Το Κέντρο Μητέρας - Παιδιού ποτέ δε λειτούργησε ως τέτοιο, την ώρα που από τους δήμους του Πειραιά απουσιάζει ένα παιδιατρικό νοσοκομείο
Από τις παρεμβάσεις των Λαϊκών Επιτροπών του Πειραιά στο Τζάνειο και στα άλλα νοσοκομεία της περιοχής |
Το καινούργιο κτίριο, που προοριζόταν για Κέντρο Μητέρας - Παιδιού, δεν αξιοποιείται πλήρως, λόγω έλλειψης προσωπικού όλων των ειδικοτήτων και σύγχρονο ιατρικό εξοπλισμό. Η Παιδοχειρουργική Κλινική έπαψε να λειτουργεί, καθώς ο τελευταίος γιατρός συνταξιοδοτήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι οι κάτοικοι του δήμου Πειραιά και των γύρω δήμων πρέπει να καλυφτούν με περίπου 20 παιδοχειρουργικά κρεβάτια του ΓΝ Νίκαιας και από τα νοσοκομεία παίδων της Αθήνας.
Επίσης, τα δυο μαιευτήρια του Πειραιά, της Νίκαιας και στο Τζάνειο, υπολειτουργούν. Στο Τζάνειο η Μαιευτική - Γυναικολογική κλινική δεν εφημερεύει καθημερινά. Με ελάχιστο όριο 4 ειδικευμένους γιατρούς, η κλινική έχει μόλις τρεις και ο ένας είναι ο διευθυντής. Ταυτόχρονα λείπουν βασικά ιατρικά μηχανήματα, όπως λαπαροσκόπιο και υστεροσκόπιο, ενώ γενικά το νοσοκομείο δεν έχει μαγνητικό τομογράφο και ο αξονικός είναι πεπαλαιωμένος. Οι μαίες συνταξιοδοτούνται χωρίς να προσλαμβάνονται άλλες στη θέση τους - εδώ και δέκα χρόνια δεν έχουν γίνει προσλήψεις - και σε λίγα χρόνια δε θα έχει μείνει καμία από το μόνιμο προσωπικό.
Στην Παιδιατρική κλινική 6 νοσηλεύτριες πρέπει να φροντίζουν 20 παιδιά, οπότε τα απογεύματα και τα βράδια απομένει μια μόνη της. Το χειρότερο, όμως, λένε νοσηλεύτριες και γιατροί, είναι «να βλέπεις ανασφάλιστους γονείς να φεύγουν από τα Επείγοντα, όταν τους λένε πόσο κοστίζουν οι εξετάσεις και η νοσηλεία των παιδιών. Αλλοι προσπαθούν να κάνουν διακανονισμό, άλλοι μειώνουν τις μέρες νοσηλείας του παιδιού για να πληρώσουν λιγότερα. Για παράδειγμα, για δυο μέρες νοσηλείας σε περίπτωση ωτίτιδας οι γονείς πληρώνουν 360 ευρώ, για ρινίτιδα κοντά στα 200 ευρώ».
Αντίστοιχα, όλοι οι ανασφάλιστοι ασθενείς πληρώνουν για μια σειρά εξετάσεις και επεμβάσεις: Για μια αξονική τομογραφία η τιμή ανέρχεται στα 70 ευρώ, η βιοψία μαστού κοστίζει 600 ευρώ, η χολυστεκτομή, με έξι μέρες νοσηλεία, 1.500 ευρώ. Στο ίδιο κτίριο στεγάζεται και η παιδοψυχιατρική κλινική, η οποία χωρίζεται από την ΩΡΛ κλινική με ...δυο ντουλάπες ώστε να μην έρχονται τα παιδιά σε επαφή με τους ενήλικες ασθενείς. Οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό, για παιδιά που απαιτούν ιδιαίτερη φροντίδα, είναι και εδώ μεγάλες.
Ανακοίνωση για τη συνάντηση συνδικαλιστών που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο Βόλο, ενόψει της συγκρότησης παράταξης του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, εξέδωσε η Γραμματεία Μαγνησίας του ΠΑΜΕ.
Μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για «μασκάρεμα» και σημειώνει: «Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πού αποβλέπει αυτό το δήθεν νέο ξεκίνημα που στηρίζεται στα ίδια σάπια και παλιά υλικά από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και μεγάλο μέρος γνωστών συνδικαλιστικών "μπουμπουκιών" που διέπρεψαν την προηγούμενη περίοδο μέσα από την ΠΑΣΚΕ και το ΠΑΣΟΚ στην υποταγή των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος».
Κάνοντας αναφορά στα «έργα και τις ημέρες» συνδικαλιστικών εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή, το ΠΑΜΕ επισημαίνει ενδεικτικά:
Σε άλλο σημείο, σημειώνει ότι «η Ελλάδα έχει εξαιρεθεί από όλους του ευρωπαϊκούς μηχανισμούς αποτίμησης της προόδου στην ισότητα των φύλων λόγω της αυστηρής εφαρμογής των όρων του διεθνούς της μηχανισμού δανεισμού». Λες και τα προβλήματα των γυναικών ξεκίνησαν με το μνημόνιο ή πρόκειται να λυθούν από τους «ευρωπαϊκούς μηχανισμούς». Αρκεί να θυμηθεί κανείς την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και την κατάργηση της πενταετούς διαφοράς που ίσχυε για τις γυναίκες, την οποία η ΕΕ και οι «μηχανισμοί» της εφαρμόζουν στο όνομα της «ισότητας» των εργαζόμενων γυναικών. Αντίστοιχα, η προσαρμογή αυτών των προβλέψεων, ενσωματώθηκαν στο εθνικό Δίκαιο της Ελλάδας πριν την κρίση και τα μνημόνια.
Στον αντίποδα, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, γνωρίζουν πως η οργάνωση και η συμμετοχή των γυναικών στα σωματεία δεν είναι απλή υπόθεση, είναι όμως όρος και προϋπόθεση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Με γνώμονα τα παραπάνω, δίνουν καθημερινά τη μάχη για να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης, να αυξάνεται η συμμετοχή των εργαζόμενων γυναικών στα σωματεία, σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Παίρνουν πρωτοβουλίες για όλες τις πλευρές της ζωής της εργαζόμενης και της οικογένειάς της. Συμβάλλουν στον προβληματισμό γύρω από τις αιτίες της ανισοτιμίας και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί αυτή να αρθεί, μέσα από την πάλη για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.