από την Ελλάδα και στην «άρνηση του δικαιώματος των μουσουλμάνων της Ελλάδας να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι...». Ακολούθησε, το Δεκέμβρη του 1996, η ετήσια έκθεση της αμερικανικής οργάνωσης «Human Rights Watch» για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία συνέχισε στο ίδιο μοτίβο με την παραπάνω έκθεση, ενώ αντίστοιχες διαπιστώσεις έκαναν τότε το αμερικανικό ΥΠΕΞ και άλλοι οργανισμοί.

Για την Ελλάδα ξεχωρίζει η ιδιαίτερη «σπουδή» που έδειξε από τότε στο ζήτημα του «αυτοπροσδιορισμού» ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός Εξωτερικών το 1999, λέγοντας ουσιαστικά ότι κάθε ομάδα μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται εθνοτικά όπως νομίζει. Υπερασπιζόμενος την αναγνώριση της ύπαρξης τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, έλεγε ότι αυτή η λογική «εκτονώνει τα όποια προβλήματα» και «επιτρέπει να ανθίσουν οι πιο δημοκρατικοί θεσμοί». Αυτά τα έλεγε σχεδόν την ίδια περίοδο που διεξάγονταν οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία, οπότε και ολοκληρώθηκε η διάλυσή της, με το ξεδίπλωμα της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και με τη συμμετοχή και της Ελλάδας στον πόλεμο. Ανάμεσα στα προσχήματα που αξιοποιήθηκαν για το ΝΑΤΟικό έγκλημα στα Βαλκάνια ήταν και τα λεγόμενα μειονοτικά ζητήματα και η ...καταπάτηση του «δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού».

Το ΚΚΕ πάντα είχε μέτωπο ενάντια στα αντιδραστικά αυτά ιδεολογήματα, από τη δεκαετία του 1990, με ανακοινώσεις, αποφάσεις, ομιλίες και παρεμβάσεις στελεχών του, αρθρογραφία στον «Ριζοσπάστη», προτάσσοντας τη γνήσια ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς. Για παράδειγμα, το Μάρτη του 2009, η τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, σε ομιλία της στη Διεθνή Διάσκεψη στο Βελιγράδι 10 χρόνια από την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, σημείωνε: «Οι εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία έδειξαν την ιδιαίτερα επικίνδυνη για τους λαούς στρατηγική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με την επίκληση της αρχής του λεγόμενου "αυτοπροσδιορισμού ", της δήθεν "υπεράσπισης" των μειονοτήτων, ως προσχήματος για τη δημιουργία κρατών - προτεκτοράτων, όπως συμβαίνει στο Κόσσοβο και στη Βοσνία κ.α.».

Χαρακτηριστικό της υποκρισίας της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της είναι ότι, αν και γενικά υιοθετούν τα συνθήματα του «αυτοπροσδιορισμού», στην πραγματικότητα λειτουργούν με μεγάλη ευελιξία, ανάλογα με τις κατά καιρούς επιδιώξεις τους. Ετσι, βλέπουμε ότι την ίδια στιγμή που στα Βαλκάνια, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι υπερευαίσθητοι σχετικά με τον «αυτοπροσδιορισμό», στήνοντας μέχρι και κράτη - προτεκτοράτα στο όνομά του, όπως το Κόσσοβο, στην Παλαιστίνη λειτουργούν αντίθετα, απαγορεύοντας στο λαό της να έχει πατρίδα και καταπατώντας διεθνείς συνθήκες, ενώ στηρίζουν το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ. Και στις δύο περιπτώσεις, οδηγός για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι η διασφάλιση των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, η διευκόλυνση της καταλήστευσης των λαών, το «διαίρει και βασίλευε» για να προχωρούν πιο εύκολα τα σχέδιά τους.

Η γενική επίκληση λοιπόν σήμερα στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού αντικειμενικά ρίχνει «νερό στο μύλο» του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, του ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων.

Απάντηση επίσης πρέπει να πάρουν τα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνουν να λένε ότι η απόρριψη από το ΚΚΕ του δικαιώματος της ΠΓΔΜ να «αυτοπροσδιορίζεται» δεν είναι ένδειξη φιλίας και αλληλεγγύης στο λαό της. Ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει «αλληλεγγύη» την πρόσδεση νέων χωρών στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη διευκόλυνση δηλαδή των πολεμοκάπηλων σχεδιασμών στα Βαλκάνια, όπως άλλωστε ομολογείται και στο άρθρο 2 της συμφωνίας των Πρεσπών. Μια τέτοια πολιτική όμως δεν είναι διεθνιστική, αλλά ακραία εχθρική για τους λαούς της περιοχής. Αποδεικνύει ότι ο κοσμοπολιτισμός είναι το όχημα για τη δρομολόγηση νέων επιχειρηματικών σχεδιασμών, ενώ η «εθνική αυτοδιάθεση» εργαλείο αντιμετώπισης ανταγωνιστών τους. Γι' αυτό αποτελούν την άλλη όψη του εθνικισμού, προετοιμάζοντας ιδεολογικά νέες επεμβάσεις και ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις.