Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια την περασμένη Παρασκευή

Απέναντι στην επίθεση που κλιμακώνεται σε όλα τα μέτωπα από το κεφάλαιο και τα κόμματά του, το ΠΑΜΕ απευθύνει κάλεσμα στην εργατική τάξη και στις συνδικαλιστικές της οργανώσεις για «διαρκή, ανυποχώρητο αγώνα με διεκδικητικό πνεύμα» απέναντι στη μείωση της απαιτητικότητας των εργαζομένων και στη λογική του συμβιβασμού με τα ελάχιστα, που καλλιεργούν τα αστικά κόμματα και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Η προετοιμασία που κάνουν τα ταξικά συνδικάτα, δεν αποσκοπεί μόνο στο να αντιμετωπιστεί οργανωμένα και από καλύτερες θέσεις ο νέος γύρος της επίθεσης. Στόχος είναι να δυναμώσει η συσπείρωση στο ρεύμα που παλεύει για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, ιδιαίτερα αυτών που ψηφίστηκαν από το 2010 και μετά, για την κάλυψη των απωλειών σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Σήμερα που υπάρχει πλέον πείρα από την κυβερνητική εναλλαγή, σήμερα που φανερώνεται πιο καθαρά πως κανένας κλάδος και κανένα σωματείο μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ενιαία κι οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας, το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους, να επιλέξουν και να χρησιμοποιήσουν την πιο ουσιαστική και δυναμική επιλογή που βρίσκεται σε αδράνεια.

Να επιλέξουν χωρίς άλλη καθυστέρηση και αναστολές το δρόμο της οργάνωσης στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους, το δρόμο της σύγκρουσης με τη μεγαλοεργοδοσία κάθε κλάδου, με τις εργοδοτικές οργανώσεις και το πολιτικό τους προσωπικό. Για να γεννηθούν εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης παντού. Να μεγαλώσει ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων, να πυκνώσουν οι γραμμές των σωματείων με νέους εργάτες, με εργάτες που βρίσκονται μπροστά στους αγώνες. Για να γίνει αποφασιστικό βήμα στην ανασύνταξη του κινήματος, στο δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας.

Στην κατεύθυνση αυτή θα συμβάλλει και η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, που όπως ανακοινώθηκε από την Εκτελεστική Γραμματεία, θα γίνει στις 19 και 20 Νοέμβρη στην Αθήνα, στο ΣΕΦ. Το ΠΑΜΕ βάζει στόχο να αποτελέσει αυτή η Συνδιάσκεψη γεγονός για το εργατικό κίνημα, να δώσει νέα ώθηση στις γραμμές του, στη συνολική πάλη για την αλλαγή των αρνητικών συσχετισμών που παραμένουν στο συνδικαλιστικό κίνημα, στον ταξικό προσανατολισμό του.

Βδομάδα εξελίξεων είναι αυτή που ξεκινά αύριο στο μέτωπο των Εργασιακών. Την Τρίτη, στα γραφεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και κυβέρνηση στήνουν φιέστα για να διαφημίσουν την πρόταση Γιούνκερ για τον «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων».

Πρόκειται για το περιτύλιγμα ενός σχεδίου κατοχύρωσης των ανατροπών που έχουν γίνει πανευρωπαϊκά τα τελευταία χρόνια στην αγορά εργασίας, με το πρόσχημα της θεσμοθέτησης ενός μίνιμουμ κοινών κανόνων για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο των ανατροπών που έχουν ήδη συντελεστεί, κυρίως με την επέκταση της ελαστικότητας και της ευελιξίας.

Ακολουθεί την ερχόμενη Παρασκευή και το Σάββατο (16 και 17 Σεπτέμβρη) η διάσκεψη που οργανώνει το υπουργείο Εργασίας, με καλεσμένους υπουργούς από τα κράτη - μέλη της ΕΕ, εργατοπατέρες από τα ευρωπαϊκά συνδικάτα και τη ΓΣΕΕ, με στόχο να διαφημίσουν όλοι μαζί το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και τις «βέλτιστες πρακτικές», βάσει των οποίων σχεδιάζει να νομοθετήσει η κυβέρνηση τους επόμενους μήνες.

Εως τότε, δεν είναι καθόλου απίθανο να έχει δοθεί στη δημοσιότητα και το πόρισμα της «επιτροπής των ειδικών» που συνέστησε η κυβέρνηση, προκειμένου να επεξεργαστεί τους άξονες της αντεργατικής μεταρρύθμισης. Οπως αποκάλυψε ο Ι. Κουκιάδης, μέλος της Επιτροπής, στην εκδήλωση που διοργάνωσε την περασμένη Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη η ΓΣΕΕ με αφορμή τη ΔΕΘ, το πόρισμα αναμένεται να παραδοθεί στον υπουργό Εργασίας την ερχόμενη βδομάδα.

