Οπως όλα δείχνουν, η στάθμευση μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην Ελλάδα είναι μέρος μιας νέας συμφωνίας - πακέτο με τις ΗΠΑ

Γράφει, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Αμυνας:

Η κυβέρνηση παρουσιάζει την Ελλάδα σαν «γεφυροποιό» ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΗΠΑ και ΕΕ, με αναζωογόνηση -όπως λέει- της συνεργασίας τους στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Κανείς, ωστόσο, δεν μπορεί να παραβλέψει ότι οι ανταγωνισμοί ΗΠΑ - ΕΕ έχουν μεγαλώσει, στο φόντο και της καπιταλιστικής κρίσης. Οτι στην ΕΕ έχουν πυκνώσει οι συζητήσεις για την ενδυνάμωση των δομών εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, ακόμα και με ενίσχυση των κοινών στρατιωτικών δυνάμεων, που θα δρουν παράλληλα με το ΝΑΤΟ και θα υπερασπίζονται τα ιδιαίτερα συμφέροντα των κρατών - μελών της ΕΕ, χωρίς βέβαια να αμβλύνονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί.

Εξίσου πυκνώνουν και οι κόντρες ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ με αφορμή τα ανοιχτά μέτωπα στη Β. Αφρική και την Αν. Μεσόγειο, όπου ισχυρές οικονομίες της ΕΕ (π.χ. Γαλλία) έχουν παραδοσιακά συμφέροντα και ανταγωνίζονται με τα αμερικάνικά μονοπώλια, που θέλουν να ενισχύσουν την παρουσία τους στην περιοχή. Από αυτήν τη σκοπιά, καθόλου αθώα δεν είναι η δήλωση διαθεσιμότητας από την Ελλάδα να βοηθήσει στην αναζωογόνηση του ΝΑΤΟ, το οποίο ιστορικά αποδείχτηκε πως δρα κατά βάση για τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο καθαρά. Η κυβέρνηση «νίπτει τας χείρας της» για τη συμβολή της στα σχέδια των ιμπεριαλιστών συμμάχων για ανακάτεμα της τράπουλας σε χώρες της περιοχής και παρουσιάζει την Ελλάδα σαν «νησίδα σταθερότητας» στο χάος που οι ίδιοι προκάλεσαν! Προσπαθεί να πείσει τις ΗΠΑ ότι είναι ο μόνος σύμμαχος που μπορούν να εμπιστευθούν, για να προωθήσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Η αναφορά στην «εσωτερική αστάθεια» της Τουρκίας δεν είναι καθόλου τυχαία. Χρησιμοποιείται για να παρουσιάσει την αστική τάξη στην Ελλάδα σαν τον πλέον αξιόπιστο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή.

Ο Δ. Αβραμόπουλος ομολογεί ότι δεν έχει ακόμα κριθεί το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στην Ευρώπη. Παραδέχεται επίσης ότι η εξέλιξη της κρίσης είναι αυτή που θα κρίνει αν για την αστική τάξη στην Ελλάδα θα παραμείνει στρατηγική επιλογή ο προσανατολισμός στην ΕΕ. Στο διά ταύτα, λέει στις ΗΠΑ ότι η αναβάθμιση των συμμαχικών τους σχέσεων με την Ελλάδα θα υπηρετήσει καλύτερα τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα προς την ΕΕ, που χειμάζεται από την καπιταλιστική κρίση.

Εξ ου και οι δηλώσεις Ομπάμα για το άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης σε Ελλάδα - Ευρωζώνη που πρέπει να υιοθετήσει η Γερμανία, για να έρθει γρηγορότερα η ανάπτυξη, με τα ευρωπαϊκά (γερμανικά) μονοπώλια να αναλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου.

Η χώρα μας, παρά και πέρα από την κρίση, διαθέτει ένα από τα πιο αξιόπιστα αμυντικά συστήματα στην Ευρώπη, η δε γεωπολιτική της θέση στην καρδιά της ευρύτερης γειτονιάς, την καθιστά αξιόλογο στρατηγικό παίκτη (...)

