Η κυβέρνηση του Σίνζο Αμπε έθεσε στην τελική ευθεία μια συνταγματική αναθεώρηση η οποία αίρει περιορισμούς που είχαν τεθεί μεταπολεμικά στη δυνατότητα της Ιαπωνίας να αναλάβει στρατιωτική δράση έξω από την ιαπωνική επικράτεια. Το σχέδιο προβλέπει ότι ο στρατός θα αποκτήσει τη δυνατότητα δράσης εκτός συνόρων σε περίπτωση που υπάρχει «σαφής κίνδυνος» κατά του λαού και των συνταγματικών του δικαιωμάτων «στη ζωή, την ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας» εξαιτίας ένοπλων επιθέσεων στην Ιαπωνία ή σε χώρες που «έχουν στενούς δεσμούς» μαζί της. Αυτό θα γίνεται με τον ... όρο ότι «δεν υπάρχει άλλος τρόπος απώθησης της επίθεσης», αλλά και ότι «η χρήση βίας θα περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό».

«Οι εντάσεις ενισχύονται στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού. Θέλω να στείλω στον κόσμο το μήνυμα της ενεργού συμμετοχής της Ιαπωνίας σε μια ειρήνη, βασισμένη στη διεθνή συμμετοχή», δήλωνε πριν μερικούς μήνες ο Αμπε από ένα «Φόρουμ» για την Ασφάλεια που έγινε στη Σιγκαπούρη.

Βεβαίως, όταν το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων μιλά για «ειρήνη», δεν εννοεί τίποτα άλλο από την εξασφάλιση εκείνων των συνθηκών που ευνοούν τη δική τους κερδοφορία ή που διαφυλάσσει τη δική τους θέση απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Εξασφάλιση που η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι πολλές φορές υλοποιείται και με τα όπλα.

Η απόφαση του Τόκιο έρχεται σε μια περίοδο που οι «κόντρες» (και) στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού εντείνονται συνέχεια. Είναι χαρακτηριστικές οι αντιπαραθέσεις τόσο στην Ανατολική όσο και στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, στις οποίες εμπλέκονται η Ιαπωνία, η Κίνα, αλλά και άλλες χώρες όπως οι Φιλιππίνες, Νότια Κορέα, Βιετνάμ. Ο τεράστιος φυσικός πλούτος της περιοχής, η γεωστρατηγική της θέση προκαλούν το ενδιαφέρον μεγάλων πολυεθνικών όχι μόνο από την Ασία, αλλά και όλο τον κόσμο. Γι' αυτό άλλωστε «παρών» δηλώνουν και άλλες μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ.

Ενδεικτική είναι και η απόφαση (τον περασμένο χειμώνα) της κυβέρνησης Αμπε να αυξήσει τις πολεμικές δαπάνες κατά 5% στο διάστημα 2014-2018. Μάλιστα, απόφαση να αυξήσει τις πολεμικές της δαπάνες πήρε την ίδια περίοδο και η Κίνα.

Η συγκεκριμένη συνταγματική αναθεώρηση γίνεται ενώ ήδη αντίστοιχα «δικαιώματα» έχουν «ανακτήσει» και δυνάμεις όπως η Γερμανία, η οποία επίσης είχε υποστεί «περιορισμούς» στη διεθνή της στρατιωτική παρουσία μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλέον, όμως, έχει ήδη αναλάβει ενεργό ρόλο σε ιμπεριαλιστικές αποστολές όπως αυτή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν.

