Απ' όλα είχε ο μπαξές της επίθεσης ενάντια στο ΚΚΕ που ενορχηστρώθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την περασμένη βδομάδα, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων, στις οποίες πρωτοστάτησαν μέλη και στελέχη του Κόμματος. Η επίθεση μεθοδεύτηκε από την κυβέρνηση και ακολούθησαν και άλλες δυνάμεις που τους έτρεχαν τα σάλια με το περιεχόμενο του νόμου, και ειδικά με τη διάταξη για τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος, ακόμα κι αν τελικά δεν την ψήφισαν για άλλους λόγους (π.χ. ΝΔ, Χρυσή Αυγή).
Σε αντίθεση με το ΚΚΕ που «αποδρά», η κυβέρνηση «πήρε την απόφαση να δώσει τη μάχη, να λερώσει τα χέρια της». Ετσι τοποθετήθηκε ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής, χαρακτηρίζοντας τους κομμουνιστές «Χιλιαστές», που περιμένουν τη «Δευτέρα Παρουσία». Τη σκυτάλη στο ίδιο μοτίβο πήρε «αντιπολιτευόμενη» εφημερίδα, που έγραψε ότι το ΚΚΕ παραμένει «εμμονικά εκτός των κύκλων της εξουσίας», «προσδοκώντας τον θρίαμβο μιας άφαντης επανάστασης».
Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι το ΚΚΕ «αποδρά» από τη «σκληρή πραγματικότητα» αντί να «αναλάβει ευθύνες», ομολογεί ανοιχτά ότι πόθος του είναι ένα ΚΚΕ συνένοχο στη βρώμικη αποστολή του, να «λερώνει» μαζί του τα χέρια του, συμπράττοντας στο ξεθεμελίωμα των εργατικών δικαιωμάτων, αντί να είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης για την υπεράσπισή τους. Το αν οι κομμουνιστές είναι «παρόντες» ή αν έχουν «αποδράσει», όπως λέει η κυβέρνηση, το γνωρίζουν καλά οι εργαζόμενοι στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά, που βλέπουν τα μέλη του Κόμματος, μαζί με άλλους πρωτοπόρους εργαζόμενους, αγρότες κ.λπ. στην πρώτη γραμμή της πάλης για το μεροκάματο, ενάντια στην απληρωσιά και τις απολύσεις, για τη Συλλογική Σύμβαση και την Κοινωνική Ασφάλιση, την αλληλεγγύη, για τα δικαιώματα στην Υγεία, στην Παιδεία κ.λπ. Αυτά είναι που απεχθάνονται το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, και έτσι εξηγείται το δηλητήριο ενάντια στο Κόμμα. Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ στέλνει στη «Δευτέρα Παρουσία» την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, ομολογεί και το πραγματικό του άγχος, που το μοιράζεται μαζί με όλα τα αστικά κόμματα και επιτελεία. Για να συντηρούνται οι αυταπάτες που σπέρνει στο λαό, η αναμονή για «καλύτερες μέρες» που δήθεν θα έρθουν με την καπιταλιστική ανάπτυξη, η κυβέρνηση επιχειρεί να βάλει εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης, στην ανασύνταξη του κινήματός της, στην ανάπτυξη της Κοινωνικής Συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, όντως «δεν φυγομαχεί», αφού αποτελεί τη δύναμη κρούσης της αντεργατικής επίθεσης για την ανάκαμψη του κεφαλαίου και γι' αυτό όλα τα αστικά επιτελεία τον συγχαίρουν για τις «μάχες» που δίνει, επαναλαμβάνοντας ότι από τότε που βγήκε στην κυβέρνηση, όλα έγιναν πιο εύκολα για το κεφάλαιο.
Ταυτόχρονα είχαμε και την προσπάθειά τους να υποβαθμιστούν οι εργατικές κινητοποιήσεις, να τις φέρουν στα μέτρα τους, χαρακτηρίζοντάς τις «επικοινωνιακές φιγούρες» και λέγοντας ότι γίνονται μόνο για τις κάμερες. Εφτασαν στο σημείο να κάνουν ότι δεν βλέπουν τους χιλιάδες εργαζόμενους, που διαδήλωναν κάτω από το υπουργείο Εργασίας, ότι δεν γνωρίζουν ότι οι κομμουνιστές συνδικαλιστές δουλεύουν καθημερινά στους χώρους δουλειάς για την οργάνωση των εργαζομένων, δίνοντας μικρές και μεγάλες μάχες που βεβαίως ποτέ δεν πρόκειται να απασχολήσουν τηλεοπτικές κάμερες και ΜΜΕ που ελέγχουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Δίνουν και αυτοί τη μάχη του μεροκάματου, όπως χιλιάδες εργαζόμενοι, και ας ρωτάνε κάποιοι υποκριτικά «τι δουλειά κάνουν όλοι αυτοί που απεργούν». Γι' αυτήν τους τη δράση μετράνε απολύσεις και διώξεις από την εργοδοσία.
