Στην αγορανομική διάταξη υπάγονται οι επιχειρήσεις που εμπορεύονται συσκευασμένο ελαιόλαδο, σπορέλαια συσκευασμένα, ζυμαρικά, ρύζι, άλευρα, σιμιγδάλι, μαργαρίνες, τυριά, βούτυρο, γιαούρτι, γάλα, προϊόντα αλλαντοποιίας, κατεψυγμένα λαχανικά, φυτικά λίπη, καφέδες συσκευασμένους, άρτο - αρτοσκευάσματα, κρέας νωπό συσκευασμένο, ψάρια, εμφιαλωμένο νερό, αναψυκτικά, χυμούς, μπίρες εγχώριας παραγωγής, είδη ατομικής φροντίδας αναλώσιμα, είδη καθαρισμού, χαρτικά, εφόδια νοικοκυριού, ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Με την ίδια αγορανομική διάταξη, «υποχρεώνονται» να γνωστοποιούν τους τιμοκαταλόγους- όταν πραγματοποιούν αυξήσεις τιμών- τα διαγνωστικά κέντρα, οι κλινικές, οι ασφαλιστικές εταιρίες για ασφάλιστρα αυτοκινήτων, ζωής και κατοικίας.

Ασφαλώς, δεν είναι τυχαίο ότι η έκδοση της συγκεκριμένης διάταξης έρχεται μετά τις αυξήσεις σε μια σειρά ειδών και υπηρεσιών πλατιάς κατανάλωσης όπως στα αναψυκτικά κατά 4%, στα νερά κατά 5,5%, στο γάλα κατά 5%, όσο και στα ασφάλιστρα των ΙΧ που φτάνουν μέχρι 11% και στις υπηρεσίες ιδιωτικών κλινικών κατά 9% τον προηγούμενο χρόνο. Στην ουσία πρόκειται για ανατύπωση παλαιότερης αγορανομικής διάταξης -που οι επιχειρήσεις είχαν στην πράξη αχρηστεύσει- με το ίδιο περιεχόμενο, στην οποία προστέθηκαν κάποιοι ακόμα κλάδοι που οι τιμές των υπηρεσιών τους επιβαρύνουν τη διαμόρφωση του πληθωρισμού.

Είναι, επίσης, φανερό, ότι η παραπάνω αγορανομική διάταξη δεν είναι παρά «ντουφεκιές στον αέρα» σε ό,τι αφορά τη συγκράτηση των αυξήσεων. Κι αυτό, καθώς σε κάθε περίπτωση η διαμόρφωση των τιμών γίνεται «ελεύθερα» όσο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης ακολουθεί με ευλάβεια την πολιτική της «απελευθερωμένης αγοράς» και του «ελεύθερου ανταγωνισμού», έχει, δηλαδή, απεμπολήσει κάθε μέσο συγκράτησης των αυξήσεων. Εξάλλου, αυτό αποδείχτηκε και με την προηγούμενη ανάλογου τύπου διάταξη που ουδόλως εμπόδισε τους επιχειρηματίες να επιβάλουν αυξήσεις όποτε και όσο επέβαλαν τα κέρδη τους.

Στην αποδεδειγμένα αποτελεσματική - για το μεγάλο κεφάλαιο - πεπατημένη των κινδυνολογιών, κινούνται και πάλι οι παρατηρήσεις του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), πάνω στο τετραετές «πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης», που έχει δεσμευτεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση, απέναντι στο διευθυντήριο των Βρυξελλών. Οι συγκεκριμένες όμως κινδυνολογίες που συνοδεύονται και με την απαραίτητη δόση επιτακτικής προτροπής προς την κυβέρνηση, αποδεικνύεται πως, σε καμία περίπτωση δεν κινούνται στην κατεύθυνση ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, αφού προκύπτει ότι η όλη κινδυνολογία υπαγορεύεται από το δόγμα της αχαλίνωτης αύξησης των υπερκερδών τους. Η αχαλίνωτη αύξηση των υπερκερδών, βέβαια, θα προκύψει από την ένταση της αντεργατικής πολιτικής, από την περικοπή βασικών δαπανών κοινωνικής πρόνοιας, από το ξεπούλημα του συνόλου της περιουσίας του δημοσίου.

