Ελεύθερη προσωπική γραφή και απλά εκφραστικά μέσα χαρακτηρίζουν την εικαστική δημιουργία του Βασίλη Διονυσόπουλου, που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στην γκαλερί «έκφραση γιάννα γραμματοπούλου». Πρόκειται για την τελευταία δουλιά του καλλιτέχνη. Κυρίως τοπία (γκουάς, αυγοτέμπερα και φρέσκο), στα οποία, μερικές φορές, εμφανίζονται και κάποιες φιγούρες. Χωρίς φλυαρίες και διάθεση για εντυπωσιασμό, ο Β. Διονυσόπουλος, χρησιμοποιώντας τον αρχέγονο συνδυασμό των χρωμάτων της γης (μαύρο, ώχρα και χοντροκόκκινο), επιχειρεί να αποδώσει το εικαστικό του όραμα. Στα έργα αυτά η πραγματικότητα συχνά σμίγει με τη μυθολογία, χωρίς να υπάρχει καμία συγκεκριμένη αιτία ούτε καμία συνειδητή επιθυμία του ζωγράφου γι' αυτό. Απλά, στη μυθολογία ο Β. Διονυσόπουλος βρίσκει την αφορμή για να ξεκινήσει μια ζωγραφιά...

«Γήινη και στέρεη» σημειώνει ο Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, «φέρνει σαν φυσικά της τα καθαρά στοιχεία της λιτής, της απέριττης τέχνης, των χαμηλόφωνων κι απλών αρμονιών, την προσπάθεια απόδοσης της μεγαλύτερης δυνατής ζωγραφικής πυκνότητας, μ' όσο το δυνατόν σαφέστερα και λιγότερα εικαστικά τεχνάσματα και μέσα, την απλοποίηση μες απ' τη γνώση, την ακριβή ερμηνεία του ουσιαστικού».

«Είναι μια δουλιά φτιαγμένη με απλότητα, είναι χαρούμενη» μας λέει ο καλλιτέχνης. «Βέβαια το "απλό" είναι "δίκοπο μαχαίρι" για ένα ζωγράφο. Στη συνείδηση του κόσμου το να ζωγραφίζει κάποιος απλά, συνδέεται με τη φράση που ακούς από πολλούς "αυτό το κάνω και εγώ". Ο κόσμος έχει μάθει να εντυπωσιάζεται από την πολυλογία και την επίδειξη. Ο κόσμος θέλει να εντυπωσιάζεται, να εκστασιάζεται, να του δείχνεις ότι αυτός είναι πολύ χαμηλότερα από εσένα για να σε θαυμάσει».

«Ο ζωγράφος περιβάλλεται από ένα ιδεαλιστικό πρότυπο. Είναι αυτός που εμπνέεται από τα ύψη, που κατεβάζει ιδέες, που θα σώσει τον κόσμο, που είναι χαρισματικός... Ολα αυτά εγώ τα θεωρώ τελείως μεταφυσικά. Δεν είναι έτσι. Απλώς, κατά σύμβαση κάποιος είναι ζωγράφος, όπως κατά σύμβαση και διάφοροι άνθρωποι είναι σε κάποιες δουλιές. Με την εμπειρία μου έχω καταλάβει ότι βιολογικά ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να κάνει Καλές Τέχνες. Ολοι μπορούν να ζωγραφίσουν, όπως όλοι τραγουδάνε μόνοι τους, όλοι χορεύουν. Απλώς δεν έχουν ασχοληθεί. Γι' αυτό δεν πιστεύω στην υπόθεση ταλέντου και χαρίσματος. Πραγματικά αν μου έδιναν ένα παιδάκι που πουλάει χαρτομάντιλα στο τρένο και ήταν δίπλα μου στο εργαστήρι και το δίδασκα ζωγραφική, θα μάθαινε να ζωγραφίζει. Οσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνω ότι το να φτάσουμε στην απλότητα είναι μια υπόθεση που χρειάζεται πολύ δρόμο. Πρέπει να είναι αυτός ο στόχος ενός καλλιτέχνη: να είναι άμεσος και εύστοχος».

