«...Αρα στη διαπραγμάτευση συμμετέχουμε όλοι μας. Και πρέπει να το δείξουμε...». Ετσι καταλήγει το κύριο άρθρο της «Αυγής» χτες, αφού προηγουμένως επιχειρηματολογεί υπέρ της ανάγκης «ο λαϊκός παράγοντας να κάνει αισθητή τη διαπραγματευτική του παρουσία», «η φωνή της ελληνικής κοινωνίας, φωνή υποστήριξης και εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά».

Καλεί, δηλαδή, το λαό να εκφράσει εμπράκτως και δυναμικά την υποστήριξή του στην κυβέρνηση, απ' τη στιγμή που αυτή -όπως ισχυρίζεται- διαπραγματεύεται για λογαριασμό του, μεταφέρει στα «τραπέζια» των συζητήσεων τη φωνή του... Στον ισχυρισμό αυτό δεν υπάρχει ούτε κόκκος αλήθειας, μόνο σκοπιμότητα. Η δίκαιη απαίτηση του λαού για ανάκτηση των απωλειών του είναι εκτός διαπραγμάτευσης. Απεναντίας, η «σφαγή» των δικαιωμάτων του προβάλλεται απ' την κυβέρνηση σαν η βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Επίσης, εκτός διαπραγμάτευσης είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του. Απεναντίας, νέα αντιλαϊκά μέτρα συζητιούνται, που θα απομακρύνουν κι άλλο τις λαϊκές οικογένειες απ' τη δυνατότητα κάλυψης στοιχειωδών αναγκών.

Δε θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι και διαφορετικά, αφού δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ, τραπέζι διαπραγμάτευσης με τη συμμετοχή αστικών κυβερνήσεων και εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και μονοπωλίων που να έχει ως αντικείμενο τα λαϊκά συμφέροντα.

Αλλωστε, ούτε ο λαός, όταν αποκτήσει τη δύναμη να επιβάλει αυτά τα συμφέροντα, πρόκειται να διαπραγματευτεί, θα τα κατακτήσει με τον αγώνα και το σπαθί του!

Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι κατάφερε να αφήσει τη χώρα χωρίς συμμάχους. Οτι η «συμμαχία του Νότου» δεν της βγήκε και ότι τελευταίος φίλος της Ελλάδας, η Κομισιόν, γύρισε την πλάτη στη συγκυβέρνηση. Ομως, το παιχνίδι των συμμαχιών έπαιξε προεκλογικά και η κυβέρνηση. Τότε που κόμπαζε για τη στήριξη που απολαμβάνει από την κυβέρνηση Ομπάμα. 'Η, όταν κορόιδευε το λαό ότι η «συμμαχία των χωρών του Νότου» θα γίνει μοχλός για την «ανατροπή της λιτότητας» στην Ευρώπη. Μετά έστρεψε τα φώτα προς τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες μεγάλες οικονομίες, καλλιεργώντας προσδοκίες στο λαό ότι είναι ένα καλό αποκούμπι σε περίπτωση που «στραβώσει» η δουλειά με τα δάνεια από την ΕΕ. Μετά διαφήμισε την Κομισιόν σαν φίλη της Ελλάδας και πάει λέγοντας. Τι συμπέρασμα βγαίνει απ' όλα αυτά; Οτι οι «συμμαχίες» στον καπιταλισμό είναι διακρατικές σχέσεις που διαμορφώνονται με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον της αστικής τάξης κάθε χώρας, το οποίο μπορεί συγκυριακά να μεταβάλλεται ανάλογα με τις εξελίξεις και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται κάθε φορά. Γι' αυτό το λόγο, κάποιος που σήμερα εμφανίζεται να χτυπάει την πλάτη της κυβέρνησης, αύριο μπορεί να καρφώνει στην πλάτη της μαχαίρι. Αλλωστε, και για την προηγούμενη κυβέρνηση λεγόταν ότι ήταν η «αγαπημένη» των δανειστών, αλλά μετά τις εκλογές άλλαξαν τροπάρι και είπαν ότι κι αυτήν την εκβίαζαν οι δανειστές. Σε κάθε περίπτωση, όσο ισχυροί κι αν είναι οι «φίλοι» ή οι αντίπαλοι μιας χώρας, τα συμφέροντα του λαού βρίσκονται στην αντίπερα όχθη.