Μέσα στο συνολικότερο διαγκωνισμό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για τα μάτια του κεφαλαίου, κομβικό στοιχείο συνιστά ο ανταγωνισμός τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να εγκλωβίζει τους εργαζόμενους πίσω από τους «εθνικούς στόχους» που ιεραρχεί κάθε φορά η εγχώρια αστική τάξη, με πρώτο και... «καλύτερο» βέβαια τον αντιλαϊκό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Σε ό,τι αφορά τα συνολικότερα συμφέροντα του κεφαλαίου, ο εν λόγω ανταγωνισμός ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ λειτουργεί στην πραγματικότητα ως... άμιλλα που συνεισφέρει στον κοινό τους στόχο, αφού και οι δυο τους, μαζί με όλα τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης και τα επιτελεία του συστήματος, πασχίζουν να συντηρήσουν την απάτη ότι ο λαός έχει να ωφεληθεί από την ανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών. Ολοι μαζί καλούν το λαό να «βάλει πλάτη», να στρατευτεί κάτω από την ξένη σημαία της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όταν αυτός ακριβώς ο στόχος του κεφαλαίου προϋποθέτει όχι μόνο τη διατήρηση όλων των βάρβαρων μέτρων που έχουν παρθεί μέχρι σήμερα, αλλά και την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Σε αυτό το πλαίσιο, η πιο χαρακτηριστική διατύπωση του τελευταίου διαστήματος ανήκει σίγουρα στον πρόεδρο της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος απηύθυνε προς το λαό κάλεσμα σε... «διαταξικό αγώνα», μιλώντας για «κοινά συμφέροντα» εργαζομένων και κεφαλαίου, ενώ η κυβέρνηση από την πλευρά της καλεί το λαό να υπομείνει την αντιλαϊκή επίθεση που προωθεί, αναπαράγοντας διαρκώς το γνωστό παραμύθι με το «φως στην άκρη του τούνελ»...

«Η χώρα είναι σε κρίσιμη καμπή» επαναλάμβανε διαρκώς στην ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Τετάρτη ο Αλ. Τσίπρας και συμπλήρωνε: «Θα την ξεπεράσουμε αυτήν την καμπή, παρά τις δυσκολίες και παρά τις αντιξοότητες (...) Θα περάσουμε έναν κρίσιμο κάβο και θα ανοίξει η πολύ κρίσιμη συζήτηση για την απομείωση του χρέους».

Στο ίδιο μήκος κύματος, σε συνέντευξή του στο «Euronews», ανέφερε ότι «η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο κατώφλι της εξόδου από την κρίση» και άρα «πρέπει να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις». Προτροπή που θεωρητικά απευθύνεται στους δανειστές, στην πραγματικότητα όμως απευθύνεται στο λαό, λέγοντάς του ουσιαστικά ότι η «σωστή απόφαση» είναι να αποδεχτεί και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να περάσει το «κατώφλι της εξόδου από την κρίση».

Μην μπορώντας, μάλιστα, να «κουκουλώσει» τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων που προωθεί η κυβέρνησή του, ο Αλ. Τσίπρας επιστρατεύει το γνωστό παραμύθι: Χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του το Σάββατο 16/4 στην ΕΡΤ1, μίλησε για έναν αγώνα δρόμου όπου έχει διανυθεί το 90% της απόστασης και έχει απομείνει ένα δύσκολο 10%, αλλά... «υπάρχει το τέρμα μπροστά».

«Η Ελλάδα είναι στο τέλος μιας δύσκολης προσαρμογής, οι δείκτες δείχνουν πορεία οικονομικής ανάπτυξης, σε όλους είναι φανερό ότι μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο» συνέχισε, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι όπου να 'ναι τελειώνουν τα βάσανα του λαού και από 'κει και μετά η... «Ελλάδα» γενικώς, κεφάλαιο και εργαζόμενοι μαζί, θα απολαμβάνουν μια «νέα περίοδο»...

Μόνο που οι «κρίσιμοι κάβοι» του κεφαλαίου για τους οποίους μιλά ο πρωθυπουργός, όπως τα παζάρια για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους, καθώς και συνολικότερα ο «αναπτυξιακός σχεδιασμός» τον οποίον προωθεί η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, όπως π.χ. ο νέος «αναπτυξιακός νόμος», οι ιδιωτικοποιήσεις, οι κάθε είδους κρατικές ενισχύσεις, φοροαπαλλαγές κ.ο.κ. στους επιχειρηματικούς ομίλους για τη στήριξη της «εξωστρέφειας» και των «δυναμικών κλάδων», συνεπάγονται νέα βάρη στην πλάτη του λαού, νέα αντιλαϊκά μέτρα, που θα πατήσουν πάνω σε όλα αυτά που έχουν παρθεί και θα διατηρηθούν στο ακέραιο. Τα «εφεδρικά πακέτα» που έρχονται να προστεθούν στα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα για να πιαστούν οι στόχοι του κεφαλαίου, όπως και το νέο μνημόνιο που «ψήνεται» προκειμένου να συμμετάσχει και το ΔΝΤ στο «ελληνικό πρόγραμμα», είναι χαρακτηριστικά...