Σε αυτά προστέθηκαν και οι απειλές που εξαπέλυσαν στο Κόμμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Πήραν τη σκυτάλη από υπουργούς του που έλεγαν ότι το ΚΚΕ ακολουθεί ολισθηρό δρόμο και ότι υπονομεύει την εθνική προσπάθεια για την ανάκαμψη. Δεν έλειψαν και οι πιο ευθείες απειλές, όπως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν κωλώνει» να αναμετρηθεί στις πλατείες με το ΚΚΕ και ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα...
Κάθε φορά που εκτοξεύουν τέτοιες απειλές ενάντια στο ΚΚΕ οι ΣΥΡΙΖΑίοι, επιβεβαιώνουν ότι ο αντικομμουνισμός τους είναι μέρος της στρατηγικής που υλοποιούν, μαζί με την ένταση του αυταρχισμού, της κρατικής καταστολής. Δίνουν σήμα στην αστική τάξη ότι όσο εκείνη εντείνει την εργοδοτική αυθαιρεσία, τόσο η κυβέρνηση θα σηκώνει το βάρος της «αντιμετώπισης» του Κόμματος, για να είναι καθαρό το πεδίο της έντασης της εκμετάλλευσης. Φανερώνουν ότι αντίπαλός τους είναι οι αγωνιστές εργάτες που είναι στο δρόμο, που απεργούν, που δεν καταπίνουν την παραμύθα της «δίκαιης ανάπτυξης», αντίθετα παλεύουν σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Γι' αυτό προβοκάρουν, λένε ψέματα, συκοφαντούν το ΚΚΕ.
Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που ανακάλυψε τις απειλές, την καταστολή και την προβοκάτσια ενάντια στο ΚΚΕ. Βαδίζει στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων, οι οποίες εκεί που δεν έπιανε το «καρότο» και η «επιβράβευση» των θυσιών των εργαζομένων, αξιοποιούσαν το «μαστίγιο». Δεν υπήρξε κυβέρνηση που να μην επιχείρησε να βάλει εμπόδια στη λαϊκή πάλη, να μην τα έβαλε με το ΚΚΕ κι αυτό δίνει απάντηση και στις μπούρδες του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δήθεν το Κόμμα μας θυμήθηκε τώρα τους αγώνες και όχι όταν ήταν η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Ο «Ριζοσπάστης» έχει καταγράψει σε προηγούμενο δημοσίευμά του την αντίστοιχη προπαγάνδα που έκανε και το ΠΑΣΟΚ το 2009 ενάντια στο Κόμμα, κατηγορώντας το ότι δεν έκανε κινητοποιήσεις επί ΝΔ. Ομως, είναι γνωστό παντού ότι οι δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ πρωτοστατούν σε αγώνες και κινητοποιήσεις όχι μόνο ενάντια στις πολιτικές αστικών κυβερνήσεων, αλλά και ενάντια στη δράση των ίδιων των επιχειρηματικών ομίλων, εκεί που εντείνεται η εκμετάλλευση με κάθε τρόπο, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας που όλοι οι άλλοι υμνούν και στηρίζουν από κοινού. Ομως, το θράσος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα μεγαλύτερο όταν, από τη μία, εφαρμόζει όλα τα προηγούμενα μνημόνια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και, από την άλλη, ενώ μαζί τους ψήφισε ένα ακόμα, τολμάει να προσάπτει στο ΚΚΕ ότι «παίζει το παιχνίδι της δεξιάς». Ολα αυτά δηλαδή που παραμένουν αναλλοίωτα, είτε με κυβέρνηση ΝΔ είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που πρέπει να αναλογιστούν οι εργαζόμενοι είναι ότι οι επιθέσεις στο ΚΚΕ προμηνύουν ένταση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Και γι' αυτό δεν υπάρχει άλλη απάντηση από τη μαζικοποίηση της πάλης, την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και την ισχυροποίηση του ΚΚΕ καταρχήν στους χώρους δουλειάς. Αυτό είναι που τους πονάει, αυτό πρέπει να γίνεται πράξη κάθε μέρα και κάθε ώρα, μέσα στη φωτιά της μάχης!
Δ. Π.
Φιλοκαλούμεν μετ' ευτελείας
«
Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» δηλώνει, αναλαμβάνοντας και την πολιτική ευθύνη του πρώτου πληθυντικού, ο Περικλής στον «Επιτάφιο», όπως τον παραθέτει ο Θουκυδίδης (2.40,1). Είναι προφανώς αδύνατο σήμερα να ανακαλέσει και χρησιμοποιήσει κανείς αυτήν τη φράση, τη ρητορική του Περικλή, για τις συζητήσεις περί το λεγόμενο «μακεδονικό», σχεδόν αποκλειστικά ονοματολογικό ζήτημα, χωρίς να βαρύνονται τα δυο ουσιαστικά με την τρέχουσα κοινή τους σημασία, του φτηνού και του ανόητου.
