Οι υψηλοί τόνοι που η τουρκική κυβέρνηση διατηρεί σχεδιασμένα, ειδικά το τελευταίο διάστημα, με αιχμή τόσο την κατάσταση στη Συρία όσο και το Μεταναστευτικό, είναι ενδεικτικοί τού πόσο γοργά οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στη «γειτονιά» μας, τού πόσο βαθαίνουν οι αντιθέσεις ακόμα και μεταξύ δυνάμεων που δηλώνουν «εταίροι», περιπλέκοντας τα αντιλαϊκά παζάρια που έχουν στηθεί στις πλάτες των λαών, φέρνοντας ακόμα πιο κοντά ακόμα και το ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης ανάφλεξης στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Την ώρα που οι εκπρόσωποι της τουρκικής κυβέρνησης καταφεύγουν στην έκφραση της δήθεν «συμπόνιας για τους Σύρους αδελφούς», κατηγορούν ΟΗΕ, ΕΕ, ΗΠΑ για «ανεπάρκεια» παρεμβάσεων για να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί (σ.σ. των Ρώσων και του Ασαντ) στο Χαλέπι, οι γραφίδες των αστών έχουν πιάσει δουλειά για τα καλά και μιλούν χωρίς μισόλογα, καταγράφουν καθαρά τη ψυχρή λογική των ιμπεριαλιστών. Ετσι, στη φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Σαμπάχ», μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες στην Τουρκία, κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό σχεδόν καθημερινά άρθρα όπως αυτό της περασμένης Τετάρτης με τίτλο: «Μια τουρκική επέμβαση στη Συρία;», που προβάλλουν τις επιδιώξεις της αστικής τάξης. Στο εν λόγω άρθρο εκφράζεται δυσαρέσκεια: Γιατί «οι εκπρόσωποι της διοίκησης Ομπάμα ενδιαφέρονται περισσότερο για τις διαπραγματεύσεις από ό,τι για την αληθινή δράση», γιατί «συνεχίζουν να αφήνουν το Κρεμλίνο να καθορίζει τους ρυθμούς και να θέτει τους όρους», αλλά και γιατί μετά την αναστολή των διαπραγματεύσεων υπό τον ΟΗΕ «Ρωσία και καθεστώς Ασαντ επιτάχυναν τις προσπάθειές τους να εξολοθρεύσουν τη (συριακή) μετριοπαθή αντιπολίτευση». Και στη συνέχεια γίνονται οι εξής εκτιμήσεις: «Υπό το φως των πιο πρόσφατων εξελίξεων, Τουρκία και Σαουδική Αραβία βρίσκονται σε μια δύσκολη θέση. Μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία θα προκαλούσε σοβαρές προκλήσεις και για τις δύο κυβερνήσεις, αλλά το να αφεθούν οι δυνάμεις του καθεστώτος (Ασαντ) να εξοντώσουν τους μετριοπαθείς αντάρτες θα ήταν εξίσου προβληματικό. Μεταξύ σφύρας και άκμονος, όπως λένε. Αν οι μετριοπαθείς αντάρτες ηττηθούν, το νότιο σύνορο της Τουρκίας θα ελέγχεται από το καθεστώς Ασαντ και τις δυνάμεις του PYD, του συριακού παραρτήματος του ΡΚΚ. Την ίδια στιγμή, ο συνολικός αριθμός των Σύρων προσφύγων στη χώρα θα εκτοξευθεί στα 4 εκατομμύρια».