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ξανασερβίρει το παραμύθι με το «φως στην άκρη του τούνελ», ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, πασχίζει να συντηρήσει τον αντίστοιχο μύθο περί «κοινών» συμφερόντων εργαζομένων και κεφαλαίου.

«Στην πολιτική του διχασμού», σημείωσε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Real News, «εμείς αντιπαραθέτουμε την ανάγκη για ομοψυχία, διαταξικό αγώνα, συμφωνία των γενεών. Εμείς επιδιώκουμε ο άνεργος, ο εργαζόμενος και ο επιχειρηματίας να κατανοήσουν ότι το συμφέρον τους από την έξοδο από την κρίση είναι κοινό».

«Ντύνει», μάλιστα, το παραπάνω κάλεσμα και με τον όρο της «συμφωνίας αλήθειας», κατά τα παλαιότερα αντίστοιχα καλέσματα των αστικών κομμάτων για «νέα κοινωνικά συμβόλαια», «νέες κοινωνικές συμφωνίες» κ.ο.κ.: «Εμείς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις», λέει, «για μια "συμφωνία αλήθειας" όλων των Ελλήνων, για να πάμε την οικονομία και την κοινωνία μας μπροστά».

Για το τι περιλαμβάνει, βέβαια, αυτή η «συμφωνία αλήθειας» και αυτός ο «διαταξικός αγώνας», πέρα από τα αντιλαϊκά πεπραγμένα των κυβερνήσεων της ΝΔ όλα τα προηγούμενα χρόνια, είναι χαρακτηριστικά και όσα λέει ο Κυρ. Μητσοτάκης για το από 'δω και πέρα...

Χαρακτηριστικά, καλεί το λαό να αποδεχτεί ως δεδομένο ότι «το τρίτο μνημόνιο του κ. Τσίπρα η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να το εφαρμόσει», τον καλεί, δηλαδή, να αποδεχτεί μοιρολατρικά την κλιμακούμενη αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Ακόμα παραπέρα, αναφέρει ότι για να «αυξήσουμε με διατηρήσιμο τρόπο την πίτα της εθνικής οικονομίας», χρειάζεται «τολμηρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων», «μείωση κρατικών δαπανών» και «σταθερή βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος».

Σε απλή μετάφραση: Για να ανακάμψουν τα κέρδη του εγχώριου κεφαλαίου, χρειάζεται κλιμάκωση και επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, παραπέρα πετσόκομμα των όποιων κρατικών δαπανών έχουν απομείνει για την κάλυψη εργατικών - λαϊκών αναγκών και ακόμα παραχώρηση προς το μεγάλο κεφάλαιο κάθε είδους κρατικών ενισχύσεων, προνομίων, φοροαπαλλαγών, «κινήτρων», με παράλληλο χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων...

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, σύσσωμα τα αστικά κόμματα και επιτελεία, λανσάρουν στοχοπροσηλωμένα τις αγωνίες και τους «κάβους» του κεφαλαίου, ως αγωνίες και «κάβους» του λαού. Μαζί καλλιεργούν την αυταπάτη ότι από την όποια καπιταλιστική ανάκαμψη θα «ανασάνει» και ο λαός, μαζί αναπαράγουν και μια σειρά από κάλπικες θεωρίες ότι για τα δεινά του λαού φταίει η διαφθορά, η λάθος διαπραγματευτική τακτική, το «σκληρό» ΔΝΤ, ο «άκαμπτος» Σόιμπλε και πάει λέγοντας... Οτιδήποτε άλλο, δηλαδή, εκτός από το ίδιο το κεφάλαιο και το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Ο λαός, όμως, έχει πια πείρα από πολλές παραλλαγές του παραμυθιού για το «φως στο βάθος του τούνελ» που μετά... «θα ζήσουμε όλοι μας καλά». Κάθε μέρα που περνά - στο φόντο μάλιστα και των εκτιμήσεων όλων των αστικών επιτελείων για «αυξανόμενους κινδύνους» για τους ρυθμούς ανάπτυξης στην παγκόσμια οικονομία - επιβεβαιώνεται όλο και πιο ανάγλυφα ότι τα αντιλαϊκά μέτρα για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι «βαρέλι δίχως πάτο». Επιβεβαιώνεται ότι δεν είναι προσωρινά, αλλά έρχονται για να μείνουν, γιατί αυτό επιτάσσουν οι ανάγκες των μονοπωλίων, εξ ου και υλοποιούνται σε όλα τα κράτη της ΕΕ, με... κουαρτέτα ή χωρίς.

Γι' αυτό και ο λαός, κόντρα σε όσους του πασάρουν τις σημαίες των «διαταξικών αγώνων» και των «εθνικών στόχων» του κεφαλαίου, πρέπει να προτάξει στην πάλη του τα δικά του συμφέροντα, να σηκώσει τις δικές του σημαίες, ενάντια στον πραγματικό του αντίπαλο, το κεφάλαιο, τις λυκοσυμμαχίες και την εξουσία του.