Και μπορεί στην αντίληψη των αρχαίων Αθηναίων η έκφραση αυτή να αναδεικνύει μια συνετή και στιβαρή έννοια πράξεων, στις μέρες μας όμως τα φανερά αλλότρια συμφέροντα και ο αποπροσανατολιστικός οπορτουνισμός πυροδοτούν, ευτελέστατα είναι η αλήθεια, τεράστιους κινδύνους για τους λαούς της Βαλκανικής, αλλά και το δικό μας. Μέχρι να φτάσουμε στον «Επιτάφιο», θα κινδυνεύουμε με επιτάφιο χωρών, κοινωνιών, συνόρων, σχέσεων κι ενδεχομένως και της ειρήνης αυτής καθ' αυτής.
Είναι αποκρουστικό να βλέπεις πόσοι και πώς πήδηξαν στη σέλα του αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου το βρήκαν πρόχειρο, μέχρι και στην πλατεία των Σκοπίων, για να χτίσουν ανέξοδα για τους ίδιους, και ανθρωποβόρα για όλους τους υπόλοιπους, νέες καριέρες ή και να ανανεώσουν τις παλιές τους. Ο πρωθυπουργός, για παράδειγμα, λες και τον περιμένει το μεγάλο βραβείο του αποδοτικού ιμπεριαλισμού, διαλαλεί ότι παρουσιάζεται χρυσή ευκαιρία, κατάλληλη συγκυρία, οπορτιούνιτι που λένε και οι αγγλόφωνοι, για να λυθεί (;) ένα εθνικό ζήτημα, χτίζοντας προφίλ μονοπώλησης του σύγχρονου εναλλακτικού εθνάρχη (;) με όρους μοντέρνας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής.
Και μια και μιλάμε για χρυσές ευκαιρίες, αυτήν που έψαχνε η Χρυσή Αυγή για να βγει από τα στενά της δίκης και την κοινοβουλευτική της απογύμνωση, καθώς εκεί όσο κι αν προσπαθήσει το ναζιστικό της πρόσωπο και η αντικομμουνιστική υστερία και η υπέρ των αφεντικών, του κεφαλαίου δράση δεν κρύβονται, τη βρήκε και το μόρφωμα βγήκε παγανιά! Βαφτίζει «συμμορίτες που αργά ή γρήγορα θα σπάνε πέτρες» μόλις προχτές στη Βουλή ο Κασιδιάρης, όλους όσοι δεν ταυτίζονται με τον ευκαιριακό περί την Μακεδονία εθνικισμό της Χρυσής Αυγής, που είναι το ανανεωτικό της προσωπείο, ο φερετζές του φασίστα.
Μία στρατιωτικά δομημένη εγκληματική οργάνωση περιβάλλεται ευκολότερα το χουντικό εθνοπατριωτικό μανδύα, σε μια προσπάθεια να περάσει από το καθαρτήριο του Μεγαλέξανδρου τη σβάστικα. Είναι δε απίθανο το πόσο διευκολύνεται από έντεχνα τυχαία ξεσπάσματα αριστερών Παπαδοπουλαίων που κολλάνε τη λέξη φασίστες δίπλα από τους ΠΑΜίτες ή υπουργικά τέτοια που ισοπεδώνουν άκριτα όλο τον κλήρο στο επίπεδο φανταχτερά φανατικών ιεραρχών.
Θέλει προσοχή η διεύρυνση των χώρων των ανοιχτών αυτιών στις βρωμιές των φασιστοειδών, με αφορμή το Σκοπιανό. Με την προβοκάτσια να στήνει καρτέρι, με τη θολούρα που προκάλεσε η δήλωση περί διαβολικά καλού Τραμπ και με την ιδεολογικοποίηση του οπορτουνισμού σε συνθήκες βαθιάς φτωχοποίησης της κοινωνίας και αναγωγής της αναρχοφέρουσας «συλλογικότητας» σε πολιτική στρατηγική - τακτική, γενικεύεται ο κίνδυνος να εμπλακεί η χώρα σε επικίνδυνες περιπέτειες και να τις θεωρεί βλακωδώς και ηρωικές και λύσεις των προβλημάτων του.
Οι εκδηλώσεις, πολιτικές και πολιτιστικές, οι ιστορικές αναφορές για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, μέσα σε ολόκληρο το 2018, είναι ταυτόχρονα τιμή και ευθύνη, όχι μόνο του κομμουνισμού, αλλά και κάθε δημοκρατικού πολίτη και ανθρώπου που δεν παρασύρεται από αντικομμουνιστικές διεθνείς, φανερές και ύπουλες αντικομμουνιστικές Σειρήνες, για να αποκαλυφθούν και το σενάριο και οι ρόλοι και η πολιτική σκηνοθεσία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ο μεγαλύτερος φόβος των εχθρών της εργατικής τάξης είναι η αυτοσυνειδησία της!
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Feeds