Στο πλαίσιο και της διεθνούς οικονομικής κρίσης, τα τελευταία χρόνια συντελούνται όλο και πιο εντατικά παζάρια στο όνομα της διεθνούς «ασφάλειας» και «σταθερότητας». Συμμαχίες διαμορφώνονται και αναμορφώνονται, ισορροπίες διαταράσσονται και αποκαθίστανται. Ενα παράδειγμα είναι οι δυσκολίες που φαίνεται ότι περνούν οι σχέσεις Ιαπωνίας - Νότιας Κορέας (δυσκολίες που ανησυχούν μάλιστα και τις ΗΠΑ επειδή οι δυο χώρες είναι βασικοί της σύμμαχοι), οι οποίες εκτός από τις μεταξύ τους εδαφικές διαφορές μπορούν να συνδεθούν και με πιθανές γενικότερες ανακατατάξεις σε Ασία - Ειρηνικό. Π.χ. η πρόσφατη επίσκεψη του Κινέζου Προέδρου Σι Τζινπίνγκ στη Νότια Κορέα συζητήθηκε πολύ και εμφανίστηκε ως απόδειξη μιας σημαντικής αναθέρμανσης των σχέσεων των δύο χωρών.

Ετσι είναι σίγουρο ότι η απόφαση της ιαπωνικής κυβέρνησης θα προκαλέσει σύντομα εξελίξεις. Ηδη, οι Φιλιππίνες πρόσφεραν στήριξη. Ο Πρόεδρος της χώρας Μπενίνιο Ακίνο δήλωσε ότι «τα έθνη με καλές προθέσεις θα έχουν μόνο κέρδος αν η ιαπωνική κυβέρνηση ενισχύσει τη δυνατότητά της να βοηθά τους άλλους». Τα ιαπωνικά σχέδια είχε επιδοκιμάσει και ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στην περιοδεία που έκανε στην Ασία την άνοιξη.

Η ευθύνη για το επαναστατικό, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι τεράστια. Οταν στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία αυξάνεται η στρατιωτική και διπλωματική κινητικότητα, είναι σίγουρο ότι ετοιμάζεται και νέος γύρος κλιμάκωσης της ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης ώστε να πειστούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να στοιχηθούν πίσω από τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Πρέπει ολόπλευρα, αποφασιστικά, σχεδιασμένα να δυναμώσει η ταξική ενότητα και πάλη των εργατών, να πάψει η εργατική τάξη να ματώνει για τα κέρδη των πολυεθνικών και να οργανωθεί για να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που της ανήκει.

Στο δρόμο μία ακόμη οικογένεια Παλαιστινίων, μετά το βομβαρδισμό του φτωχικού τους από ισραηλινά αεροπλάνα

Η τελευταία αφορμή για κλιμάκωση των φονικών ισραηλινών επιδρομών στη Λωρίδα Γάζας και εισβολών του ισραηλινού στρατού σε παλαιστινιακούς καταυλισμούς της Δυτικής Οχθης ήταν η ανεύρεση των σορών τριών Ισραηλινών νεαρών (δύο 16χρονων και ενός 19χρονου) στις αρχές της βδομάδας, έπειτα από την εξαφάνισή τους στις 12 Ιούνη κοντά στη Χεβρώνα.

Οι ισραηλινές δυνάμεις έσπευσαν, από την πρώτη στιγμή, να στοχοποιήσουν και να κατηγορήσουν ως υπεύθυνη τη «Χαμάς», δίχως έκτοτε να παρουσιάσουν κανένα αποδεικτικό στοιχείο πέρα από ένα ηχητικό απόσπασμα μερικών δευτερολέπτων όπου φέρεται πως ακούγονταν πιθανώς οι φωνές των δραστών της απαγωγής των τριών Ισραηλινών στα εβραϊκά με αραβική προφορά...

Εντούτοις, η επιλογή της ισραηλινής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας να χρησιμοποιήσει τη δραματική εξαφάνιση των τριών Ισραηλινών νεαρών, φουντώνοντας αφενός την πολεμική ρητορική σε βάρος της «Χαμάς» και επιχειρώντας αφετέρου να δικαιολογήσει στο εξωτερικό την κλιμάκωση της κατοχικής βίας με την ενοχοποίηση των Παλαιστινίων, φόρτισε επικίνδυνα το κλίμα. Εριξε παράλληλα λάδι στη φωτιά ακροδεξιών πολιτικών που συμμετέχουν στην κυβέρνηση καθώς ενθάρρυνε επιθέσεις μίσους από τους πιο ακραίους Εβραίους εποίκους, που δεν αρκούνται στο κλέψιμο της γης και της περιουσίας του παλαιστινιακού λαού.