Για τον Βασίλη Διονυσόπουλο η ζωγραφική είναι ένα παιχνίδι, είναι σκέψη, είναι τρόπος ομιλίας, επικοινωνίας. «Δεν ξέρω αν τα φτιάχνω καλά ή όχι, αλλά αυτό που έχω κατακτήσει είναι ότι ό,τι κάνω είναι δεμένο με τη ζωή μου. Είναι τρόπος αντίληψης ζωής. Γι' αυτό βγαίνει και πολλή δουλιά χωρίς να έχω εργασιομανία. Απλώς προκύπτει γιατί ζω έτσι».

«Πρέπει να κάνεις τις επιλογές σου. Σίγουρα υπάρχουν διαφορετικά γούστα, υπάρχει άρχουσα αισθητική... Οπότε έχεις να διαλέξεις: Με την τέχνη σου θα κάνεις το διασκεδαστή, ή θα προσπαθείς να πεις αυτό που νομίζεις; Αν έχεις την τύχη να κάνεις αυτό που νομίζεις και ταυτόχρονα να αρέσει στον κόσμο, τότε καλώς. Αν όχι, είσαι καταδικασμένος. Γι' αυτό και οι ζωγράφοι αναγκάζονται να ασχολούνται και με άλλα πράγματα, κυρίως με την εκπαίδευση, γιατί μόνο με τη ζωγραφική δεν μπορούν να ζήσουν. Ομως κάτι τέτοιο έχει επίπτωση και στη δουλιά τους. Αν δε δουλεύεις κάτι κύρια, τότε μένει πίσω η δουλιά».

Επιμένοντας στην παραδοσιακή τεχνική της ζωγραφικής, μακριά από τα εφέ που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες στην τέχνη, ο Β. Διονυσόπουλος παρουσιάζει γκουάς, αυγοτέμπερες και φρέσκο.

«Οταν το υλικό σε αναγκάζει να γίνεις πιο εύστοχος, τότε δεν μπορείς να είσαι πλαδαρός την ώρα που ζωγραφίζεις. Γι' αυτό μ' αρέσουν τα υλικά που βγαίνουν με τη μία. Το υλικό, πιστεύω, είναι αυτό που σου δίνει την όρεξη για να ασχοληθείς. Διαλέγεις εκείνο που σε εξυπηρετεί περισσότερο γι' αυτό που θες να κάνεις. Δε θα διαλέξεις πρώτα το υλικό και μετά τη ζωγραφική».

«Το φρέσκο έχει τα χαρακτηριστικά της ακουαρέλας, δηλαδή γίνεται με τη μία. Και επιπλέον πιστεύω ότι είναι πιο καλό σαν υλικό ζωγραφικής, γιατί τα χρώματα έχουν την καλύτερή τους μορφή. Πολλοί ζωγράφοι το αναγνωρίζουν αυτό, αλλά δεν το χρησιμοποιούν. Εχει καταδικαστεί επειδή δε θεωρείται "σύγχρονο". Βέβαια το φρέσκο είχε συνδεθεί με τις τοιχογραφίες. Η πραγματική του σημασία είναι να κουβαλάει και το βάρος του τοίχου πίσω του και όχι να μπαίνει σε ένα καδράκι. Είναι λίγο αφύσικο να παρουσιάζεται ένα φρέσκο φορητό, αλλά κατ' ανάγκη γίνεται έτσι».