Στο ίδιο κείμενο, διατυπώνεται η άποψη ότι «δύσκολα ο Ερντογάν θα πρόσφερε στήριξη σε μια (στρατιωτική) επιχείρηση υπό το ΝΑΤΟ στη Συρία, και καταγράφονται δύο εναλλακτικές που υπάρχουν για την Τουρκία: «Η Τουρκία θα μπορούσε να δημιουργήσει μια συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία, για να προωθήσει περιορισμένους στόχους στη Συρία. Με την έμμεση στήριξη της Ουάσιγκτον, οι χερσαίες δυνάμεις θα μπορούσαν να εξισορροπήσουν τις κλίμακες στις ειρηνευτικές συνομιλίες για τη Συρία... Η Τουρκία θα μπορούσε να αναλάβει μονομερή δράση, που είναι λιγότερο πιθανό αλλά όχι τελείως εκτός συζήτησης».

Στο μεταξύ, τις τελευταίες μέρες εμφανίστηκαν σε τουρκικό (και άλλο) Τύπο ειδήσεις για κοινές στρατιωτικές ασκήσεις που ετοιμάζουν Τουρκία και Σαουδική Αραβία, τις οποίες η κυβέρνηση, επίσημα, δεν επιβεβαίωσε αλλά ούτε και διέψευσε. Τα ΜΜΕ που μετέδωσαν τη σχετική είδηση επικαλούνταν αξιωματούχους που μιλούν για απόφαση (των δύο χωρών) για «στρατηγική συνεργασία ενάντια σε κοινές απειλές». Θυμίζουμε ότι η Τουρκία συμμετέχει στο λεγόμενο «αραβικό συνασπισμό» που στήθηκε το Δεκέμβρη με πρωτοβουλία της Σαουδικής Αραβίας, μετά τη δημιουργία του οποίου οι ΗΠΑ δήλωναν ότι «αδημονούν να μάθουν περισσότερα» για το τι είχαν υπόψιν τους οι εμπνευστές της. Η στάση της Τουρκίας στο πρόσφατο περιστατικό, με τη συντριβή του ελληνικού ελικοπτέρου στο Αιγαίο, όπου έσπευσε να βγάλει ΝΟΤΑΜ και ουσιαστικά να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα είναι επίσης ενδεικτική.

Από όλες αυτές τις εξελίξεις γίνεται φανερό ότι οι διπλωματικές και στρατιωτικές διεργασίες για το μέλλον της Μέσης Ανατολής θα ενταθούν, με όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις αστικές τάξεις να μελετούν τα μέσα, τα περιθώρια, τις συμμαχίες αλλά και τους συμβιβασμούς που καλύτερα θα υπηρετήσουν τις δικές τους επιδιώξεις. Ο ανελέητος ανταγωνισμός που οξύνεται πολύπλευρα διευρύνει διαρκώς τα παζάρια των ιμπεριαλιστών που σκληραίνουν και αλληλεπιδρούν με το συσχετισμό δύναμης σε διάφορα «μέτωπα». Το κεφάλαιο της Τουρκίας είναι ολοφάνερο πως ενισχύει την αποφασιστικότητα, με την οποία θα διεκδικήσει να γίνουν σεβαστές οι αξιώσεις της, τουλάχιστον σε ένα βαθμό, σε μια σειρά πεδία, ζητώντας ανταλλάγματα σε φλέγοντα ζητήματα (Συρία, Κυπριακό, σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, Ανατολική Μεσόγειος και Αιγαίο) και διατηρώντας τη στήριξη ισχυρών κέντρων όπως οι ΗΠΑ (παρά τις υπαρκτές διαφωνίες τους για τους Κούρδους της Συρίας).

Η καμπάνα χτυπάει και για τον ελληνικό λαό. Ο ζήλος συμμετοχής της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή σε άξονες και αντιάξονες στην οποία πρωτοστατεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η προώθηση της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με το πρόσχημα την αντιμετώπιση των διακινητών προσφύγων, που ανοίγει το δρόμο για την αμφισβήτηση συνόρων, κυριαρχικών δικαιωμάτων πολλαπλασιάζουν επικίνδυνα τις αιτίες όξυνσης των αντιθέσεων και τις πιθανότητες εμπλοκής σε πιο γενικευμένες πολεμικές συγκρούσεις.