Συνεπώς, η επακόλουθη απαγωγή και φόνος του 17χρονου Παλαιστίνιου Μοχάμεντ Αμπού Χντέιρ, σε προάστιο της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, το βράδυ της περασμένης Τρίτης, ήταν θέμα χρόνου. Η ανεύρεση της σορού του 17χρονου Παλαιστίνιου, άσχημα καμένη, με σημάδια βασανισμού, το πρωί της περασμένης Τετάρτης, έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε, για τους Παλαιστίνιους, το ποτήρι οργής καθώς οι σκέψεις όλων πήγαν σε έγκλημα μίσους από Εβραίους εποίκους.

Από κει και πέρα η κατάσταση έγινε εκρηκτική. Κάθε αναίμακτη ρίψη ρουκέτας από τα παλαιστινιακά εδάφη στο Νότιο Ισραήλ αντιμετωπιζόταν με ισοπεδωτικές επιδρομές. Κάθε πέτρα Παλαιστίνιου εφήβου συναντούσε βροχή ισραηλινών σφαιρών και δακρυγόνων. Παράλληλα, μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού ξανάρχισαν, την Τετάρτη, μετά από χρόνια, τις τιμωρητικές κατεδαφίσεις σπιτιών αποφυλακισμένων Παλαιστινίων με αρχή το σπίτι του (στελέχους της Χαμάς) Ζίαντ Αουάντ στη Δυτική Οχθη και Ισραηλινό στρατιωτικό αξιωματούχο να δηλώνει στην εφημερίδα «Χααρέτζ» ότι «δεν είναι πλέον αρκετές οι ποινές φυλάκισης»...

Δεν ήταν ο μόνος που επέλεγε την τακτική της κλιμάκωσης. Προχτές, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Αβιγκντορ Λίμπερμαν, επισκεπτόμενος τη νότια ισραηλινή πόλη Σντερότ, απείλησε ανοιχτά ηγετικά στελέχη της «Χαμάς» κατονομάζοντας τους Χανίγιε και Μασχαάλ σαν «νόμιμους στόχους». Πρότεινε αύξηση των επιχειρήσεων του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «δεν μπορούν να καταστραφούν από αέρος όλοι οι τρομοκρατικοί στόχοι ...γιατί οι περισσότεροι από αυτούς κρύβονται κάτω από σχολεία, νοσοκομεία και τζαμιά».

Αυτή η απροκάλυπτη απειλή, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη ισχυρών δυνάμεων ισραηλινών αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων στα σύνορα του Ισραήλ με τη Λωρίδα της Γάζας, δεν αποκλείεται να οδηγήσει σύντομα σε μία νέα τρομοκρατική εισβολή των χερσαίων κατοχικών δυνάμεων, βάζοντας τέλος σε οποιοδήποτε ίχνος είχε απομείνει από την εκεχειρία του Νοέμβρη του 2012.

Το ΚΚΕ, επιβεβαιώνοντας ότι σταθερά αντιπαλεύει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη Μέση Ανατολή, προχώρησε σε νέα παρέμβαση και με Ερώτηση που κατέθεσε προς την ύπατη εκπρόσωπο της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική, Κάθριν Αστον, ο ευρωβουλευτής του Κόμματος Κ. Παπαδάκης. Στην Ερώτηση καταγγέλλονται οι νέες επιθέσεις σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, αλλά και ότι η κλιμάκωση της εγκληματικής δράσης του ισραηλινού κράτους ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης ενθαρρύνεται από την πολιτική της ΕΕ και των ΗΠΑ, που εξισώνει τους θύτες με τα θύματα και αναβαθμίζει τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις ΕΕ - Ισραήλ.