Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 20/4, στην κατάμεστη αίθουσα «Ναπολέων Σουκατζίδης» του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, η εκδήλωση της ΤΕ Ηρακλείου της ΚΟ Κρήτης του ΚΚΕ με θέμα «130 χρόνια από την Πρωτομαγιά: Εμπνεόμαστε - Διδασκόμαστε - Συνεχίζουμε. Για την Εργατική Εξουσία, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό».

Η εκδήλωση άνοιξε με μουσικοθεατρικό αφιέρωμα σε Πρωτομαγιές που αποτέλεσαν βασικούς σταθμούς του αγώνα της εργατικής τάξης της χώρας μας. Ταυτόχρονα, το αφιέρωμα ανέδειξε τα πρόσωπα των κομμουνιστών ηρώων Ναπολέοντα Σουκατζίδη, που εκτελέστηκε την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή, Στρατή Περγαλίδη, που δολοφονήθηκε τον Ιούνη του 1947, και Χρήστου Καρανταή, που εκτελέστηκε την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1955 στις φυλακές Αλικαρνασσού.

Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο Βαγγέλης Σοφίου, μέλος του ΤΓ Ηρακλείου του ΚΚΕ, που μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο περιεχόμενο της εκδήλωσης και την προσπάθεια που γίνεται να αναδειχθούν οι ιστορικές καταβολές του Κόμματος στην εργατική τάξη του νομού Ηρακλείου και τη συμβολή του στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος.

Για την Πρωτομαγιά, σημείωσε ότι η μέρα αυτή «είναι για όλη την εργατική τάξη μέρα μνήμης, αλλά κυρίως μέρα ευθύνης για το πώς ο κάθε εργάτης και η κάθε εργάτρια θα πάρουν μέρος στην οργάνωση της ταξικής πάλης, για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας. Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα και να ικανοποιηθούν οι συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες της εργατικής και λαϊκής οικογένειας».

Αναφερόμενος στους τρεις ήρωες κομμουνιστές στους οποίους ήταν αφιερωμένη η εκδήλωση, ο ομιλητής σημείωσε μεταξύ άλλων:

«"...Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ... Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει...": Με αυτά τα λόγια χαραγμένα στο μυαλό και την καρδιά τους και γραμμένα στα στερνά τους σημειώματα, τα οποία πετούσαν στη διαδρομή, οι 200 κομμουνιστές πήραν το δρόμο από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944.

Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης, στέλεχος του ΚΚΕ. "Ο άνθρωπος που πάντα γελούσε", σύμφωνα με τον Θέμο Κορνάρο.

Ο Σουκατζίδης, ως πρόεδρος της Ενωσης Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου, είχε σημαντική συμβολή στο εργατικό κίνημα στο Ηράκλειο. Ηταν ανάμεσα στους 5 κομμουνιστές προέδρους Σωματείων και στελέχη του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, που συνελήφθησαν το Μάη του 1936 από την Ασφάλεια και εκτοπίστηκαν από το αστικό κράτος στον Αϊ-Στράτη.

Η τότε δράση του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου ήταν καρφί στο μάτι του συστήματος. Είχε προηγηθεί τον Αύγουστο του 1935 η μεγαλειώδης νικηφόρα απεργία των σταφιδεργατών, το αίτημα του Εργατικού Κέντρου για ελεύθερη διακίνηση και κυκλοφορία του "Ριζοσπάστη", μετά την απαγόρευσή του, που είχε στόχο να αποκόψει την εργατική τάξη από το Κόμμα της, το ΚΚΕ.

(...) Η καπιταλιστική κρίση του 1929 - 1932 και η έκφρασή της στην οικονομική κατάσταση του λαού μας πυροδότησαν πολλούς τέτοιους αγώνες και απεργίες τη δεκαετία του '30.

Είναι αυτοί οι αγώνες που άνδρωσαν και πολιτικά το κίνημα στο Ηράκλειο, ανέδειξαν στο Κόμμα και το κίνημα άξια στελέχη, δοκιμασμένα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες.

(...) Παιδί αυτής της γενιάς ο Σουκατζίδης, όπως και χιλιάδες άλλοι κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές, θα μπορούσε να διαλέξει τη φυγή, τη ζωή, αρκούσε άλλωστε μία απλή δήλωση. Προτίμησε, όμως, το θάνατο, καταθέτοντας στη μακρόχρονη πάλη της εργατικής τάξης τη ζωή του και το παράδειγμά του.

Τον Οκτώβρη του 1944, η εργατική τάξη του Ηρακλείου με πρωτοβουλία του ΚΚΕ ανασυντάσσει τις δυνάμεις της με την ανασυγκρότηση του Εργατικού Κέντρου.

Κυρίαρχη μορφή σε αυτή την προσπάθεια ο κομμουνιστής και μετέπειτα πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου Στρατής Περγαλίδης, ο οποίος με εντολή του Κόμματος αναλαμβάνει την πρώτη ευθύνη στην ανασυγκρότηση του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου.

Εισηγείται την αναδιοργάνωσή του και απευθύνει κάλεσμα - πρόσκληση στα σωματεία για συσπείρωση, διαδικασία μέσα από την οποία μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.

