Από παλιότερη απεργιακή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ

Παρουσιάζουν τη μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό σαν μια «δίκαιη» μεταρρύθμιση, που φορτώνει τάχα τα βάρη του συστήματος στους πιο εύπορους και απαλύνει τους πιο αδύναμους. Είναι ψέμα και κοροϊδία. Εκτός του ότι μειώνονται παλιές και νέες συντάξεις, κύριες και επικουρικές, οι εισφορές αυξάνονται και καταργούνται τα κατώτερα όρια των συντάξεων, μαζί και η 15ετία, εκτός του ότι καταργείται το ΕΚΑΣ και εξαϋλώνονται ακόμα και οι συντάξεις αναπηρίας, η νέα δομή του συστήματος που «χτίζει» με τη μεταρρύθμιση η κυβέρνηση, κάνει κάτι ακόμα πιο σημαντικό για τη μεγαλοεργοδοσία:

Επιχειρεί να κλείσει τελεσίδικα κάθε συζήτηση από την πλευρά της σημερινής και των επόμενων κυβερνήσεων για την ανάκτηση έστω και ενός μέρους των απωλειών που είχαν ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι τα περασμένα χρόνια, πολλές από τις οποίες βαφτίστηκαν τότε «προσωρινές».

Ταυτόχρονα, δημιουργείται ένας αυτόματος «κόφτης» των δαπανών για το Ασφαλιστικό επί του ΑΕΠ, που θα λειτουργεί ως μοχλός για παραπέρα μειώσεις συντάξεων και παροχών στο μέλλον. Με άλλα λόγια, μετά από αυτή τη μεταρρύθμιση, ο «χάρτης» του Ασφαλιστικού αλλάζει συθέμελα και φυσικά προς το χειρότερο για το λαό.

Να γιατί αυτό το έκτρωμα που ετοιμάζεται να ψηφίσει η κυβέρνηση στη Βουλή πρέπει να συναντήσει την καθολική απόρριψη και καταδίκη από την πλευρά των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με επόμενο μεγάλο σταθμό το συλλαλητήριο που οργανώνει το ΠΑΜΕ μεθαύριο Τρίτη 26 Απρίλη, στις 7 μ.μ., στο Σύνταγμα, καθώς και στα συλλαλητήρια που οργανώνονται σε άλλες πόλεις. Να βρεθεί κυριολεκτικά στο στόχαστρο του 48ωρου απεργιακού αγώνα που έχουν εξαγγείλει συνδικαλιστικές οργανώσεις, με τη συμμετοχή φορέων από τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχομεσαίους αγρότες, που πλήττονται όλοι.

Το δίλημμα που μπαίνει είναι καθαρό: Θα αποδεχτούν οι εργαζόμενοι, ο λαός, να φυτοζωούν οι γέροντες με συντάξεις πείνας, οι νεότερες γενιές να μην ελπίζουν καν ότι θα πάρουν σύνταξη και οι σημερινές να παίρνουν ένα επίδομα για τα γεράματα μετά από 40 χρόνια δουλειάς, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση «μπουκώνει» με νέες απαλλαγές και προνόμια το κεφάλαιο;

Θα αποδεχτούν τη γενίκευση των πληρωμών στην Υγεία και στα φάρμακα, το πετσόκομμα των ήδη πενιχρών παροχών από τα Ταμεία, την κατεδάφιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης; Θα επιτρέψουν το φαγοπότι που στήνουν τα κοράκια της ιδιωτικής Ασφάλισης;

Αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει ο καθένας, τις μέρες αυτές της εντατικής προετοιμασίας για την επιτυχία της 48ωρης γενικής απεργίας. Και η απάντηση που θα δώσει, να εκφραστεί με μαζική συμμετοχή στην απεργία και στα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, με ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στα σωματεία που παλεύουν με αίτημα «καμιά νέα θυσία για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, να πληρώσουν κράτος και εργοδοσία».

