Η ειδησεογραφία στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές κατέγραφε αποχωρήσεις απ' το Ποτάμι, προσχωρήσεις στο ΠΑΣΟΚ, συμφωνία συνεργασίας ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου, την εκφρασμένη πρόθεση πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής την Αννα Διαμαντοπούλου για τη συγκρότηση νέου φορέα, γενικότερα μια έντονη κινητικότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με τις συνολικότερες διεργασίες στο υπό αναμόρφωση αστικό πολιτικό σκηνικό.

Μια αναμόρφωση που συντελείται κάτω απ' την επίδραση των δυσκολιών στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα, τους προβληματισμούς για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και των διεθνών εξελίξεων, των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, των δυσκολιών στη συνοχή της ΕΕ και της ΟΝΕ, των αντιφάσεων του πλέγματος των διεθνών συμμαχιών που επιδιώκει η ελληνική αστική τάξη.

Σ' αυτό το πλαίσιο, η προσπάθεια ανασύνθεσης της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχτεί τα τελευταία χρόνια σε βασικό πυλώνα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας με τις ευλογίες και της ευρωενωσιακής, προφανώς δεν υπαγορεύεται από τις δημαγωγικές διακηρύξεις των πρωταγωνιστών της που ψαρεύουν στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Στην πραγματικότητα, επιδιώκεται η συγκρότηση ενός τρίτου πόλου ο οποίος - με δεδομένο το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ που δυσκολεύει το χώρο αυτό να παίξει έναν πιο αυτοτελή ρόλο - θα διαπραγματευτεί έναν αναβαθμισμένο ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Η διαπάλη και ταλάντευση που εκδηλώνεται αφορά στο αν θα αποτελέσει ως τρίτος πόλος προνομιακό συνομιλητή του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ. Ενα τμήμα του χώρου προκρίνει την υπό όρους συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, τάση που φαίνεται να υποστηρίζει και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ενα άλλο προκρίνει τη συμμαχία των λεγόμενων συνεπών ευρωπαϊκών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων με κορμό τη ΝΔ υπό τον Κ. Μητσοτάκη.

Κανείς απ' τους πρωταγωνιστές των εν λόγω διεργασιών δεν είναι άγνωστος στο λαό. Ισα - ίσα. Τους γνωρίζει απ' την καλή και την ανάποδη, αφού στο σύνολό τους σχεδόν υπηρέτησαν με ζήλο την αστική εξουσία, άσκησαν για χρόνια διαχείριση, πλήθος αντιλαϊκών μέτρων φέρουν τη σφραγίδα και υπογραφή τους. Μαζί με όλες τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις συμπίπτουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, που συνοπτικά αφορούν στα εξής ζητήματα: Πορεία ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας ως εμπορικού και ενεργειακού κόμβου. Αύξηση του ενεργού ρόλου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αποκατάσταση των θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου που έχουν υποστεί πλήγμα στα χρόνια της κρίσης.

Τίποτα απ' αυτά δεν αναιρείται απ' την ύπαρξη διαφορετικών απόψεων για ζητήματα διαχείρισης, πίσω από τα οποία πολλές φορές συγκαλύπτεται η συμφωνία σε βασικές επιλογές όπως η επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, η βαθύτερη συμμετοχή στα ΝΑΤΟικά σχέδια, η ανάγκη δημοσιονομικής χαλάρωσης για μεγαλύτερη κρατική στήριξη στα επενδυτικά σχέδια του κεφαλαίου. Ούτε αναιρείται η στρατηγική ταύτιση από αντιθέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της αστικής τάξης και διαπερνούν και τα κόμματά της π.χ. για τις προτεραιότητες στήριξης κλάδων της καπιταλιστικής οικονομίας όσο και τις επιλογές και ιεραρχήσεις στις διεθνείς συμμαχίες του κεφαλαίου.

Τα σχέδια απόσπασης ενεργού λαϊκής στήριξης στη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, πρέπει να αποτύχουν παταγωδώς. Να αντιμετωπιστούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται ότι το ανακάτεμα της τράπουλας θα φέρει θετικές για το λαό εξελίξεις. Η αστική τάξη διατάσσει και αναδιατάσσει το πολιτικό της προσωπικό αναλόγως των αναγκών και συμφερόντων της που σε κάθε περίπτωση υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όπως άλλωστε αποδεικνύει και το πρόσφατο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός να γυρίσει την πλάτη σε διεργασίες ισχυροποίησης του συστήματος που τον τσακίζει, να μην υπακούσει σε κελεύσματα συναίνεσης που αξιώνουν ουσιαστικά να βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, να χαράξει δική του ρότα σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.