(...) Είναι χαρακτηριστική η εισήγηση του Περγαλίδη προς την Κομματική Οργάνωση Ηρακλείου του ΚΚΕ στις 25 Οκτώβρη 1944, αμέσως μετά τις αρχαιρεσίες του Εργατικού Κέντρου, και την εκλογή του ως προέδρου. Στέκεται ιδιαίτερα και στη "Συνεργατική", τη συμμαχία δηλαδή των εργατών με τα φτωχομεσαία στρώματα, ως απαραίτητη προϋπόθεση για το Σοσιαλισμό.

(...) Η ταξικά προσανατολισμένη δράση του εργατικού κινήματος στο Ηράκλειο την περίοδο 1944 - 1947 έβγαλε πιο καθαρά στην επιφάνεια το ταξικό μίσος που επιδεικνύει η αστική τάξη για να διασφαλίσει την εξουσία της σε αυτές τις συνθήκες όξυνσης.

Στις 12 Ιούνη του 1947, ο Περγαλίδης συλλαμβάνεται. Μια μέρα μετά, η Αστυνομία εξαπολύει δολοφονική επίθεση κατά των επιτροπών των σωματείων που είχαν συγκεντρωθεί στη Νομαρχία για να απαιτήσουν την απελευθέρωσή του.

Πέφτει νεκρός ο Χρήστος Χατζηγεωργίου, πρόεδρος των υποδηματεργατών και ο μικρός του αδερφός, Κώστας Χατζηγεωργίου.

Στις 14 Ιούνη του 1947, ο Στρατής Περγαλίδης δολοφονείται από βασανιστήρια στην Ασφάλεια Ηρακλείου.

Θύμα των εγκλημάτων της αστικής τάξης εκείνης της περιόδου (σ.σ. μετεμφυλιακά) ήταν και ο Χρήστος Καρανταής, στέλεχος του ΚΚΕ, ο τελευταίος πολιτικός κρατούμενος που εκτελέστηκε στις φυλακές Αλικαρνασσού, παραμονές της Πρωτομαγιάς του 1955.

Ο Χρήστος Καρανταής ήρθε με κομματική αποστολή στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1952 και συνελήφθη το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους από προδοσία. Κράτησε παλικαρίσια στάση. "Είμαι κι εγώ απ' τη γενιά των Μπελογιάννηδων", είπε μπροστά στους στρατοδίκες. "Αρνούμαι την κατηγορία του κατασκόπου. Ηρθα στην πατρίδα να αγωνιστώ για την ανεξαρτησία και την ειρήνη"».

Και συνέχισε ο ομιλητής: «Ποιο ήταν εκείνο που τροφοδότησε με τόση δύναμη χιλιάδες και χιλιάδες Μπελογιάννηδες, ώστε να αντιμετωπίσουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο στην εκατοντάχρονη Ιστορία του Κόμματός μας; Χωρίς αμφιβολία, ήταν το όραμα για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία αληθινής ελευθερίας. Ηταν η πίστη ότι αυτά θα γίνουν πραγματικότητα. Αυτή ακριβώς η ακατανίκητη υπεροχή του κομμουνιστή να προσηλώνεται, να αφοσιώνεται και να θυσιάζεται όταν χρειαστεί, στην πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά του κεφαλαίου, εκφράζει τον τρόμο των αντιπάλων μας.

Σήμερα, στις νέες γενιές αγωνιστών δεν μπαίνουν διλήμματα όπως "δήλωση ή τη ζωή σου". Ομως, καθημερινά, μπροστά σε κάθε αγωνιστή μπαίνουν δεκάδες άλλα, όπως αν αντέχει να συνεχίσει ένα δύσκολο δρόμο που σε κάποια φάση της ζωής του επέλεξε, αν αξίζει να διακινδυνεύσει τη δουλειά του και άλλα πολλά. (...) Σε συνθήκες ανεπτυγμένης αστικής δημοκρατίας, όπου οι εξελίξεις είναι αργόσυρτες και οι δυνατότητες ενσωμάτωσης, εξαγοράς, αποπροσανατολισμού ριζοσπαστικών συνειδήσεων μεγαλώνουν στο όνομα του ρεαλισμού. Σε συνθήκες που εντείνεται η πίεση στο Κόμμα να ενδώσει με τη συμμετοχή του σε κυβερνήσεις στήριξης της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Να προδώσει τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, να αποκλίνει μια για πάντα από το Πρόγραμμά του την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Το ΚΚΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι!

Σήμερα είμαστε ακόμα πιο δυνατοί!

Εχουμε ακατανίκητα όπλα. Είμαστε πεισμένοι: Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας αλλαγών, ανατροπών, νέων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

(...) Ετσι τιμάμε τα 100 χρόνια ηρωικής ζωής και δράσης του Κόμματός μας με το λαό για το σοσιαλισμό.

Ετσι τιμάμε τη μνήμη και την προσφορά των συντρόφων μας που αψήφησαν το θάνατο, όπως ο Ναπολέων Σουκατζίδης, ο Στρατής Περγαλίδης, ο Χρήστος Καρανταής.

Γιατί μόνο το ΚΚΕ μπορεί και διαπαιδαγωγεί γενιές και γενιές πρωτοπόρων αγωνιστών, μπροστάρηδες στην πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, για το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό».