Από τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών στη Γαλλία (του πρώτου γύρου, ο δεύτερος γίνεται την Κυριακή), μπορούν εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τα λαϊκά στρώματα. Η ίδια η «ανάγνωση» των αποτελεσμάτων από τα αστικά επιτελεία έγινε βέβαια με τρόπο που εμποδίζει τα ασφαλή συμπεράσματα. Τα αστικά ΜΜΕ άθροισαν διαφορετικές - ως προς το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας που στηρίζουν - δυνάμεις. Για παράδειγμα, το «Σοσιαλιστικό κόμμα» (Parti Socialiste - PS) του Φρανσουά Ολάντ εμφανίστηκε ξανά ως «μπλοκ της αριστεράς», μαζί με τους Οικολόγους, το «Μέτωπο της Αριστεράς» (όπου συμμετέχει και το Γαλλικό ΚΚ και σε πάρα πολλές περιπτώσεις «κατέβασε» κοινούς υποψηφίους με το PS) και άλλους. Βέβαια, το «τσουβάλιασμα» δεν είναι τυχαίο. «Πατά» πάνω στη γραμμή του Γαλλικού ΚΚ, υπέρμαχου των συνεργασιών με δυνάμεις της διαχείρισης στις οποίες και το ίδιο έχει προσχωρήσει. Αλλωστε, είναι μέλος του ΚΕΑ, σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζουμε ότι το 1999 ήταν στην κυβέρνηση με τους σοσιαλιστές, που βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία. Το 2002, είχε στηρίξει το «δεξιό» Σιράκ για να μη βγει ο «ακροδεξιός» Λεπέν. Το 2012, υποδέχτηκε την εκλογή του Ολάντ ως «αέρα αλλαγής» (όπως δήλωναν τότε τα στελέχη του σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Αλέξη Τσίπρα) επειδή έφυγε ο «δεξιός» Σαρκοζί.

Οι εκλογές έδειξαν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα, με δεδομένες τις πιο πάνω σχέσεις και στρατηγικές των κομμάτων, τη συμβολή τους εδώ και χρόνια στον ευνουχισμό του εργατικού λαϊκού κινήματος, έχει την ικανότητα να εγκλωβίζει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Σ' αυτό το έδαφος ενισχύονται εθνικιστικές δυνάμεις που δηλώνουν «πολέμιοι» της ΕΕ, ή του ευρώ, αλλά θέλουν η αστική τάξη να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της, προτείνοντας άλλες μορφές ιμπεριαλιστικών συμμαχιών όπως η «Ευρώπη των ελεύθερων κρατών» αλλά και άλλες διεθνείς συμμαχίες. Δηλαδή, «πατούν» πάνω στη λαϊκή δυσαρέσκεια για την ΕΕ, μπολιάζοντάς την με διέξοδο την οποία στηρίζουν τμήματα του κεφαλαίου. Τέτοια είναι η περίπτωση του «Εθνικού Μετώπου» (Front National - FN), η ενίσχυση του οποίου ανησυχεί τα άλλα κόμματα της ΕΕ στη Γαλλία. Είναι χαρακτηριστικό ένα από τα σημεία του προγράμματος του FN, της Μαρί Λεπέν. Για την εξωτερική πολιτική περιλαμβάνει την «έξοδο από την "εντολή" του ΝΑΤΟ και προσφορά στη Ρωσία μιας στρατηγικής συμμαχίας». Δηλαδή, το FN εμφανίζεται αντίθετο στη συμμετοχή σε έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό, όχι γιατί αντιτίθεται σε αυτόν επί της ουσίας, αλλά γιατί αναζητεί ωφελιμότερες για το γαλλικό κεφάλαιο συμμαχίες. Δεν είναι τυχαίο ότι η Λεπέν έκανε άνοιγμα μέχρι και στο λαϊκιστικό κόμμα του Μπέμπε Γκρίλο στην Ιταλία στη βάση της αντίθεσης στο ευρώ.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, έχει ενδιαφέρον ποια στάση κρατά το Γαλλικό ΚΚ. Ανάλογη της πορείας μετάλλαξής του και της ενσωμάτωσής του στο σύστημα, που εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες. Αποκαλυπτική ήταν η «κριτική» που άσκησε πρόσφατα στη Βουλή ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του «Μετώπου Αριστεράς» (στο οποίο συμμετέχει το ΓΚΚ) για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (ΚΑΡ) που ξεκίνησε η κυβέρνηση Ολάντ: «Γκρίνιαξε» για «μοναχική επέμβαση», διαμαρτυρήθηκε γιατί η ΕΕ αποφάσισε να στείλει ... λίγους στρατιώτες που μάλιστα «δεν πρόκειται να αποκτήσει την επιχειρησιακή της ικανότητα πλήρως πριν το καλοκαίρι», κατέληξε να υπερψηφίσει τη συνέχιση της επέμβασης στην ΚΑΡ αν και «έτσι όπως έχει αναπτυχθεί μέχρι σήμερα, δεν είναι ικανοποιητική...».

Τώρα, με δεδομένο το εκλογικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου, γίνονται μια σειρά «μαγειρέματα», τα οποία αποκαλύπτουν και τη σχεδόν πλήρη άμβλυνση των διαφορών των κομμάτων της διαχείρισης και του ευρωμονόδρομου. Ετσι, στους δήμους που αναμετριούνται στο β' γύρο υποψήφιος της Λεπέν με υποψήφιο της «Δεξιάς», ψηφίζουν όλοι οι άλλοι τη «Δεξιά» κόντρα στην «ακροδεξιά». Και, ταυτόχρονα, όπου αναμετριούνται υποψήφιος των σοσιαλιστών με υποψήφιο της «Δεξιάς» οι λεγόμενοι αριστεροί πάσης φύσεως, συσπειρώνονται με το σοσιαλιστή.

Πρόκειται για την αδιέξοδη λογική του «μικρότερου κακού» πίσω από την οποία, στην πραγματικότητα, καλύπτεται η στρατηγική σύμπλευση όλων των κομμάτων της αστικής διαχείρισης και των μεταλλαγμένων κομμουνιστών. Η λογική αυτή, που έχει πολλαπλά δοκιμαστεί στη Γαλλία, έχει χρεοκοπήσει. Η έκκληση για στήριξη των σοσιαλιστών ενάντια στους «δεξιούς» δεν απέτρεψε την εφαρμογή αντιλαϊκής πολιτικής όπως αποκαλύφθηκε άλλωστε και από τη διακυβέρνηση Ολάντ. Η ενότητα των «δημοκρατικών δυνάμεων» (δεξιών - αριστερών - κεντρώων - οικολόγων κ.λπ.) ενάντια στην ακροδεξιά δεν απέτρεψε την άνοδό της. Το συμπέρασμα δεν είναι βεβαίως χρήσιμο μόνο για τη Γαλλία, αλλά και για την Ελλάδα, όπου ορθώνονται σήμερα μπροστά στις εκλογές του Μάη νέα ψεύτικα για το λαό διλήμματα. Οι εργαζόμενοι θα την «πατάνε», θα εγκλωβίζονται και θα χειραγωγούνται στο βαθμό που δε συνειδητοποιούν ότι απέναντί τους δεν έχουν απλώς το ένα ή το άλλο κόμμα αλλά την τάξη του κεφαλαίου, τα μονοπώλια. Οσο δεν κρίνουν τα πολιτικά κόμματα με κριτήριο τι εκφράζουν ταξικά, ανεξάρτητα από το πώς αυτοαποκαλούνται και αυτοχαρακτηρίζονται.