Να πάρει ταυτόχρονα απάντηση η λυσσασμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να παραπλανήσει, να κάνει τους εργαζόμενους συμμέτοχους στο έγκλημα, να αποφύγει την οργανωμένη καταδίκη των μέτρων της, ακολουθώντας παρελκυστική τακτική, βάζοντας ακόμα και το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς «κολλητά» με τις αργίες του Πάσχα.

Ο χρόνος που μεσολάβησε από την τελευταία πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη, δεν ήταν «νεκρός» χρόνος για τις ταξικές δυνάμεις. Εκατοντάδες εκδηλώσεις - συζητήσεις - εξορμήσεις ενημέρωσης και διαφώτισης των εργαζομένων οργανώθηκαν αυτό το διάστημα σε κλάδους και χώρους δουλειάς.

Με αιχμή τα οξυμένα προβλήματα της απληρωσιάς και των απολύσεων, συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ πρωτοστάτησαν στην κήρυξη ή τη στήριξη αγωνιστικών πρωτοβουλιών, κάνοντας προσπάθεια την ευθύνη για την οργάνωση και την εξέλιξη του αγώνα να την πάρουν πάνω τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Σε όλη αυτή τη δραστηριότητα, η αναγκαιότητα να οργανωθεί καλά και να πετύχει η 48ωρη γενική απεργία, συζητιόταν διεξοδικά, προετοιμάζονταν δυνάμεις μέσα από μικρές και μεγαλύτερες μάχες.

Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν και οι κεντρικές πρωτοβουλίες που πήρε το ΠΑΜΕ, όπως συμβολικές καταλήψεις, διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια για το σύνολο των μέτρων, το Προσφυγικό και άλλα ιδιαίτερα ζητήματα, δεμένα με τη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική και την ανάγκη αυτή να απαντηθεί μαχητικά και στο σύνολό της.

Το δίμηνο από την τελευταία απεργία και με δεδομένο ότι είχε αποκαλυφτεί ο αντιδραστικός χαρακτήρας των μέτρων, ήταν ένας αγώνας δρόμου από την πλευρά της κυβέρνησης να κουράσει και να «παγώσει» τις αγωνιστικές διαθέσεις που εκφράστηκαν το προηγούμενο διάστημα, να αποσπάσει με το μέρος της ή να αδρανοποιήσει ξανά δυνάμεις που έκαναν το βήμα και μπήκαν για πρώτη φορά στους αγώνες.

Από την πλευρά του ταξικού κινήματος, η ίδια περίοδος ήταν μια μάχη για την καλύτερη διαφώτιση και οργάνωση της εργατικής τάξης, που απαιτούσε καλό σχέδιο και διαρκή εναλλαγή των μορφών πάλης, ώστε να παραμένει ανοιχτό και να οξύνεται το μέτωπο στην κυβέρνηση και την εργοδοσία. Αυτή η δουλειά που προηγήθηκε και βέβαια οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του Νοέμβρη, του Δεκέμβρη και του Φλεβάρη, είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο χτίζεται τώρα η επιτυχία της 48ωρης γενικής απεργίας.

Η εργοδοσία πολεμάει με κάθε τρόπο την απεργία. Πρώτα απ' όλα επειδή τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, παίρνονται για τα δικά της συμφέροντα, για την ανάπτυξη της δικής της κερδοφορίας.

Είναι μέτρα που απαλλάσσουν ακόμα περισσότερο τους επιχειρηματικούς ομίλους από τις υποχρεώσεις τους στην Κοινωνική Ασφάλιση, ανοίγουν διάπλατα το δρόμο για τα ιδιωτικά συστήματα Ασφάλισης, «ξαλαφρώνουν» το κράτος από δεκάδες δισ. ευρώ μακροπρόθεσμα, που θα μπορούν στο εξής να αποδίδονται στο κεφάλαιο από τον προϋπολογισμό, ως άμεσες ή έμμεσες ενισχύσεις και προνόμια.

