Η απόφαση παραμονής στη φυλακή για την Ηριάννα Β. Λ. και τον Περικλή Μ. είναι απέναντι στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και στρέφεται ευθέως ενάντια στις λαϊκές ελευθερίες. Κι αυτό όχι επειδή η αστική Δικαιοσύνη έκανε λάθος ή δεν έκανε καλά τη δουλειά της, αλλά για τον αντίστροφο λόγο. Ακριβώς επειδή η απόφαση αυτή αποτελεί εφαρμογή ενός αυταρχικού αντιδραστικού νομικού πλαισίου, που έχει φιλοτεχνηθεί χρόνια τώρα στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», στην πραγματικότητα δηλαδή για την καταστολή των αγώνων του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Οσο υπεύθυνα λοιπόν είναι τα δικαστήρια που βγάζουν τέτοιες απαράδεκτες αποφάσεις, άλλο τόσο υπεύθυνες είναι όλες οι αστικές κυβερνήσεις που συντηρούν και ενισχύουν το νομοθετικό πλαίσιο που καθορίζει αυτές τις αποφάσεις.

Συνεπώς δεν είναι ένα «μαύρο κεφάλαιο» στην ιστορία της Δικαιοσύνης, όπως προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μια παραφωνία σε ένα κατά τα άλλα δικαστικό σύστημα που λειτουργεί προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Γι' αυτό η δικαστική αυτή πρόκληση συμπληρώνεται από την ΣΥΡΙΖΑίικη υποκρισία. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει κάποια πρωτοβουλία για να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο, όμως δεν το κάνει. Συνεπώς φέρει σοβαρές ευθύνες, από τις οποίες δεν μπορεί να απαλλαγεί, παίρνοντας υπό την προστασία της τους άδικα κρατούμενους. Αλλωστε η Ηριάννα Β. Λ. και ο Περικλής Μ. παραμένουν φυλακισμένοι ως αποτέλεσμα των αντιδραστικών νόμων που συγκροτούν το αυταρχικό κατασταλτικό πλαίσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων, το οποίο η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο διατηρεί, αλλά και ενισχύει. Είναι αυτό το πλαίσιο που τυλίγει ανθρώπους «σε μια κόλλα χαρτί», με ανυπόστατα στοιχεία, δίνοντας το σήμα της γενικευμένης επίθεσης στις λαϊκές ελευθερίες.

Ενα από τα παραδείγματα που δείχνουν το μέγεθος της υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδιαίτερα επικίνδυνη τροπολογία που πρότεινε μόλις τον περασμένο Μάη ο υπουργός Δικαιοσύνης Στ. Κοντονής. Σύμφωνα με αυτή, θα τιμωρούνταν όποιος και όποια «δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει» σε πράξεις που σύμφωνα με τον «τρομονόμο» χαρακτηρίζονται εγκληματικές. Η διάταξη καθιστούσε ακόμα πιο αυταρχικό το κατασταλτικό νομοθετικό πλαίσιο και μπορεί να αποσύρθηκε, αλλά η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να την επαναφέρει, αφού αποτελεί συμμόρφωση με το ευρωενωσιακό πλαίσιο.

Στον ίδιο περίπου «ντορό» κινήθηκαν οι τοποθετήσεις του πρωθυπουργού και κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Εργασίας: Δεν φταίει η υλοποίηση της σκληρής αντεργατικής πολιτικής για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, αλλά αποκλειστικά οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Κι ας ήταν μόλις μια μέρα μετά την εφαρμογή του νόμου που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Εξίσου υποκριτική είναι και η «ευαισθησία» της ΝΔ, που δήθεν κόπτεται για την «ανεξαρτησία» της Δικαιοσύνης, η οποία πλήττεται υποτίθεται από τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης. Ομως αποκρύπτουν ότι η Δικαιοσύνη ούτε ανεξάρτητη είναι, ούτε αμερόληπτη. Είναι ταξική, όπως και όλοι οι θεσμοί της αστικής εξουσίας, και δεν χρειάζεται την παρέμβαση από κανένα κόμμα για να λειτουργήσει υπέρ του κεφαλαίου. Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά, και οι καλύτεροι μάρτυρες είναι οι χιλιάδες απεργοί που έχουν μπει στο στόχαστρο των δικαστηρίων, για κάθε κινητοποίηση που κρίνεται παράνομη και καταχρηστική κατά παραγγελία των εργοδοτών.

Στην πραγματικότητα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια αντιπαράθεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αποπροσανατολιστική, στο ίδιο τσουβάλι με όλους τους καβγάδες ανάμεσά τους για να κρύψουν τη στρατηγική τους σύγκλιση στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτός ο κουρνιαχτός μαζί με την υπόθεση «Noor 1», τη «Βαρουφακειάδα», την τοποθέτηση της τέως προέδρου του Αρείου Πάγου στο γραφείο του πρωθυπουργού, τα σκάνδαλα και τις εξεταστικές επιτροπές, το διαρκές «βγάλ' τη σκούφια σου και βάρα με» που απευθύνει η κυβέρνηση στη ΝΔ και αντίστροφα, είναι ένα χρήσιμο και βολικό παραπέτασμα. Ταυτόχρονα αντανακλά και μια διαπάλη που συνδέεται με επιχειρηματικά συμφέροντα, ενώ δίνει τη δυνατότητα από τη μία στον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ως «θύμα» κάποιων «κέντρων», ρίχνοντας αλλού τις ευθύνες για τη βάρβαρη πολιτική του, και από την άλλη δίνει την ευκαιρία στη ΝΔ να εμφανίζεται ως πολέμια «αντιδημοκρατικών» πρακτικών...

Απέναντι σε όλα αυτά, ο λαός πρέπει να επαγρυπνά, καθώς γίνεται φανερό ότι όσο κλιμακώνεται η επίθεση του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των ενώσεών του, τόσο θα εντείνεται και η καταστολή από τον κρατικό μηχανισμό για να εμποδίζεται η αμφισβήτηση αυτού του δρόμου που γεννάει βάσανα και εξαθλίωση.