Εκείνος «στράφηκε στο σκοτάδι», το έργο του, όμως, θα στρέφει πάντα προς το φως. Ο μεγάλος «ποιητής» της συναισθανόμενης ψυχής, ο Γιώργος Χειμωνάς, εξακολουθεί, ένα χρόνο μετά τη μεγάλη και απροσδόκητη «φυγή» του, να διατηρεί την ομορφιά της μελαγχολίας του. Εφθασε στο «τελευταίο σύνορο του χρόνου», στις 27 Φλεβάρη του περασμένου χρόνου, εγείροντας ερωτηματικά για τη θνητή φύση μας, που συλλαβίζει γέφυρες για να πορεύεται. Μπορεί να μην υπάρχει τίποτα ύστερα από έναν αναγκαίο αποχωρισμό, ωστόσο, η επώδυνη - για όλους όσοι τον αγάπησαν, τον θαύμασαν - απουσία του Γ. Χειμωνά, διάχυτη ακόμη, σαρώνει τις σκέψεις που προκαλεί το έργο του και η στάση ζωής του. Ο ποιητής ακτινοβολεί ακόμη και μετά το θάνατό του.

«Στραμμένος συνέχεια προς το σκοτάδι της νύχτας», ταξίδευε συχνά «ένα μεγάλο ταξίδι μέσα στη νύχτα υποφέροντας». «Το τέλος του χρόνου» - γράφει στα «Ταξίδια μου» - «υπάρχει μονάχα τη νύχτα. Εκεί το αγγίζεις και τότε σε πιάνει μια λυπημένη μανία».

Ο «επίλογος» του ποιητή άνοιξε και ενώθηκε με τον ακατάλυτο δεσμό του θανάτου, απελευθερωμένος από το κοινόχρηστο νόημα της ζωής. Ο «εκ γενετής θυμός» σιώπησε. «Η ψυχή του ανθρώπου» - έγραφε - «στο τέλος ξεκαθαρίζει τι είναι και τι ήταν από την αρχή ένας εκ γενετής θυμός».

Βέβαιο είναι ότι το έργο του κι εκείνος θα «φέγγουν με μιαν ευγένεια μέσα από το αιώνιο σκοτάδι του σκοταδιού». Ο σπουδαίος πεζογράφος, ο μεγάλος «ποιητής» της σύγχρονης πεζογραφίας μας, ο έξοχος μεταφραστής τραγωδιών αρχαίων και σαιξπηρικών δραμάτων, υπήρξε παράλληλα διακεκριμένος καθηγητής της Νευροψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ηταν ο ιδρυτής του Νευροψυχολογικού Εργαστηρίου στην πανεπιστημιακή κλινική του «Αιγινήτειου». Αυτός ο εξαιρετικά ευαίσθητος θεράπων της γλώσσας και της ψυχής, έλεγε: «οι ποιητές με θεωρούν πεζογράφο και οι πεζογράφοι ποιητή. Ας αποφασίσουν τι τελικά είμαι». Ηταν ο Γιώργος Χειμωνάς, ο τόσο διακριτικά ξεχωριστός, ο τόσο ταπεινά μοναδικός, ο τόσο γοητευτικός άνθρωπος και ποιητής της πεζογραφίας μας.

Γεννήθηκε το 1939 στην Καβάλα. Σε μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε Ιατρική στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Αθήνας και Παρισιού. Το 1960 πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το μικρό, προφητικό, πεζογράφημα «Πεισίστρατος», όπου έγραφε: «Τον θάνατο τον φοβάμαι, σε παρακαλώ ας μην πεθάνω, πώς μπορώ να γίνω αθάνατος;»... Οπως γράφει στο οπισθόφυλλο του «Πεισίστρατου», ήταν έφηβος όταν το πρωτοέγραψε, γύρω στα 1957. Ο ίδιος, όμως, πίστευε πως η διαδρομή του άρχισε με το δεύτερο βιβλίο του, την «Εκδρομή». «Αλλά αυτή η άξεστη γραφή θα συνεχιστεί και στα επόμενα βιβλία μου - και δίνω μια απόλυτα θετική έννοια σ' αυτή τη λέξη άξεστος. Σημαίνει τον θαρραλέο, όσο και δύσκολο τρόπο, γεμάτο πέτρες και κινδύνους να χαθείς, να μιλάς για το πρόσωπο του ανθρώπου, τις αιματηρές σχέσεις του με τον άλλον και με το άλλο, για τα ανθρωποβόρα οράματα, τις "κατακόρυφες" θανάσιμες πράξεις».

