Ο «ρεαλιστικός οδικός χάρτης για την ανάκαμψη της οικονομίας και την απομείωση των βαρών», που παρουσίασε από τη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός, είναι ένα σχέδιο προσαρμοσμένο στους στόχους του κεφαλαίου και περιγράφει τις βασικές επιδιώξεις του για τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Ταυτόχρονα, είναι μια παγίδα για το λαό, προκειμένου να στρατευθεί ή να τηρήσει στάση αναμονής απέναντι στο στόχο της ανάκαμψης, με τη φρούδα προσμονή ότι κάτι μπορεί να αλλάξει για τον ίδιο.

Σε κάθε περίπτωση, ο προγραμματισμός που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ έχει το ίδιο ταξικό - αντιλαϊκό πρόσημο με τον απολογισμό της πρώτης και δεύτερης θητείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έκανε στην ίδια ομιλία.

Ετσι, για το λαό, η πιο «εμβληματική» μεταρρύθμιση που παρουσίασε ήταν το πρόγραμμα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, ενώ για το κεφάλαιο στέγνωσε κυριολεκτικά το στόμα του να αναλύει τη λίστα με όσα πρόσφερε έως τώρα η κυβέρνηση και όσα σχεδιάζει από εδώ και πέρα.

Στα «βήματα» που περιλαμβάνει ο «οδικός χάρτης» της κυβέρνησης, ο Αλ. Τσίπρας απαρίθμησε σαν πρώτο «να κλείσει σύντομα και με θετικό πρόσημο η 2η αξιολόγηση». Αυτό πρακτικά σημαίνει να δρομολογηθούν και να επιταχυνθούν όλες οι ανατροπές που προβλέπει για τους επόμενους μήνες το μνημόνιο, μεταξύ αυτών και η μεταρρύθμιση στα Εργασιακά.

Η κυβέρνηση ξέρει ότι σ' αυτό το μέτωπο, δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα με τους εργαζόμενους. Ξέρει επίσης ότι στο 3ο μνημόνιο συμφώνησε να νομοθετήσει με τρόπον τέτοιο, που να μην υπάρχει επιστροφή σε προηγούμενο θεσμικό καθεστώς.

Επομένως, οι κορόνες του πρωθυπουργού ότι «η κατοχύρωση και η εφαρμογή στην πράξη των συλλογικών διαπραγματεύσεων αποτελούν θεμελιώδη προϋπόθεση για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στη χώρα μας» είναι κενό γράμμα και εμπαιγμός.

Πολύ περισσότερο, που η κυβέρνηση προβάλλει σαν «ακατάβλητο σύμμαχο» στη διαπραγμάτευση «το ευρωπαϊκό κεκτημένο», τη ζούγκλα δηλαδή στην αγορά εργασίας, που κυριαρχεί σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Δεύτερο βήμα είναι «να οριστικοποιηθούν τα μέτρα και οι τρόποι ελάφρυνσης του χρέους» και παράλληλα «να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων της ΕΚΤ, που θα αποτελέσει καταλυτικό γεγονός για τη μείωση του κόστους δανεισμού».

Η απομείωση του χρέους και η αποκατάσταση ενός χαμηλότερου κόστους δανεισμού για το κράτος δεν θα γίνει χωρίς νέα μέτρα για το λαό. Η επίτευξη των στόχων για τα «αιματοβαμμένα» πρωτογενή πλεονάσματα είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Αλλά και τότε, κανένα όφελος δεν πρόκειται να δει η εργατική - λαϊκή οικογένεια, αφού το όποιο «περίσσευμα» στον κρατικό προϋπολογισμό θα κατευθυνθεί στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.

Σ' αυτούς απευθύνεται η κυβέρνηση, περιγράφοντας και το τέταρτο βήμα, που είναι «να καταφέρει η ελληνική οικονομία να καταγράψει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που όλοι προβλέπουν για το 2017» και στη συνέχεια να κάνει «το άλμα σε μια βιώσιμη και διαρκή ανάπτυξη».

Η κατακλείδα στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα ήταν η αναφορά του σε «ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο - κάλεσμα προς τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου (...) ένα σχέδιο που οικοδομεί πλατιές και σταθερές κοινωνικές συμμαχίες στην κοινή εθνική προσπάθεια». Κλείνει το μάτι στο κεφάλαιο και του λέει ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η ικανότερη να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, με τις μικρότερες δυνατές «αναταράξεις».

Στο χέρι του λαού είναι να χαράξει το δικό του σχέδιο, σε αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την κυβέρνηση και τα κόμματά τους. Οχι μόνο για να εμποδίσει τα νέα μέτρα, αλλά και να βγει στην αντεπίθεση.