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αντιλαμβάνονται τη σημασία της οικονομικής σταθερότητας της Ευρώπης και τους κινδύνους που διατρέχουν τη δική τους οικονομία οι όποιες αρνητικές επιπτώσεις στην Ευρωζώνη. Το ίδιο αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που εγκυμονεί η γενικευμένη πολιτική αστάθεια στην Ανατολική Μεσόγειο. Και στα δύο αυτά πεδία, η Ελλάδα είναι έτοιμη και αποφασισμένη να συμβάλει εποικοδομητικά».

Αποκαλύπτεται ότι η ατζέντα των ελληνοαμερικάνικων συνεννοήσεων τα περιέχει όλα: Από τη συνεργασία στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, μέχρι τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Και από την αναθέρμανση της συνεργασίας στους εξοπλισμούς, ανταγωνιστικά με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, μέχρι την αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας, για οικονομική και στρατιωτική διείσδυση των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή.

Καθόλου τυχαία, η σχετική αρθρογραφία ήρθε λίγες μόλις μέρες μετά την επίσκεψη του Δ. Αβραμόπουλου στις ΗΠΑ, όπου συναντήθηκε με τον ομόλογό του Τσ. Χέιγκελ. Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε το αμερικάνικο Πεντάγωνο, στη συνάντηση καταλήχθηκε ένας «οδικός χάρτης για την αμυντική συνεργασία ΗΠΑ - Ελλάδας», ο οποίος θα περιγράφει την πρόθεση των δύο χωρών να ενισχύσουν την «κοινή στρατιωτική εκπαίδευση, τις ανταλλαγές στελεχών και τις διαβουλεύσεις σε υψηλό επίπεδο για ζητήματα άμυνας».

Παρόμοια ήταν τα αποτελέσματα και της συνάντησης που είχαν λίγες μέρες αργότερα ο Μπ. Ομπάμα με τον Α. Σαμαρά, όπου αναδείχτηκαν κυρίως οι ανταγωνισμοί για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Το άρθρο του Δ. Αβραμόπουλου αποκαλύπτει σε μεγάλο βαθμό τι ειπώθηκε σ' αυτήν τη συνάντηση, για το ρόλο που μπορεί να παίξει η Ελλάδα σαν προνομιακός σύμμαχος των ΗΠΑ σε μια Ευρωζώνη που δυσκολεύεται να ορθοποδήσει από την κρίση.

Για κερασάκι στην τούρτα, ήρθε η αποκάλυψη ότι Ελλάδα και ΗΠΑ συζήτησαν το ενδεχόμενο να σταθμεύσουν σε ελληνικό αεροδρόμιο (πιθανότατα στην Καλαμάτα) αμερικανικά μη επανδρωμένα στρατιωτικά αεροσκάφη (UAV - Unmanned aerial vehicle), τα οποία χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε στοχευμένες δολοφονικές επιθέσεις, όπως έγινε στο παρελθόν στην Υεμένη, στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν.

Ολα τα παραπάνω σηματοδοτούν αρνητικές και επικίνδυνες εξελίξεις για το λαό, σε μια περιοχή όπου οι ανταγωνισμοί κλιμακώνονται και με στρατιωτικά μέσα, σαν αποτέλεσμα και της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και των διεξόδων που ζητάει το κεφάλαιο για να επανέλθει σε ανάπτυξη. Εξίσου επιζήμια για το λαό είναι η προσπάθεια της αστικής τάξης και των κομμάτων της να τον σύρουν στη λογική ότι η ευημερία του εξαρτάται από το αν θα διαλέξει για σύμμαχο τον «κατάλληλο» ιμπεριαλιστή, ενάντια στον άλλο.

Αυτό κάνει η κυβέρνηση, αυτό κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν προπαγανδίζει ότι το αμερικάνικο μείγμα διαχείρισης είναι καλύτερο από το ευρωπαϊκό. 'Η όταν ισχυρίζεται ότι οι αμερικανικές, οι ρωσικές και οι κινεζικές επενδύσεις θα φέρουν πιο γρήγορα την ανάπτυξη στην Ελλάδα.

Κανένα συμφέρον δεν έχουν τα λαϊκά στρώματα να ταυτίζονται με τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή. Πολύ περισσότερο, να ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά της αστικής τάξης. Συμφέρον του λαού είναι να χαράξει το δικό του αυτοτελή δρόμο, που θα οδηγεί στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, στην αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στη λαϊκή ευημερία με λαϊκή εξουσία.