- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Μια μόλις βδομάδα μετά την επίσκεψη της Αμερικανίδας υφυπουργού, αρμόδιας για την ενεργειακή διπλωματία, Ρ. Ντόνιγκαν, στην Ελλάδα, η «Καθημερινή» έγραφε χτες πως η είσοδος της αμερικανικής «Exxon Mobil», του μεγαλύτερου πετρελαϊκού μονοπωλίου παγκοσμίως, στην ελληνική αγορά υδρογονανθράκων, είναι προ των πυλών και πως «η συμφωνία για στρατηγική συνεργασία με τα ΕΛΠΕ φαίνεται να είναι κλεισμένη εδώ και μήνες, και ο μοναδικός λόγος που καθυστερεί η υπογραφή της είναι οι κωλυσιεργίες στην ολοκλήρωση της διαδικασίας της παραχώρησης και υπογραφής συμβάσεων για τις τέσσερις από τις έξι περιοχές που έχουν παραχωρηθεί στα ΕΛΠΕ», προσθέτοντας ταυτόχρονα την τοποθέτηση του διευθύνοντα συμβούλου των ΕΛΠΕ στο πρόσφατο συνέδριο στους Δελφούς ότι «έχουμε καθυστερήσει πολύ και οι διαδικασίες θα πρέπει να επιταχυνθούν». Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τα ΕΛΠΕ έχουν και ποσοστό στη ΔΕΣΦΑ, για την οποία ο επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, απαντώντας σε σχετική ερώτηση «ξαναθύμιζε» χτες ότι «βασικό στοιχείο της διαπραγμάτευσης είναι η ιδιωτικοποίηση του», αποτυπώνοντας και έτσι τη σημασία που δίνουν ευρωπαϊκά μονοπώλια και θυγατρικές (π.χ. «Flyxus», «Transgaz», εσχάτως η ολλανδική «Gausine»), στο να πιάσουν «πόστα» στο κουβάρι των δρόμων μεταφοράς φυσικού αερίου. Αμφιβάλλει άραγε κανείς ότι στα τραπέζια των παζαριών ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα βρίσκεται το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας;
Μέρες που 'ναι, με τη συζήτηση για το μέλλον της ΕΕ να φουντώνει και την πρόταση για μια ΕΕ πολλών ταχυτήτων να δεσπόζει, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός εμφανίζονται ως θεματοφύλακες των ιδρυτικών «αξιών» της Ευρωένωσης, ζητώντας να είναι αυτές που θα κυριαρχήσουν στο δημόσιο διάλογο για το παρόν και το μέλλον της, πηγαίνοντας προς τη Σύνοδο της Ρώμης. Υπάρχουν όμως κάτι ...ατυχείς συμπτώσεις, που τσαλακώνουν τον οραματικό λόγο της κυβέρνησης. Οπως η απόφαση που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, σύμφωνα με την οποία τα κράτη - μέλη της ΕΕ δεν είναι υποχρεωμένα να εκδώσουν άδειες εισόδου σε πρόσφυγες που αιτούνται άσυλο επειδή κινδυνεύουν με βασανιστήρια ή απάνθρωπη μεταχείριση στις χώρες καταγωγής τους. Χώρες, πολλές απ' τις οποίες κυλιούνται στο αίμα εξαιτίας των επεμβάσεων όπου συμμετέχει ή πρωτοστατεί η ιμπεριαλιστική ΕΕ, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων της. Αλλωστε, αυτές ήταν πάντοτε οι «ιδρυτικές» της αρχές, όσο κι αν κάποιοι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να την εξωραΐσουν, για να βγάλουν λάδι την αντιλαϊκή της πολιτική, που και οι ίδιοι εφαρμόζουν και πιστά υπηρετούν.
«Συνεχίζουμε ασυμβίβαστα στο δρόμο του αγώνα που χάραξαν»: Το κάλεσμα απευθύνει η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ), του υπουργείου Εσωτερικών, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Μπορεί στην αρχή και στο τέλος του μηνύματός της η ΓΓΙΦ να θυμάται τους αγώνες των εργατριών της Νέας Υόρκης, στις 8 Μάρτη 1857, ακόμα και να αντιγράφει τα συνθήματα με τα οποία το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα απευθύνεται στις γυναίκες σήμερα. Ομως, στο κυρίως θέμα δεν χωρούν παρανοήσεις.