Ενδιαφέρον, πάντως, είχαν και άλλα που είπε ο Ι. Κουκιάδης στη συγκεκριμένη εκδήλωση. Οπως για παράδειγμα ότι «εδώ και δύο δεκαετίες, όλες οι ευρωπαϊκές νομοθεσίες μεταρρυθμίζονται με ανατροπές για τα εργασιακά και κανένας δεν ξέρει ποιο είναι το μέλλον της εργασίας», δίνοντας επί της ουσίας το στίγμα των «βέλτιστων πρακτικών» που έχει κατοχυρώσει το κεφάλαιο στα κράτη - μέλη της ΕΕ, με αντεργατικά μέτρα που κλιμακώνονταν πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης.

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι τα βασικά κριτήρια με τα οποία συντάσσεται το πόρισμα είναι το τι ισχύει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες για τις εργασιακές σχέσεις και «οι πιο αποτελεσματικές βέλτιστες πρακτικές», που θα ληφθούν σοβαρά υπόψη. Για να χρυσώσει το χάπι, πρόσθεσε ότι «θα πρέπει να απομονωθούν οι ακραίες εκδοχές που υπάρχουν σε ορισμένες χώρες για τα φλέγοντα θέματα των Συλλογικών Συμβάσεων, των ομαδικών απολύσεων και των απεργιών».

Παραδέχτηκε επίσης ότι η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας «δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά ευρωπαϊκό», σημειώνοντας ότι σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν περίπου 19 εκατ. ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι. Στο διά ταύτα, ζήτησε στην επικείμενη διαπραγμάτευση να διαμορφωθούν «νέοι όροι προστασίας των εργαζομένων», επειδή το φαινόμενο της αύξησης της μερικής απασχόλησης, της εκ περιτροπής εργασίας και της συνεχούς ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων «έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις».

Επί της ουσίας, η άποψή του «κουμπώνει» με το σχέδιο της Κομισιόν για τον «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων». Επαληθεύει ότι η τάση για παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας θα συνεχιστεί και ότι τα επιτελεία της ΕΕ μελετούν ορισμένα μέτρα, ώστε από τη μια να καθυστερήσει όσο γίνεται η μαζική φτωχοποίηση από τη γενικευμένη ευελιξία στην αγορά εργασίας και από την άλλη να διασφαλιστούν ορισμένοι στοιχειώδεις κοινοί όροι στον ανταγωνισμό μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων ενός κλάδου, ή μεταξύ διαφορετικών κλάδων.

Υπάρχει ένα σημείο στην τοποθέτηση του Ι. Κουκιάδη που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο από τους εργαζόμενους: Η εμμονή του στη σημερινή διάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος και στην αποτελεσματικότητα της πάλης στο εθνικό πεδίο. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, ο τίτλος της παρέμβασής του στην εκδήλωση της ΓΣΕΕ στη Θεσσαλονίκη, ήταν «Η αναζήτηση νέας στρατηγικής των συνδικάτων για την αντιμετώπιση των σύγχρονων προκλήσεων».

Ανάμεσα σε άλλα, ο Ι. Κουκιάδης είπε ότι «οι απεργίες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων σε εθνικό επίπεδο έχουν έως μηδαμινό αποτέλεσμα. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται διεθνοποίηση των αγώνων αλλά και των διαπραγματεύσεων. Αυτά τα δύο στοιχεία πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα των συνδικάτων».

Τοποθετήσεις όπως αυτή συνδράμουν τη γενικότερη προσπάθεια να απαξιωθούν οι εργατικοί αγώνες και κυρίως η απεργία, ενισχύοντας την άποψη περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων που διακινεί ευρέως στους χώρους δουλειάς η εργοδοσία, η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστές τους.

Το γεγονός, εξάλλου, ότι αυτά λέγονται από ένα μέλος της επιτροπής που ανέλαβε να γνωμοδοτήσει για τα Εργασιακά, προκαταλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό και το σκεπτικό με το οποίο θα προσπαθήσει να δικαιολογήσει η κυβέρνηση ενδεχόμενες αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, στη λειτουργία και στη δομή των συνδικάτων, ακόμα και στο δικαίωμα της απεργίας.

Τέλος, το επιχείρημα της «διεθνοποίησης της πάλης» δεν έχει στόχο, βέβαια, να αναδείξει την αναγκαιότητα του συντονισμού και της κοινής δράσης των εργαζομένων σε όλα τα κράτη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, στα μονοπώλια και στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους, αλλά να απαξιώσει το εθνικό πεδίο της ταξικής πάλης, το καθήκον δηλαδή της εργατικής τάξης να οργανώνεται και να παλεύει πρώτα και κύρια ενάντια στην αστική τάξη της χώρας της, μέχρι την ανατροπή της. Η εγκατάλειψη αυτής της γραμμής στο κίνημα των εργαζομένων είναι βούτυρο στο ψωμί του κεφαλαίου...