Στο πρόσφατο δελτίο του ΣΕΒ, μεταξύ άλλων, υπάρχουν και οι πρώτες εκτιμήσεις των βιομηχάνων για το «πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης». Σ' αυτό, διατυπώνονται, με κατηγορηματικό τρόπο οι αμφιβολίες των βιομηχάνων, ότι η οριοθέτηση - από την πλευρά της κυβέρνησης - της επίτευξης σύγκλισης του κατά κεφαλή εισοδήματος των Ελλήνων με το μέσο ευρωπαϊκό όρο, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Επιχειρηματολογώντας, οι βιομήχανοι επισημαίνουν πως το πρόγραμμα προβλέπει αύξηση του ΑΕΠ 5% περίπου, ως το 2004, ενώ στη ζώνη του ευρώ η ανάπτυξη θα είναι 3% ετησίως. Συνεπώς συμπεραίνουν οι βιομήχανοι, η διαφορά αυτή δεν είναι επαρκής για τη σύγκλιση του κατά κεφαλή εισοδήματος των Ελλήνων μέχρι το 2010 που ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά αυτό θα επιτευχθεί το 2020.

Ετσι οι βιομήχανοι σημειώνουν ότι: «οι στόχοι είναι μεν φιλόδοξοι, αλλά όχι επαρκείς. Πρέπει να προχωρήσουμε ακόμη πιο γρήγορα. Και αυτό θα είναι εφικτό αν η οικονομική πολιτική επιταχύνει τους ρυθμούς εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών». Δηλαδή, με απλά λόγια, οι βιομήχανοι επιτάσσουν το, εδώ και τώρα ξεπούλημα και της δημόσιας περιουσίας προκειμένου να συγκλίνουμε γρηγορότερα με το μέσο ευρωπαϊκό κατά κεφαλήν εισόδημα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές όμως, δεν είναι από μόνες ικανές για να αυξήσουν το κατά κεφαλήν εισόδημα...

Οι διαρθρωτικές αλλαγές, θα πρέπει να συνδυαστούν και με ορθή - κατά τους βιομήχανους - χρήση των κονδυλίων του Γ' ΚΠΣ. Δηλαδή, η μερίδα του λέοντος να κατευθυνθεί στα ταμεία των επιχειρήσεων. Επειδή όμως - συνεχίζουν οι βιομήχανοι - το Γ' ΚΠΣ θα διαρκέσει μέχρι το 2006, έκτοτε θα πρέπει να εξασφαλιστούν πόροι ανάλογοι του ΚΠΣ, οι οποίοι θα πρέπει να προέλθουν από την εθνική αποταμίευση και από άμεσες ξένες επενδύσεις. Και επειδή η εθνική αποταμίευση μειώνεται και οι άμεσες ξένες επενδύσεις είναι αμελητέες, οι βιομήχανοι απαιτούν «να στραφούμε σε πολιτικές που θα ενισχύσουν την αποταμίευση και θα προσελκύσουν ξένες επενδύσεις. Αυτό έχει σχέση με την ουσιαστική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος».

Ομως, η επίκληση της σύγκλισης του κατά κεφαλήν εισοδήματος από τους βιομηχάνους, έχει καθαρά δημαγωγικό και αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα για το λαό, και επιτακτική προτροπή προς την κυβέρνηση να ακολουθήσει την οικονομική πολιτική που υπαγορεύει το μεγάλο κεφάλαιο, διότι η αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος στο καπιταλιστικό σύστημα προκύπτει από τα υπερκέρδη των επιχειρηματιών, τα οποία - εικονικά βεβαίως - διαιρούνται επί του συνόλου του πληθυσμού. Τι και αν τα λαϊκά στρώματα βουλιάζουν στη φτώχεια. Οταν ανεβαίνουν τα κέρδη των επιχειρηματιών, αυξάνεται κατ' επίφασιν και το κατά κεφαλή εισόδημα των Ελλήνων...