«Ο Β. Διονυσόπουλος», σημειώνει ο Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, «ζωγραφίζει αποκομμένος από τον καιρό του, αποσχισμένος από την ιστορία. Εχει ξεστρατίσει σε μια πορεία μοναχικής αναζήτησης, σε έναν ιδεολογικό ασκητισμό, που, ξεπερνώντας την υποταγή από την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, φτάνει στη συνειδητή απάρνηση των κατεστημένων τρόπων της τεχνολογικά δομημένης και εννοιολογικά μορφωμένης όρασης και στην αδιάφορη προσπέλαση του μεταμοντέρνου ανορθολογισμού, του οποίου αγνοεί ίσως τις θεωρητικές αφορμές, αλλά όχι τις πρακτικές συνέπειες. Προσπαθεί να εκμαιεύσει την άγνοια του ενστίκτου για να ανορθώσει την αφέλεια των απλών μορφών, όπως τις αισθάνεται αρχετυπικές και νοηματικά αυθύπαρκτες».

«Πρέπει να καταλάβουμε τι είναι ζωγραφική και τι είναι αυτό που είναι γύρω μας» μας λέει ο ζωγράφος. «Μπορούμε να πάρουμε μια πολυκατοικία από αυτές που μισούμε, που μας μαυρίζουν την ψυχή. Οταν αυτό γίνει ζωγραφική, παύει να είναι η πολυκατοικία που απεχθάνεσαι. Μπορείς να την κρεμάσεις στο δωμάτιό σου, να τη βλέπεις και να χαίρεσαι. Πιστεύω ότι η τέχνη είναι ένας κώδικας, ο οποίος οφείλει να σου δίνει εκείνη τη δύναμη να συνεχίσεις να ζεις και να δημιουργείς. Αλλιώς, αν μεταφέρουμε εκείνο που βλέπουμε έξω, στη δουλιά μας, τότε θα είναι ένας νατουραλισμός, ο οποίος παύει να είναι τέχνη».

Με την πεποίθηση ότι η τέχνη ευαισθητοποιεί συνειδήσεις, ο Β. Διονυσόπουλος σημειώνει: «Επειδή μερικές φορές σκεφτόμαστε εγκεφαλικά, ακόμη και ορμώμενοι από ιδεολογία προοδευτική, περιμένουμε από τη ζωγραφική, και την τέχνη γενικότερα, να μας λύσει προβλήματα. Να μας τα δείξει λυμένα. Αυτό, στην ουσία, είναι αντιδιαλεκτικό. Η τέχνη δε θα μας λύσει προβλήματα, αλλά θα μας βοηθήσει για να τα λύσουμε. Θα μας καλλιεργήσει εκείνα τα γνωρίσματα του είδους, ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε για να προχωρήσουμε».

Για τον Β. Διονυσόπουλο το «θέμα» είναι κάτι για να ξεκινήσεις να κάνεις τέχνη. Δεν είναι το καθοριστικό στην τέχνη. Με μεγάλη ευχαρίστηση ο καλλιτέχνης στέκεται μπροστά σε ένα «βασιλιά» του Βελάσκεθ. «Είναι άραγε "αντιδραστική" τέχνη επειδή φτιάχνει τον βασιλιά; Εμένα δε με ενδιαφέρει ο βασιλιάς. Βλέπω τη ζωγραφική. Ευχαριστιέμαι από τη ζωγραφική, όχι από το θέμα. Αυτό είναι ένα ζήτημα στο οποίο γίνονται πολλές παρεξηγήσεις».

«Κάποιος επισκέπτης της έκθεσης μου είπε: "Και ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός;". Πιστεύω ότι ο όρος βγαίνει από μία τελείως λαθεμένη θεωρητική αντίληψη. Θεωρώ ότι η αντεπανάσταση στην τέχνη ήταν τότε που οι καλλιτέχνες οι οποίοι απάρτιζαν τη ρώσικη πρωτοπορία και είχαν τύχει της εμπιστοσύνης του Λένιν, βρέθηκαν από τη μετέπειτα ηγεσία εκδιωγμένοι. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός νομίζω ότι είναι μια μελανή υπόθεση στην ιστορία της τέχνης, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι έγινε με πρόθεση».