Επομένως, η μεγαλοεργοδοσία στηρίζει την ταξική πολιτική της κυβέρνησης και ασκεί πίεση να ολοκληρωθεί ανεμπόδιστα η «αξιολόγηση», έστω κι αν από μερίδες της αστικής τάξης ακούγεται κριτική για πλευρές της κυβερνητικής διαχείρισης. Από θέση αρχής, η εργοδοσία είναι ενάντια στην απεργία, στο σταμάτημα δηλαδή της παραγωγής που της στερεί τη δυνατότητα να αποσπά υπεραξία, κέρδος. Αυτό την πονάει, αυτό είναι που ασκεί πίεση. Πολύ περισσότερο τώρα, που «καίγεται» πραγματικά να ολοκληρωθεί χωρίς παρατράγουδα η «αξιολόγηση», προκειμένου - όπως λέει η κυβέρνηση - να «ανασάνει» και να «πάρει μπροστά» η οικονομία.

Προπάντων, όμως, η εργοδοσία εχθρεύεται, φοβάται και πολεμά την οργάνωση των εργαζομένων στο χώρο της δουλειάς και στον κλάδο. Τη σταθεροποίηση της επαφής με το κίνημα και τους αγώνες εκείνων των εργαζομένων που έκαναν το βήμα και συμμετείχαν πιο ενεργά. Προσπαθεί να εμποδίσει την αύξηση της επιρροής των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, έστω κι αν το κίνημα δεν είναι σε θέση ακόμα να απειλήσει τον πυρήνα των συμφερόντων της.

Γι' αυτό βάζει εμπόδια στην οργάνωση της απεργίας, «κρύβει» εργαζόμενους για να μην τους βρει το συνδικάτο στην εξόρμηση, απειλεί και φοβερίζει για παραπέρα αφαίρεση μισθών και δικαιωμάτων, απολύει συνδικαλιστές και άλλους πρωτοπόρους εργάτες.

Αλλοτε πάλι αφήνει το «μαστίγιο» και πιάνει το «καρότο». Επιχειρηματολογεί υπέρ των μέτρων της κυβέρνησης ή της ασκεί κριτική για το κατά πόσο υπηρετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, προσπαθώντας να στρατεύσει τους εργαζόμενους σ' αυτόν το στόχο, που είναι αποκλειστικά δικός της.

Να γιατί η προετοιμασία της 48ωρης γενικής απεργίας και πολύ περισσότερο η επιτυχία της είναι μια σοβαρή ταξική αναμέτρηση. Η εργοδοσία βλέπει μπροστά. Θέλει να εμποδίσει συνολικά την οργάνωση των εργαζομένων, επειδή ξέρει ότι η πολιτική συντριβής των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων είναι μονόδρομος για την ανάκαμψη και την κερδοφορία της, όποια κυβέρνηση κι αν αναλάβει να διευθύνει την αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση.

Αλλωστε, το τρίτο μνημόνιο και τα μέτρα που προβλέπει, το έχουν ψηφίσει όλοι μαζί, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ενώ στον επόμενο γύρο της διαπραγμάτευσης είναι προγραμματισμένο να «ανοίξουν» τα Εργασιακά, ο συνδικαλιστικός νόμος και η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.

Βάζοντας εμπόδια στην καλή προετοιμασία της απεργίας, κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία θέλουν να υπονομεύσουν κάθε προσπάθεια που κάνει το ταξικό κίνημα για να δυναμώσουν οι εστίες οργάνωσης και διεκδίκησης στους χώρους δουλειάς, τα «αγκωνάρια» δηλαδή που είναι αναγκαία για την ανασύνταξη και την ανάπτυξη του κινήματος, την παραπέρα κλιμάκωση των αγώνων.

Οι αγώνες που δόθηκαν μέχρι τώρα, δυσκόλεψαν την κυβέρνηση, καθυστέρησαν την κατάθεση των μέτρων. Φάνηκε η δύναμη που έχει ο συντονισμένος αγώνας, η δυναμική που κρύβει η συμμαχία των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενος και τη φτωχομεσαία αγροτιά. Σε συνέχεια αυτών των κινητοποιήσεων, η μαζική συμμετοχή στη 48ωρη γενική απεργία μπορεί να την καταστήσει ορόσημο για τη συνέχεια.