Οπως σπεύδει να διαβεβαιώσει, «το όραμά» της είναι «σύμφωνο με τις επιταγές της κυβέρνησής μας» και «εμπνέεται από τις αρχές της ελευθερίας, των δίκαιων ευκαιριών και της αλληλεγγύης». Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Μόνο που οι γυναίκες έχουν σήμερα τη δυνατότητα να δουν καθαρά σε τι συνίσταται αυτό το «όραμα»: Σε «ευκαιρίες» στο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα της φτώχειας και της ανεργίας, στις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο και την προσωρινή δουλειά χωρίς δικαιώματα. Σε «ελευθερία» που τις απαλλάσσει από τις άδειες μητρότητας, την Κοινωνική Ασφάλιση και τη συνταξιοδότηση, τα μέτρα προστασίας του οργανισμού τους.
Τελικά, με ένα μικρό «σκονάκι» στα συνθήματα, η Γενική Γραμματεία παίρνει «άριστα» στη στήριξη και την προώθηση της πολιτικής που τσακίζει τα δικαιώματα των γυναικών στη δουλειά με δικαιώματα, την προστασία της μητρότητας, τον ποιοτικό ελεύθερο χρόνο.
1857 Οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Υπολογίζεται ότι οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ' τους μισθούς των ανδρών. Αισθανόμενοι την απειλή μιας γενικευμένης εργατικής εξέγερσης, οι εργοστασιάρχες απαντούν με ομαδικές απολύσεις και εξαπολύουν τους «μπράβους», για να τρομοκρατήσουν τις εργάτριες που πρωτοστατούσαν στην απεργία. Παρά την τρομοκρατία, οι διαδηλώσεις εκείνης της μέρας, που βάφτηκαν με αίμα, χαρακτηρίστηκαν από το μέγεθος και τη μαχητικότητά τους. Η Β' διεθνής Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιέρωσε, μετά από πρόταση της επιφανούς προσωπικότητας του διεθνούς εργατικού κινήματος Κλάρας Τσέτκιν, τη μέρα της 8ης Μάρτη σαν Διεθνή Μέρα της Γυναίκας.
1921 Συνέρχεται το 10ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας (μπολσεβίκων), οι εργασίες του οποίου κράτησαν έως τις 16/3. Το 10ο Συνέδριο επεξεργάστηκε τις μεθόδους της οικοδόμησης του σοσιαλισμού με βάση τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), στερέωσε τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά, καθώς και τη συμμαχία των εθνοτήτων της σοβιετικής χώρας. Τέλος, αποτέλεσε σταθμό στην πάλη για την ενότητα του Κόμματος και την καταπολέμηση του φραξιονισμού.
1924 Η ελληνική κυβέρνηση (του Αλέξανδρου Παπαναστασίου) αναγνωρίζει τη σοβιετική εξουσία και συμφωνείται η επανάληψη των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας - ΕΣΣΔ.
1925 Κηρύσσεται πανελλαδική απεργία των σιδηροδρομικών κατά της απόφασης της κυβέρνησης να προβεί σε περικοπή των μισθών και απολύσεις. Σε ένδειξη αλληλεγγύης κατεβαίνουν σε απεργία και οι εργάτες βιομηχανίας επισιτισμού και ορισμένα καπνεργατικά σωματεία της Μακεδονίας. Η απεργία λύθηκε στις 24/3 με ήττα των σιδηροδρομικών. Πάνω από 2.000 σιδηροδρομικοί απολύθηκαν. Ωστόσο, ο αγώνας είχε αποτελέσματα. Βαθμιαία οι απολυθέντες επαναπροσλήφθηκαν. Το διάταγμα για την περικοπή των μισθών καταργήθηκε και τον Δεκέμβρη του 1925 καθιερώθηκε νέο μισθολογικό σύστημα με βάση τις αλλαγές στον τιμάριθμο.
1944 Τελειώνει η Μάχη της Κοκκινιάς μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους από την άλλη. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αποχωρούν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 34 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΛΑΣ, που είχε 8 νεκρούς και 20 τραυματίες.
1950 Η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει ότι κατέχει την ατομική βόμβα.
1970 Αποτυγχάνει απόπειρα της ΕΟΚΑ Β΄ να δολοφονήσει τον Πρόεδρο της Κύπρου, Μακάριο.