Ο Χειμωνάς αδιάκοπα μάς «σπούδαζε» τη γλώσσα και αδιάκοπα «παιδευόταν» με τη θυμωμένη του ψυχή. Με τα μεγάλου λογοτεχνικού μεγέθους έργα του, απέσπασε τον έπαινο των κριτικών και των μελετητών της λογοτεχνίας: «Πεισίστρατος» (1960). «Η εκδρομή» (1964). «Μυθιστόρημα» (1966). «Ο γιατρός Ινεότης» (1971). «Ο γάμος» (1974). «Ο αδελφός» (1975). «Οι χτίστες» (1979). «Τα ταξίδια μου» (1984). «Ο εχθρός του ποιητή» (1990). Τα δοκίμια: «Εξι μαθήματα για το Λόγο» (1984). «Εβδομο μάθημα για το Λόγο: ο Χρόνος και το Σύμβολο» (1985). «Ογδοο μάθημα για το Λόγο: η Δύσθυμη Αναγέννηση» (1987). «Τα όνειρα της αϋπνίας» - Το ιερατείο του ύπνου και διά των ονείρων καύσις των αιρετικών της νύχτας (1994). Μεταφράσεις: (οι μεταφράσεις του έχουν παιχτεί): «Ηλέκτρα» Σοφοκλή, «Βάκχες» και «Μήδεια» Ευριπίδη, «Αμλετ» και «Μάκβεθ» Σαίξπηρ. Ανέκδοτα: «Προμηθέας Λυόμενος», «Το σπίτι της Γερτρούδης», «Το ημερολόγιο ενός τυράννου», «Περί ονείρων» (δοκίμιο - Ενατο μάθημα για το Λόγο).

«Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Αρχίζει μία Αναγέννηση. Μια απροσδόκητη Αναγέννηση φύσηξε απότομα πάνω από σφαγές λαών κι αδιάφορη για τις σφαγές. Σαν εξουσία δόξας θα παρουσιαστεί. θα παρουσιαστεί με τη βία όπως η καταστροφή. Εκεί όπου όλα τελειώναν των ανθρώπων. Προτού το τέλος ο κόσμος ετελείωνε αρχινώντας. Αλλά οι άνθρωποι αποστρέφονται αυτή την τελευταία Αναγέννηση. Σφαδάζουν και δοξάζονται υποφέροντας. Η αναίτια Αναγέννηση ανασηκώνει από κάτω τους ανθρώπους σαν στέψη λογχισμένων... Η φύση τους συντρίβεται και έτσι ρημαγμένη υψώνεται... Σταματημένοι άνθρωποι και υπαίθριοι κι η Αναγέννηση έμοιαζε με Ιταλική. Αφθονα περιτυλιγμένοι με πολυτελή υφάσματα. Αλλά ανάμεσα στα υφάσματα εκείνα έχαινε η πιο βαθιά φτώχεια... Μέσα στον όγκο εκείνον του πανιού μοναχά τα πρόσωπα εφαίνονταν. Ωχρά και χαρακωμένα από πολλές μικρές ρυτίδες σαν αποτυπώματα ποδιών από μικρά πουλιά... Προπάντων οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι είχαν τον περισσότερο πλούτο φορεσιάς. Τα ανάπηρα παιδιά και σαν ιαματικά έβλεπες τα υφάσματα να περιβάλλουν αγκυλωμένα μέλη κι όψεις χλωρές... Κρύπτες αθέατου λαού έβγαινε μια βοή. Θολές φωνές από τραγούδια βαφτισιών αλλά σα να βαφτίζονταν νεκροί αντί παιδιά. Κι εκεί ανάμεσα εκατοικούσε ένα κλάμα και γυάλιζαν μεγάλα μάτια γυναικών που ξαφνικά βουβάθηκαν καθώς σκοτώναν... Αδιαπέραστος εκείνος ο χώρος ανάμεσα στους ανθρώπους και στοιβαγμένος. Από το βάθος αυτών των ανθρώπων επρόβαλλαν οι οραματισμένοι. Πιο θαρραλέοι πλησίαζαν την άκρη του νερού, το ψηλαφάν ευλαβικά με τις παλάμες. Το μελετούν με εκείνα τα αρχαία μάτια των τρελών κι απάγγελναν ορισμούς για το νερό».

Και πάλι στους «Χτίστες» θα τον «συναισθανθούμε»: «Αλλά εγώ μ' έναν κρύο τρόμο συναισθάνομαι τα αισθήματα εκείνων που άναβαν τις φωτιές. Με τι αισθήματα ανάβαν; Προπαντός οι πιο κοντινοί από βορρά και μ' έναν αισθηματικό θυμό συγγενικό τους συνερίζομαι. Γιατί εγώ κατάγομαι από τη Θεσσαλία»...